Ὀρθόδοξη πίστη ἤ κατασκευασμένη πίστη;
Τρίτη07Μάρτιος2017
Ὀρθόδοξη πίστη ἤ κατασκευασμένη πίστη;
Σεβ. Μητροπολίτου Θεσσαλονίκης Γρηγορίου
Μακαριώτατε Ἀρχιεπίσκοπε Ἀθηνῶν καὶ πάσης Ἑλλάδος κ. Καλλίνικε.
Σεβασμιώτατοι Ἅγιοι Ἀρχιερεῖς, σεβαστοὶ πατέρες, ἐκλεκτοὶ μοναχοὶ καὶ μοναχὲς, ἀγαπητοὶ ἐν Χριστῷ ἀδελφοί.
Σήμερα Κυριακὴ τῆς Ὀρθοδοξίας, εἶναι ἡμέρα ἑόρτιος καὶ πανηγυρικὴ γιὰ τὴν Ἐκκλησία μας. Ἱστορικὲς μνῆμες μὲ ἀγῶνες καὶ θυσίες καλούμαστε σήμερα νὰ τὶς περιγράψουμε καὶ νὰ τὶς θυμηθοῦμε. Ὁ κάθε ἕνας ἀπὸ ἐμᾶς ἐδῶ μέσα ποὺ εἶχε τὴν εὐλογία σήμερα τὸ πρωὶ νὰ συμμετάσχει ἐνεργῶς στὴν Θεία Εὐχαριστία, σὲ ἕνα σημαντικὸ ποσοστὸ βίωσε μὲ μυστηριακὸ τρόπο τὴν λειτουργία τοῦ Ἁγίου Πνεύματος στὴν καρδιά του. Ἐπίσης, θυμήθηκε κατὰ τὴν ἀνάγνωση τοῦ Συνοδικοῦ τῆς Ὀρθοδοξίαςὀνόματα, ἐποχές, γεγονότα καὶ θυσίες Ἁγίων προσώπων.
Ἄν θὰ θέλαμε νὰ ποῦμεκάτι παραπάνω χάριν ἐκείνων ποὺ γιὰ κάποια αἰτία δὲν πρόφθασαν ἤ δὲν εἶχαν τὴν δυνατότητα νὰ ἀκούσουν τὸ Συνοδικὸ τῆς Ὀρθοδοξίαςκαὶ βρίσκονται ἀνάμεσά μας, ἀλλὰ καὶ γιὰ ἐμᾶς τοὺς ἰδίους ποὺ ἤμασταν παρόντες τὸ πρωΐ, θὰ προσθέταμε τὰ ἑξῆς. Ἡ ὑπενθύμιση τοῦ ἱστορικοῦ πλαισίου κατὰ τὴν ἀνάγνωση τοῦ Συνοδικοῦ πραγματοποιεῖται κυρίως μὲ δύο τρόπους. Ὁ ἕνας τρόπος εἶναι ἱστορικὸς καὶ ὁ δεύτερος τρόποςλειτουργικός.
Ὁ πρῶτος τρόπος, ὁ ἱστορικός,εἶναιἡ ἁπλὴ ἱστορικὴ ἀναφορὰ γεγονότων ποὺ διαδραματίστηκαν σὲ δύο διαφορετικὲς περιόδους. Ἡ πρώτη περίοδος εἶναι ἡ ἐποχὴ τῆς εἰκονομαχίας τοῦ 8ου καὶ 9ου αἰῶνος,ὅπου καταδικάστηκαν οἱ εἰκονομάχοι,καὶ ἡ δεύτερη εἶναι ἡ ἐποχὴ τοῦ Ἁγίου Γρηγορίου τοῦ Παλαμᾶ τοῦ 14ου αἰῶνος, ὅπου καταδικάστηκε ὁ παπισμός καὶ εἰδικότερα ἡ ἀδιέξοδη φιλοσοφικὴ καὶ λογικὴ προσέγγιση γνώσεως καὶ ἑνώσεως μὲ τὸν Θεό, ποὺ χαρακτηρίζει κατὰ κύριο λόγο τὸν Παπισμό.
Ὁ δεύτερος τρόπος εἶναι ὁ λειτουργικός. Αὐτὸ σημαίνει ὅτι τὰ ἱστορικὰ γεγονότα συνδέονται μὲ τὸ πραγματικό νόημα τῆς ζωῆς τοῦ ἀνθρώπου. Θὰ μπορούσαμε νὰ ποῦμε ὅτι λειτουργικὸς τρόπος εἶναι ἡ κινητοποίηση τοῦ ἀνθρώπου στὸ Θέλημα τοῦ Θεοῦ μὲ τὴν συνέργεια τοῦ Παναγίου Πνεύματος, ὅπως ἀκριβῶς ἔγινε σὲ κάθε βίο Ἁγίου προσώπου. Ἐπίσης θὰ λέγαμε ὅτι ὁ λειτουργικὸς τρόπος εἶναι ἐκεῖνος ποὺ κινητοποιεῖ τὸν ἄνθρωπο γιὰ νὰ ἱκανοποιήσει τὶς πραγματικές του ἀνάγκες καὶ ὄχι τεχνητὲς δηλαδὴ ψευδαισθήσεις.
Τὶ ἀκριβῶς εἶναι πραγματικὴ ἀνάγκη τοῦ ἀνθρώπου καὶ τὶ τεχνητὲς ἤ ψευδαισθήσεις εἶναι σημεῖο καθοριστικὸ γιὰ τὴν πορεία τοῦ ἀνθρώπου. Οἱ πραγματικὲς καθώς καὶ οἱ ψεύτικες ἀνάγκες τοῦ ἀνθρώπου συμβάλλουν ὄχι μόνο στὴν πορεία τοῦ ἀνθρώπου, ἀλλὰ καθορίζουν καὶ τὴν ποιότητα τῆς ζωῆς του.Ἐπίσης εἶναι ἀρκετὰ δύσκολο ὁ σύγχρονος ἄνθρωπος νὰ καταλάβει ποῦ βρίσκεται ὁ ἑαυτός του. Πράγματι χρειάζεται βοήθεια ἀπὸ αὐθεντικὸ καὶ γνήσιο πνευματικὸ πατέρα. Ἄραγε ὁ ἴδιος ὁ ἄνθρωπος ἐπιδιώκει νὰ ἱκανοποιεῖ τὶς πραγματικὲς του ἀνάγκες ἤ βρίσκεται στὶς ψευδαισθήσεις του;Αὐτὸ εἶναι δύσκολο νὰ ἀπαντηθεῖ. Ἐξαρτᾶται κατὰ πόσον ὁ ἴδιος ἔχει μοιραστεῖ τὰ προβλήματα καὶ τὰ ἀδιέξοδα τῆς ζωῆς του μὲ ἕναν ἔμπειρο πνευματικό.
Ἄν θὰ θέλαμε νὰ προσεγγίσουμε τὸν ἄνθρωπο ποὺ δὲν μοιράζεται τὴν ζωή του μὲ ἕναν πνευματικὸ πατέρα, δηλαδὴ ποὺ δὲν ἐξομολογεῖται, ποὺδὲν ἔχει μυστηριακὴ ζωή, θὰ λέγαμε ὅτι ζεῖσὲ ψευδαισθήσεις. Νομίζει πὼς ζεῖ κάτι ἀληθινό, ἐνῶ εἶναι ψεύτικο. Τὸ ἐπιβαρυντικὸ γιὰ ἐκεῖνον εἶναι ὅτι ἐπιδιώκει νὰ προβάλλει τὶς ψευδαισθήσεις του ὡς ἀλήθεια. Δηλαδὴ συνειδητὰ ἤ ἀσυνείδηταὁ ἄνθρωπος ἐξαπατᾶ τὸν ἑαυτό του καὶ τοὺς ἀνθρώπους ποὺ τὸν περιβάλλουν. Δημιουργεῖ ἕνα τοξικὸ περιβάλλον καὶ προσελκύει ἀνθρώπους ποὺ τοὺς ἀρέσει νὰ ζοῦνε μὲ περιορισμένο ὀξυγόνο ζωῆς. Ἀπὸ πλευρᾶς μηχανισμοῦ παρατηρεῖται καὶ τὸ ἑξῆς: Ὅταν κάποιος ἐξαπατήσει τὸν ἑαυτό του, τότε ἐξαπατᾶ μὲ μεγαλύτερη εὐκολία καὶ τὰ θύματά του, ἀλλὰ καὶ τὰ ἴδια τὰ θύματα ἐνισχύουν τὶς ψευδαισθήσεις τόσο τοῦ δημιουργοῦ τους, ὅσων καὶ τῶν ἑαυτῶν τους. Ὑπάρχει δηλαδὴ φαῦλος κύκλος.
Ὁ ἄνθρωπος ὅμως ποὺ ἐπιδιώκει νὰ ζεῖ τὶς πραγματικές του ἀνάγκες εἶναι ἐκεῖνος ποὺ ἀναπνέει καθαρὸ ἀέρα. Εἶναι αὐτὸς ποὺ μέσα ἀπὸ τὶς δυσκολίες τῆς ζωῆς ἀνακαλύπτει νέα μονοπάτια διαδρομῆς συνάντησης μὲ τὸν Θεὸ καὶ τὸν συνάνθρωπο. Τὸ κάθε του βῆμα, χωρὶς νὰ τὸ ἐπιδιώκει, ἀφήνει ἕνα χνάρι πίσω του, τὸ ὁποῖο τὸ ἀκολουθοῦν ἐκεῖνοι οἱ ὁποῖοι θέλουν νὰ ζοῦνε ἐλεύθερα καὶ νὰ ἀκολουθοῦν τὸ Θέλημα τοῦ Θεοῦ χωρὶς ἐκβιασμοὺς καὶ διλήμματα. Εἶναι σὰν νὰ τοὺς ψιθυρίζουνστὸν νοῦ καὶ στὴν καρδιά τους τὰ λόγια τοῦ Χριστοῦ «ὅστις θέλει ὀπίσω μου ἐλθεῖν». Ἀπὸ πλευρᾶς μηχανισμοῦ εἶναι ὁ ἴδιος τρόπος, ὅπως ὁ Χριστὸς σχετιζόταν μὲ τοὺς μαθητές Του. Ὁ Χριστὸς γνώριζε τὶ ἔκανε, γι’ αὐτὸ καὶ σταυρώθηκε. Τὸ μυστήριο τοῦ Σταυροῦ τὸ παρέδωσε ὁ Χριστὸς σὲ ὅλους ἐκείνους ποὺ κατάλαβαν ὅτι ἡ σωτηρία τους ἔρχεται μέσα ἀπὸ προσωπικὸ γολγοθᾶ. Ὁ σταυρὸς καὶ ὁ γολγοθᾶς εἶναι ἀποκάλυψη καὶ ὄχι ἀδιέξοδο ζωῆς.
Ἡ σημερινὴ ἑορτὴ εἶναι ἀποκάλυψη Θεανθρώπινη, δὲν εἶναι ἀνθρώπινη κατασκευή. Εἶναι ἡ ἀναστήλωση τῶν ἱερῶν Εἰκόνων μὲ τὴν ἐπισφράγιση τῆς θεοπνευστίαςτῶν Ἁγίων Πατέρων τῆς 7ης Οἰκουμενικῆς Συνόδου,ἐνῶ τὸ 843 καθιερώθηκε νὰ ἑορτάζεται αὐτὴ τὴν ἡμέρα, τὴν πρώτη Κυριακὴ τῶν Νηστειῶν,ἡ ἑόρτιος νίκη κατὰ τῆς αἱρέσεως τῆς εἰκονομαχίας. Μέσα ἀπὸ μία σύντομη ἱστορικὴ ἀνασκόπηση εὔκολα ὁ ἐρευνητὴς μπορεῖ νὰ διαπιστώσει ὅτι στοὺς εἰκονόφιλους κάθε τους κίνηση τὴν ἐπισφράγιζε ὁ Θεὸς μὲ τὴν παρουσία Του. Αὐτὴ εἶναι καὶ ἡ εἰδοποιὸς διαφορὰ μὲ τὴν ἀνθρώπινη κατασκευή. Ὁ Θεός ἀποκαλύπτει τὴν παρουσία Του στὴν Ἐκκλησία Του καὶ ἑλκύει ἐκείνους ποὺ θέλουν νὰ τὸν ἀκολουθήσουν.
Αὐτὴ ἡ παρουσία Του ἦταν καὶ μὲ πολλὰ θαύματα μέσω τῶν Ἱερῶν Εἰκόνων. Νὰ θυμηθοῦμε τὸ θαῦμα τῆς εἰκόνας τοῦ Χριστοῦ στὴν Βηρυτό, ὅπου μὲ τὰ θαύματα τὰ ὁποία ἐπιτελοῦσε καθημερινῶς γύρισε ὁλόκληρη συναγωγὴ Ἐβραίων μὲ τὴν Ὀρθόδοξο Πίστη; Ἤ να ποῦμε τὸ θαῦμα τῆς ἱερᾶς εἰκόνος τῆς Παναγίας ποὺ ἔκανε καλὰ τὸν τελευταῖο εἰκονομάχο αὐτοκράτορα Θεόφιλο; Αὐτὰ καὶ ἄλλα πολλὰ εἶναι ἀρκετὰ εὔκολο νὰ τὰ ἀναζητήσει κάποιος καὶ νὰ καταλάβει ὅτι ὁ Θεὸς ἀποκαλύπτει τὴν παρουσία Τουγενικῶς σὲ ἐκείνους ποὺ θέλουν νὰ τὸν ἀκολουθοῦν, καὶ εἰδικῶς σὲ περιπτώσεις ὅταν ὁ Θεὸς θέλει νὰ ἀποκαλύπτει τὸ Θέλημα Του, ὅπως Ἐκεῖνος θέλει.
Ἕνας ἄλλος τρόπος ποὺ φανερώνει ὅτι εἶναι Θεανθρώπινη ἀποκάλυψη αὐτὴ ἡ ἡμέρα καὶ ὄχι ἀνθρώπινη κατασκευή, εἶναι ὅτι ὁ Θεὸς ἀποκαλύπτεται σὲ ἀνθρώπους ποὺ μποροῦν νὰ ἀντέξουν νὰ δοῦνε τὸ φῶς Του. Εἶναι οἱ φίλοι καὶ οἱ Ἅγιοί Του. Πιστοποιητικὸ γνησιότητας ὅτι πράγματι ἦταν Ἅγιοί Του καὶ ὅτι πράγματι ἀποκαλύφθηκε σὲ αὐτοὺς εἶναι ὅτι ἄφησε πίσω τὰ Ἱερὰ Λείψανά τους νὰ εὐωδιάζουν καὶ νὰ θαυματουργοῦν.Γιατὶ ἄραγε νὰ ἀφήνει ἄφθαρτα τὰ Λείψανα ὁ Θεὸς κάποιων Ἁγίων Του; Ὁ λόγος ποὺ ἀφήνει ὁ Θεὸς νὰ ὑπάρχουν τὰ Λείψανα τῶν Ἁγίων εἶναι γιὰ τὸν ἁγιασμὸ τῶν πιστῶν ἀφ᾽ ἑνὸς καὶ ἀφ᾽ ἑτέρου νὰ ἀκολουθοῦν οἱ ἄνθρωποι τὸ παράδειγμα καὶ τὴν διδασκαλία τῶν Ἁγίων Του. Ἑπομένως Θεανθρώπινη ἀποκάλυψη δὲν εἶναι μόνον ὅτι ἡ ἀποκάλυψη τοῦ Θεοῦ ποὺ πραγματοποιεῖται ἀπὸ τὸ δεύτερο πρόσωπο τῆς Ἁγίας Τριάδος, τὸν Κ.Η.Ι.Χ., ἀλλὰ καὶ ὅτι συμμετέχει σὲ αὐτὸ τὸ μυστήριο καὶ ὁ ἄνθρωπος μέσῳ τῶν Ἁγίων του. Ὅπως ἡ Παναγία συμμετεῖχε στὴν Ἐνανθρώπηση, ἔτσι καὶ ὁ κάθε Ἅγιος συμμετέχει στὸ σωτηριολογικὸ ἔργο τοῦ Θεοῦ.
Λαμπρὸ παράδειγμα εἶναι ὁ Ἅγιος Γρηγόριος ὁ Παλαμᾶς. Θὰ δοῦμε σὲ αὐτὸ τὸ παράδειγμα ὅτι ὁ Θεὸς συνεργοῦσε καὶ ἀπεκάλυπτε τὸ Θελημά Του μέσῳ τῶν Ἁγίων Του καὶ ὁ ἴδιος ὁ Ἅγιος συμμετεῖχε. Τὰ λείψανα τοῦἉγίου ἀπὸ τὴν πρώτη στιγμὴ εὐωδίαζαν καὶ θαυματουργοῦσαν, ἀλλὰ ἐκεῖνο τὸ ὁποῖο ἔχει ἰδιαίτερη ἀξία γιὰ μᾶς σήμερα σὲ σχέση μὲ τὸν Παπισμὸ εἶναι ἡδιδασκαλία τοῦ Ἁγίου. Εἶπε κάτι πολὺ σημαντικό. Διετύπωσε πὼς γιὰ νὰ κατανοήσουμε τὰ δόγματα τῆς Ἐκκλησίας θὰ πρέπει νὰ ἔχουμε καθαρὴ καρδιά. Ἡ κατανόηση τῶν δογμάτων γίνεται μόνονὅταν ὁ Θεὸς ἀποκαλύπτεται μέσα στὴν καθαρὴ καρδιὰ τοῦ θεόπτη Ἁγίου. Οἱ Παπικοὶ δὲν πιστεύουν κάτι τέτοιο.
Νομίζουν ὅτι ὅσο περισσότερο διαβάζει κάποιος καὶ γνωρίζει ἀρχαία ἑλληνικὴ φιλοσοφία, ἄλλο τόσο μπορεῖ νὰ φθάσει στὴν εὐδαιμονία. Εὐδαιμονία ὁρίζουν τὸν Παράδεισο ὡς μία στατικὴ εὐχάριστη κατάσταση. Κάτι τέτοιο δὲν ὑπάρχει καὶ αὐτὸ εἶναι μία ἀνθρώπινη κατασκευή. Ὁ Ἅγιος Γρηγόριος εἶναι σαφὴς ἐπ᾽ αὐτοῦ ὅταν λέγει: Ὁ Παράδεισος δὲν εἶναι μία στατικὴ κατάσταση, ἀλλὰ μία ἀτέλεστη τελειότης. Αὐτὸ σημαίνει ὅτι ἡ τελειότητα ὅλο καὶ περισσότερο αὐξάνεται, ὅλο καὶ περισσότερο τελειοῦται. Ἐπ᾽ αὐτοῦ τοῦ θέματος ὁ Ἅγιος ἐπειδὴ εἶχε ἐμπειρία ἀκτίστου φωτός, γι’ αὐτὸ καὶ εὐωδίασαν τὰ λείψανά του, γι’ αὐτὸ καὶ συμμετεῖχε στὸ σωτηριολογικὸ ἔργο τοῦ Θεοῦ, γι’ αὐτὸ καὶ ἡ διδασκαλία του εἶναι Θεανθρώπινη καὶ ὄχι ἀνθρώπινη κατασκευή.
Ἐδῶ μποροῦμε νὰ καταλάβουμε μία ποιοτικὴ διαφορὰ μεταξὺ τῆς Ὀρθοδόξου πίστεως καὶ τοῦ Παπισμοῦ, ποὺ εἶναι μία κατασκευή. Αὐτὴ εἶναι ὅτι καθένας ἀπὸ ἐμᾶς μπορεῖ ἐὰν θέλει νὰ βιώσει τὴν ἀλήθεια, ἐνῶ στὸν Παπισμὸ μόνον οἱ ὀλίγοι ὅπως λένε, ἀλλὰ τελικὰ βιώνουν ψευδαισθήσεις καὶ κατασκευές. Μία δεύτερη διαφορὰ ποὺ θέλουμε νὰ ἐπισημάνουμε εἶναι στὸν τρόπο γνώσεως τοῦ Θεοῦ. Οἱ Παπικοὶ λένε ὅτι ἀφοῦ γνωρίσεις φιλοσοφία καὶ ἀφοῦ μάθεις πολλὰ καὶ σημαντικά, τότε ἔρχεται ἡ Χάρη τοῦ Θεοῦ, τότε γνωρίζεις τὸν Θεό. Στὴν Ὀρθόδοξη Παράδοση γιὰ νὰ γνωρίσει κάποιος τὸν Θεὸ ἀπαιτεῖται νὰ μάθει τὴν τέχνη τῆς κάθαρσης τῆς καρδιᾶς. Ὁ χρόνος μπορεῖ νὰ εἶναι ἄμεσος,ἀλλὰ ἴσως νὰ χρειαστοῦν καὶ χρόνια. Ὁ χρόνος θὰ ἐξαρτηθεῖ ἀπὸ τὴν δύναμη τῆς μετανοίας τοῦ ἀνθρώπου.
Οἱ δύο παραπάνω ποιοτικὲς διαφορὲς φανερώνουν ἐπίσης τὴν Θεανθρώπινη ἀποκάλυψη, καθὼς καὶ τὴν ἀνθρώπινη κατασκευή. Ἡ Ὀρθόδοξη Παράδοση δείχνει ὅτι μποροῦν νὰ συμμετέχουν ὅλοι στὴν ἀλήθεια καὶ ὄχι μία κατηγορία ἀνθρώπων, ὅπως στὸν Παπισμό. Ὁ τρόπος νὰ γνωρίσει τὴν ἀλήθεια κάποιος εἶναι πιὸ ἁπλὸς καὶ ἄμεσος,ἐνῶ στὸν Παπισμὸ πιὸ σύνθετος ποὺ φέρνει σύγχυση. Ἡ ἀλήθεια τοῦ Θεοῦ σύμφωνα μὲ τὴν Ὀρθόδοξη Παράδοση ἐφόσον εἶναι γιὰ ὅλους, τότε εἶναι ἀληθινὴ καὶ ἀποκαλυπτική. Γιὰ τοὺς Παπικοὺς ὅμως ἡ ἀλήθεια κατανοεῖται μόνον ἀπὸ τοὺς λίγους, ἀπὸ μία συγκεκριμένη κατηγορία ἀνθρώπων,ἑπομένως ἐδῶ ἡ ἀλήθεια δὲν εἶναι ἀποκαλυπτική, ἀλλὰ κατασκευασμένη καὶ φοβική.
Ὅ,τι στηρίζεται στὸν φόβο, εἶναι ἀνθρώπινη κατασκευή. Στὴν Δύση κατασκεύασαν τὸν φόβο καὶ τὴν τιμωρία. Δὲν κατάλαβε ὁ δυτικὸς κόσμος ὅτι ὁ ὁ φόβος εἶναι χειραφέτηση, ψυχολογικὴ ὁμηρία καὶ πνευματικὸς ἐκβιασμός. Πάνω σὲ αὐτὰ τὰ χαρακτηριστικὰ στηρίχθηκε ὁ θεολογικὸς Μεσαίωνας τῆς Δύσεως καὶ μετατράπηκε σὲ κοινωνικὴ στάση ζωῆς καὶ συμπεριφορᾶς μὲ «λαμπρὸ» παράδειγμα τὴν ἱερὰ ἐξέταση, ὅπου στὴν οὐσία καίγανε ζωντανοὺς ὅσους ὑποπτευόντουσαν ἀπὸ τοὺς χριστιανούς τους ὅτι παρέκκλιναν ἀπὸ τὸν κανόνα τῆς κατασκευασμένης πίστεώς τους. Ἕνα ἄλλο παράδειγμα ἦταν καὶ οἱ ἐννέα σταυροφορίες στοὺς Ἁγίους Τόπους ποὺ ἔκαναν οἱ σταυροφόροι. Τελικὰ τὶς περισσότερες φορὲς λαφυραγωγοῦσαν καὶ βεβήλωναν ὀρθοδόξους ναοὺς καὶ ἱερὰ Λείψανα Ἁγίων μας, παρὰ ὅτι βοήθησαν τοὺς Ἁγίους Τόπους.
Μία σύγχρονη κατασκευασμένη ἀλήθεια εἶναι ὁ Οἰκουμενισμός. Ἐδῶ δὲν ὑπάρχουν λογικὰ σχήματα γιὰ νὰ μᾶς βοηθήσουν νὰ κατανοήσουμε τὴν κατασκευὴ τοῦ Οἰκουμενισμοῦ. Εἶναι ἡ λογικὴ τοῦ παραλόγου καὶ τῆς σύγχυσης. Ἡ λογικὴ τοῦ παραλόγου λέγει, ὅ,τι Θεό πιστεύεις τελικὰ εἶσαι ἐντάξει. Θὰ μποροῦσαμε νὰ ποῦμε ὅτι εἶναι ἡ λογικὴ τοῦ παραδόξου. Ἐνῶ σὲ πρῶτο ἐπίπεδο βλέπεις ἀπὸ κοντὰ κάποια φύλα ἕνα κῆπο ἐνδεχομένως, ἀπὸ μακριὰ σὲ δεύτερο ἐπίπεδο βλέπεις ὅλα τὰ ὡραῖα φύλα νὰ συνθέτουν μία ἄλλη εἰκόνα ποὺ τρομάζει τὸν παρατηρητή. Ἡ φωτογραφία εἶναι κατατοπιστικὴ τῆς κατασκευῆς καὶ τῶν ψευδαισθήσεων.
Μία ἐπίσης κατασκευασμένη ἀλήθεια εἶναι ἡ λεγόμενη Σύνοδος τοῦ Κολυμπαρίου τῆς Κρήτης. Ἐκεῖ δομοῦν κάτι ἐξαιρετικὰ πολὺ πρωτότυπο σὲ σχέση μὲ τὸ παρελθόν. Παρουσιάζουν ἕνα διαφορετικὸ μοντέλο Συνόδου σὲ σχέση μὲ τὶς προηγούμενες Συνόδους. Τὴν ἐν λόγῳ Σύνοδο τὴν ὀνομάζουν Πανορθόδοξη. Ἀπ’ ὅ,τι γνωρίζουμε ὅμως, Πανορθόδοξη Σύνοδος μὲ ἰδιαίτερο καὶ κυρίαρχο χαρακτηριστικὸ ἐκτὸς τῶν ἄλλων εἶναι νὰ μνημονεύει προηγούμενες Συνόδους ποὺ καταδικάστηκαν αἱρετικοί, γιὰ νὰ δείχνει μὲ αὐτὸ τὸν τρόπο καὶ τὴν συνέχεια καὶ τὴν σύνδεση μὲ τὴν ἱστορία.
Σὲ αὐτὴ τὴν Σύνοδο δὲν ὑπῆρξε κάτι τέτοιο. Ἐπίσης δὲν κατονόμασε κάποια αἵρεση. Τὸ ὅτι δὲν ἀντιλήφθηκαν κάποια αἵρεση,αὐτὸ σημαίνει ὅτι τὸ αἰσθητήριο νὰ ἀναγνωρίζει σύγχρονες πνευματικὲς ἀπειλὲς δὲν εἶναι ἐνεργοποιημένο. Τελικὰ πρωτοτύπησαν. Δὲν βρῆκαν αἵρεση. Ἐπίσης ἔκαναν καὶ κάτι παραπάνω σὲ πρωτοτυπία. Ὀνόμασαν ὡς ἐκκλησίες τοὺς ἑτεροδόξους, δηλαδή τοὺς αἱρετικούς. Ἑπομένως, ὅ,τι εἴδαμε στὴν ἐν λόγω σύνοδο εἶναι μία ἀνθρώπινη κατασκευὴ ποὺ ἔρχεται νὰ ὑποστηρίξει ἀνθρώπινες σκοπιμότητες καὶ ὄχι τὸ Θέλημα τοῦ Θεοῦ.
Ἕνα ἄλλο σημαντικὸ στοιχεῖο εἶναι ὅτι ὑπάρχει μία κατασκευασμένη ἀσάφεια. Αὐτὸ πολύ πιθανὸν νὰ ἐξυπηρετήσει ἄλλες μεθοδεύσεις στὸν μέλλον. Φαίνεται περισσότερο στὰ κείμενά τους διπλωματία, παρά γλῶσσα ἀληθείας καὶ ἀγάπης. Δὲν φαίνεται ὅτι ἐκφράζει καὶ στοιχειώδη ἀγάπη, διότι ἐγκαταλείπει τὸν δυτικὸ ἄνθρωπο, ποὺ ἀνήκει στὴν ὁποιαδήποτε αἵρεση,μόνο του χωρὶς ἐλπίδα. Δὲν τὸν βοηθάεινὰ σκεφτεῖ διαφορετικά, νὰ προσανατολιστεῖ πνευματικά.Τελικῶς αὐτὸ ποὺ ἔχει σημασία εἶναι τὶ εἶναι ἡ Σύνοδος τοῦ Κολυμπαρίου Κρήτης; Εἶναιτελικῶς κατασκεύασμα ἀνθρώπινο ἤ Θεανθρώπινη παρουσία;Σύμφωνα μὲ τὰ γραφόμενά τους φάνηκε ὅτι περπατᾶνε σὲ ἀνθρώπινες κατασκευές, χωρὶς νὰ ἐνδιαφέρονται γιὰ τὸν Δημιουργὸ ποὺ δὲν βλέπουν, καὶ τὸν ἄνθρωπο ποὺ βλέπουν τὸν ἄφησαν μόνο του ἀνυπεράσπιστο σὲ αἱρέσεις.
Παρόμοιες Σύνοδοι ποὺ ἤθελαν νὰ καταργήσουν τὴν Ὀρθόδοξη Πίστη ἦταν καὶ ἐπὶ ἐποχῆς τῆς εἰκονομαχίας. Ὑπῆρξαν ἀποφάσεις συνόδων καὶ διατάγματα αὐτοκρατορικὰ γιὰ τὴν ἀποκαθήλωση καὶ τὴν μὴ προσκύνηση τῶν ἱερῶν Εἰκόνων. Τὰ ἱερὰ Λείψανα τὰ πετοῦσαν σὲ ἀποχετεύσεις τῆς ἐποχῆς τους καὶ ἐδίωκαν ἐκείνους ποὺ προσκυνοῦσαν τὶς Ἱερὲς Εἰκόνες καὶ τὰ Ἱερὰ Λείψανα. Στὴν ἐποχὴ τοῦ Ἁγίου Γρηγορίου τοῦ Παλαμᾶ κάτι ἀντίστοιχο ὑπῆρξε. Ὡστόσο ὅμως ἦταν θέμα χρόνου νὰ καταρρεύσει τὸ ψεῦδος καὶ ἡ κατασκευασμένη ἀλήθεια. Ὅπως καὶ ἔγινε.
Σήμερα οἱ κατασκευὲς ψεύτικων ἀληθειῶν τελικὰ εἶναι μία ἀπάτη, μία φάρσα, ἕνα καλοστημένο ψέμα,ποὺ γίνεται σὲ πολλὰ ἐπίπεδα στὴν κοινωνία μας, ὅπως σὲ θεσμοὺς καὶ ἀξίες. Ἐκεῖποὺ παρατηρεῖται κρίση σὲ κοινωνικὸ καὶ προσωπικὸ ἐπίπεδο, ἐκεῖ διαπιστώνονταιπίσω ἀπὸ τὴν κρίση καὶ οἱ κατασκευασμένες ἀλήθειες. Ἡ κατασκευασμένη ἀλήθεια εἶναι ἀνάλογη μὲ τὸ νόημα τῆς ζωῆς τοῦ ἀνθρώπου καὶ αὐτὸ φαίνεται λογικὸ. Ἄν δηλαδὴ ὁ ἄνθρωπος θέλει νὰ ζεῖ τὴν ἀλήθεια, τότε δὲν κατασκευάζει ἀλήθειες, διότι πολὺ ἁπλὰ ζεῖ τὴν ἀλήθεια καὶ δὲν ἔχει ἀνάγκη κατασκευὲς περὶ τῆς ἀληθείας. Ἄν ὅμως ὁ ἄνθρωπος δὲν ζεῖ τὴν ἀλήθεια, τότε κατασκευάζει ἀλήθειες γιὰνὰ προβάλλει τὸν ἑαυτό του μέσα ἀπὸ αὐτὲς τὶς κατασκευές. Τὸ κάνει, διότι τὸ ἔχει ἀνάγκη. Ἡ ἀνάγκη ὅμως δὲν εἶναι ἀληθινή, ἀλλὰ μοιάζει μὲ ἀληθινὴ ποὺ τελικὰ εἶναι ψεύτικη. Ἐδῶ ἐνεργοποιοῦνται καὶ οἱ ψευδαισθήσεις, ποὺ εἶναι ἀνάλογες μὲ τὶς κατασκευασμένες ἀλήθειες.
Οἱ κατασκευὲς ἀφοροῦν κυρίως τοὺς ρόλους. Ὁ ρόλος εἶναι ἀνάλογος μὲ τὸ ἔργο ποὺ ἐπιτελεῖται. Ἕνα παράδειγμα κατασκευῆς ρόλου εἶναι ὁ ρόλος τοῦ γονέα. Ἐὰν ὑπάρχει σήμερα κρίση στὴν κοινωνία σὲ πολλοὺς τομεῖς, εἶναι διότιἡ ἴδια ἡ οἰκογένεια περνάει κρίση. Πολλοὶ εἶναι οἱ γονεῖς ποὺ λένε στὰ παιδιά τους: μὴν τὸν κάνεις αὐτό, ὅταν οἱ ἴδιοι κάνουν τὸ ἀντίθετο π.χ. μήν καπνίζεις παιδί μου, ἀλλὰ ἐγὼ καπνίζω. Ὁ ἴδιος ὁ γονέας λέει, πήγαινε παιδί μου κατηχητικό, ἀλλὰ ὁ ἴδιος δὲν πάει στὴν Ἐκκλησία. Ὁ σύγχρονος γονιὸς δίνει στὸ παιδί του ὅ,τι τὸ καλύτερο πιστεύει, ἀλλὰ στὸ προηγούμενο παραδείγματα διδάσκει ἀρνητικὰμὲ τὸ παράδειγμά του.
Λέει δηλαδή, παιδί μου ὅταν μεγαλώσεις θὰ μπορεῖς καὶ ἐσὺ νὰ καπνίζεις καὶ νὰ μὴν πηγαίνεις στὴν ἐκκλησία, ὅπως ἐγώ. Ἁπλὰ νὰ κάνεις ὑπομονὴ μέχρι νὰ μεγαλώσεις. Αὐτὸ εἶναι ἕνα ἁπλὸ παράδειγμα, γιὰ νὰ καταλάβουμε ὅτι ὁ γονιὸς στὸ συγκεκριμένο παράδειγμα ἔχει κατασκευάσει μία ψευδῆ εἰκόνα γιὰ τὸν ρόλο του, ποὺ ὁ ἴδιος ὁ ρόλος του ὑπονομεύει τὴν ζωὴ τοῦ παιδιοῦ του μὲ τὸ παράδειγμά του. Βρίσκεται στὸν κόσμο ποὺ ἔχει κατασκευάσει.
Ἄν θὰ θέλαμε νὰ δοῦμε ἄλλες περιπτώσεις πιὸ σύνθετες, θὰ διαπιστώναμε ὅτι τελικῶς ἡ σύγχρονη οἰκογένεια λειτουργεῖ παθολογικὰ σὲ βαθμὸ ποὺ μπορεῖ κάποιος νὰ πεῖ, ὅτι εἶναι ἐργαστῆρι ψυχοπαθολογίας. Μέσα ἐκεῖ κατασκευάζονται προσωπικότητες μὲσυναισθηματικὲς διαταραχές, μὲ συννοσηρότητα ἕως καὶ ἀκραῖες περιπτώσεις ὅπως τῆς σχιζοφρένειας. Ἐπίσης, σύγχρονες ἔρευνες ἔχουν δείξει ὅτι ἡ ὁμοφυλοφιλία κασκευάζεται συναισθηματικῶς μέσα ἀπὸ τὴν ἴδια τὴν οἰκογένεια, ὅταν αὐτὴ λειτουργεῖ μὲ λανθασμένους ρόλους ἰδιαιτέρως τῶν γονέων.
Δηλαδή, γονεῖς μὲ διαφορετικὴ συμπεριφορὰ σὲ σχέση μὲ τὸ φύλο τους, ἡ ὑπερβολικὴ καὶ ἡ ἐκτὸς ὁρίων στάση ζωῆς σὲ ἐπίκαιρα θέματα, ἐπηρεάζουν τὸ παιδὶ σημαντικὰ στὸ συναίσθημά του. Ἕνα παράδειγμα λανθασμένου ρόλου εἶναι ὅταν λέει μία γυναίκα σὲ ὅλους: Ἐγὼ εἶμαι ἡ κολώνα τοῦ σπιτιοῦ. Δείχνει σαφῶς τὸν λανθασμένο ρόλο της καὶ τὴν κατασκευασμένη ἀλήθειά της, ποὺ ἐξυπηρετεῖ τὸν δικό της κατασκευασμένο ρόλο, ποὺ τελικὰ ὑπονομεύει τὴν ἴδια, τὰ παιδιά της καὶ τὴν κοινωνία κατὰ προέκταση.
Τὰ πρόσωπα τῆς οἰκογένειας ποὺ πάσχουν ὅταν ἐνταχθοῦν μέσα στὴν κοινωνία, κατὰ τὸν ἴδιο τρόπο πάσχει καὶ τὸ κοινωνικὸ πλαίσιο. Ἄν θὰ θελαμε νὰ ἀλλάζαμε τὴν κοινωνία, θὰ δίναμε περισσότερη προσοχὴ στὴν οἰκογένεια. Ἄν θὰ θέλαμε νὰ δοῦμε τώρα πόσο εἶναι εὔκολοἤ δύσκολο νὰ ἀλλάξει ἡ κοινωνία μας, τότε θὰ βλέπαμε κατὰ πόσο μπορεῖ εὔκολα ἤ δύσκολα νὰ ἀλλάξει ὁ ἑαυτὸς τοῦ καθενός. Ἐὰν τελικὰ τὸ ἀποφασίζαμε νὰ ἀλλάξουμε,θα διαπιστώναμε μὲ βιωματικὸ τρόπο κατασκευὲς ποὺ ἐξαπάτησαν τὸν σύγχρονο ἄνθρωπο σὲ προσωπικὸ καὶ κοινωνικὸ ἐπίπεδο.
Ἕνα ζήτημα, τὸ ὁποῖο ἀπασχολεῖ τὴν ἑλληνικὴ κοινωνία καὶ μέσα ἀπὸ αὐτὸ φαίνονται κατασκευές, εἶναι ὅτι στὸ νέο πρόγραμμα ὕλης τοῦ Ὑπουργείου Παιδείας περιλαμβάνει τὴν θεματικὴ ἑβδομάδα. Αὐτὸ τὸ θέμα ἀπὸ μόνο του θὰ μπορούσαμε νὰ ἀφιερώσουμε πολὺ χρόνο καὶ ἰδιαίτερη διάλεξη καὶ δὲν πρόκειτε σήμερα νὰ τὸ καλύψουμε διεξοδικῶς. Τὸ πρόγραμμα ὀνομάζεται σῶμα καὶ ταυτότητα. Περιέχει τρεῖς ἑνότητες. Ἡ πρώτη ἀφορᾶ τὴν διατροφὴ καὶ τὴν ποιότητα τῆς ζωῆς, ἡ δεύτερη τὴν πρόληψη τοῦ ἐθισμοῦ καὶ ἡ τρίτη τὶς λεγόμενες ἔμφυλες ταυτότητες. Μὲ λίγα λόγια μᾶς λένε: Στὴν πρώτη περίπτωση περὶ διατροφῆς,νὰ τρῶτε σωστά. Στὴν δεύτερη περίπτωση, νὰ προσέχετε τὶς οὐσίες νὰ μὴν ἐθιστεῖτε. Στὴν τρίτη περίπτωση, τώρα μπορεῖτε νὰ διαλέξετε τὸ φύλο σας.
Εἶναι ξεκάθαρο ὅτι μὲ τὸ παραπάνω πρόγραμμα δείχνουν τελικὰ ὅτι οἱ ἐπνευστὲς τοῦ προγράμματος δὲν ἀσχολοῦνται εἰλικρινῶς μὲ παιδαγωγικὸ τρόπο. Δὲν ἀσχολοῦνται μὲ τὰ αἴτια, ἀλλὰ μὲ τὸ σύμπτωμα. Ἡ παχυσαρκία καὶ ἡ ἐξάρτηση ἔχουν βαθύτερα αἴτια συναισθηματικὰ καὶ ψυχολογικά, ποὺ αὐτὰ ἀντιμετωπίζονται μὲ βαθύτερες τομὲς στὴν κοινωνία μας, μὲ παρεμβάσεις τόσο στοὺς πάσχοντες ἀλλὰ κυρίως μέσα στὴν σύγχρονη οἰκογένεια. Ἡ τρίτη περίπτωση εἶναι μία στρέβλωση. Ἀντὶ νὰ ἐνισχυθεῖ ὁ νέος στὴν βιολογική του ταυτότητα, τελικὰ τὸν ἀποδομοῦν καὶ τοῦ φέρνουν σύγχυση. Σημαντικὸ ἔργο θὰ ἦταν νὰ τονιστεῖ ἡ ὑπάρχουσα ταυτότητα μὲ ρόλους καὶ συγκεκριμένα ἔργα.
Σύμφωνα μὲ αὐτὸ τὸ θέμα ποὺ θέτει ἡ ἑλληνικὴ κοινωνία περὶ τῆς θεματικῆς ἑβδομάδας, παρατηροῦνται πολλές καὶ διαφορετικὲς κατασκευασμένες ἀλήθειες. Μία κοινωνικὴ κατασκευασμένη ψεύτικη ἀλήθεια εἶναι ἡ διατροφή. Πολλὰ εἶναι ποὺ δὲν πρέπει νὰ τρώει ὁ νέος ἀλλὰ δυστυχῶς σιτίζεται ἀκριβῶς ὅπως σιτίζεται καὶ ὁ μεγαλύτερός του. Τὸ ἴδιο συμβαίνει καὶ μὲ τὸν ἐθισμό. Ὁ νέος μαθαίνει τὸ ἀλκοὸλ διότι τὸ βλέπει στὸ κοντινὸ καὶ μακρυνό του περιβάλλον. Ἔμαθε ἀπὸ τοὺς μεγαλύτερους ὅτι ἡ μόνη παρηγοριὰ στὰ ἀδιέξοδα εἶναι τὸ ἀλκοόλ. Τὸ λάθος γίνεται συνήθεια καὶ ἡ συνήθεια μία κατασκευασμένη ἀλήθεια.
Κατὰ παρόμοιο τρόπο πολλές ψεύτικες κατασκευασμένες ἀλήθειες ἔχουν δομηθεῖ σήμερα στὴν κοινωνία μας ἀκόμα καὶ στὴν περίπτωση τῆς ταυτότητας τοῦ φύλου. Τὸ θέμα εἶναι ἀρκετὰ σοβαρὸ καὶ μπορεῖ νὰ ἀντιμετωπιστεῖ ὄχι μὲ ἄναρθρες φωνὲς καὶ συνθήματα, ἀλλὰ στὴν κατανόηση τῶν αἰτιῶν. Ὁ τρόπος γιὰ νὰ κατανοήσουμε τὰ αἴτια εἶναι νὰ δοῦμε τὶς κατασκευὲς εἴτε προσωπικὲς εἴτε κοινωνικὲς ποὺ δομοῦνται ἀπὸ τὸν σύγχρονο ἄνθρωπο καὶ κατόπιν οἱ παρεμβάσεις θὰ ἔχουν μεγαλύτερη ἀποτελεσματικότητα.
Τελικῶς οἱ κατασκευασμένες ἀλήθειες ποὺ βλέπουμε σὲ θεσμοὺς καὶ ἀξίες, εἶναι ὅτι νωρίτερα ὁ ἄνθρωπος ἔχει κατασκευάσει μὲ ψεύτικες ἀλήθειες ἕναν θεὸ ποὺ δὲν ὑπάρχει. Κατασκεύασε ἕναν θεὸ ποὺ νὰ ἐξυπηρετεῖ τὰ πάθη του, τὶς τεχνητές του ἀνάγκες, δηλαδὴ τὶς κατασκευασμένες ψεύτικες ἀλήθειες. Ἕναν θεὸ ὅπως κάποτε οἱ Ἰουδαῖοι δημιούργησαν ἕνα χρυσὸ μοσχάρι τὴν στιμὴ ποὺ ὁ Μωϋσῆς ἀπουσίαζε στὸ ὄρος Σινᾶ γιὰ νὰ παραλάβει τὶς δέκα ἐντολὲς. Τὸ δημιούργησαν γιὰ νὰ ἐξυπηρετήσουν τὶς ψευδαισθήσεις τους. Ὁ σύγχρονος ἄνθρωπος δὲν μπορεῖ νὰ συνειδητοποιήσει, ὅτι ἔχει κατασκευάσει μία θεολογία μέσα του ποὺ αὐτὴ τὴν στιγμὴ τοῦ καθορίζει τὴν καθημερινότητά του καὶ τὴν ποιότητα τῆς ζωῆς του. Εἶναι αὐτὴ ἡ θεολογία ποὺ ἀμέσως τοῦ καθορίζει τὸν τρόπο ποὺ θὰ δομίσει τοὺς θεσμοὺς καὶ τὶς ἀξίες τῆς κοινωνίας ποὺ ζεῖ.
Δυστυχῶς, ὁ Οἰκουμενισμὸς σήμερα ἔχει κατασκευάσει ἕνα σύγχρονο χρυσὸ μοσχάρι μὲ θελογικὲς ἀσάφειες, ὅπως στην λεγόμενη Σύνοδο τοῦ Καλυμπαρίου, ποὺ ἐξαπατᾶ τὸν σύγχρονο ἕλληνα καὶ ἀφήνει ἀνυπεράσπιστο τὸν δυτικὸ ἄνθρωπο ἀνὰ τὴν οἰκουμένη, ἐγκαταλελειμμένο μόνο του μέσα στὴν αἵρεση, στὴν ἀσάφεια καὶ στὴν σύγχυση. Τὸ πιὸ σοβαρὸ ποὺ ἐπιτελεῖ σὲ παγκόσμιο ἐπίπεδο, εἶναι ὅτι ὁ τρόπος ποὺ ἀντιλαμβάνεται τὸν Θεό, μὲ τὸν ἴδιο τρόπο ἀντιλαμβάνεται θεσμοὺς καὶ ἀξίες. Ἡ θεολογία τοῦ Οἰκουμενισμοῦ ποὺ χαράζει ἡ κρατοῦσα ἐκκλησία, ἀλλοιώνει καὶ διαστρεβλώνει ἀρχές, ἤθη, θεσμούς, ἀξίες μὲ τὸν ἴδιο ἀκριβῶς τρόπο ποὺ κατανοεῖ τὸν Θεό. Ὅπως ὑποστηρίζουν ὅτι ὁ Θεὸς γίνεται κατανοητὸς ἀπὸ πολλὰ καὶ διαφορετικὰ θρησκεύματα, ἔτσι ἐπὶ παραδείγματι μπορεῖ νὰ κατανοήσει ὁ ἄνθρωπος τὴν πραγματική του ἀνάγκη ἀπὸ διαφορετικὰ ἤθη καὶ ἔμφυλες ἐπιλογές.
Ἡ πραγματικὴ ἀνάγκη τοῦ ἀνθρώπου εἶναι νὰ συναντήσει τὸν Πλάστη Του ἀπὸ αὐτὴ τὴν ζωὴ μὲ συγκεκριμένο τρόπο,καὶ ὄχι μὲ πολλοὺς καὶ διαφορετικούς, ὅπως μᾶς λέγει ὁ Οἰκουμενισμός. Ἡ εὐθύνη τῆς κρατούσης ἐκκλησίας εἶναι μεγάλη. Ἡ θεολογία τοῦ Οἰκουμενισμοῦ δὲν εἶναι ἁπλῶς μία θεολογικὴ ἰδέα. Πλήττει βαθύτερα τὶς ἀξίες καὶ τὸ ἦθος τοῦ ἀνθρώπου ἤ τὸ ἀντίστροφο. Τελικῶς, ὁ Οἰκουμενισμὸς εἶναι ἔκφραση τοῦ σύγχρονου ἀνθρώπου στὸ ἦθος καὶ στὶς ἀξίες του μὲ θεολογικὸ τρόπο.
Ἡ Ἐκκλησία τοῦ Χριστοῦ σήμερα ποὺ ἑορτάζει τὰ ὀνομαστήριά της ἔχει πρόταση. Ἔχει ἀπάντηση μέσα σὲ αὐτὲς τὶς προκλήσεις τῶν καιρῶν. Δὲν βλέπει ὡς ἀδιέξοδα τὰ προβλήματα, ἀλλὰ ὡς εὐκαιρίες νὰ ἀποκαλύψει καὶ πάλι τὴν ἀνόθευτη ἀλήθεια καὶ νὰ τὴν προβάλλει μέσα στὴν κοινωνία ὡς πρόταση ζωῆς, χωρὶς προκαταλήψεις καὶ ἰδεασμούς. Ἐνώπιον τῆς κατασκευασμένης ψεύτικης ἀλήθειας, προτείνει μέσα ἀπὸ τὴν Παράδοσή της τὴν ἀλήθεια μὲ βιωματικὸ τρόπο. Αὐτὸ σημαίνει ὅτι ὁ νέος βλέποντας τὸ σωστὸ παράδειγμα ἑνὸς Ἁγίου,προβληματίζεται θετικὰ καὶ ταυτόχρονα προσανατολίζεται.
Θέτει ἕνα δίλημμα στὸν ἑαυτό του. Θὰ μιμηθεῖ τὸ παράδειγμα τοῦ Ἁγίου ἤ ὄχι; Τὸ παράδειγμα τοῦ Ἁγίου γιὰ τὸν ἴδιο τὸν Ἅγιο εἶναι ἡ ἀληθινὴ καὶ πραγματικὴ ζωή, ἐνῶ γιὰ τὸν νέο εἶναι μία βιωματικὴ πληροφορία. Δὲν ἔχει κάνει ἀκόμα προσωπικό του βίωμα τὸ βίωμα τοῦ Ἁγίου. Τὸ ἀμέσως ἑπόμενο ποὺ ἔχει νὰ κάνει ὁ νέος εἶναι νὰ βιώσει ὁ ἴδιος αὐτὸ τὸ παράδειγμα στὴν ζωή του, ἐντάσσοντάς το στὶς πραγματικές του ἀνάγκες καὶ ὄχι σὲ ψεύτικες ποὺ ἱκανοποιοῦν ψευδαισθήσεις.
Μπορεῖ αὐτὸ νὰ φαίνεται ἁπλό. Αὐτὴ ἡ ἁπλότητα τελικὰ χάνεται, γι’ αὐτὸ παρατηρεῖται σύνθεση καὶ πολυπλοκότητα ποὺ γεννᾶ τὴν σύγχυση. Ἀδελφοί μου, ἄς προσπαθήσουμε νὰ βάλλουμε στὴν ζωή μας τὴν ἁπλότητα τοῦ καλοῦ παραδείγματος. Ἄς ἀναζητήσουμε τὸ καλύτερο στὴν ζωή μας. Ἄν ὑπῆρξαν ἤ ὑπάρξουν ἀτυχίες καὶ ματαιώσεις δὲν πειράζει, ἄς σηκωθοῦμε καὶ νὰ προσπαθήσουμε καὶ πάλι. Εἶναι πρόκληση νὰ βιώνεις τὸ αὐθεντικὸ καὶ τὸ γνήσιο. Σήμερα ἄν δὲν τολμήσουμε στὴν πρόκληση τοῦ αὐθεντικοῦ τότε θὰ γευόμαστε κονσέρβες δίχως θρεπτικὰ συστατικὰ καὶ μάλιστα θὰ περιμένουμε ἰκετευτικὰ πότε θὰ μᾶς τὶς δώσουν.
Μπορεῖ τὸ σύγχρονο μοσχάρι τῆς εἰδωλολατρείας τοῦ Οἰκουμενισμοῦ καὶ τῆς κατασκευασμένης πίστης νὰ ἔχει μεγάλη ἐπίδραση,νὰ ἔχει μετασχηματισθεῖ δηλαδὴ σὲ ἀξίες καὶ θεσμοὺς μέσα στὴν καθημερινότητά μας. Αὐτὸ ἄς μὴν μᾶς ἀπογοητεύει. Πάντα ὑπάρχει ἡ ἐλπίδα τοῦ Χριστοῦ.
Καταλήγοντας θὰ λέγαμε ὅτι ὁ σύγχρονος Μωϋσῆς δὲν εἶναι σὲ κάποιο ὄρος καὶ κάποια στιγμὴ θὰ ἔρθει. Ὁ σύγχρονος Μωϋσῆς εἶναι ἀνώτερος τῆς Παλαιᾶς Διαθήκης. Εἶναι ὁ ἴδιος ὁ Χριστός. Εἶναι ὁ Χριστὸς μέσα στὴν καρδιά μας, ποὺ ὅταν ἀποκαλυφθεῖ, τότε ἡ σύγχρονη εἰδωλολατρεία θα σκορπίσει καὶ θὰ χαθεῖ. Ὁ Χριστὸς εἶναι μέσα μας. Ἄς τὸν προβάλλουμε εἰδικὰ σήμερα, διότι σήμερα ἑορτάζει ἡ Ἐκκλησία τοῦ Χριστοῦ,σήμερα ἑορτάζει ἡ Ὀρθοδοξία τὰ νικητήριά της. Ἑορτάζουμε ὅλοι ἐμεῖς σήμερα καὶ ὁ κάθε ἕνας ξεχωριστά.
Χρόνια πολλά, εἰρηνικὰ καὶ Ὀρθόδοξα!
Καλὸ ὑπόλοιπο Τεσσαρακοστῆς!
