Στον Ιερό Καθεδρικό Ναό Αγίου Νικολάου Αχαρνών λειτούργησε ο Σεβασμιώτατος Ποιμενάρχης μας κ. Χρυσόστομος σήμερα, Κυριακή του Αντίπασχα, ημέρα κατά την οποία η Εκκλησία μας μνημονεύει την ψηλάφιση των τύπων των ήλων και της πλευράς του Αναστάντος Χριστού από τον Απόστολο Θωμά.

    Στην ομιλία του, ο Μητροπολίτης μας αναφέρθηκε στην «καλή απιστία του Θωμά», λέγοντας ότι είχε ως σκοπό να βιώσει προσωπικά και ο ίδιος την Ανάσταση του Χριστού, ώστε να είναι σε θέση να μαρτυρήσει για την Ανάσταση. Το ότι οι Απόστολοι μαρτύρησαν για την Ανάσταση δίνοντας και το αίμα τους ακόμη, αποτελεί την μεγαλύτερη απόδειξη της Αναστάσεως. Ο Χριστός μας εμπιστεύθηκε τόσο τους Αποστόλους, αναθέτοντάς τους την μεγαλύτερη αποστολή της διαδόσεως του Ευαγγελίου, διότι Τον αγάπησαν απόλυτα. Αυτή η αγάπη μας κάνει να προβληματιστούμε: εμείς αγαπάμε τον Χριστό απόλυτα; Το να αρέσουμε στον Χριστό είναι η πρώτη μας προτεραιότητα, ή μόλις μας ζητήσουν να διακονήσουμε την Εκκλησία, αμέσως στρέφουμε την πλάτη μας; Οφείλουμε να δώσουμε την απάντησή μας στο ερώτημά αυτό με ειλικρίνεια.

   Σύμφωνα με ένα ποντιακό έθιμο, πολλοί πιστοί έφεραν στον Ναό πασχαλινά αυγά και τσουρέκια για να ευλογηθούν, ώστε έπειτα να επισκεφθούν τα μνήματα των κεκοιμημένων τους, να αφήσουν εκεί το αναστάσιμο αυγό, να πουν το «Χριστός Ανέστη» και να προσευχηθούν για την ανάπαυση των ψυχών τους.

     Εν κατακλείδι, τον λόγο έλαβε ο Πρωτοσύγκελλος π. Μιχαήλ, αναφερόμενος στο ποντιακό έθιμο που τα τελευταία χρόνια αναβιώνει στην Ενορία.

«Ἐμῶν μελῶν χειρί σου, ἐξερευνήσας τὰς πληγάς, μή μοι Θωμᾶ ἀπιστήσῃς, τραυματισθέντι διὰ σέ, σὺν Μαθηταῖς ὁμοφρόνει, 

καὶ ζῶντα κήρυττε Θεόν»

Ἀγαπητοὶ ἐν Χριστῷ ἀδελφοί, 

Χριστὸς Ἀνέστη!

            Ἀνέστη Χριστὸς καὶ ὁ φόβος διώκεται! Ἀνέστη Χριστὸς καὶ ἡ πίστη κρατύνεται!

            Πράγματι, ἡ Ἀνάσταση τοῦ Ζωοδότου Χριστοῦ, μέσα σὲ ὅλα τὰ καλὰ τὰ ὁποῖα προσέφερε στὸ γένος τῶν ἀνθρώπων, χάρισε τὴν κατάργηση τοῦ φόβου καὶ τὴν ἑδραίωση τῆς πίστης, ὅπως ἀκούσαμε σήμερα ἀπὸ τὸν Εὐαγγελιστὴ τῆς Ἀγάπης, Ἰωάννη τὸν Θεολόγο. 

            Τὰ Φρικτὰ Πάθη καὶ τὴν Σταύρωση τοῦ Θεανθρώπου συνόδευσε ἡ ἀπομόνωση τῶν Μαθητῶν ἐξ αἰτίας τοῦ φόβου μήπως συλληφθοῦν ἀπὸ τοὺς Ἰουδαίους καὶ πάθουν κακό. Τὸ σκληρὸ καὶ ἄδικο τέλος τοῦ Διδασκάλου τους τοὺς κόστισε πολὺ καὶ θλίψη κατέλαβε τὴν καρδιά τους. Τρεῖς ἡμέρες μετὰ τὴν Σταύρωση, οἱ Μαθητὲς ἀκόμη κλεισμένοι, φοβισμένοι καὶ ταραγμένοι. Καὶ τὶ λογισμοὶ δὲν περνοῦσαν ἀπὸ τὸ μυαλό τους: πόσο μικροὶ φάνηκαν ἀπέναντι στὸ Θεῖο Πάθος, φθάνοντας στὸ σημεῖο νὰ ἐγκαταλείψουν τὸν Κύριο ὅλοι ἐκτὸς ἀπὸ τὸν Ἀπόστολο Ἰωάννη. Ἀκόμη καὶ οἱ Μαθήτριες, ἔδειξαν μεγαλύτερο θάρρος ἀπὸ ἐκείνους, καθὼς ἦταν κοντὰ στὸν Χριστὸ τὴν ὥρα τοῦ τέλους. Λίγο πρὶν τὴν προδοσία, στὸν Κῆπο τῆς Γεθσημανῆς, οὔτε λίγο δὲν ἔμειναν ξύπνιοι γιὰ νὰ προσευχηθοῦν ὑπὲρ Αὐτοῦ. Μήπως ἔπρεπε νὰ εἶχαν κάνει κάτι γιὰ νὰ Τὸν σώσουν; Μὰ ὁ Πέτρος ἔκανε κάτι. Ἔβγαλε τὸ μαχαίρι καὶ ἔκοψε τὸ ἀφτὶ τοῦ Μάλχου. Ἐκεῖνος, ὅμως, ποὺ ἦρθε ὄχι νὰ ὑπηρετηθεῖ, ἀλλὰ νὰ ὑπηρετήσει καὶ νὰ ὁδηγηθεῖ στὴ θυσία ἄφωνος, χωρὶς καμὶα ἀντίδραση, ὅπως τὸ ἀρνί, πῆρε τὸ ἀφτὶ καὶ τὸ ἔβαλε στὴ θέση του, διδάσκοντας τὸν Πέτρο ὅτι μὲ ἄλλον τρόπο πρέπει νὰ δείξει τὴν ἀνδρεία του καὶ ὄχι μὲ τὴ βία. Ὁ Πέτρος… Τί σκεφτόταν ἄραγε; Μὲ τὴν θέλησή του ἀρνήθηκε τὸν Χριστό, Ἐκεῖνον γιὰ τὸν Ὁποῖο ἔλεγε ὅτι μέχρι καὶ στὸν θάνατο θὰ πάει, καὶ ἔβγαλε τὸν ἑαυτό του ἀπὸ τὴν χορεία τῶν Μαθητῶν. Οἱ τύψεις σκότιζαν τελείως τὸ μυαλό του.