«Ἐμῶν μελῶν χειρί σου, ἐξερευνήσας τὰς πληγάς, μή μοι Θωμᾶ ἀπιστήσῃς, τραυματισθέντι διὰ σέ, σὺν Μαθηταῖς ὁμοφρόνει, 

καὶ ζῶντα κήρυττε Θεόν»

Ἀγαπητοὶ ἐν Χριστῷ ἀδελφοί, 

Χριστὸς Ἀνέστη!

            Ἀνέστη Χριστὸς καὶ ὁ φόβος διώκεται! Ἀνέστη Χριστὸς καὶ ἡ πίστη κρατύνεται!

            Πράγματι, ἡ Ἀνάσταση τοῦ Ζωοδότου Χριστοῦ, μέσα σὲ ὅλα τὰ καλὰ τὰ ὁποῖα προσέφερε στὸ γένος τῶν ἀνθρώπων, χάρισε τὴν κατάργηση τοῦ φόβου καὶ τὴν ἑδραίωση τῆς πίστης, ὅπως ἀκούσαμε σήμερα ἀπὸ τὸν Εὐαγγελιστὴ τῆς Ἀγάπης, Ἰωάννη τὸν Θεολόγο. 

            Τὰ Φρικτὰ Πάθη καὶ τὴν Σταύρωση τοῦ Θεανθρώπου συνόδευσε ἡ ἀπομόνωση τῶν Μαθητῶν ἐξ αἰτίας τοῦ φόβου μήπως συλληφθοῦν ἀπὸ τοὺς Ἰουδαίους καὶ πάθουν κακό. Τὸ σκληρὸ καὶ ἄδικο τέλος τοῦ Διδασκάλου τους τοὺς κόστισε πολὺ καὶ θλίψη κατέλαβε τὴν καρδιά τους. Τρεῖς ἡμέρες μετὰ τὴν Σταύρωση, οἱ Μαθητὲς ἀκόμη κλεισμένοι, φοβισμένοι καὶ ταραγμένοι. Καὶ τὶ λογισμοὶ δὲν περνοῦσαν ἀπὸ τὸ μυαλό τους: πόσο μικροὶ φάνηκαν ἀπέναντι στὸ Θεῖο Πάθος, φθάνοντας στὸ σημεῖο νὰ ἐγκαταλείψουν τὸν Κύριο ὅλοι ἐκτὸς ἀπὸ τὸν Ἀπόστολο Ἰωάννη. Ἀκόμη καὶ οἱ Μαθήτριες, ἔδειξαν μεγαλύτερο θάρρος ἀπὸ ἐκείνους, καθὼς ἦταν κοντὰ στὸν Χριστὸ τὴν ὥρα τοῦ τέλους. Λίγο πρὶν τὴν προδοσία, στὸν Κῆπο τῆς Γεθσημανῆς, οὔτε λίγο δὲν ἔμειναν ξύπνιοι γιὰ νὰ προσευχηθοῦν ὑπὲρ Αὐτοῦ. Μήπως ἔπρεπε νὰ εἶχαν κάνει κάτι γιὰ νὰ Τὸν σώσουν; Μὰ ὁ Πέτρος ἔκανε κάτι. Ἔβγαλε τὸ μαχαίρι καὶ ἔκοψε τὸ ἀφτὶ τοῦ Μάλχου. Ἐκεῖνος, ὅμως, ποὺ ἦρθε ὄχι νὰ ὑπηρετηθεῖ, ἀλλὰ νὰ ὑπηρετήσει καὶ νὰ ὁδηγηθεῖ στὴ θυσία ἄφωνος, χωρὶς καμὶα ἀντίδραση, ὅπως τὸ ἀρνί, πῆρε τὸ ἀφτὶ καὶ τὸ ἔβαλε στὴ θέση του, διδάσκοντας τὸν Πέτρο ὅτι μὲ ἄλλον τρόπο πρέπει νὰ δείξει τὴν ἀνδρεία του καὶ ὄχι μὲ τὴ βία. Ὁ Πέτρος… Τί σκεφτόταν ἄραγε; Μὲ τὴν θέλησή του ἀρνήθηκε τὸν Χριστό, Ἐκεῖνον γιὰ τὸν Ὁποῖο ἔλεγε ὅτι μέχρι καὶ στὸν θάνατο θὰ πάει, καὶ ἔβγαλε τὸν ἑαυτό του ἀπὸ τὴν χορεία τῶν Μαθητῶν. Οἱ τύψεις σκότιζαν τελείως τὸ μυαλό του. 

     Πλήρης ἡμερῶν, τὸ ἀπόγευμα τῆς Μεγάλης Παρασκευῆς, παρέδωσε τὴν ψυχή του εἰς χείρας Θεοῦ Ζῶντος ἕνα ἐκλεκτὸ μέλος τῆς Ἁγίας μας Ἐκκλησίας· ὁ λόγος γιὰ τόν, μακαριστὸ πλέον, Ἀρχιμανδρίτη Ἀντώνιο Γεωργαντᾶ, Ἱδρυτὴ τῆς Ἱερᾶς Μονῆς Ἁγίου Νικοδήμου Ἑλληνικοῦ Γορτυνίας.
   Μὲ τὸν Γέροντα Ἀντώνιο μᾶς συνέδεε σχέση ἀμοιβαίας ἀγάπης καὶ σεβασμοῦ, διὰ τῆς ὁποίας ἀποκόμισα ἀγαθοὺς καρποὺς πνευματικῆς ζωῆς. Βεβαίως, ἀγάπη καὶ σεβασμὸ εἶχε καταφέρει νὰ ἐμπνεύσει σὲ ἑκατοντάδες ἀνθρώπους, οἱ ὁποῖοι οἰκογενειακῶς διήνυαν προθύμως πολλὰ χιλιόμετρα γιὰ νὰ τὸν συναντήσουν, νὰ ζητήσουν τὴν συμβουλή του καὶ νὰ ὠφεληθοῦν ἀπὸ τὴν σοφία του.
   Στὸ πρόσωπο τοῦ μακαριστοῦ π. Ἀντωνίου γνώρισα ἕναν ζηλωτὴ ἐργάτη τοῦ Εὐαγγελίου, ἕναν ἀγωνιστὴ ὑπὲρ τῶν δικαίων τῆς Ἐκκλησίας, ἕνα τέκνο τῆς Μοναχικῆς Πολιτείας μὲ ἀξιομνημόνευτο συγγραφικὸ ἔργο, ἕναν ἄνθρωπο σεβαστό, ἀξιαγάπητο, εὔχαρι, φιλόξενο, εἰλικρινῆ, συνεπῆ, φιλακόλουθο, ἀρχοντικό, διακριτικό, ἐλεήμονα, ἐπιστηρικτικό.
   Ἀκόμη καὶ στὴν ἐπώδυνη κλίνη τῆς ἀσθενείας ἦταν δοξαστικὸς πρὸς τὸν Θεὸ προσφέροντας μὲ τὸ παράδειγμά του δύναμη καὶ κουράγιο σὲ ὅσους τὸν ἀντίκριζαν.
   Σήκωσε τὸν Σταυρό του ἐπὶ γῆς. Καιρὸς πλέον νὰ ἀπολαύσει τοῦ πλούτου τῆς Ἀναστάσεως, κατὰ τὴν λαμπροφόρο ἡμέρα τῆς ὁποίας ἀξιώθηκε νὰ κηδευθεῖ καὶ νὰ κατοικήσει στὴν τελευταία του κατοικία, προσδοκῶντας «τὴν κοινὴν Ἀνάστασιν».
   Εὔχομαι ἡ μνήμη του νὰ εἶναι αἰωνία καὶ ὁ Θεὸς νὰ χαρίζει τὴν ἐξ ὕψους παρηγορία στὸ πνευματικὸ τέκνο τοῦ ἐκλιπόντος, π. Νικόδημο, ὁ ὁποῖος μὲ ὑποδειγματικὴ ἀγάπη φρόντισε τὸν Γέροντά του καὶ γιὰ πολλὲς δεκαετίες βρισκόταν στὴν ὑποταγή του.

Νὰ ἔχουμε τὴν εὐχή του.
† ὁ Ἀ. & Β. Χρ.