Ἀριθμός Πρωτ. 2822
Ἐν Ἀθήναις, 29-03/11-04-2019
ΑΝΑΣΤΑΣΙΜΟ ΜΗΝΥΜΑ 2019
«Δεῦτε λάβετε Φῶς ἐκ τοῦ ἀνεσπέρου Φωτός, καὶ δοξάσατε Χριστόν, τὸν Ἀναστάντα ἐκ νεκρῶν»!
Ἀγαπητοὶ Πατέρες καὶ Ἀδελφοί, τέκνα ἐν Κυρίῳ Ἀναστάντι·
ΣΤΗΝ φωτόλουστη καὶ μέγιστη Ἑορτὴ τῶν Ἑορτῶν καὶ Πανήγυρη τῶν Πανηγύρεων, ὁ Νικητὴς τοῦ θανάτου Κύριος Ἰησοῦς Χριστὸς μᾶς χαρίζει Φῶς ἀνέσπερο Ἀναστάσεως καὶ Ζωῆς. Μᾶς προσκαλεῖ χαρμόσυνα, μέσα στὴν ἁγία Ἐκκλησία Του, νὰ μὴ δειλιάζουμε· νὰ μὴ μείνουμε στὸ ψυχρὸ σκοτάδι τῶν παθῶν καὶ τῆς ἁμαρτίας, ἀλλὰ νὰ ἀνάψουμε τὶς λαμπάδες μας μὲ τὸ αἰσθητὸ Φῶς, ποὺ ἐκπηγάζει ἀπὸ τὸν Πανάγιο Τάφο Του· καὶ κυρίως νὰ ἐλλαμφθοῦμε στὶς ψυχές μας μὲ συμμετοχὴ καρδιακὴ στὴν θριαμβευτικὴ Ἔγερσή Του· δηλαδή, νὰ ἐπιτρέψουμε νὰ καταυγάσει ἐσωτερικὰ καὶ μᾶς ἡ φωτοπλημμύρα, ἡ ὁποία γέμισε τὰ πάντα, οὐράνια, ἐπίγεια καὶ καταχθόνια, μὲ τὸ Φῶς τῆς Ἀναστάσεως:
«Νῦν πάντα πεπλήρωται φωτός, οὐρανός τε καὶ γῆ καὶ τὰ καταχθόνια», βεβαιώνει ἐνθουσιαστικὰ ὁ ἱερὸς Ὑμνογράφος. Διότι τὸ ὑπέρχρονο θεῖο Φῶς τοῦ Ἀναστάντος Δεσπότου Χριστοῦ, γέμισε ἀκόμη καὶ τὸν ζοφερὸ Ἅδη μὲ τὴν ἐντὸς αὐτοῦ κάθοδό Του!
Γιατί; Διότι προηγουμένως, λόγῳ τῆς ἁμαρτίας, ἦλθε στοὺς ἀνθρώπους σκοτάδι, ἐξουσίαζε τὸ κακὸ πλήρως καὶ εἴχαμε παραδοθεῖ στὴν δουλεία τοῦ θανάτου· ὁ δὲ ἐχθρὸς διάβολος, ὁ «ἀνθρωποκτόνος» (Ἰω. 8, 44), εἶχε δύναμη καὶ καυχιόταν γιὰ τὴν ἐξαπάτηση ποὺ μᾶς ἔκανε.
Ὅμως, ὁ Σωτῆρας Χριστός, τὸ Φῶς τὸ Ἀληθινόν, μὲ τὸν ἀναμάρτητο Σταυρικὸ Θάνατό Του, μᾶς ἐξαγόρασε ἀπὸ αὐτὴ τὴν ἐπαίσχυντη δουλεία καὶ ἀνυπόφορη κατάσταση. Στὴν ἀπέραντη Φιλανθρωπία καὶ ἀνέκφραστη Ἀγάπη Του προσέλαβε ἑκούσια τὸν θάνατο, γιὰ νὰ κατέλθει στὸ βασίλειο τοῦ Ἅδου καὶ νὰ συναντήσει τὶς δέσμιες ψυχὲς τῶν ἀπ᾽ αἰῶνος θανέντων. Κι ἐκεῖ νέκρωσε τὸν Ἅδη μὲ τὴν Ἀστραπὴ τῆς Θεότητός Του, κατέλυσε τὸ βασίλειο τοῦ θανάτου καὶ τῆς ἁμαρτίας, συνέτριψε τὸν παγκάκιστο ἐχθρό, καὶ ὡς Νέος Ἀδὰμ ἔφερε Ἐλευθερία καὶ Λύτρωση.
Ὅλα τὰ ὑπέστη ὁ Πανάγαθος Κύριός μας, ὅπως τονίζει ὁ Ἅγιος Γρηγόριος ὁ Θεολόγος, «γιὰ νὰ ἀναστήσει τὴν σάρκα καὶ νὰ ἐξασφαλίσει τὴν σωτηρία τῆς εἰκόνος Του καὶ νὰ ἀναπλάσει τὸν ἄνθρωπο» (Λόγος Ζ’, 23).
Γιὰ τὸν λόγο αὐτὸ καὶ ὁ Ἀπόστολος Παῦλος ἐρωτᾶ ἀπολογούμενος στοὺς Ἰουδαίους καὶ Ἐθνικούς: «τί ἄπιστον κρίνεται παρ᾽ ὑμῖν εἰ ὁ Θεὸς νεκροὺς ἐγείρει;» [γιατί θεωρεῖται ἀπίστευτο ἀπὸ σᾶς, ὅτι ὁ Θεὸς ἀνασταίνει νεκρούς;] (Πράξ. 26, 9). Ἡ Ἀνάσταση γιὰ τὸν Ἀπόστολο ἦταν ἡ πιὸ ἁπτὴ βεβαιότητα καὶ πραγματικότητα, διότι ὁ ἴδιος, ὡς διώκτης Σαούλ, μεταστράφηκε στὴν πίστη ὅταν τὸν περιέλαμψε Φῶς ἀπὸ τὸν οὐρανό, πιὸ δυνατὸ στὴν λαμπρότητα ἀπὸ τὸν ἥλιο, καὶ ἄκουσε τὸν Ἀναστημένο Ἰησοῦ νὰ τὸν ἐπιτιμᾶ γιὰ τὸν ἐναντίον Του διωγμό, ἀλλὰ καὶ νὰ τὸν καλεῖ νὰ ἀναστηθεῖ καὶ νὰ ἐγερθεῖ, γιὰ νὰ τοῦ ἀναθέσει τὴν πιὸ μεγάλη καὶ ἔνδοξη ἀποστολή: «νὰ ἀνοίξει τὰ μάτια [τῶν ἀπίστων], ὥστε νὰ ἐπιστραφοῦν ἀπὸ τὸ σκοτάδι στὸ φῶς, καὶ ἀπὸ τὴν ἐξουσία τοῦ σατανᾶ στὸν Θεό, γιὰ νὰ λάβουν διὰ τῆς πίστεως σὲ Ἐμένα [τὸν Ἰησοῦ] ἄφεση ἁμαρτιῶν καὶ μερίδα μεταξὺ ἐκείνων ποὺ ὁ Θεὸς ἔκανε δικούς Του» (Πράξ. 26, 18).
Ἡ πίστη στὴν φωτοφόρο Ἀνάσταση τοῦ Κυρίου μας Ἰησοῦ Χριστοῦ ἐλευθερώνει καὶ φωτίζει τὸν ἄνθρωπο, ἐνῶ ἀντίθετα ἡ ἀπιστία καὶ ἡ συνακόλουθη ἁμαρτία ὑποδουλώνουν καὶ σκοτίζουν.
Μόνον ὅσοι ἐπιμένουν «ἐν τοῖς ἔργοις τοῖς πονηροῖς» (Κολασ. 1, 21) τῆς ἀπιστίας καὶ τῆς πλάνης, καταλαμβάνονται ἀπὸ τὸ σκοτάδι καὶ ἀποξενώνονται ἀπὸ τὸν Θεό, ὥστε νὰ θεωροῦν τὴν ἁμαρτία σὰν φυσικὴ ἀναγκαιότητα, σὰν σκοπὸ καὶ τρόπο ζωῆς, οὕτως ὥστε νὰ ὁδηγοῦνται στὴν δικαιολόγησή της, στὸν ἀγνωστικισμὸ καὶ τὴν ἀθεΐα.
Ὅμως, πρέπει νὰ τονίσουμε ὅτι ἀκόμη καὶ οἱ πιστοί, οἱ ὁποῖοι περιπίπτουν σὲ φαινομενικὰ μικρὰ παραπτώματα, ἀλλὰ τὰ ἀγαποῦν καὶ τὰ δικαιολογοῦν, γίνονται κατὰ τὸν Μέγα Βασίλειο «σκοτεινοχαρεῖς», χωρὶς Φῶς καὶ Ζωὴ Αἰώνιο!
***
Τέκνα ἐν Κυρίῳ Ἀναστάντι·
Στὴν Ἐκκλησία τοῦ Χριστοῦ, μὲ τὴν Ὀρθόδοξη πίστη καὶ τὰ ἀγαθὰ ἔργα, γινόμαστε «συμπολῖται τῶν ἁγίων καὶ οἰκεῖοι τοῦ Θεοῦ» (Ἐφ. 2, 19), λαμβάνουμε τὴν ἀνώτερη, πνευματική, χαρισματικὴ ζωή, καὶ εἴμαστε «Φῶς ἐν Κυρίῳ... τέκνα φωτὸς» (Ἐφ. 5, 8), παιδιὰ τῆς Ἀναστάσεως (Λουκ. 20, 38).
Θὰ μᾶς χαρισθεῖ δὲ αὐτὴ ἡ δωρεὰ μέχρι τέλους καὶ θὰ καταξιωθοῦμε τῶν θείων καὶ αἰωνίων ἀγαθῶν, μὲ τὴν συμμετοχὴ στὸ Πάθος τοῦ Χριστοῦ, ὥστε νὰ ἔχουμε μετοχὴ στὴν Ἀνάσταση καὶ τὴν Θέωση, σύμφωνα μὲ τὴν Χριστοπόθητη ἐπιθυμία τοῦ Ἁγίου Γρηγορίου τοῦ Θεολόγου: «Χριστῷ συνταφῆναι με δεῖ, Χριστῷ συναναστῆναι, συγκληρονομῆσαι Χριστῷ, υἱὸν γενέσθαι Θεοῦ, θεὸν αὐτὸν» [πρέπει νὰ εἰσέλθω στὸν τάφο μαζὶ μὲ τὸν Χριστό, μὲ τὸν Χριστὸ νὰ ἀναστηθῶ, νὰ γίνω μαζὶ μὲ τὸν Χριστὸ συγκληρονόμος, νὰ γίνω υἱὸς Θεοῦ, θεὸς ὁ ἴδιος] (Αὐτόθι).
Ἑπομένως, τὰ προβλήματα καὶ οἱ δυσκολίες στὴν ζωή μας δὲν πρέπει νὰ μᾶς πτοοῦν καὶ ἀποθαρρύνουν. Ἡ θυσιαστικὴ ἐπιτέλεση τῶν ἀρετῶν δὲν πρέπει νὰ μᾶς φοβίζει, ἀλλὰ νὰ δινόμαστε μὲ ἱερὸ πόθο καὶ θεάρεστο ζῆλο στὸν ὑπὲρ ἡμῶν Παθόντα καὶ Ἀναστάντα Σωτῆρα μας Χριστό, μὲ τὴν προσευχή, τὴν ἀγάπη, τὴν ἐγκράτεια, τὴν ἐλπίδα, τὴν πραότητα, τὴν συγχώρηση, τὸ ἔλεος, τὴν ὑπομονή· καὶ πάνω ἀπὸ ὅλα μὲ τὴν ἐν μετανοίᾳ συμμετοχὴ στὴν Θεία Κοινωνία. Χωρὶς καθόλου νὰ ἀδρανοῦμε καὶ ἀμελοῦμε πνευματικά, ὡς δῆθεν ἐπιτυχημένοι, φτασμένοι καὶ τελειωμένοι, μὲ ἔπαρση καὶ αὐτο-έπαινο. Διότι εἴμαστε πάντοτε χρεῶστες, «ἀχρεῖοι δοῦλοι» καὶ «ὅ ὠφείλομεν ποιῆσαι πεποιήκαμεν» (Λουκ. 17, 10). Διανοίγονται συνεχῶς ἐνώπιόν μας φωτεινοὶ ὁρίζοντες καὶ ὑπέρλαμπρες κορυφὲς τελειότητος, ποὺ μᾶς καλοῦν «ἐπὶ τὸ βραβεῖον τῆς ἄνω κλήσεως τοῦ Θεοῦ ἐν Χριστῷ Ἰησοῦ» (Φιλιπ. 3, 14).
Εἴθε ὁ λαμπρὸς ἑορτασμὸς τοῦ Ἁγίου Πάσχα στὴν γῆ νὰ εἶναι πρόγευση τῆς ἄρρητης θείας Δόξας καὶ φωταύγειας τοῦ Αἰωνίου Πάσχα ἐν τοῖς Οὐρανοῖς. Ἀμήν!
Χριστὸς Ἀνέστη!
Η ΙΕΡΑ ΣΥΝΟΔΟΣ
Ὁ Ἀρχιεπίσκοπος
† Ὁ Ἀθηνῶν ΚΑΛΛΙΝΙΚΟΣ
Τὰ Μέλη
† Ὁ Λαρίσης καί Πλαταμῶνος ΑΘΑΝΑΣΙΟΣ
† Ὁ Εὐρίπου καὶ Εὐβοίας ΙΟΥΣΤΙΝΟΣ
† Ὁ Πειραιῶς καὶ Σαλαμῖνος ΓΕΡΟΝΤΙΟΣ
† Ὁ Ἀττικῆς καὶ Βοιωτίας ΧΡΥΣΟΣΤΟΜΟΣ
† Ὁ Θεσσαλονίκης ΓΡΗΓΟΡΙΟΣ
† Ὁ Δημητριάδος ΦΩΤΙΟΣ
† Ὁ Τορόντο ΜΩΫΣΗΣ
† Ὁ Ἀµερικῆς ΔΗΜΗΤΡΙΟΣ
† Ὁ Φιλίππων καὶ Μαρωνείας ΑΜΒΡΟΣΙΟΣ
† Ὁ Ὠρωποῦ καὶ Φυλῆς ΚΥΠΡΙΑΝΟΣ
† Ὁ Μεθώνης ΑΜΒΡΟΣΙΟΣ
† Ὁ Λούνης ΣΙΛΟΥΑΝΟΣ
† Ὁ Γαρδικίου ΚΛΗΜΗΣ
† Ὁ Ἔτνα καὶ Πόρτλαντ ΑΥΞΕΝΤΙΟΣ
† Ὁ Βρεσθένης ΘΕΟΔΟΣΙΟΣ
† Ὁ Θεουπόλεως ΧΡΙΣΤΟΔΟΥΛΟΣ
ΑΚΡΙΒΕΣ ΑΝΤΙΓΡΑΦΟΝ
Ὁ Ἀρχιγραμματεὺς
† Ὁ Δημητριάδος Φώτιος
