Πλήρης ἡμερῶν, τὸ ἀπόγευμα τῆς Μεγάλης Παρασκευῆς, παρέδωσε τὴν ψυχή του εἰς χείρας Θεοῦ Ζῶντος ἕνα ἐκλεκτὸ μέλος τῆς Ἁγίας μας Ἐκκλησίας· ὁ λόγος γιὰ τόν, μακαριστὸ πλέον, Ἀρχιμανδρίτη Ἀντώνιο Γεωργαντᾶ, Ἱδρυτὴ τῆς Ἱερᾶς Μονῆς Ἁγίου Νικοδήμου Ἑλληνικοῦ Γορτυνίας.
Μὲ τὸν Γέροντα Ἀντώνιο μᾶς συνέδεε σχέση ἀμοιβαίας ἀγάπης καὶ σεβασμοῦ, διὰ τῆς ὁποίας ἀποκόμισα ἀγαθοὺς καρποὺς πνευματικῆς ζωῆς. Βεβαίως, ἀγάπη καὶ σεβασμὸ εἶχε καταφέρει νὰ ἐμπνεύσει σὲ ἑκατοντάδες ἀνθρώπους, οἱ ὁποῖοι οἰκογενειακῶς διήνυαν προθύμως πολλὰ χιλιόμετρα γιὰ νὰ τὸν συναντήσουν, νὰ ζητήσουν τὴν συμβουλή του καὶ νὰ ὠφεληθοῦν ἀπὸ τὴν σοφία του.
Στὸ πρόσωπο τοῦ μακαριστοῦ π. Ἀντωνίου γνώρισα ἕναν ζηλωτὴ ἐργάτη τοῦ Εὐαγγελίου, ἕναν ἀγωνιστὴ ὑπὲρ τῶν δικαίων τῆς Ἐκκλησίας, ἕνα τέκνο τῆς Μοναχικῆς Πολιτείας μὲ ἀξιομνημόνευτο συγγραφικὸ ἔργο, ἕναν ἄνθρωπο σεβαστό, ἀξιαγάπητο, εὔχαρι, φιλόξενο, εἰλικρινῆ, συνεπῆ, φιλακόλουθο, ἀρχοντικό, διακριτικό, ἐλεήμονα, ἐπιστηρικτικό.
Ἀκόμη καὶ στὴν ἐπώδυνη κλίνη τῆς ἀσθενείας ἦταν δοξαστικὸς πρὸς τὸν Θεὸ προσφέροντας μὲ τὸ παράδειγμά του δύναμη καὶ κουράγιο σὲ ὅσους τὸν ἀντίκριζαν.
Σήκωσε τὸν Σταυρό του ἐπὶ γῆς. Καιρὸς πλέον νὰ ἀπολαύσει τοῦ πλούτου τῆς Ἀναστάσεως, κατὰ τὴν λαμπροφόρο ἡμέρα τῆς ὁποίας ἀξιώθηκε νὰ κηδευθεῖ καὶ νὰ κατοικήσει στὴν τελευταία του κατοικία, προσδοκῶντας «τὴν κοινὴν Ἀνάστασιν».
Εὔχομαι ἡ μνήμη του νὰ εἶναι αἰωνία καὶ ὁ Θεὸς νὰ χαρίζει τὴν ἐξ ὕψους παρηγορία στὸ πνευματικὸ τέκνο τοῦ ἐκλιπόντος, π. Νικόδημο, ὁ ὁποῖος μὲ ὑποδειγματικὴ ἀγάπη φρόντισε τὸν Γέροντά του καὶ γιὰ πολλὲς δεκαετίες βρισκόταν στὴν ὑποταγή του.
Νὰ ἔχουμε τὴν εὐχή του.
† ὁ Ἀ. & Β. Χρ.
