Ἡ Ἁγία μας Ἐκκλησία τίμησε, τὴν περασμένη Κυριακή, τὴν ἑορτὴ τῆς Ἀναστήλωσης τῶν ἱερῶν Εἰκόνων, διὰ τῆς ὁποίας ἔλαβε τέλος ἡ μακρὰ καὶ ὀδυνηρὴ περίοδος τῆς Εἰκονομαχίας. Τὸ πανηγυρικὸ αὐτὸ γεγονὸς ποὺ ἔλαβε χώρα στὴν Βασιλεύουσα τῶν πόλεων μὲ τὶς ἐνέργειες τῆς Ἁγίας Θεοδώρας τῆς Αὐγούστας, διετράνωσε ὅτι ἡ ἔνδειξη τιμῆς στὶς ἀπεικονίσεις τοῦ Κυρίου, τῆς Ὑπεραγίας Θεοτόκου καὶ τῶν Ἀγίων ἀποτελεῖ ἀναπόσπαστο κομμάτι τῆς λατρείας στὴν Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία.
Γενιὲς καὶ γενιὲς Ἑλλήνων μεγάλωσαν γνωρίζοντας ὅτι οἱ Εἰκόνες ἀποτελοῦν τὸ πολύτιμο καταφύγιό τους, τὸ παραθύρι μέσα ἀπὸ τὸ ὁποῖο μποροῦν νὰ ἀντικρύσουν μὲ τοὺς σωματικοὺς ὀφθαλμοὺς τὴν ὀμορφιὰ τοῦ κόσμου τῆς ἁγιότητας καὶ νὰ ἐπικοινωνήσουν καρδιακὰ μὲ τὰ εἰκονιζόμενα πρόσωπα, ὥστε νὰ λάβουν στήριξη καὶ παρηγοριὰ καὶ νὰ ἐκφράσουν τὴν χαρὰ καὶ τὴν εὐγνωμοσύνη τους.
Ἒ λοιπόν, ἀκόμη καὶ αὐτὴ ἡ εὐλογημένη παράδοση τοῦ Ἔθνους μας κάποιους -ἂς μοῦ ἐπιτραπεῖ ἡ λέξη- «κουλτουριάρηδες» τοὺς ἐνοχλεῖ καὶ τοὺς καίει. Καὶ τὶ κάνουν οἱ σύγχρονοι αὐτοὶ εἰκονομάχοι; Παίρνουν τοὺς τύπους τῶν εἰκόνων καὶ τοὺς ἀλλοιώνουν μὲ βλάσφημο τρόπο, παράγοντας προϊόντα αἰσχρά, τὰ ὁποῖα προσβάλλουν βάναυσα τὰ ἱερὰ καὶ τὰ ὅσια τῆς Πίστεως καὶ τῆς Πατρίδος μας καί, κατ᾽ ἐπέκτασιν, τὸ θρησκευτικὸ συναίσθημα τῆς συντριπτικῆς πλειονότητας τῶν Ἑλλήνων πολιτῶν. Μάλιστα, ὅλο αὐτὸ τὸ ἀνοσιούργημα τὸ ἀποκαλοῦν καυχώμενοι «τέχνη», ποὺ ἂν ἤξεραν οἱ παλαιοί, ἀληθινοὶ τεχνίτες ὅτι τέτοια θὰ ἦταν ἡ κατάντια τῆς «τέχνης» θὰ προτιμοῦσαν νὰ ἔκλειναν τὰ ἐργαστήριά τους.
Ὡστόσο, τὸ πρόβλημα γιγαντώνεται ὅταν βλέπουμε ὅτι τέτοια εὐτελῆ δείγματα ἀνθρώπινης διαστροφῆς προβάλλονται μὲ καμάρι στὴν Ἐθνικὴ Πινακοθήκη, μὲ τὴν ἔγκριση, ἀσφαλῶς, τοῦ Ὑπουργείου Πολιτισμοῦ. Ἡ λογικὴ θὰ ἔλεγε ὅτι ἐφόσον μία πινακοθήκη προσδιορίζεται ὡς «Ἐθνική», θὰ ἔπρεπε νὰ εἶναι συμμορφωμένη μὲ τὶς διαχρονικὲς ἀξίες τοῦ Ἔθνους μας, ὅπως εἶναι ἡ τιμὴ στὴν Ὀρθοδοξία. Στὴν ἐποχή μας, ὅμως, ὅπως ποικιλοτρόπως ἔχουμε δεῖ, ἡ λογικὴ ἔχει δώσει τὴν θέση της στὴν ἀλογία, μὲ ἀποτέλεσμα στὴν Ἑλλάδα νὰ μποροῦν κάποιοι νὰ μᾶς προσβάλλουν ἐλεύθερα καὶ νὰ ἀσεβοῦν ἀνενόχλητοι κατὰ τῶν ἁγίων προσώπων τῆς Πίστης μας στὸ πλαίσιο τῆς ἐλευθερίας τῆς ἔκφρασης, ἡ ὁποία, βέβαια, λειτουργεῖ μεροληπτικά. Ἡ ἐλευθερία τῆς ἔκφρασης ἰσχύει μόνο γιὰ τὴν διακωμώδηση τῶν ἰδανικῶν τοῦ Χριστιανισμοῦ καὶ τοῦ Ἑλληνισμοῦ. Ὅταν κάποιος, ὅπως συνέβη πέρσι, τολμήσει νὰ περιλάβει σὲ καλλιτεχνικὰ δημιουργήματά του τὴν ἑλληνικὴ σημαία καὶ τὸ ἱερὸ σύμβολο τοῦ Σταυροῦ, τότε ἀποκλείεται ἀπὸ διαγωνισμοὺς μὲ συνοπτικὲς διαδικασίες. Σὰ δὲ ντρεπόμαστε πια!
Ζοῦμε σὲ μία ἐποχὴ ὅπου καθημερινῶς ἀκοῦμε γιὰ ἀνθρωποκτονίες, ἐνδοοικογενειακὴ βία, ἐνδοσχολικὴ βία, φόνους μεταξὺ ἀνηλίκων, κάθε εἴδους παρανομία, καί, ἀντὶ νὰ ἔλθουμε σὲ μετάνοια καὶ προσευχή, κάποιοι τὰ «βάζουν» μὲ τὸν Γλυκύτατο Ἰησοῦ Χριστό, ὁ Ὁποῖος «ὡς πρόσβατον ἐπὶ σφαγὴν ἤχθη». Αὐτὸ ἀκριβῶς εἶναι ποὺ αὐτοὶ οἱ «γενναῖοι» ἐκμεταλλεύονται. Ἀφοῦ τόσο εἶναι λάτρες τῆς τέχνης, καὶ τόσο ὑπερασπίζονται τὴν ἐλευθερία τῆς ἔκφρασης, θὰ τολμοῦσαν νὰ διακωμωδήσουν τὸν Μωάμεθ στὴ Συρία ἢ στὴν Τουρκία;
Ἐν τῷ μεταξύ, ἀναφορικὰ μὲ ἀντιδράσεις γιὰ τὴν βλάσφημη ἔκθεση, ἀκούσθηκε αὐτὸ τὸ ἐντελῶς παρωχημένο: «δὲν θὰ ἐπιτρέψουμε τὴν ἐπιστροφὴ στὸν Μεσαίωνα». Αὐτοὶ οἱ ἴδιοι εἶναι ποὺ προκαλοῦν τὴν ἐπιστροφὴ στὸν Μεσαίωνα, καθὼς ὁμοιάζουν μὲ τοὺς θλιβεροὺς ἐκείνους ἀνθρώπους οἱ ὁποῖοι, σὰν νὰ μὴν εἶχαν μὲ τὶ ἄλλο νὰ ἀσχοληθοῦν, κατέστρεφαν τὶς Εἰκόνες καὶ δίωκαν τοὺς Ὀρθοδόξους.
Τὴν εὐθύνη, ὅμως, τὴν φέρει ὅλη τὸ Ὑπουργεῖο Πολιτισμοῦ, τὸ ὁποῖο δέχεται τοὺς φόρους τῶν Ἑλλήνων πολιτῶν, καὶ μὲ τὰ δικά τους χρήματα στηρίζει τέτοιες πρωτοβουλίες, οἱ ὁποῖες προκαλοῦν τὸ θρησκευτικὸ συναίσθημα τῆς πλειονότητας τῶν φορολογουμένων καὶ μαγαρίζουν τὰ ἰδανικὰ τοῦ Ἔθνους μας.
Ἂς εὐχηθοῦμε ὁ Κύριος νὰ γίνει ἵλεως, ἂν καὶ ὁπωσδήποτε κάποτε θὰ μιλήσει.
† ὁ Ἀττικῆς καὶ Βοιωτίας Χρυσόστομος
