Ἀγαπητοὶ ἐν Χριστῷ ἀδελφοί,

            Ἡ σημερινὴ Κυριακὴ ἀποτελεῖ μία θλιβερὴ ἐπέτειο, καθὼς μᾶς θυμίζει τὴν ἐξορία τῶν Πρωτοπλάστων καί, οὐσιαστικά, ὅλου τοῦ ἀνθρωπίνου γένους ἀπὸ τὸ φυσικό μας περιβάλλον, τὸν Παράδεισο.  Καὶ λέω «φυσικὸ περιβάλλον», διότι γιὰ αὐτὸ πλασθήκαμε, ὥστε νὰ βιώνουμε τὴν αἰώνια χαρὰ καὶ τὴν ἀπόλαυση τῆς ἕνωσης μὲ τὸν Δημιουργό μας. Ἐφόσον, λοιπόν, ἐξορισθήκαμε ἀπὸ τὴ χαρὰ καὶ διασπάσαμε τὴ σχέση μας μὲ τὸν Θεό, εἰσῆλθαν στὴ ζωή μας στοιχεῖα ξένα: ὁ πόνος, ἡ λύπη, ὁ στεναγμός, ἡ πείνα, ἡ δίψα καί, τὸ βασικότερο, ὁ θάνατος, ὁ ὁποῖος δημιούργησε τὴν ἀνάγκη νὰ ἀφήσουμε κάτι πίσω μας.

            Ὁ Ἄρχοντας τῆς πίστεώς μας, Δεσπότης Χριστός, κατὰ τὸν Μυστικὸ Δεῖπνο, λίγη ὥρα πρὶν τὴν φρικτὴ προδοσία τοῦ Ἰούδα, γνωρίζοντας ὅτι ἔμελλε νὰ χωρισθεῖ ἀπὸ τοὺς Ἱεροὺς Ἀποστόλους, εἶπε: «ἐν τούτῳ γνώσονται πάντες ὅτι ἐμοὶ μαθηταί ἐστε, ἐὰν ἀγάπην ἔχητε ἐν ἀλλήλοις» (Ιω. 13,35). Ἂν τὸ καλοσκεφτοῦμε, διαπιστώνουμε τὸ λογικὸ τοῦ εὐαγγελικοῦ αὐτοῦ χωρίου: ὁ Χριστός μας ἀποτελεῖ τὸν κατ᾽ ἐξοχὴν Διδάσκαλο τῆς εἰλικρινοῦς, ἄδολης, ἀνιδιοτελοῦς, ἀπροϋπόθετης, ἀπροσωπόληπτης ἀγάπης. Ἡ διδακτικὴ μέθοδός Του δὲν περιλαμβάνει, ἀσφαλῶς, μόνο τοὺς λόγους, ἀλλὰ καὶ -κυρίως- τὸ βίωμα. Χάρην τῆς ἀγάπης γιὰ τὸ πλάσμα Του, ὁ Υἱὸς τοῦ Θεοῦ ἔλαβε ἀνθρώπινη σάρκα καί, προκειμένου νὰ μᾶς λυτρώσει ἐκ τῶν τοῦ Ἅδου δεσμῶν, δὲν δίστασε μέχρι καὶ τὸ πικρὸ ποτήριο τοῦ σταυρικοῦ θανάτου νὰ γευθεῖ. Ἑπομένως, ὅποιος διαχρονικὰ ἐπιθυμεῖ νὰ λέγεται καὶ νὰ εἶναι μαθητὴς Ἐκείνου, ὀφείλει νὰ πράττει σύμφωνα μὲ τὴν παρακαταθήκη τοῦ Διδασκάλου: ἀγάπη Ἐκεῖνος; Ἀγάπη κι ἐμεῖς. Ἂν λέμε ὅτι εἴμαστε μαθητὲς τοῦ Χριστοῦ, ἀλλὰ πόρρω ἀπέχουμε ἀπὸ τὸ παράδειγμά Του, δὲν εἶναι ἑπόμενο νὰ χαρακτηρισθοῦμε ψεῦτες καὶ νὰ γελοιοποιηθοῦμε; Ἀντιθέτως, ὅταν οἱ χριστιανοὶ ἐκφράζουμε ἀγάπη -πρωτίστως- μεταξύ μας, τότε οἱ ἄνθρωποι θὰ βλέπουν πόσο μεγάλη εὐλογία εἶναι νὰ ἀνήκει κάποιος στὴ χορεία τῶν τοῦ Χριστοῦ μαθητῶν καί, ὅσοι καλοπροαίρετοι, θὰ μαγνητισθοῦν καὶ θὰ ἀκολουθήσουν.