Στην ομιλία του ο Επίσκοπός μας αναφέρθηκε στην Ευαγγελική περικοπή της ημέρας, κατά την οποία ο Ευαγγελιστής Ιωάννης περιγράφει με τρόπο παραστατικό και ρεαλιστικό ένα ακόμη γεγονός της ζωής του Χριστού και της σχέσης του με τους ανθρώπους της εποχής, αυτούς που πίστευαν σε Αυτόν, αλλά και αυτούς που Τον αμφισβητούσαν. Η αναφορά στη συνάντηση του Χριστού με τον εκ γενετής τυφλό, η θεραπεία του τυφλού, ο τρόπος της θεραπείας, η αντιμετώπιση του θαύματος από τους Φαρισαίους, αλλά και από τους γονείς του τυφλού αποκαλύπτουν αφενός την θεϊκή υπόσταση του Χριστού μας και την αγάπη Tου για τον άνθρωπο, αφετέρου την υποκρισία των Φαρισαίων και το φόβο για κοινωνικό αποκλεισμό που προκαλούσαν σε όποιον δε υπάκουε στις αλλοιωμένες και μεταλλαγμένες «πνευματικές» επιταγές τους. Ο Χριστός με πηλό το πρωτογενές υλικό της δημιουργίας του ανθρώπου, θεράπευσε τον τυφλό. Με την εκούσια ενέργεια του ανθρώπου (να πλύνει τα μάτια του στη κολυμβήθρα Σιλωάμ) θέλησε Εκείνος, να ολοκληρώσει τη θεραπεία, μια θεραπεία που αποκαλύπτει τον Δημιουργό, αλλά και την αρχή της πίστης μας, την ελευθερία του ανθρώπου. Από την άλλη πλευρά, οι υποκριτές Φαρισαίοι, που με την πάροδο του χρόνου είχαν πλέον αντικαταστήσει τον Θεό με το Νόμο, αμφισβήτησαν τον Δημιουργό, διότι Αυτός δεν υπάκουσε τυφλά στο Νόμο και θεράπευσε την ημέρα του Σαββάτου. Οι γονείς του τυφλού, δειλοί και φοβισμένοι μπροστά στους διαχειριστές του «ανώτερου του Θεού» Νόμου, διστάζουν να αντικρύσουν και να παραδεχτούν την αλήθεια και μεταθέτουν την ευθύνη και την ενδεχόμενη καταδίκη, στο ίδιο τους το παιδί.

            Από την μία πλευρά έχουμε την αγάπη, τη δημιουργία, το θαύμα, την πίστη και την ελευθερία και από την άλλη έχουμε την αλλοίωση, το ψέμα, το φόβο, τη δειλία. Οι αλήθειες και οι αρχές αυτές είναι που διαφοροποιούν, αγαπητοί εν Χριστώ αδελφοί, τον άνθρωπο - φίλο του Χριστού από τον άνθρωπο δίχως Χριστό. Η ποιότητα αυτή ανάμεσα στους ανθρώπους είναι που καθορίζει τελικά και το ποιος ήταν πραγματικά ο τυφλός της περικοπής, είπε μεταξύ άλλων ο Επίσκοπός μας.