Στην ομιλία του, ο Μητροπολίτης μας αναφέρθηκε στο Ευαγγελικό Ανάγνωσμα της θεραπείας του δαιμονισμένου της χώρας των Γαδαρηνών. Ιδιαιτέρως, εστίασε στην πάταξη της παρανομίας από τον Κύριο, ο Οποίος, ελευθερώνοντας τον ταλαιπωρημένο άνθρωπο από την Λεγεώνα των δαιμονίων, επέτρεψε σε αυτήν να εισέλθει στην αγέλη των χοίρων. Αίφνης, οι χοίροι όρμησαν στον γκρεμό και πνίγηκαν στη λίμνη. Εντύπωση, ωστόσο, προξενεί η κατοπινή συμπεριφορά των Γαδαρηνών. Οι τελευταίοι, όταν πλησίασαν τον Κύριο και είδαν τον επικίνδυνο συμπολίτη τους, «ἱματισμένον καὶ σωφρονούντα», αντί να Τον ευχαριστήσουν για την λύτρωση από τις συνεχόμενες ταραχές που προξενούσε στην κοινωνία τους η δράση των δαιμονίων, Τον παρακάλεσαν να φύγει μακριά τους. Αυτή η παράκληση δεν ήταν προϊόν ταπείνωσης, αλλά φόβου. Φοβήθηκαν, διότι η προσωποποιημένη Δικαιοσύνη, ο Ιησούς Χριστός, επιτρέποντας τον πνιγμό των χοίρων, τους έλεγξε για την αισχροκέρδεια τους, δεδομένου ότι η εκτροφή χοίρων είναι παράνομη κατά τον Μωσαϊκό Νόμο. 

   Η συμπεριφορά των Γαδαρηνών, είναι, δυστυχώς, διαχρονική τόσο εκτός όσο και εντός της Εκκλησίας. Δεν είναι λίγοι οι λεγόμενοι χριστιανοί, οι οποίοι όταν ο Επίσκοπος ή ο πνευματικός -ή κάποιος καλοπροαίρετος λαϊκός- τους ελέγξει «έλεγχον ζωής», δηλαδή τους συμβουλεύσει ή τους επιπλήξει προς όφελος της ψυχής τους, σπεύδουν να τον απομακρύνουν από τη ζωή τους. Αυτό συμβαίνει διότι πολλές φορές δεχόμαστε να ακούμε μόνο όσα είναι προσαρμοσμένα στα δικά μας μέτρα, στις δικές μας επιθυμίες. Ο Χριστός, όμως, είναι πολύ ξεκάθαρος στα διδάγματα Του και στις απαιτήσεις Του από εμάς. Μας δείχνει τον Σταυρό και μας λέει «όποιος θέλει». Όποιος, όμως, θέλει να σηκώσει τον Σταυρό και να αποτελεί μέλος της Εκκλησίας, οφείλει να πείθεται σε μία αρχή, η οποία έχει ορισθεί από τον Ίδιο τον Κύριο, όταν είπε στους Μαθητές του «ὁ ἀθετὼν ὑμᾶς ἐμὲ ἀθετεῖ».