πατήστε εδώ

Πρὸς  τὸ Χριστεπώνυμο Πλήρωμα τῆς καθ' ἡμᾶς Ἱερᾶς Μητροπόλεως

                                                               Ἐν Ἀχαρναῖς: 11/8/2017

        Συγκινημένος καὶ συγκλονισμένος ἀπὸ τὸ πολυπληθὲς ποίμνιο ποὺ προσῆλθε τὶς δύο προηγούμενες ἡμέρες γιὰ νὰ τιμήσει τὴ μνήμη τῆς Ὁσίας Εἰρήνης Χρυσοβαλάντου, ἀλλὰ καὶ ἀπὸ τὴν ἔκδηλη καὶ ζωντανὴ ἀγάπη τῶν ἀνθρώπων πρὸς τὸ πρόσωπο τῆς Ἁγίας τῆς Ὀρθοδοξίας, δὲν ἔπαψα νὰ δοξολογῶ τὸν Κύριο ποὺ σὲ τοῦτο τὸν βασανισμένο τόπο, ὅσο δύσκολες καὶ νὰ εἶναι οἱ συνθῆκες, ὅσο κι ἂν βαλλόμεθα, κρατᾶμε ἀκόμη Χριστό. 

        Διαπίστωσα γιὰ μιὰ ἀκόμη φορά, ἀγαπητοὶ ἐν Χριστῷ ἀδελφοί, πὼς αὐτὸ ποὺ μᾶς ἑνώνει σὰν πολίτες αὐτῆς τῆς χώρας, αὐτὸ ποὺ καταρρίπτει τὰ ὅρια τῶν διαφορῶν μας, ποὺ μᾶς φιλιώνει -ὅπως ἔχει ἀποδείξει περίτρανα ἡ ἱστορία- μᾶς δυναμώνει, κι ὅταν χρειαστεῖ μᾶς γιγαντώνει, αὐτὸ ποὺ μᾶς συντηρεῖ ψυχικά, πνευματικὰ καὶ ὑπαρξιακὰ καὶ μᾶς ἀνάγει ἀπὸ λαὸ σὲ Ἔθνος ἀνθρώπων μὲ ἱστορία καὶ πολιτισμὸ εἶναι αὐτὴ ἡ πίστη στὴν Ὀρθοδοξία. Πράγματι, εἴμαστε ἕνας λαὸς Ὀρθοδόξων ἢ καλύτερα ἕνα Ὀρθόδοξο Ἔθνος.

        Μεσούσης  τῆς ἑορτῆς τῆς Ὁσίας Εἰρήνης Χρυσοβαλάντου, μιὰ ζωντανὴ ἀπόδειξη τῶν παραπάνω, μὲ βαθιὰ λύπη πληροφορήθηκα τὴ συνέχεια τοῦ παραληρήματος τῶν σημερινῶν κυβερνώντων, μέσω τῆς δήλωσης στελέχους τῆς Κυβερνήσεως, σχετικὰ μὲ τὸν Ὀρθόδοξο χαρακτήρα τοῦ λαοῦ μας. Μιλῶ γιὰ «παραλήρημα» καὶ ὄχι γιὰ θέση ἀνθρώπου μὲ κρίση, διάκριση καὶ γνώση, ἀγαπητοὶ ἀδελφοί, ὄχι γιὰ νὰ ὑποτιμήσω τὸ πρόσωπο, ἀλλὰ γιὰ νὰ δικαιολογήσω τὴν ἀπαράδεκτη τοποθέτηση. Διότι τόσο ἡ γνώση τῆς ἱστορίας μας καὶ τοῦ Συντάγματός μας, ὅσο καὶ ἡ ἁπλὴ λογικὴ ἑνὸς ἀνθρώπου μὲ ἐπίγνωση καὶ ἀντίληψη τῆς πραγματικότητας τοῦ σήμερα καὶ τοῦ χθὲς πιστοποιοῦν τὴ βαθιά, διαχρονικὴ σχέση τῆς Ὀρθοδοξίας μὲ τὸν Ἑλληνικὸ λαό. Θὰ ἰσχυριζόταν λοιπὸν κανεὶς ὅτι τόσο ἡ συγκεκριμένη τοποθέτηση, ὅσο κι ἄλλες τοποθετήσεις καὶ ἐνέργειες τῶν τελευταίων χρόνων ποὺ στοχεύουν στὴν ἀπόκλιση καὶ ἀπομάκρυνση τῶν Ἑλλήνων ἀπὸ τὴν Ὀρθόδοξη πίστη τους προέρχονται ἀπὸ ἀνθρώπους ἀφελεῖς, δίχως γνώση καὶ ἐπίγνωση.

         Ἡ ἀλήθεια εἶναι, ἀγαπητοὶ ἀδελφοί, ὅτι αὐτοὶ ποὺ μαίνονται ἐνάντια στὴ σχέση ἡμῶν τῶν Ἑλλήνων μὲ τὴνὈρθόδοξή μας πίστη θέλουν νὰ μᾶς μετατρέψουν σὲ μιὰ πολυποίκιλη, πολύμορφη μάζα πλασμάτων ποὺ ζεῖ σὲ ἕναν ὁριοθετημένο χῶρο καὶ ποὺ ἁπλῶς καταναλώνει, παράγει καὶ ἀναπαράγεται. Θέλουν νὰ μᾶς καταντήσουν ἀπεγνωσμένα πλάσματα δίχως κοινὸ παρελθόν, κοινὴ πορεία, στόχους, «πιστεύω», ἰδανικὰ καὶ ἀξίες. Ὅλοι αὐτοὶ συνειδητὰ καὶ ἀπροκάλυπτα μάχονται τὴ σχέση Ἑλληνισμοῦ καὶ Ὀρθοδοξίας, σχέση ποὺ μᾶς ἀνάγει ἀπὸ ἀπελπισμένα πλάσματα σὲ ἀνθρώπους ἱκανοὺς μὲ ψυχή, πνεῦμα καὶ ἐσωτερικὴ δύναμη, ἀνθρώπους ποὺ ζοῦν σὲ χώρα καὶ ὄχι σὲ χῶρο. Αὐτοὶ καὶ τῆς ἱστορίας καὶ τοῦ Συντάγματος γνώση ἔχουν καὶ βέβαια δὲν εἶναι ἀφελεῖς. Ἀντίθετα, τολμῶ νὰ πῶ ὅτι οἱ προθέσεις καὶ οἱ στόχοι τους, ἡ στρατηγικὴ καὶ ἡ μεθοδολογία ποὺ χρησιμοποιοῦν ἔχουν κατεύθυνση ἰδιαιτέρως «ἔξυπνη» καὶ πονηρή, στὸ βαθμὸ τῆς διαστροφῆς, τῆς τρέλας.

         Ὡς ἐκ τούτου, ἡ ἐπιχειρηματολογία καὶ ὁ διάλογος γιὰ τὴν ἀπόδειξη τοῦ αὐτονόητου, δηλαδὴ τῆς ἀδιάρρηκτης σχέσης Ἑλληνισμοῦ καὶ Ὀρθοδοξίας, εἶναι περιττά. Ποιό Ἑλληνικὸ σπίτι, ποιό δωμάτιο νοσοκομείου, ποιό Ἑλληνικὸ καράβι δὲν ἔχει μιὰ εἰκόνα τοῦ Ἐσταυρωμένου ἢ κάποιου προστάτη Ἁγίου; Ποιός Ἕλληνας ἀθλητής, μαθητὴς δὲν κάνει τὸν σταυρό του πρὶν διαγωνιστεῖ; Ποιά Ἑλληνίδα μάνα δὲν ἀπευθύνεται στὴν Παναγιά, ὅταν κινδυνεύει τὸ παιδί της; Ποιός ἄνθρωπος, συνάνθρωπός μας δὲν ἐπικαλεῖται τὸν Χριστό, ἔστω καὶ ἀσυναίσθητα στὴ δύσκολή του στιγμή; Ποιός δὲν ἀναφωνεῖ «Χριστέ μου» εἴτε εἰς ἔνδειξη θαυμασμοῦ εἴτε ὅταν ὑποφέρει ἢ κατατρέχεται παρακαλώντας γιὰ βοήθεια; Χιλιάδες τῶν πιστῶν εἰσρέουν στὰ Ἱερὰ προσκυνήματα, χιλιάδες στὶς ἐκκλησιαστικὲς ἑορτὲς καὶ πανηγύρεις, κάθε γειτονιὰ καὶ μιὰ ἐκκλησία, κάθε χωριὸ καὶ ἕνας προστάτης Ἅγιος. Ἀμέτρητες οἱ θαυματουργικὲς εἰκόνες τῆς Παναγίας ταυτισμένες μὲ τὰ μέρη ποὺ τὶς φιλοξενοῦν. Μοναστήρια καὶ ἁγιάσματα κοσμοῦν τὶς κατὰ τόπους περιοχὲς σὲ ὅλη τὴν Ἑλλάδα. Μικροί, μεγάλοι, συντηρητικοί, μοντέρνοι καὶ ἐπαναστάτες, μὲ ἄλλες πολιτικὲς πεποιθήσεις, διαφορετικοί, διαφωνοῦντες, ἄσχετοι μεταξύ τους -ὅπως καμιὰ φορὰ διαπιστώνω βλέποντας τὸ ποίμνιο- σέβονται, εὐλαβοῦνται καὶ ἐπικαλοῦνται τὸν Χριστὸ καὶ τὴν Παναγία μας στὴ ζωὴ καὶ τὴν καθημερινότητά τους.

         Σεβόμαστε λοιπὸν τὴν ἐπιλογὴ κάποιων νὰ μὴν πιστεύουν σὲ αὐτὸ ποὺ πιστεύει ἡ πλειοψηφία τῶν συμπολιτῶν μας. Σεβόμαστε τὴν ἐλευθερία ὅλων νὰ πράττουν καὶ νὰ λειτουργοῦν γιὰ τὸν ἑαυτό τους κατὰ τὸ δοκοῦν. Ἀξιώνουμε ὅμως αὐτοὶ νὰ σέβονται ἀντίστοιχα τοὺς συνανθρώπους τους, τὰ δικαιώματα, τὰ κεκτημένα καὶ τὰ ἄμεσα μὲ αὐτὰ συνυφασμένα «πιστεύω» τους. Ὅταν ἕνα πολιτικὸ πρόσωπο ἀμφισβητεῖ -καὶ μάλιστα μὲ αὐτὸ τὸν ἀναιδῆ τρόπο- τὴν πίστη τοῦ λαοῦ, πρέπει νὰ γνωρίζει ὅτι ἀμφισβητεῖ τὴν ἱστορία, τοὺς κόπους, τὶς θυσίες καὶ ὅ,τι πολυτιμότερο αὐτὸς ἔχει. Πρέπει νὰ ξέρει ὅτι ὑποτιμᾶ τὴ νοημοσύνη, τὶς ἀξίες, τὴν ἰδεολογία, τὸ πνεῦμα καὶ τὴν ψυχὴ τῶν συνανθρώπων του, μέσα στὰ πλαίσια τοῦ κράτους, τὸ ὁποῖο ἔχει κληθεῖ νὰ ὑπηρετήσει. Μοιραῖα τότε ὑποτιμᾶ τὴν πνευματικὴ ὑπόσταση τῆς πλειοψηφίας τῶν συμπολιτῶν του, τὴν ὀντότητα, τὴν ἀνθρώπινή τους ὕπαρξη. Ὑποτιμᾶ τὸν ἴδιο τὸν ἄνθρωπο καὶ αὐτόματα τὸν ὑποβιβάζει σὲ κάτι κατώτερο. Ἡ ἀπαράδεκτη αὐτὴ τοποθέτηση, ἀγαπητοὶ ἀδελφοί, ἐκ μέρους τοῦ πολιτικοῦ προσώπου ποὺ τὴν ἐξέφρασε, συνιστᾶ ἔνδειξη ἀλαζονείας, ἔλλειψη σεβασμοῦ πρὸς τὸν ἄνθρωπο καὶ συνάνθρωπο, τὸν συντετριμμένο ὑλικὰ καὶ οἰκονομικὰ Ἕλληνα, ποὺ ἐπιβιώνει χάρη στὴν πίστη του καὶ τὸ κουράγιο ποὺ ἀπορρέει ἀπὸ αὐτήν. Ἡ συνολικὴ ἀπαξιωτικὴ στάση εἰς βάρος τοῦ Ἕλληνα Ὀρθοδόξου βιοπαλαιστῆ, σὲ συνδυασμὸ μὲ τὰ σκληρά, σχεδὸν ἀνελέητα οἰκονομικὰ μέτρα ποὺ ἔχουν ἐπιβληθεῖ, ἀποτελεῖ πλέον ἐκδήλωση «ἀπανθρωπιᾶς», ἀφοῦ  ὁ Ἕλληνας σήμερα δὲν πλήττεται μόνον ὑλικὰ ἀλλὰ καὶ πολιτισμικὰ καὶ ἀξιακά.

       Εἶναι σαφὴς ἡ πηγὴ ἀπ’ ὅπου ἀντλοῦμε ἀντοχὴ καὶ ἀντιστεκόμαστε σὲ ὅλους αὐτοὺς ποὺ ὑποτιμοῦν τὴν ψυχὴ καὶ τὸ πνεῦμα μας, ποὺ ἐπιδιώκουν τὴν ἀλλοίωση καὶ τὴ μετάλλαξή μας ἀπὸ Ἔθνος σὲ πολυποίκιλη μάζα ἀτόμων, τοὺς ἀρνησίθρησκους, ἀπάτριδες καὶ «ἀπάνθρωπους»·ἀπ’ ὅπου δημιουργοῦμε, ζοῦμε καὶ ὑπάρχουμε. Εἶναι σαφὲς ὅτι ὅσο ὑφίσταται Ὀρθοδοξία, τόσο ὑπάρχει πίστη, ποὺ μὲ τὴ βοήθεια τοῦ Τριαδικοῦ Θεοῦ μετουσιώνεται σὲ δύναμη ἱκανὴ νὰ ἀνατρέψει καὶ τὶς πιὸ καλοσχεδιασμένες ἐπιδιώξεις, μιὰ δύναμη ΑΝΙΚΗΤΗ.

       Ἐμεῖς, ἀγαπητοὶ ἐν Χριστῷ ἀδελφοί, ἀπαντοῦμε στοὺς σημερινοὺς κυβερνῶντες ποὺ ἀσπάζονται αὐτὲς τὶς θέσεις καὶ στηρίζουν εὐθέως ἢ ἐμμέσως αὐτοὺς ποὺ τὶς ἐκφράζουν ὅτι λυπούμαστε εἰλικρινὰ γιὰ τὸ κατάντημά τους.

       Ἐμεῖς, ὁ φτωχὸς Ἑλληνικὸς λαός, ἀντιστεκόμενοι σὲ κάθε εἴδους ἐκδήλωση «ἀπανθρωπιᾶς» τῶν σημερινῶν κυβερνώντων, παραμένουμε ἄνθρωποι μὲ ἑνιαῖο σκοπό, κοινὰ ἰδανικά, ἀξίες, ψυχὴ καὶ πνεῦμα συγκροτημένο. Ἐμεῖς, πολίτες αὐτῆς τῆς χώρας, τοῦ κράτους τοῦ Ἑλληνικοῦ, τοῦ τόπου ὅπου γεννήθηκε ὁ πολιτισμός, κάτοικοι, ἀπόδημοι καὶ ὁμογενεῖς, παλιννοστοῦντες καὶ διωγμένοι ἀπὸ τὰ πάτρια, ἀπόγονοι ἡρώων, Μαρτύρων, Ἁγίων, φέροντες τὴν ἀγάπη καὶ τὴ διδασκαλία τοῦ Κυρίου Ἡμῶν Ἰησοῦ Χριστοῦ, παραμένουμε ΕΘΝΟΣ ΕΛΛΗΝΩΝ ΟΡΘΟΔΟΞΩΝ ΧΡΙΣΤΙΑΝΩΝ.

+ ὁ Ἀττικῆς & Βοιωτίας Χρυσόστομος