«Θλίψις ἀπαραμύθητος ἔπεσεν τοῖς Ρωμαίοις». 10η Ὀκτωβρίου τοῦ 2017, ὀνομαστικὴ ψηφοφορία διεξήχθη στὸ Ἑλληνικὸ Κοινοβούλιο. Στὴν ἄλλοτε ὑπερήφανη Βουλὴ τῶν Ἑλλήνων, στὴν πλατεία τοῦ «Συντάγματος» ποὺ σήμερα ἐπιδιώκουν νὰ ἀναθεωρήσουν, ὑπερψηφίστηκε ἀπὸ τὴν πλειοψηφία τῶν βουλευτῶν τὸ στερνὸ τέλος μιᾶς ὁλόκληρης σελίδας τῆς ἱστορίας τοῦ Ἑλληνορθόδοξου Ἔθνους.
Κοινὴ γνώμη
Ἐπὶ σειρὰ ἡμερῶν κληρικοὶ τῆς Ἑλλάδος ἀντιμάχονται τὴν ἀποτρόπαια ἐξέλιξη. Οἱ Ἐπιστημονικοὶ Φορεῖς κρούουν τὸν κώδωνα τοῦ κινδύνου, ἡ Παιδοψυχιατρικὴ Ἑταιρεία Ἑλλάδος-Ἕνωση Ψυχιάτρων Παιδιῶν καὶ Ἐφήβων ἐκφράζει τὴν ἀπόλυτη ἀντίθεσή της. Πλέον τοῦ 70% τοῦ Ἑλληνικοῦ λαοῦ τάσσεται κατὰ τοῦ νόμου τῆς ντροπῆς, συντριπτικὰ ἀρνητικὴ εἶναι ἡ Ἑλληνικὴ κοινὴ γνώμη σύμφωνα μὲ ἑταιρεία ἐρευνῶν. Πρόσωπα τῆς τέχνης καὶ τῶν γραμμάτων μιλοῦν γιὰ παραλογισμὸ καὶ καλοῦν ἀκόμη καὶ τὴν ὕστατη ὥρα τοὺς βουλευτὲς νὰ ἀναθεωρήσουν. Πρόσωπα καταξιωμένα τοῦ Ἑλληνικοῦ ἀθλητισμοῦ ἐκφράζουν δημόσια καὶ χωρὶς φόβο πλέον τὴν ἀπογοήτευσή τους μὲ μιὰ φράση τόσο μικρή, ἀλλὰ τόσο βαριὰ «ΚΑΛΗΝΥΧΤΑ ΕΛΛΑΔΑ!»
Στρατηγικὴ.
Ἡ χώρα βρίσκεται ὑπὸ ἀβάσταχτη ἐπιτροπεία καὶ ἐποπτεία σὲ ἐπίπεδο ἐθνικὸ καὶ οἰκονομικὸ κυρίως ἀπὸ τὴν Εὐρώπη. Τὰ ἐθνικὰ ζητήματα ἐκκρεμοῦν καὶ ὁ κίνδυνος ἀπὸ τὴ γείτονα Τουρκία ἐλλοχεύει τὴν ὥρα ποὺ τὰ σώματα ἀσφαλείας καὶ ὁ Ἑλληνικὸς στρατὸς ἔχουν ἐξαθλιωθεῖ. Ὁ Ἑλληνικὸς λαὸς ὑποφέρει ἀπὸ φτώχεια, νοικοκυριὰ δὲν ὑφίστανται καὶ οἰκογένειες ἔχουν καταρρακωθεῖ. Ἡ δημόσια ὑγεία, ἡ πρόνοια καὶ ἡ παιδεία γιὰ τὸν Ἕλληνα στὴ δύσμοιρη Ἑλλάδα εἶναι πιὰ παρελθόν.
Τὴν ὕστατη αὐτὴ ὥρα «ἐντολοδόχοι», τραγικοὶ ἐξωμότες τῆς πίστεως καὶ ἀρνητὲς τῆς ἱστορίας, ὀργανώνουν μιᾶς νέας μορφῆς Γενοκτονία, τὴ Γενοκτονία τῆς Ἑλληνορθόδοξης κοινωνίας, τῆς Ἑλληνικῆς οἰκογένειας, τῆς Ἑλληνικῆς ψυχῆς. Ἀξιολύπητοι ψηφοθῆρες θλιβερῶν ὑπάρξεων -θύματα καὶ αὐτοί, ἀλλὰ καὶ ὄργανα τοῦ νοσηροῦ σχεδίου τῶν κυρίαρχων αὐτοῦ τοῦ κόσμου- κάνουν κατάχρηση ἐξουσίας. Ἐπιβάλλουν συνθῆκες κατάχρησης τῆς ἐλευθερίας, διαστρεβλώνουν τὴν ἀλήθεια καὶ ὁδηγοῦν μιὰ ὁλόκληρη κοινωνία μὲ τὴ βία καὶ ἐντελῶς ἀπολυταρχικὰ στὴν ἀστοχία. Ἡ ἀστοχία ποὺ ὡς ἀποτέλεσμα τῆς κατάχρησης τῆς ἐλευθερίας -μαζὶ μὲ τὴ μὴ ἀνάληψη τῆς εὐθύνης- ἀποτέλεσαν τὴν αἰτία τῆς ἀπώλειας τοῦ Παραδείσου.
Ἀρχικὰ ἦρθαν τὰ μνημόνια καὶ ἡ οἰκονομικὴ δυσχέρεια, ἡ ξαφνικὴ φτώχεια, ἡ ἀνέχεια, ἡ καταστολὴ τῆς ἐπιχειρηματικότητας, ἡ ἀνεργία, ἡ ἐλαχιστοποίηση τῶν συντάξεων, ἡ ὑπερφορολόγηση, ἡ ἀφαίρεση τοῦ δικαιώματος τῆς ἰδιοκτησίας. Ἀβοήθητοι δανειολῆπτες, ἀνήμποροι νὰ ἀνταποκριθοῦν στὰ χρέη τους φυλακίζονται, ἐνῶ ἀποφυλακίζονται στυγεροὶ δολοφόνοι, ἐγκληματίες καὶ σατανιστὲς ποὺ ἐλεύθεροι καὶ ἀνενόχλητοι ἄγονται καὶ φέρονται ἀνάμεσά μας. Ἦρθε κατόπιν ἡ ἀπαξίωση τῆς πρόνοιας, ὁ εὐτελισμὸς τῆς δημόσιας ὑγείας, ἡ αὔξηση τῶν ἀστέγων, ἡ ἀνάγκη γιὰ συσσίτια, οἱ αὐτοκτονίες, οἱ ἀμέτρητες αὐτοκτονίες Ἑλλήνων πολιτῶν ποὺ τείνουν νὰ γίνουν μάστιγα. Ὁ πρῶτος στόχος ἐπετεύχθη, ὁ Ἕλληνας, φτωχός, πεινασμένος, ἀδύναμος καὶ ἀβοήθητος, δύσκολα θὰ σηκώσει κεφάλι. Τὸ Ἑλληνόπουλο μαθαίνει νὰ ζεῖ στὴ σκλαβιά.
Ἀπὸ τὴν ἄλλη ἡ ἀποδόμηση ἀρχῶν, ἀξιῶν, ἐθίμων καὶ ἠθῶν. Ἀπαξίωση διαχρονικῶν γιὰ τὸν Ἑλληνικὸ λαὸ θεσμῶν, ὅπως αὐτοῦ τῆς οἰκογένειας, μέσα ἀπὸ κοινωνικὲς καὶ νομοθετικὲς ἐνέργειες καὶ ψηφίσματα τοῦ αἴσχους, ὅπως τὸ σύμφωνο συμβίωσης, ποὺ θὰ παρέχει τὴ δυνατότητα υἱοθεσίας παιδιῶν ἀπὸ ἀνθρώπους ποὺ σὲ καμία περίπτωση δὲν ἀποτελοῦν οἰκογένεια. Ἡ μεθοδευμένη ἀλλοίωση τῆς Ἑλληνορθόδοξης ταυτότητας, ἡ διαστρέβλωση τῆς ἀλήθειας στὴν ἱστορία καὶ στὴν παράδοση, ἡ ἔντεχνη περιθωριοποίηση τῆς Ἐκκλησίας καὶ τῆς Ὀρθόδοξης Χριστιανικῆς διδασκαλίας, τὸ μαγάρισμα τῆς παιδείας ἀπὸ τὴ σύγχρονη σχολὴ (ἐκπαιδευτικῶν) ἀποδόμησης, ποὺ χωρὶς καμία αἰδῶ προωθεῖ στὰ δημόσια σχολεῖα θεωρίες καὶ ἔννοιες ἀνύπαρκτες μέχρι χτές, μὲ ἑρμηνεῖες ποὺ στόχο ἔχουν νὰ σκοτεινιάσουν τὸν ἀθῶο μικρὸ νοῦ καὶ νὰ ἀρρωστήσουν τὴν ἀθώα παιδικὴ ψυχή. Ἡ ἱστορία στὰ σχολικὰ βιβλία νοθεύτηκε, ἡ Ἑλληνικὴ γλώσσα ὑποτιμήθηκε, ἡ Ἑλληνορθόδοξη θρησκεία καὶ πίστη βεβηλώθηκαν καὶ ἔγιναν ἀντικείμενο χλευασμοῦ. Μαζὶ μὲ αὐτὰ βέβαια μαγαρίστηκαν οἱ σχολικὲς παραδόσεις ἐτῶν, ἡ προσευχή, οἱ παρελάσεις καὶ οἱ ἐνέργειες ποὺ μέχρι πρότινος τιμοῦσαν τὴ μνήμη τῶν Ἑλλήνων ἡρώων πολέμου ποὺ μάχονταν ὑπὲρ πίστεως καὶ πατρίδος. Σειρὰ εἶχε ἡ ἀπαξίωση ἱερῶν συμβόλων, τῆς σημαίας καὶ τῶν Ἁγίων εἰκόνων. Ὁ στόχος ἐπετεύχθη καὶ στὸν τομέα αὐτό. Ὁ Ἕλληνας μὲ ἀπαξιωμένες ἀρχές, ἀξίες, θεσμούς, πίστη καὶ παράδοση δὲν θὰ βρεῖ τὸ κουράγιο, δὲν θὰ μπορέσει νὰ πιαστεῖ ἀπὸ κάπου, δὲν θὰ βρεῖ τὸ σθένος νὰ σηκώσει κεφάλι. Τὸ Ἑλληνόπουλο δὲν θὰ ἀναπτύξει ποτὲ ἐσωτερικὸ ἀξιακὸ κόσμο, δὲν θὰ γνωρίσει ποτὲ τὴν ἀληθινὴ πίστη ποὺ θὰ τοῦ διασφαλίσει τὴν ἐσωτερικὴ δύναμη καὶ ἐλευθερία, τὸν ψυχικὸ καὶ πνευματικὸ πλοῦτο, γιὰ νὰ διεκδικήσει τὴν εὐρύτερη ἐλευθερία του.
Τὸ τελικὸ χτύπημα, ἡ ἀνεξέλεγκτη καὶ ἀδικαιολόγητη εἰσροὴ καὶ ἐγκατάσταση ἀμέτρητων λαθρομεταναστῶν, ἀλλοεθνῶν καὶ ἀλλοθρήσκων -καὶ ὄχι προσφύγων πολέμου- μὲ παροχὲς ἀπὸ τὸ δύστυχο Ἑλληνικὸ κράτος καὶ μὲ τὴ στήριξη τῆς Εὐρώπης ποὺ παράλληλα σφίγγει τὸ σκοινὶ στὸ λαιμὸ τοῦ Ἕλληνα βιοπαλαιστῆ. Στέγαση, τροφή, πρόνοια, παιδεία γιὰ τὸ μωσαϊκὸ τοῦ τεράστιου ἀριθμοῦ τῶν μεταναστῶν καὶ στήριξη τῶν οἰκογενειῶν τους. Ἀπὸ τὴν ἄλλη καταδικαστικὲς ἀποφάσεις καὶ φυλάκιση γιὰ τὸν Ἕλληνα ἄπορο, πλειστηριασμοὶ σπιτιῶν καὶ περιουσιῶν ποὺ μὲ κόπο ἀποκτήθηκαν καὶ παράλληλα ὑπογεννητικότητα τῶν Ἑλλήνων καὶ μείωση τοῦ γηγενοῦς πληθυσμοῦ. Νομοθετήματα τῆς προδοσίας περὶ ἀνέγερσης ἰσλαμικοῦ τεμένους στὸν τόπο ὅπου χύθηκε αἷμα Ἑλλήνων εὐπατρίδων κι ὅπου κερδήθηκε ἡ ἐλευθερία μὲ τὴ βοήθεια τῆς Παναγιᾶς. Ἐπιβολὴ τῶν ἀλλοθρήσκων στὸ ἐσωτερικὸ τῆς χώρας, προνόμια καὶ διευκολύνσεις γιὰ τὴν ἐλεύθερη καὶ ἀπρόσκοπτη λατρεία τοῦ μίσους καὶ τῆς ἀπανθρωπιᾶς μέσα ἀπὸ τὴ δημιουργία τζαμιῶν καὶ ἐκδηλώσεις ἀκατάλληλες ἕως ἐλεεινὲς σὲ δημόσιους χώρους (αὐτομαστιγώματα, αἱματοχυσίες καὶ ἄλλου εἴδους βασανιστήρια ὡς ἔνδειξη λατρείας). Ἀπόδοση ἰθαγένειας σὲ ὅποιον -μὲ τὴ μορφὴ τοῦ πρόσφυγα- εἰσβάλει στὴ χώρα. Προώθηση καὶ ἐπιβολὴ τοῦ μουσουλμανισμοῦ, τοῦ σιωνισμοῦ καὶ ἀσιατικῶν θρησκειῶν στὰ σχολεῖα καὶ στὰ παιδιά μας, ὅταν τὴν ἴδια ὥρα ἡ γλυκιά μας Παναγιὰ καὶ ὁ γλυκύτατος Ἰησοῦς ἐμφανίζονται μὲ τρόπο ἀπαράδεκτο ποὺ οὔτε περιγραφικὰ δὲν ἁρμόζει νὰ ἀναφέρουμε. Ἐπιβολὴ στὸν Ἕλληνα τοῦ ἀλλόθρησκου μετανάστη καὶ τοῦ τρόπου ζωῆς του. Ἀπαγόρευση στὸν Ἕλληνα ἐκδήλωσης καὶ ἔκφρασης τῆς ἀντίθετης γνώμης καὶ πεποίθησής του. Περιορισμὸς τῆς ἐθνικῆς καὶ κοινωνικῆς του ἐλευθερίας, ἀπάνθρωπος ρατσισμὸς ἐνάντια στὸν Ἕλληνα. Φτιάχνεται μιὰ κοινωνία Ἑλλήνων χωρὶς Ἕλληνες, μιὰ κοινωνία συνονθύλευμα λαῶν χωρὶς βάση, στόχο, πορεία, ἱστορία, κουλτούρα, παράδοση καὶ πίστη. Διαγράφεται τὸ ἱστορικὸ παρελθὸν καὶ γράφεται τὸ ἀπόξενο μέλλον. Ὁ στόχος ἐπετεύχθη καὶ σὲ αὐτὸ τὸ ἐπίπεδο. Ὁ Ἕλληνας φοβισμένος, ἀμίλητος, μουγκός, ἀνίκανος νὰ σώσει καὶ νὰ σωθεῖ, ἀνίκανος νὰ διατηρήσει, νὰ διδάξει, νὰ μεταλαμπαδεύσει. Τὸ Ἑλληνόπουλο, ὡς ἄλλος γενίτσαρος, δημιούργημα σύγχρονων προδοτῶν καὶ ἐξωμοτῶν, δὲν θὰ γίνει ποτὲ Ἕλληνας, δὲν θὰ νιώσει ποτὲ πραγματικὰ ἐλεύθερος.
Δικαιώματα τῶν παιδιῶν
Τὰ δικαιώματα τῶν παιδιῶν, τῶν Ἑλληνοπαίδων τῆς χώρας τούτης, ἔχουν πρὸ πολλοῦ χαθεῖ.
Εἰσβολὴ ἐκ τῶν ἔσω λοιπὸν μὲ τὴ μέθοδο τῆς ἐξαθλίωσης καὶ τῆς ἀποδόμησης ἀπὸ τοὺς ἴδιους τους Ἕλληνες, ἀπὸ τὴν ἴδια τὴ Βουλὴ τῶν Ἑλλήνων. Τὸ ἐξυπνότερο σχέδιο τῶν διαχρονικῶν ἐχθρῶν εἶναι σὲ πλήρη ἐφαρμογή. Ὁ Ἕλληνας, ὁ Ὀρθόδοξος, ὁ πατριώτης, ὁ οἰκογενειάρχης ἐξολοθρεύεται σήμερα μέσα στὴν ἴδια του τὴν πατρίδα, ἀπὸ τοὺς ἴδιους τοὺς συμπατριῶτες του. Γιατί; Ποιόν πείραξε, ποιόν ἐνόχλησε, ποιόν ἀπείλησε; Ὁ Ἕλληνας ἀνέκαθεν διωκόταν, ὄχι γιὰ κάτι ποὺ ἔκανε, ἀλλὰ γι’ αὐτὸ ποὺ εἶναι.
Τὸ σημερινὸ ὅμως σχέδιο ἀποδεκατισμοῦ τῆς Ἑλληνικῆς κοινωνίας χαρακτηρίζεται ἀπὸ μιὰ ἰδιόμορφη μεθοδολογία, ἀπὸ μιὰ στρατηγικὴ ἔξυπνη καὶ στοχευμένη, ἔτσι ὥστε ἀκαριαῖα νὰ δολοφονεῖ χωρὶς νὰ κατηγορεῖται. Τὸ σχέδιο αὐτὸ μὲ τὸ πρόσφατο ψήφισμα τοῦ φρικτοῦ νομοσχεδίου περὶ ἀλλαγῆς φύλου -ἀλλὰ καὶ τῶν ἀντίστοιχων προηγούμενων- καταδικάζει τὸν Ἕλληνα, πρὶν ἀκόμη διαμορφωθεῖ μέσα του ἡ ἰσχὺς ποὺ ἀνέκαθεν λειτουργοῦσε γι’ αὐτὸν καὶ τὸ Ἔθνος του λυτρωτικά, τὴν ἐλευθερία τὴ συνδεδεμένη μὲ τὴν πίστη του. Πρόκειται γιὰ τὴ μεθοδευμένη ἐφαρμογὴ τῆς προώθησης τῆς κατάχρησης τῆς ἐλευθερίας, ἀπὸ ἀνθρώπους νεαρῆς ἡλικίας, παιδιά, ἐφήβους -ὄχι ὥριμους σωματικά, ψυχικὰ καὶ πνευματικὰ- γαλουχημένους σὲ ἕνα ἐκπαιδευτικὸ σύστημα προβολῆς τῆς ἀμφιβολίας, τῆς ἀμφισβήτησης καὶ τῆς ἀστάθειας, τὸ ὁποῖο σήμερα ὑφίσταται, μέσα σὲ μιὰ ὑπὸ ἀμφισβήτηση οἰκογένεια καὶ σὲ μιὰ ἀκόμη πιὸ ἀσταθῆ κοινωνία. Ρωτᾶμε, ἂν ἕνα παιδὶ μεγαλώσει, γαλουχηθεῖ μὲ τὸ ἐρώτημα «τί νιώθω, ἄντρας ἢ γυναίκα;», ἐρώτημα ποὺ τοῦ ἔχει ὑποβάλει ὁ δάσκαλος, ἡ οἰκογένεια, ἡ κοινωνία καὶ τὸ καλεῖ ἐπιβλητικὰ νὰ ἀποφασίσει, δεδομένου ὅτι ἀπὸ τὴν ἐφηβεία θὰ ἔχει τὴ δυνατότητα νὰ τὸ ἐφαρμόσει μὲ αὐτὸν τὸν σκανδαλώδη καὶ ἀφύσικο τρόπο ποὺ μόλις ψηφίστηκε• ρωτᾶμε, ποιό παιδάκι, ποιά ἀθώα ψυχούλα δὲν θὰ προβληματιστεῖ, δὲν θὰ τραυματιστεῖ, δὲν θὰ πληγωθεῖ, δὲν θὰ μπερδευτεῖ, δὲν θὰ χαθεῖ; Ποιό παιδὶ θὰ ἀναπτυχθεῖ ὁμαλά, φυσιολογικά; Ποιό παιδάκι θὰ γίνει ποτὲ μιὰ ὁλοκληρωμένη, ὑγιής, καθαρὴ προσωπικότητα; Μαζὶ μὲ τὰ παιδιὰ τῶν νέων κοινωνιῶν θὰ χαθεῖ καὶ ἡ φυσιολογικότητα, θὰ «ξεχαστοῦν» οἱ νόμοι τῆς φύσης, θὰ χαθεῖ τὸ ἀγαθό, τὸ ὡραῖο, τὸ ἁγνό, θὰ χαθεῖ ἡ δυνατότητα τοῦ ἀνθρώπου νὰ γνωρίσει τὴν ἐσωτερική του ἐλευθερία. Τὰ παιδιά, οἱ νέοι, ἀλλὰ καὶ οἱ ὥριμης ἡλικίας Ἕλληνες καὶ μὴ Ἕλληνες ὑπήκοοι αὐτῆς τῆς χώρας, θὰ ἔχουν τὴ δυνατότητα νὰ παρέμβουν καὶ ἐπιδεικτικὰ νὰ ἐπιβάλλουν στοὺς ὑπολοίπους κάτι τὸ ὁποῖο ἡ κοινωνία μας γιὰ πρώτη φορὰ μὲ αὐτὸν τὸν τρόπο γνωρίζει. Ἔνδυση, τρόπος ὁμιλίας, ὄνομα, νὰ ἀντιστοιχοῦν στὴ βούληση καὶ ὄχι στὴ φύση τοῦ ἀνθρώπου καὶ μάλιστα χωρὶς αὐτὸ νὰ συνδέεται ἀπαραίτητα μὲ τὴν ἐπιλογὴ τοῦ συντρόφου. Μία νέα ὁμάδα ἀνθρώπων θὰ ἔχει τὴ δυνατότητα νὰ εἶναι κάτι, νὰ φαίνεται κάτι ἄλλο, νὰ ὀνομάζεται κάτι ἄλλο, νὰ συμπεριφέρεται ὡς κάτι ἄλλο καὶ νὰ ἐπιλέγει ὡς σύντροφο κάτι τὸ ὁποῖο ἀπὸ τὰ προηγούμενα δὲν μπορεῖ νὰ προσδιοριστεῖ. Πρόκειται γιὰ χείριστο εἶδος χειραγώγησης, ὅπως ἐπιστήμονες λένε, αὐτῶν ποὺ ἐπιδιώκουν νὰ ἐπιβάλλουν τὸν δικό τους νόμο ἐνάντια στοὺς νόμους τοῦ Θεοῦ καὶ στοὺς νόμους τῆς φύσεως. Μιλοῦμε γιὰ νόμιμη πλέον δυνατότητα αὐτῶν τῶν ἀνθρώπων καὶ ὄχι γιὰ δικαίωμα, διότι δὲν προκειται γιὰ δικαίωμα. Πρόκειται γιὰ «δικαιωματισμὸ» καὶ κατάχρηση τῆς ἐλευθερίας τοῦ ἑνὸς εἰς βάρος τῆς ἐλευθερίας τοῦ ἄλλου, εἰς βάρος τῆς κοινωνίας καὶ δὴ τῆς παραδοσιακῆς κοινωνίας. Ἡ νόμιμη δυνατότητα λοιπὸν αὐτή, ποὺ ἔντεχνα παρουσιάζεται ὡς «ἐπιλογὴ» ὑπὸ τὸν μανδύα τῶν «ἀνθρωπίνων δικαιωμάτων» ὁδηγεῖ στὸν ἀφανισμὸ τοῦ ἀνθρώπινου εἴδους, αὐτοῦ ποὺ ὁ Θεὸς ἔπλασε. Μὲ τὰ νέα αὐτὰ καθεστῶτα τῆς ἀποδόμησης καὶ τῆς ἀλλοτρίωσης ἐπιβάλλεται ἀρχικὰ -μέσα ἀπὸ τὴν ἐκπαίδευση- ἡ ψυχικὴ διαστροφὴ καὶ στὴ συνέχεια ἡ σωματική, βιολογικὴ μετάλλαξη μὲ ἐπιπτώσεις στὸν ψυχοπνευματικὸ κόσμο τοῦ ἀνθρώπου καὶ μὲ ἀποτελέσματα πράξεις θλιβερὲς καὶ συχνὰ ἐγκληματικές. Ποιός θὰ εἶναι αὐτὸς ὁ ἄνθρωπος; Τί θὰ πρεσβεύει, τί θὰ ἐπιθυμεῖ, ποῦ θὰ ἀνήκει, τί θὰ πιστεύει, ἀπὸ ποῦ θὰ κρατηθεῖ; Θὰ εἶναι ἕνας ἄνθρωπος ποὺ θὰ ἔχει ἀμφισβητήσει τὸ εἶναι του, τὴν ὕπαρξή του, τὸν πλάστη του.
Ἀλήθεια, ποιός ρώτησε τὰ παιδιὰ ἂν θέλουν νὰ γαλουχηθοῦν μὲ τὸν προβληματισμὸ καὶ τὴν ἀμφισβήτηση; Ποιός ρώτησε τὰ παιδιὰ ἂν θέλουν νὰ αὐτοπροσδιοριστοῦν ὡς πρὸς τὸ φύλο; Ποιός ἔχει τὸ δικαίωμα νὰ θέτει ὑπὸ ἀμφισβήτηση τὴ φυσιολογικότητα τοῦ παιδιοῦ καὶ νὰ τοῦ ζητᾶ νὰ ἐπιλέξει κάτι τὸ ὁποῖο εἶναι δοσμένο ὡς δῶρο ἀπὸ τὸν Θεό; Μὲ ποιό δικαίωμα παρεμβαίνουν στὴ φύση τῶν παιδιῶν, μὲ ποιό δικαίωμα γεμίζουν τὸ μυαλὸ καὶ τὴν ψυχή τους μὲ νοσηρὰ καὶ ἄστοχα ἐρωτήματα; Μὲ ποιό δικαίωμα στεροῦν τὸ ἀναφαίρετο δικαίωμα τοῦ παιδιοῦ τῆς ἀνατροφῆς σὲ μιὰ πραγματικὴ οἰκογένεια, μὲ ποιό δικαίωμα στερεῖται ἀπὸ τὸ παιδὶ νὰ πεῖ τὴ λέξη «μάνα» ἢ τὴ λέξη «πατέρα» ἀπευθυνόμενο σὲ μιὰ γυναίκα καὶ σὲ ἕναν ἄνδρα ἀντίστοιχα; Μὲ ποιό δικαίωμα ἀφαιροῦν ἀπὸ τὰ παιδιὰ τὸ ἀναφαίρετο δικαίωμα τοῦ ἀνθρώπου, τὴν ἐλευθερία στὴ φυσιολογικότητα.
Μιὰ νέα ὁμάδα ἀνθρώπων μὲ πλήρη ἐξουσία, μὲ ὅλα τὰ δικαιώματα, μὲ διασφαλισμένη ἀπὸ τὸν νόμο τὴν ἐχεμύθεια ἀπὸ ὅλους, ὅσοι ἐμπλέκονται στὴν ἀφύσικη διαδικασία τῆς ἀλλαγῆς τοῦ φύλου, θὰ μποροῦν ἐπιδεικτικὰ νὰ ἐκδηλώνουν καὶ νὰ ἐπιβάλουν τὴ νοσηρή τους κατάσταση ὡς ἀπολύτως φυσιολογική. Διαμορφώνεται ἔτσι μιὰ κοινωνία ἀνθρώπων ὅπου κανεὶς δὲν θὰ γνωρίζει τί εἶναι πραγματικὰ ὁ ἄλλος, ἀφοῦ θὰ μπορεῖ ἄλλος νὰ εἶναι, ἄλλος νὰ φαίνεται καὶ νὰ ὀνομάζεται καὶ ἀνατομικὰ νὰ εἶναι ἢ νὰ μὴν εἶναι αὐτὸ ποὺ φαίνεται ἢ αὐτὸ ποὺ γεννήθηκε.
Κι ὅλα αὐτὰ συμβαίνουν, ἀποφασίζονται καὶ ὑπερψηφίζονται στὴν Ἑλλάδα, τὴν πιὸ ἀκατάλληλη ὥρα. Τὴν ὥρα ποὺ ἡ χώρα πλήττεται ἐθνικά, τὴν ὥρα ποὺ μαζὶ μὲ τὸ νόμο τῆς ντροπῆς ψηφίζεται στὴ Βουλὴ τῶν Ἑλλήνων διάταξη ποὺ ἀφορᾶ τὴν αὐτοαποκαλούμενη «Τουρκικὴ Ἕνωση Ξάνθης» ποὺ ὁρίζει ὅτι μπορεῖ νὰ ὑποβάλει ἐκ νέου στὴν Ἑλληνικὴ Δικαιοσύνη αἴτημα γιὰ τὴν ἀναγνώρισή της, ὕστερα ἀπὸ ἄρνηση τοῦ Ἐφετείου Ξάνθης, τὸ 1986, νὰ ἀναγνωρίσει τὸν σύλλογο. Ἡ Ἑλληνικὴ Βουλὴ ἀσχολεῖται μὲ νόμους τοῦ αἴσχους, τὴν ὥρα ποὺ ἡ Τουρκία προωθεῖ -γιὰ εὐνόητους λόγους- ὅπλα καὶ τεράστια φορτία μὲ πολεμοφόδια, ὅπως χαρακτηριστικὰ ἐπικοινωνοῦν οἱ εἰδήσεις, στὴν Ἀλβανία.
Ἐπιπτώσεις ἐνδεικτικὰ
Οἱ ἐπιπτώσεις ὅμως γιὰ τὸν ἴδιο τὸν ἄνθρωπο εἶναι ὀδυνηρές. Αὐτὸς δὲν θὰ μπορεῖ νὰ προσαρμοστεῖ πλήρως στὴ νέα του κατάσταση, δὲν θὰ μπορεῖ νὰ ἀποδεχθεῖ πλήρως τὴν ὕπαρξή του, ἀλλὰ θὰ διυλίζει -ὁ ἴδιος- τὸ σύνολο τῶν ζητημάτων τῆς ζωῆς μέσα ἀπὸ αὐτὴ τὴν ἰδιαιτερότητα, μὲ ἀποτέλεσμα νὰ μὴν ἐντάσσεται ὁμαλὰ στὸ σύνολο. Ἐνδεχομένως νὰ ἐξελιχθεῖ σὲ ἕναν ψυχοπνευματικὰ ἄρρωστο ἄνθρωπο, ποὺ ἀντιστοίχως θὰ προβληματίζει τὸ περιβάλλον καὶ τὸν περίγυρό του, τὸ κυριότερο ὅμως θὰ καταλήγει σὲ ἀποτρόπαιες ἐνέργειες ποὺ συχνὰ θὰ θίγουν τὸν ἴδιο του τὸν ἑαυτό.
Γιὰ τὴν οἰκογένεια εἶναι δεδομένο ὅτι ἡ ἰσχὺς μιᾶς τέτοιας κατάστασης πλήττει καίρια τὸν θεσμό, τὶς σχέσεις τῶν μελῶν τῆς οἰκογένειας, τὶς ἀξίες καὶ τὶς ἀρχὲς ποὺ τὶς διέπουν, τὴν ἰσορροπία, τὴν ὁμαλὴ ἐξέλιξη καὶ πορεία της. Ὡστόσο ρωτᾶμε ποιά οἰκογένεια; Μέχρι πότε θὰ ὑφίσταται πραγματικὴ οἰκογένεια; Μὲ τὴν πορεία αὐτὴ σὲ λίγο δὲν θὰ ὑπάρχει οἰκογένεια. Κι ἀναρωτιόμαστε, ἂν δὲν ὑπάρχει οἰκογένεια, πῶς θὰ ὑπάρξουν παιδιά, νέοι, νέα γενιά, μέλλον; Ἀποτέλεσμα; Ἡ καταστροφὴ τοῦ θεσμοῦ τῆς οἰκογένειας καὶ βέβαια ὑπογεννητικότητα.
Ἀντιστοίχως ἀπειλητικὰ λειτουργεῖ ἡ κατάσταση αὐτὴ καὶ γιὰ τὴν κοινωνία. Τί γίνεται μὲ τὴν ἐλευθερία καὶ τὸ δικαίωμα τοῦ ἀνθρώπου νὰ γνωρίζει πραγματικὰ τὸν συνάνθρωπό του; Τί γίνεται μὲ τὶς φιλίες, τὶς σχέσεις, τὴ συμμετοχὴ στὸν ἀθλητισμό, τὴν ὑποχρεωτικὴ θητεία στὸ στρατὸ καὶ ὅλες αὐτὲς τὶς συνθῆκες τῆς σύγχρονης ζωῆς ποὺ ἀπαιτοῦν τὸν ἀπὸ τὴ φύση διαχωρισμὸ τῶν φύλων; Οἱ ἐπιπτώσεις σὲ ὅλους τοὺς τομεῖς τῆς ζωῆς εἶναι πολλὲς καὶ ἀνυπέρβλητες.
Διαστρέβλωση τῆς ἀλήθειας
Ἡ ἀλήθεια ἀντικαταστάθηκε ἀπὸ τὴν ἀπάτη, ἡ πίστη τοῦ Χριστοῦ μας ταυτίστηκε μὲ τὸν φανατισμό. Ἡ ἀγάπη γιὰ τὴ χώρα, γιὰ τὸν Ἕλληνα, ὁ πατριωτισμὸς θεωροῦνται ἀκραῖος ἐθνικισμὸς καὶ σοβινισμός. Τὸ ἐνδιαφέρον γιὰ τὴν ἐθνικὴ ταυτότητα, τὴν κουλτούρα, τὴν παράδοση καὶ τὴ γλώσσα μεταφράζεται σὲ ρατσισμό. Ἡ ἀγάπη γιὰ τὸν ἄνθρωπο, τὴν ὑπόσταση καὶ τὴν προσωπικότητά του σήμερα κρίνεται, κατακρίνεται καὶ καταδικάζεται ἀπὸ τοὺς δῆθεν «ἀνθρωπιστές», τοὺς κυρίαρχους μιᾶς νέας ἀνήθικης, ἐπιθετικῆς καὶ ἐπιβλητικῆς κοινωνίας τῆς ἐξουσίας.
Τελικά, ἀγαπητοὶ ἀδελφοί, διώκεται ἡ ἐλευθερία, ἡ ἔννοια, ἡ ἑρμηνεία καὶ ἡ ὁριοθέτησή της. Ὁ ἄνθρωπος ἔχει ἤδη ἐγκλωβιστεῖ, ἔχει ἤδη σκλαβωθεῖ. Στὸ πλαίσιο τῆς ἀφαίρεσης τῆς ἐλευθερίας τοῦ ἀνθρώπου διώκεται ἰδιαιτέρως καὶ μὲ ἐπιμονὴ ὁ Ἕλληνας. Γιατί; Γιατί εἶναι ταυτισμένος μὲ τὴν ἐλευθερία, ἐλευθερία ποὺ ἀνέκαθεν προέκυπτε ἀπὸ τὸ ψυχικό του σθένος, ἀπὸ τὴ σχέση του μὲ τὸ Θεό, μὲ τὴν πίστη. Σχέση ποὺ τὸν καθιστᾶ ὄν ἐλεύθερο νὰ ἀγαπᾶ, νὰ δίνει, νὰ προσφέρει, νὰ θρέφει, νὰ σέβεται, νὰ φιλοξενεῖ, νὰ καταδέχεται, νὰ ἐνδιαφέρεται, νὰ νοιάζεται, νὰ νιώθει, νὰ ζεῖ. Ὅ,τι ἀκριβῶς δὲν εἶναι σὲ θέση νὰ κάνουν οἰ σημερινοὶ κυβερνῶντες.
Ἡ κατάχρηση ἐξουσίας τῶν σημερινῶν κυβερνώντων ὁδηγεῖ τὸν ἄνθρωπο στὴν κατάχρηση τῆς ἐλευθερίας του, ἐνάντια στὴν ἐλευθερία τοῦ συνανθρώπου του, ἐνάντια στὴν ἐλευθερία τοῦ μικροῦ παιδιοῦ, ἐνάντια στὶς ἐλευθερίες τῶν κοινωνιῶν νὰ ἐξελίσσονται φυσιολογικὰ χωρὶς νοσηρὲς παρεμβάσεις, σὲ κοινωνίες ποὺ θέλουν νὰ πιστεύουν στὸν Θεό, νὰ παντρεύονται ὅπως ὁ Θεὸς ὅρισε, νὰ τεκνοποιοῦν καὶ νὰ μεγαλώνουν ὑγιῆ παιδιά. Ἡ κατάχρηση ἐξουσίας τῶν σημερινῶν κυβερνώντων ἐπιβάλλει τὴν κατάχρηση ἐλευθερίας, μὲ ἀποτέλεσμα τὴν ἀστοχία, τὴν ἁμαρτία, τὸν ἐσωτερικὸ ἐγκλωβισμό, τὴν ἀποδυνάμωση τοῦ ἀνθρώπου ποὺ τὸν ὁδηγεῖ στὴν ἐσωτερική του σκλαβιὰ καὶ τὸν κάνει ἀνίκανο νὰ ἀντισταθεῖ, νὰ γνωρίσει τὴν ἀλήθεια, νὰ ἐπιθυμήσει τὴν ἐλευθερία καὶ νὰ τὴν διεκδικήσει. Ὁ στόχος λοιπὸν εἶναι ἡ διαμόρφωση νοσηρῶν προσωπικοτήτων, νέων, φορτωμένων μὲ τὸ βάρος τῆς ἁμαρτίας, ἐκφυλισμένων, χωρὶς ἰδανικά, χωρὶς ἰσχύ, συμπλεγματικῶν, κακόμοιρων ὑπηρετῶν -καὶ ἐπ’ οὐδενὶ λόγω διεκδικητῶν καὶ ἐπαναστατῶν- μιᾶς νέας δουλικῆς κοινωνίας, προϊὸν τῶν κυρίαρχων τῆς ἐποχῆς.
Εἶναι θλιβερὸ τὸ φαινόμενο, τὸ ὁποῖο οὐδέποτε θὰ φανταζόταν ὁ Ἕλληνας γιὰ τὴ γενιά του. Οἱ κυβερνῶντες, ἀγαπητοὶ ἀδελφοί, μὲ λύπη διαπιστώνουμε ὅτι δὲν πιστεύουν σὲ Θεό, δὲν «ἀγαποῦν» πατρίδα, δὲν ἔχουν ἀρχὲς καὶ ἀξίες, δὲν σέβονται τὸν ἄνθρωπο, τὸν συνάνθρωπο, δὲν ἀνησυχοῦν γιὰ τὰ παιδιά, γιὰ τὸ μέλλον, δὲ νοιάζονται, δὲν ἐνδιαφέρονται, δὲν ἀνησυχοῦν, δὲν πονᾶνε, δὲν ὑποφέρουν, δὲν νιώθουν. Οἱ σημερινοὶ κυβερνῶντες ἀγαπητοὶ ἀδελφοί, ἐκτὸς ἀπὸ «ἐντολοδόχοι» ξένων καὶ ἀπόξενων συμφερόντων, δὲν νιώθουν γιατί προφανῶς δὲν ἔχουν ψυχή. Μὰ τί μπορεῖ νὰ εἶναι ὁ ἄνθρωπος χωρὶς ψυχή; Εἶναι προφανής, ἀγαπητοὶ ἀδελφοί, ἡ πτώση τους, ἡ ἀλλοτρίωσή τους.
Θρηνοῦμε γιὰ τὴν κατάντια μας.
Πενθοῦμε γιὰ τὴν πατρίδα μας.
Κλαῖμε γιὰ τὰ παιδιά μας.
Ἂς ἀναλογιστοῦμε τὴ θλιβερὴ πνευματική μας κατάσταση. Ἂς ἀναλάβουμε τὶς εὐθύνες μας. Φτάσαμε στὸ χεῖλος τῆς καταστροφῆς. «Ἀπολαμβάνουμε» ὅ,τι τὰ τελευταῖα χρόνια σπείραμε. Αὐτοὶ ποὺ διέπραξαν σήμερα τὴν ἀστοχία δὲν βρέθηκαν ξαφνικὰ στὴν ἐποχὴ καὶ στὴ χώρα μας. Εἶναι γέννημα-θρέμμα τῆς δικῆς μας παιδείας, τῆς δικῆς μας κοινωνίας, μιᾶς κοινωνίας ποὺ ἀπὸ καιρὸ ἔχει διαφθαρεῖ, μιᾶς κοινωνίας ποὺ γαλουχεῖ καὶ δυστυχῶς ἀναδεικνύει ἀνθρώπους σὰν τοὺς σημερινοὺς κυβερνῶντες. Ἡ ἀστοχία, ἀγαπητοὶ ἀδελφοί, εἶναι ὅλη δική μας. Ἀστοχία τοῦ σήμερα καὶ τοῦ χθές. Ἀστοχία γιατί ἀφήσαμε τὴν κοινωνία νὰ καταντήσει ἔτσι, ἀστοχία γιατί ἐπιτρέψαμε νὰ ἀναδειχθοῦν λάθος πρότυπα, ἀστοχία γιατί βολευτήκαμε ὁ καθένας στὴ θέση του.
Ἦρθε ὅμως ἡ κρίσιμη ὥρα τῆς ἀνάληψης τῆς εὐθύνης.
Δὲν εἶναι ἀργά.
Ἂς ἀνατρέψουμε τὴν κατάσταση.
Ἂς βασιστοῦμε στὴ δύναμη τῆς πίστης, τῆς μετάνοιας,
τῆς προσευχῆς καὶ τῆς θυσίας.
Ἂς ἐπικαλεστοῦμε τὴ βοήθεια τῆς γλυκιᾶς μας Παναγιᾶς.
Ἂς πράξουμε ὡς ἄλλοι Λώτ, ὡς ἄλλοι κάτοικοι τῆς Νινευῆ.
+ ὁ Ἀττικῆς καί Βοιωτίας Χρυσόστομος
