Πρόσφατα δημιουργήθηκε θόρυβος στὰ κοινωνικὰ μέσα ἐνημερώσεως ἐξ αἰτίας προβολῆς δημόσια ὑβριστικῆς ἀφίσας μὲ «μακιγιαρισμένο» τὸ Πρόσωπο τοῦ Κυρίου μας Ἰησοῦ Χριστοῦ σὲ παραδοσιακὴ παλαιὰ Εἰκόνα Του, ἤ καὶ μέσῳ προβολῆς ταινίας ἀπὸ τὸ ἐξωτερικὸ προσβλητικῆς τῆς ἠθικῆς ὑποστάσεως Αὐτοῦ. Τέτοια καὶ ἄλλα περιστατικὰ ἀποτελοῦν δείγματα ἀπύθμενης καταπτώσεως καὶ παρακμῆς.

Ἡ ἐλευθερία ἐκφράσεως ἔχει περιορισμούς, ὅταν βεβηλώνει τὰ ἱερὰ καὶ τὰ ὅσια. Ὅ,τι εἶναι δημόσιο δὲν μπορεῖ νὰ εἶναι καὶ ἀνεξέλεγκτο. Ἡ ἐλευθερία δὲν εἶναι δυνατὸν νὰ χρησιμοποιεῖται ὡς ἐπικάλυμμα τῆς κακίας (βλ. Α’ Πέτρ. 2:16). Ὅσοι καπηλεύονται τὰ πιστεύω μας δὲν ἐπιτρέπεται νὰ μὴν ψέγονται. Οἱ Ποιμένες τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας τοῦ Χριστοῦ δὲν δύνανται νὰ ἀδιαφορήσουν καὶ νὰ μὴν ἐκφράζουν τὸν ἀποτροπιασμό τους, ὅταν προσβάλλεται ἡ Πίστη, καλώντας σὲ μετάνοια.

Βέβαια, ὁ Κύριος καὶ Θεὸς καὶ Σωτῆρας μας Ἰησοῦς Χριστὸς δὲν παθαίνει τίποτε ὅταν ὑβρίζεται, οὔτε τὸ σωτηριῶδες ἔργο Του ματαιώνεται ἤ ἐμποδίζεται. Οἱ ἄνθρωποι ὅμως δείχνουν τὸ ποιόν τους καὶ καθρεπτίζουν τὸ ὅποιο περιεχόμενό τους, καλὸ ἤ διαστροφικό. Οἱ ἀρνητὲς δὲν δικαιοῦνται νὰ «ἐφαρμόζουν» καὶ «χρεώνουν» τὰ πάθη τους σὲ Αὐτὸν ποὺ ἦλθε πρὶν ἀπὸ δύο χιλιάδες χρόνια ἀκριβῶς γιὰ νὰ μᾶς λυτρώσει καὶ ἐλευθερώσει ἀπὸ τὰ πάθη, τὴν ἁμαρτία, τὸν διάβολο καὶ τὸν θάνατο· ὅπως καὶ νὰ χαρίσει κάθε ἀγαθὸ καὶ ζωὴ αἰώνια, ὡς ὁ μόνος Φιλάνθρωπος Εὐεργέτης. Οὔτε δικαιοῦνται οἱ δύστυχοι ἀσεβεῖς νὰ ἐπιλέγουν τὶς μεγάλες Ἑορτὲς τῆς Χριστιανοσύνης γιὰ νὰ ἐκφράσουν τὸ παράλογο μίσος τους κατὰ τοῦ Χριστοῦ, τοῦ τελείως ἀναμαρτήτου καὶ ἁγίου, καὶ ἐπίσης νὰ σκανδαλίζουν καὶ ἱεροσυλοῦν. Αὐτὸ ποὺ κάνουν εἶναι ἀπρεπές, ἀπάνθρωπο καὶ ἀντισυνταγματικό. Ἡ ἀσέβεια στὸν Υἱὸ τοῦ Θεοῦ εἶναι ἀσέβεια στὸν Θεὸ Πατέρα καὶ τὸ Ἅγιο Πνεῦμα.

Εὐχόμαστε γιὰ τὴν μετάνοια τῶν ὑβριστῶν ἤ ἔστω γιὰ τὴν συγκράτησή τους στὰ ὅρια τῆς λογικῆς καὶ τῆς εὐπρεπείας, διότι ὡς Χριστιανοί, ὡς λαὸς τοῦ Θεοῦ, εἴμαστε βέβαια εἰρηνικοὶ καὶ συγχωρητικοί, ἀλλὰ ὅταν μᾶς ὑβρίζουν τὸν Θεὸ καὶ Πλάστη μας δὲν θὰ μείνουμε ἀδρανεῖς. Οἱ Πρόγονοί μας ποὺ ἀγωνίσθηκαν «γιὰ τοῦ Χριστοῦ τὴν πίστη τὴν ἁγία καὶ τῆς Πατρίδος τὴν ἐλευθερία» στὰ πεδία τῶν μαχῶν καὶ ὅπου τὸ καλοῦσε ἡ ἀνάγκη, δὲν μᾶς ἐπιτρέπουν τὸν ἐφησυχασμό· μᾶς καλοῦν σὲ ἐγρήγορση καὶ ἑτοιμότητα γιὰ νὰ πράξουμε τὸ ἴδιο ὑπερασπιζόμενοι τὰ δίκαιά μας, ὅπου χρειασθεῖ, ἐνώπιον τοῦ ἐνεργουμένου ἤδη μυστηρίου τῆς ἀνομίας (Β’ Θεσ. 2:7), τὸ ὁποῖο λαμβάνει ἀνυπόφορες διαστάσεις.

Ἐκ τῆς Γραμματείας τῆς Ἱερᾶς Συνόδου
Ἀθήνα, 20-12-2019/2-1-2020

   Μέσα στο εορταστικό κλίμα της Γεννήσεως του Χριστού μας τιμήθηκε η μνήμη του Αγίου Πρωτομάρτυρος και Αρχιδιακόνου Στεφάνου.

   Την παραμονή της εορτής, ο Σεπτός μας Ποιμενάρχης κ. Χρυσόστομος χοροστάτησε στον πανηγυρικό Εσπερινό στις Ιερές Μονές Αγίου Στεφάνου Αυλίδος και Νέου Ηρακλείου, αντιστοίχως.

   Ανήμερα της εορτής, ο Σεβασμιώτατος Μητροπολίτης μας μετέβη στην Ιερά Μονή Αγίου Μάρκου στο Κορωπί, όπου προεξήρχε της Αρχιερατικής Θείας Λειτουργίας συλλειτουργούντος του Σεβασμιωτάτου Πειραιώς και Σαλαμίνος κ. Γεροντίου. Τόσο οι Αρχιερείς, όσο και οι πιστοί, είχαν την ευκαιρία να εκφράσουν ευχές τους στον εορτάζοντα π. Στέφανο, καθώς και στη Γερόντισσα της Μονής Στεφάνια Μοναχή, και να ευχηθούν υπέρ αναπαύσεως του Μακαριστού Κτήτωρος της Μονής, Μητροπολίτου Χίου κυρού Στεφάνου.

   Στην ομιλία του, ο Επίσκοπός μας αναφέρθηκε σε τρεις αρετές του Αγίου Στεφάνου που οφείλουμε να καλλιεργήσουμε ως Χριστιανοί· την πίστη, την φιλανθρωπία και την συγχωρητικότητα. Ο Άγιος Στέφανος είχε την πίστη ότι ο Αναστημένος Χριστός είναι ο Λυτρωτής του κόσμου, μια βαθιά, σταθερή και ακλόνητη πίστη που τον οδήγησε στο μαρτύριο. Καθ’ όλη τη διάρκεια της ζωής του γινόταν θυσία για το κοινό καλό, αυτό το οποίο υπηρέτησε αβίαστα, αγόγγυστα και αφιλοκερδώς. Τέλος δε, μιμούμενος τον Κύριο, την ώρα του μαρτυρίου του, ζήτησε την συγχώρεση των ίδιων των φονευτών του. Μέσω των χαρισμάτων αυτών, ο Άγιος Στέφανος αξιώθηκε να δει τον Υιό να κάθεται στα δεξιά του Πατρός. Έζησε έτσι την εμπειρία της Θεώσεως, βίωμα που πρέπει να αποτελεί στόχο του κάθε Χριστιανού.