Με κατάνυξη εορτάσθηκε η μνήμη του Αγίου Αντωνίου στον ομώνυμο Ιερό Ναό στην Μεταμόρφωση Αττικής.

     Αφ’ εσπέρας τελέσθηκε ο Μέγας Εσπερινός χοροστατούντος του Σεβασμιωτάτου Ποιμενάρχου μας κ. Χρυσοστόμου. 

   Ο Σεβασμιώτατος, μετά την απόλυση, εκφώνησε σύντομο, αλλά μεστό πνευματικών μηνυμάτων λόγο περί του Αγίου Αντωνίου. Συγκεκριμένα, εστίασε στον χαρακτηρισμό που η Εκκλησία του προσάπτει: «Καθηγητής της Ερήμου». Ο Άγιος δεν έβγαλε πανεπιστήμια, κι όμως, μέσα από τους αγώνες του και την Χάρη του Θεού, κατέστη καθηγητής του σπουδαιότερου μαθήματος, της αγιωσύνης. Ήξερε πώς να αντιμετωπίζει τον κάθε ένα που τον πλησίαζε με την προοπτική της σωτηρίας της ψυχής. Ως προς τον τρόπο δε που οι χιλιάδες των ανθρώπων προσέγγιζαν τον Άγιο Γέροντα, τον Αββά Αντώνιο, αυτός είναι μοναδικός. Δεν είχε τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης των ημερών μας. Είχε, όμως, την αγιότητα του βίου. Αυτή η αγιότητα αποτέλεσε πόλο έλξης, πνευματικό μαγνήτη. Ένας, μάλιστα εξ αυτών που εθέλχθησαν από τον Μέγα Αντώνιο, ήταν ο Άγιος Παύλος ο Απλούς, τον οποίο ο Άγιος μεταχειρήσθηκε με τόση σοφία, ώστε μόλις ένα έτος από την αποταγή του, να επιτελεί θαύματα. Βεβαίως, για το αποτέλεσμα αυτό δεν μετράει μόνο η μεταχείριση του πνευματικού διδασκάλου, αλλά και ο ζήλος του μαθητή. Ο Άγιος Παύλος, αν και σε περασμένη ηλικία ενδύθηκε τον μοναχικό χιτώνα, εντούτοις επέδειξε αδιάκριτη υπακοή, υπομονή και ταπείνωση. Με μία λέξη, επέδειξε πλήρη αυταπάρνηση, μιμούμενος άριστα τον διδάσκαλο του. 

   Σε άλλο σημείο της ομιλίας του ο Σεβασμιώτατος αναφέρθηκε στην μέχρι τέλους ταπείνωση του Αγίου Αντωνίου, η οποία του εξασφάλισε τον παράδεισο. Παρά το γεγονός ότι είχε νικήσει τον εχθρό, δεν καυχήθηκε ότι τον νίκησε, αλλά παρέμεινε ταπεινός μέχρι το τέλος. «Όποιος από εμάς είναι πραγματικά έξυπνος, θα πορευθεί στην ζωή του σύμφωνα με την πορεία που χάραξε ο Μεγάλος Αντώνιος» έκλεισε χαρακτηριστικά ο Σεβασμιώτατος.

    Ανήμερα της εορτής και Κυριακή ΙΒ’ Λουκά, την Θεία Λειτουργία τέλεσε ο πανοσιώτατος Ιερομόναχος π. Θεόκλητος.

   Συγκλονισμένος ἀπὸ τὸ ξαφνικὸ τοῦ θανάτου, θὰ ἤθελα  νὰ καταθέσω λίγες καὶ ταπεινὲς σκέψεις γιὰ τὸ πρόσωπο τοῦ μακαριστοῦ Ἀρχιμανδρίτου π. Γρηγορίου Ταυλαρίου, Πρωτοσυγκέλλου τῆς Ἱερᾶς Μητροπόλεως Πειραιῶς καὶ Σαλαμίνος, τὸν ὁποῖο μόλις χθὲς ὁ Κύριος μας κάλεσε κοντά Του.