Μνήμη Ὁσίων Νικήτα, Ἰωάννη, Ἰωσὴφ

   Μὲ ἰδιαίτερη κατάνυξη τιμήθηκε ὁ Λοαοφιλὴς Ἅγιος Νικόλαος τοῦ ὁποίου ἡ Ἐκκλησία μας τιμᾶ τὴν ἀνακομιδὴ τῶν Ἱερῶν αὐτοῦ Λειψάνων, στὸν ὁμώνυμο Ἱερὸ Ναὸ στὸ Ἡράκλειο Ἀττικῆς, ἔναντι τῆς Ἱερὰς Μονῆς Ἁγίου Στεφάνου.

   Στὸν Ἑσπερινὸ χοροστάτησε ὁ Ἐπίσκοπὸς μας, μὲ Ἱερέα τὸν Πρεσβύτερο π. Χαράλαμπο Χαμοσφακίδη,καὶ τὸν Διάκονο π. Ματθαίο Μαβίδη.

   Τὸ ἀναλόγιο πλαισίωσε κλιμάκιο χορωδίας μὲ χοράρχη τὸν κ. Νεκτάριο Κατσίρη.

   Στὸ σύντομο χαιρετισμὸ του ὁ Σεβασμιώτατος τόνισε ὅτι ὁ Ἅγιος τῆς Πίστεως, ἡ εἰκόνα τῆς Πραότητος, ὁ διδάσκαλος τῆς Ἐγκρατείας, δὲν ἐπέτερψε νὰ ἔχει ποτὲ δίπλα του κόλακες καὶ προσωπολάτρες, καὶ προέτρπε τοὺς πάντες νὰ λατρέυουν Χριστὸ καὶ ὄχι ἀνθρώπινα πρόσωπα!

   Ἐπίσης τόνισε πὼς ἂν καταφέρουμε νὰ μιμηθοῦμε τὸν Ἅγιο Νικόλαο, δηλαδὴ ἂν φθάσουμε στὴ θέωση ποὺ ἀξιώθηκε νὰ φθάσει ἐκεῖνος, τότε σίγουρα νὰ περιμένουμε καλύτερες ἡμέρες στὴ ζωὴ καὶ στὴ Χώρα μας.

   Μὲ ἀπόλυτη ἐπιτυχία ὁλοκληρώθηκε ἡ Σύναξη τῶν κληρικῶν τῆς Ἐκκλησίας Γ.Ο.Χ. Ἑλλάδος, ὑπὸ τὴν στήριξη καὶ εὐλογία τῆς Ἱερὰς ἡμῶν Συνόδου, στὸν Καθεδρικὸ Ἱερὸ Ναὸ Ἁγίου Ἀθανασίου Νέας Φιλαδελφείας τὴ Πέμπτη πρωί.

   Ἐτελέσθη Θεία Λειτουργία ὑπὸ τοῦ Ἀρχιμανδρίτου πατρὸς Γρηγορίου Ταυλαρίου,Γραμματέως τῆς Ἱερὰς Συνόδου.

   Μεγάλη ἡ χαρὰ καὶ ἡ συγκίνηση τῶν Πατέρων ποὺ βρέθηκαν γιὰ μία ἀκόμη φορά,ἀνταλλάσσοντας ἀπὸ κοντὰ τὸν Ἀναστάσιμο χαιρετισμό, ἀφορμῆς δοθείσης αὐτῆς τῆς συνάξεως.

   Συντονιστὲς γιὰ τὴν εὔρυθμη πορεία τῆς συνάξεως, εἶχαν ὁρισθῆ ὑπὸ τῆς Ἁγίας καὶ Ἱερὰς Συνόδου, οἱ τῆς Συνοδικῆς Ἐπιτροπῆς Δημοσίων Σχέσεων Ἀρχιερεῖς Πειραιῶς κ. Γερόντιος, καὶ ὁ Ἐπίσκοπὸς μας κ. Χρυσόστομος.

Ἀμέσως μετὰ ἀπὸ κάθε εἰσήγηση ὑπῆρχε ἡ δυνατότητα στοὺς Πατέρες νὰ κάνουν ἐρωτήσεις ἐπὶ τῶν εἰσηγήσεων, καὶ νὰ δίδονται οἱ δέουσες ἀπαντήσεις ὑπὸ τῶν εἰσηγητῶν.

Στὸν ἐπίλογο τῆς Συνάξεως ὁμίλησε καταλλήλως ὁ Μακαριώτατος Ἀρχιεπίσκοπος Ἀθηνῶν κ. Καλλίνικος,ὁ ὁποῖος εὐχαρίστησε ὅλους τοὺς παρευρεθέντες Πατέρες, τονίζοντας ὅτι ὅλοι μαζὶ ἑνωμένοι θὰ καταφέρουμε νὰ φθάσουμε στὴ Θέωση καὶ νὰ καταφέρουμε νὰ ξεπεράσουμε ὅλες τὶς δυσκολίες ποὺ ζεῖ ἡ χώρα μας.

Ἀκολούθως παραθέτουμε φωτογραφικὸ ὑλικό, το Πρόγραμμα τῆς Συνάξεως, καὶ τῆς Εἰσηγήσεις τῶν Εἰσηγητῶν.

ΠΡΟΓΡΑΜΜΑ

Εʹ ΠΑΝΕΛΛΗΝΙΟΥ ΙΕΡΑΤΙΚΗΣ ΣΥΝΑΞΕΩΣ

Πέμπτη 17/30-5-2013

06:30-09:30     Ὄρθρος - Θεία Λειτουργία ὑφ’ ἑνός Ἱερέως.

10:00-10:35     Πρόγευμα

10:40-11:00     Ἔναρξις Συνάξεως – Προσφώνησις

11:00-11:40     [ΕΙΣΗΓΗΣΙΣ Αʹ] «Ὁ Ἱερεύς, ὁ κατ’ ἐξοχὴν φύλαξ τῆς κανονικῆς εὐταξίας ἐν τῇ Ἐκκλησίᾳ» (Αἰδεσιμολογιώτατος Πρωτοπρεσβύτερος π. Νικόλαος Δημαρᾶς)

11:50-12:30     [ΕΙΣΗΓΗΣΙΣ Βʹ] «Τὰ κριτήρια τῆς ἁγιότητος εἰς τὴν Ὀρθόδοξον Ἐκκλησίαν» (Θεοφιλέστατος Ἐπίσκοπος Χριστιανουπόλεως κ. Γρηγόριος)

12:40-13:00     [Ἐνημέρωσις Αʹ] «Λειτουργικὴ εὐταξία καὶ Ἐνοριακόν Τυπικόν» (Σεβασμιώτατος Μητροπολίτης Πειραιῶς καὶ Σαλαμῖνος κ. Γερόντιος)

13:00-14:00     Γεῦμα

14:00-14:20     [Ἐνημέρωσις Βʹ] «Συνεργασία Ἐφημερίων μετὰ τῆς Νεολαίας τῆς Ἐκκλησίας μας» (Αἰδεσιμώτατος Πρεσβύτερος π. Στυλιανός Τομαῆς)

14:30-15:00     [Ἐνημέρωσις Γʹ] «Μεταμοσχεύσεις καὶ Εἰκαζομένη Συναίνεσις» (Ἐντιμώτατος Ἰατρὸς κ. Κυπριανός Χριστοδουλίδης)

15:10-15:50     [ΕΙΣΗΓΗΣΙΣ Γʹ] «Ἀπολογισμός ἔργου Ἱ. Συνόδου δεκαετίας 2003-2013» (Θεοφιλέστατος Ἐπίσκοπος Μαραθῶνος κ. Φώτιος)

16:00   Λῆξις ἐργασιῶν Ἱερᾶς Συνάξεως.

Εἰσήγησις τοῦ Θεοφιλεστάτου Ἐπισκόπου Χριστιανουπόλεως κ. Γρηγορίου.

Θέμα: Τά κριτήρια τῆς ἁγιότητος στήν Ὀρθόδοξη Παράδοση.

Τά κριτήρια τῆς ἁγιότητος στήν Ὀρθόδοξη Παράδοση εἶναι θέμα εὐαίσθητο ἀλλά καί καθοριστικό. Εὐαίσθητο, διότι τά κριτήρια αὐτά εἶναι θεολογικά καί ὄχι ἠθικολογικά καί οὑμανιστικά. Αὐτό σημαίνει ὅτι νοθεύονται μέ τρόπο πού πολλές φορές δέν εἶναι ὁρατός. Εἶναι θέμα καθοριστικό, διότι ἡ γνώση καί ἡ βαθύτερη ἐπίγνωση τῶν κριτηρίων τῆς ἁγιότητος χαρακτηρίζει ἀφ’ ἑνός τόν σύγχρονο ἄνθρωπο, ἐάν δηλαδή αὐτός εἶναι ἐνταγμένος στήν Ὀρθόδοξη Παράδοση καί ἀφ’ἐτέρου αὐτήν τήν ἴδια τήν Ἐκκλησία, ἐάν εἶναι ἀληθινή ἤ ὄχι.

            Τό θέμα θά ἀναπτυχθεῖ ἀπό τόν ὁμιλοῦντα σέ θεματικές ἑνότητες, ὥστε νά γίνει εὐκολότερα κατανοητό. Στό πρῶτο μέρος θά διατυπωθοῦν τά γνωρίσματα ἤ κριτήρια τῆς ἁγιότητος καί τό τεκμήριο τῆς ἁγιότητος, ἐνῶ στό δεύτερο μέρος θά ἐξετάσουμε ἐάν καί κατά πόσον πῶς σήμερα ἁγιοποιεῖται ἕνας Ὀρθόδοξος Χριστιανός.

Γνωρίσματα ἤ κριτήρια ἁγιότητος.

Τό πρῶτο γνώρισμα ἁγιότητος εἶναι νά ἔχει ἐνταχθεῖ ὁ ἄνθρωπος στήν Ἐκκλησία διά τοῦ Ἁγίου Βαπτίσματος. Ὑπενθυμίζουμε τό χωρίο τοῦ Εὐαγγελιστοῦ Μάρκου «ὁ πιστεύσας καί βαπτισθείς σωθήσεται» (Μάρ. , ιστ’ 16) καί τοῦ Εὐαγγελιστοῦ Ἰωάννου « Ἐάν μή τίς γεννηθῇ ἐξ ὕδατος καί πνεύματος, οὐ δύναται εἰσελθεῖν εἰς τήν Βασιλείαν τοῦ Θεοῦ» (Ἰωάν. γ’ 5). Ὅμως ὑπῆρχαν καί περιπτώσεις πού ὁ μαρτυρικός θάνατος ἀρκοῦσε. Ἐθεωρεῖτο «βάπτισμα αἵματος» καί ἀποτελοῦσε ἀκόμα καί λόγο ἁγιότητος γιά τούς πιστούς. Ὁ Ἱερός Χρυσόστομος ἀναφερόμενος στόν Μάρτυρα Λουκιανό τονίζει: «Ὥσπερ οἱ βαπτιζόμενοι τοῖς ὕδασιν, οὕτως οἱ μαρτυροῦντες τῷ ἰδίῳ λούονται αἵματι». (Ἱερ. Χρυσ. Εἰς τόν Ἅγιον Λουκιανό PG 50, 552).

            Ἕνα ἄλλο κριτήριο εἶναι τό ὀρθόδοξο φρόνημα. Ἡ διάσωση καί ἡ μετάδοση τῆς Ἀποστολικῆς Παραδόσεως καθώς καί ἡ διαφύλαξη τῆς παρακαταθήκης ἀλώβητης καί ἀναλλοίωτης εἶναι κεφαλαιῶδες θέμα σωτηρίας. Ὁ Μέγας Βασίλειος, σέ ἐπιστολή του πρός τήν Ἐκκλησία τῆς Ἀντιοχείας, ἐπισημαίνει ὅτι κηρύττει μόνο ὅσα παρέλαβε καί διδάχθηκε ἀπό τούς Ἁγίους Πατέρες.

«Πίστιν δέ ἡμεῖς οὔτε παρ᾽ ἄλλων γραφομένων ἡμῖν νεωτέραν παραδεχόμεθα οὔτε αὐτοί τά τῆς ἡμετέρας διανοίας γεννήματα παραδιδόναι τολμῶμεν, ἵνα μή ἀνθρώπινα ποιήσωμεν τά τῆς εὐσεβείας ρήματα, ἀλλ᾽ ἅπερ παρά τῶν Ἁγίων Πατέρων δεδιδάγμεθα, ταῦτα τοῖς ἐρωτῶσιν ἡμᾶς διαγγέλωμεν» (Μ. Βασιλείου Ἐπιστολή 140 τῆς Ἀντιοχέων Ἐκκλησίας PG32, 588C).

            Ὁ ἐνάρετος βίος εἶναι ἐπίσης ἕνα σημαντικό γνώρισμα. Ὁ ἐνάρετος βίος ἐπιδρᾶ καταλυτικά στήν λειτουργική ζωή ὡς ὑπόδειγμα γιά τό πλήρωμα τῆς Ἐκκλησίας, ὡς μία νοητή πυξίδα. Ὑπάρχουν πολλά παραδείγματα Ἁγίων, οἱ ὁποῖοι μιμήθηκαν ἄλλους Ἁγίους στήν ἀρετή, ἀκόμα καί στό μαρτύριο.

Ἕνα κριτήριο ἐπίσης εἶναι ἡ θαυματουργία. Ἡ θαυματουργία ἔχει καταγραφεῖ στήν Καινή Διαθήκη ὡς χαρακτηριστικό γνώρισμα τῶν Ἀποστόλων καί γενικότερα τῶν εἰς Χριστόν πιστευόντων. Ὁ Κύριος, πρό τῆς Ἀναλήψεώς Του, ἀπευθυνόμενος στούς Ἀποστόλους τούς ἔδωσε τήν δύναμη νά θεραπεύουν τόν κόσμο. Αὐτό φαίνεται καί στίς Πράξεις τῶν Ἀποστόλων ἀρχῆς γενομένης μέ τόν Ἀπόστολο Πέτρο κηρύττοντα καί θαυματουργοῦντα.

            Τίθεται τό ἐρώτημα: τά θαύματα ἀπό μόνα τους ἀποτελοῦν κριτήριο ἁγιοκατατάξεως; Ἡ ἀπάντηση εἶναι «ὄχι». Τά λόγια τοῦ Κυρίου εἶναι καθοριστικά. «Πολλοί ἐροῦσί μοι ἐν ἐκείνη τῇ ἡμέρᾳ. Κύριε, Κύριε οὐ τῷ σῷ ὀνόματι προεφητεύσαμεν, καί τῷ σῷ ὀνόματι δαιμόνια ἐξεβάλομεν, καί τῷ σῷ ὀνόματι δυνάμεις πολλάς ἐποιήσαμεν; καί τότε ὁμολογήσω αὐτοῖς ὅτι οὐδέποτε ἔγνων ἡμᾶς. ἀποχωρεῖτε ἀπ᾽ ἐμοῦ οἱ ἐργαζόμενοι τήν ἀνομίαν.» (Ματθ. ζ’ 22-23)

            Ἕνα ἄλλο γνώρισμα εἶναι οἱ ἐξαιρετικές ὑπηρεσίες καί ἡ προσφορά στήν Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία. Χαρακτηριστικό παράδειγμα ἀποτελεῖ ὁ Ἅγιος καί Ἰσαπόστολος Κωνσταντῖνος, ὁ ὁποῖος μέ τό διάταγμα τῶν Μεδιολάνων θέσπισε τήν ἀνεξιθρησκεία καί ἔπαυσαν οἱ διωγμοί τῶν Χριστιανῶν. Ἕνα ἄλλο παράδειγμα εἶναι ἡ αὐτοκράτειρα Θεοδώρα, ἡ ὁποία ἀναστήλωσε τίς Ἱερές Εἰκόνες καί τίς ἀποκατέστησε ἐντός τῶν Ἱερῶν Ναῶν.

            Οἱ ἐξέχουσες ὑπηρεσίες στήν Ὀρθόδοξο Ἐκκλησία δέν ἀποτελοῦν ἀπό μόνες τους γνώρισμα ἁγιότητος. Στήν περίπτωση ὅμως τοῦ Ἁγίου Κωνσταντίνου ὑπάρχει ἡ θεοπτική ἐμπειρία τοῦ Τιμίου Σταυροῦ. Ἡ ἐκ μέρους του ἐκλογή ἀπό τόν Κύριο ἡμῶν Ἰησοῦ Χριστό φαίνεται στήν ὑμνολογία «τύπον σταυροῦ ἐν οὐρανῷ κατοπτεύσας . . . ὅθεν δεξάμενος τήν γνῶσιν τοῦ Πνεύματος» καί «ὡς ὁ Παῦλος τήν κλῆσιν οὐκ ἐξ ἀνθρώπων δεξάμενος». Ἐπίσης ἁπτό τεκμήριο ἁγιότητος ἀποτελεῖ τό ἱερό λείψανό του «οὗ ἡ λάρναξ ἰάσεις βρύει» (Ἀκολουθία Μηναίου 21ης Μαΐου, Ἔκδ. Ἀποστ. Διακονίας). Κάτι ἀνάλογο συμβαίνει μέ τό λείψανο τῆς Ἁγίας Θεοδώρας, τό ὁποῖο διασώζεται στόν Μητροπολιτικό Ναό τῆς Κέρκυρας.

            Ἕνα ἄλλο κριτήριο ἁγιότητος ἀποτελοῦν ἐπίσης τά ἀδιάφθορα Ἱερά Λείψανα, τά ὁποῖα εὐωδιάζουν καί θαυματουργοῦν. Ἄν καί τά λείψανα ἀποτελοῦν σημεῖο πού στοιχειοθετεῖ ἁγιότητα, δέν ἀποτελοῦν ὅμως ἀπαραίτητο κριτήριο ἁγιότητος. Σέ ὁρισμένες περιπτώσεις ἡ λειτουργική πράξη ἀπέδειξε ὅτι μπορεῖ νά εἶναι ἀποτέλεσμα ἀφορισμοῦ ἤ κατάρας ἤ καταφρονήσεως τῶν Ἱερῶν Κανόνων. Χαρακτηριστικό παράδειγμα ἀποτελεῖ ἡ Τρίτη λεγομένη Σύνοδος τῆς Μόσχας τό 1666, στήν ὁποία μετεῖχαν, πλήν τῶν Ρώσων Ἐπισκόπων, πέντε Μητροπολίτες τοῦ Πατριαρχείου Κωνσταντινουπόλεως, ὁ Πατριάρχης Ἀλεξανδρείας Παΐσιος, ὁ Πατριάρχης Ἀντιοχείας Μακάριος καί Ἱεράρχες τῶν Ἐκκλησιῶν Ἱεροσολύμων, Γεωργίας καί Σερβίας. Ἡ Σύνοδος αὐτή ἀπεφάνθη:

«Τά τῶν νεκρῶν σώματα εὑρισκόμενα καί ἐν καιροῖς τούτοις ἀκέραια καί ἄλυτα, μή τολμάτω τις ἀπό τοῦ νῦν, ἄνευ ἀξιοπίστου μαρτυρίας καί Συνοδικῆς ἀποφάσεως τιμᾶσθαι αὐτά καί σέβεσθαι ὡς ἅγια, διότι εὑρίσκονται πολλά σώματα ἀκέραια καί ἄλυτα οὐχί ὑπό ἁγιωσύνης, ἀλλά ὑπ᾽ ἀφορισμοῦ καί κατάρας ἀρχιερατικῆς ἤ ἱερατικῆς τυγχάνοντες ἐτελεύτησαν, ἤ ἐκ παραβάσεως καί καταφρονήσεως τῶν θείων καί ἱερῶν κανόνων ἀκέραια καί ἄλυτα εὑρίσκονται» (Δεληκανῆ Κ. Πατριαρχικά ἔγγραφα Τομ. Γ’ Κωνσταντινούπολις 1905 σελ. 136-137).

            Ἄς μήν ἀναφερθοῦν παραδείγματα συγχρόνων ἀνθρώπων, οἱ ὁποῖοι περιφερόμενοι μέ διάφορα λεγόμενα λείψανα σημερινῶν -δῆθεν- ἁγίων, πού ἔχουν πετύχει νά εὐωδιάζουν καί νά μυροβλύζουν μέ τεχνητά μέσα, ἐξαπατοῦν τούς πιστούς.

            Ἀνακεφαλαιώνοντας, τά γνωρίσματα ἤ κριτήρια τῶν προσώπων, προκειμένου νά καταχωρισθοῦν στά δίπτυχα τῶν ἁγίων τῆς Ἐκκλησίας, εἶναι τά ἑξῆς:

α) τό Ἱερό Βάπτισμα β) τό ὀρθόδοξο φρόνημα γ) ὁ ἐνάρετος βίος δ) οἱ ἐξαιρετικές ὑπηρεσίες καί ἡ προσφορά στήν Ἐκκλησία ε) ἡ θαυματουργία στ) τά Ἱερά Λείψανα.

            Αὐτά εἶναι τά γνωρίσματα ἤ κριτήρια γιά νά εἶναι κάποιος Ἅγιος. Δέν ἀποτελοῦν ὅμως ἀπό μόνα τους ὅλα μαζί ἤ ξεχωριστά καί τεκμήριο ἁγιότητος. Τό τεκμήριο τῆς ἁγιότητος εἶναι ἡ θέωση τοῦ προσώπου. Νά ἔχει δηλαδή ὁ Ἅγιος δεῖ τήν δόξαν τοῦ Θεοῦ καί νά ἔχει γνωρίσει τά μυστήρια περί τῆς Βασιλείας τῶν Οὐρανῶν.

            Οἱ θεόπτες Ἅγιοι χαρακτηρίζονται βασιλεῖς καί κύριοι ὄχι μέ τήν κοσμική ἔννοια ἀλλά μέ τό ὅτι βασιλεύουν ἐπί τῶν παθῶν τους, τά ὁποῖα ἔχουν μεταμορφώσει ἐν Χριστῷ καί φυλάσσουν ἀπαραχάρακτη τήν ὁμοίωση τῆς θείας εἰκόνος. Λέγει ὁ Ἅγιος Ἰωάννης ὁ Δαμασκηνός:

«Θεούς δε λέγω καί βασιλεῖς καί κυρίους οὐ φύσει, ἀλλ᾽ὡς τῶν παθῶν βασιλεύσαντας καί κυριεύσαντας καί τήν τῆς θείας εἰκόνος ὁμοίωσιν, καθ᾽ ἥν γεγένηται, ἀπαραχάρακτον φυλάξαντας (βασιλεύς γάρ λέγεται καί ἡ τοῦ βασιλέως εἰκών) καί ἑνωθέντας Θεῷ κατά προαίρεσιν καί τοῦτον δεξαμένους ἔνοικον καί τῇ τούτου μεθέξει γεγονότας χάριτι, ὅπερ αὐτός ἐστί φύσει» (PG 94, 1164 b).

            Οἱ θεόπτες Ἅγιοι ἑνώνονται μέ τόν Θεό ψυχῇ τε καί σώματι. Ἡ ἕνωση αὐτή δέν εἶναι ἠθική, ψυχολογική καί κοινωνική ἀλλά θεολογική. Αὐτό σημαίνει ὅτι ἡ Χάρις τοῦ Θεοῦ διαπορθμεύεται ἀπό τήν ψυχή στό σῶμα τοῦ Ἁγίου «ὅτι δέ καί διά τοῦ νοῦ τοῖς σώμασιν ἐνῴκησεν ὁ Θεός»(PG 94 1164 c ).

            Ἔτσι ἐξηγεῖται ἡ ἀφθαρσία τῶν Ἱερῶν Λειψάνων. Νικᾶται ὁ θάνατος πού ὑπάρχει μέσα στά κύτταρα τοῦ ἀνθρώπου, διότι ἔχει ἐνοικήσει ἡ Χάρις τοῦ Θεοῦ καί διά τοῦ νοῦ διαπορθμεύεται στό σῶμα. Ἐπίσης ἐξηγεῖται καί ἡ παρρησία τοῦ Ἁγίου πρός τόν Θεό, διότι πρεσβεύει ὑπέρ τῶν ἐν μετανοίᾳ προσευχομένων πιστῶν: «ἐν παρρησίᾳ τῷ Θεῷ παρεστήκασι» (PG 94 1164-1165 d).

            Τά λείψανα αὐτῶν τῶν Ἁγίων εἶναι ζωντανά, δέν εἶναι νεκρά γιά αὐτό καί θαυματουργοῦν. Οἱ Ἅγιοι ἑνώθηκαν μέ τόν αἴτιο τῆς ζωῆς, τήν αὐτοζωή, τόν Χριστό καί δηλώνουν τήν παρουσία τους μέσα στήν Ἐκκλησία μέσῳ τῆς ἀφθαρσίας, τῆς μυροβλυσίας καί τῶν θαυμάτων. Δέν θά ἦταν λάθος ἐάν λέγαμε ὅτι οἱ αὐθεντικοί σύγχρονοι ἱεραπόστολοι καί ἐκφραστές τοῦ Θελήματος τοῦ Θεοῦ εἶναι τά Ἱερά Λείψανα τῶν Ἁγίων. Ἕνα παράδειγμα ἐκφράσεως εἶναι τό Ἱερό Λείψανο τῆς Ἁγίας Εὐφημίας, τό ὁποῖο φανέρωσε τόν ὀρθόδοξο τόμο στούς ἁγίους Πατέρες κατά τήν Δ΄Οἰκουμενική Σύνοδο (451 μ.Χ.) καί κατωχύρωσε τίς ἀληθινές ὀρθόδοξες θέσεις.

            Τά θαύματα πού ἐπιτελοῦνται, στήν πραγματικότητα γίνονται ἐκ μέρους τοῦ Θεοῦ μέσῳ τῶν Ἱερῶν Λειψάνων. Αὐτό ἐξηγεῖται ἀπό τό ὅτι στά Ἱερά Λείψανα ἐνοικεῖ ἡ Χάρις τοῦ Θεοῦ, τά διατηρεῖ ζωντανά καί θεραπεύει ἀσθένειες, ἀποδιώκει πειρασμούς καί καταδιώκει τούς δαίμονες. Ἕνας ἄλλος λόγος πού θαυματουργοῦν τά Ἱερά Λείψανα εἶναι τό ὃτι ὁ πιστός προσέρχεται μέ ζέουσα καί ἀκλόνητη πίστη.

            Συμπερασματικά, τό τεκμήριο τῆς ἁγιότητος εἶναι ἡ θέωση τοῦ προσώπου. Ὁ Ἅγιος ἑνώθηκε μέ τόν Θεό καί τό Ἱερό Λείψανό του παραμένει ἄφθαρτο, εὐωδιάζει καί θαυματουργεῖ, ἐκεῖ πού θέλει ὁ Θεός.Τίθεται ὅμως τό ἐρώτημα: Πῶς μπορεῖ νά διαπιστωθεῖ ὅτι ἕνας σύγχρονος ἄνθρωπος πληροῖ τά κριτήρια τῆς ἁγιότητος τά ὁποῖα ἐπιτρέπουν τήν κατάταξή του στήν χορεία τῶν Ἁγίων; Πρίν ἀπαντήσουμε, θά ἤθελα νά προβοῦμε σέ δύο ἐπισημάνσεις:

Πρώτη ἐπισήμανση:

Ἡ πρώτη, ἡ ἐν σώματι Ἐκκλησία, ἀπό τούς Ἀποστολικούς καί τούς Μεταποστολικούς Πατέρες δέν προέβαινε σέ καμμία ἀνακήρυξη, ἁγιοποίηση ἤ ἀναγνώριση Ἁγίου.

            Ἡ κοινή συνείδηση τοῦ πληρώματος τῆς Ἐκκλησίας, ἡ λαϊκή βάση, διαμόρφωνε γνώμη καί διαπίστωνε ὅτι ὁ ἐν λόγῳ Μάρτυρας εἶναι Ἅγιος. Αὐτό εἶχε τοπικό χαρακτήρα. Οἱ ζῶντες Χριστιανοί ἐγνώριζαν τόν Μάρτυρα, τόν τρόπο τοῦ μαρτυρίου καί τόν ἐνταφιασμό του. Τό ἐνταφιασμένο Λείψανο τοῦ Ἁγίου ἄρχιζε νά θαυματουργεῖ καί μετά νά ἀποκαλύπτεται ἄφθαρτο, νά μυροβλύζει ἤ καί νά εὐωδιάζει κατά περίπτωση. Τότε ἡ συνείδηση τοῦ λαοῦ γινόταν φωνή Θεοῦ, ἡ φήμη τοῦ Ἁγίου γινόταν γνωστή καί στίς γειτονικές ἐκκλησίες, ὥσπου ἐλάμβανε οἰκουμενικές διαστάσεις. Αὐτό γινόταν χωρίς καμία ἐπισημότητα ἕως τόν ΙΑ’ αἰώνα.

            Ἀπό τόν αἰώνα ὅμως αὐτόν καί ἔπειτα, ὅταν τά νέα ὀνόματα εἶχαν καταχωρισθεῖ ὡς Ἅγιοι στήν συνείδηση τῶν πιστῶν τέκνων τῆς Ἐκκλησίας, εἴτε ὁ Πατριάρχης, εἴτε ἡ Σύνοδος ἔπαιρναν τήν πρωτοβουλία νά θεσπίσουν τήν μνήμη ἑνός Ἁγίου, ὥστε νά ἑορτάζεται μέ ἐπισημότερο τρόπο ἀπό ὅλη τήν Ἐκκλησία «ἀπό περάτων ἕως περάτων». Ἀπό αὐτό τό χρονικό σημεῖο διαφαίνεται μία ἐπιρροή ἀπό τήν Δύση. Ὁ Πάπας Ἰωάννης ΙΕ´ τό 993 μ.Χ. πραγματοποίησε τήν πρώτη ἀνακήρυξη, ἐνῶ ὁ Πάπας Ἀλέξανδρος Γ´ (1159-1181) ἰσχυρίσθηκε ὅτι ἡ ἀνακήρυξη κάποιου Ἁγίου εἶναι ἀναφαίρετο δικαίωμα τῆς Ἁγίας Ἓδρας. (Βεργωτῆ Γ. ἐγχειρίδιον Ἁγιολογίας Θεσ/νίκη 1992 σελ. 134). Ἀπό τότε ἔχουμε ἀναγνωρίσεις Ἁγίων στήν Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία καί μάλιστα μεγάλων καί γνωστῶν. Ἀξιοσημείωτο εἶναι τό γεγονός ὅτι ὁ ἀριθμός τῶν Ἁγίων, πού ἔχουν καταχωρισθεῖ στήν συνείδηση τοῦ λαοῦ στό ἁγιολόγιο τῆς Ἐκκλησίας μας, εἶναι ἀσυγκρίτως μεγαλύτερος ἀπό τίς ἐπίσημες συνοδικές ἀναγνωρίσεις.

Ἑπομένως ἡ Ἐκκλησία -τουλάχιστον γιά τούς πρώτους δέκα αἰῶνες- δέν προέβαινε σέ πράξη ἀνακηρύξεως, διακηρύξεως, ἁγιοποιήσεως καί ἀναγνωρίσεως Ἁγίου ἀλλά ἄφηνε τήν ἁγιοκατάταξη στήν συνείδηση τοῦ ὀρθοδόξου λαοῦ καί τοῦ κλήρου καί ἀμέσως μετά καταχώριζε στό ἁγιολόγιό της τούς ἀληθινούς Μάρτυρες καί Ἁγίους.

Δεύτερη ἐπισήμανση:

            Ἡ Ἐκκλησία πού μπορεῖ νά διακρίνει τά σημεῖα ἐκεῖνα, τά ὁποῖα μαρτυροῦν μέ βεβαιότητα τήν ἁγιότητα ἑνός προσώπου, φανερώνει ὅτι εἶναι ἀληθινή. Ἀντιθέτως ἐάν μία Ἐκκλησία ἀναγνωρίζει Ἃγιο μέ ἠθικολογικά κριτήρια, εἶναι ἐκκοσμικευμένη καί -ἠθελημένα ἤ ὄχι- νοθεύει τό ἁγιολόγιο.

            Ἡ διάκριση μεταξύ Ἀποστόλου καί ψευδοαποστόλου, Προφήτου καί ψευδοπροφήτου, Ὁσίου καί ψευδοσίου, Ἁγίου καί ψευδοαγίου εἶναι ζήτημα ἁπλό ἀλλά καί δύσκολο. Στήν περίπτωση αὐτή συμβαίνει ἀκριβῶς ὅ,τι καί στίς ἄλλες ἐπιστῆμες. Δηλαδή, ὃπως ὁ γιατρός μπορεῖ νά διακρίνει τόν ψευδογιατρό, ὁ ἀρχιτέκτων μηχανικός μπορεῖ νά διακρίνει τόν ψευδοαρχιτέκτονα μηχανικό, ἒτσι καί ὁ Ἅγιος πού ἔχει τήν Χάρη τοῦ Θεοῦ μέσα του, μπορεῖ νά διακρίνει τόν ψευδοάγιο. Αὐτό εἶναι τό ἁπλό τοῦ θέματος. Ἡ δυσκολία εἶναι κατά πόσον ἐμεῖς σήμερα εἴμαστε ἅγιοι γιά νά διακρίνουμε τούς Ἁγίους ἀπό τούς ψευδοαγίους.

            Σέ περίπτωση πού ἡ Ἐκκλησία καταχωρίσει κάποιον ὡς «Ἅγιο» ἐνῶ δέν εἶναι, διαπιστώνεται ἀπώλεια τῶν κριτηρίων τῆς ὀρθοδόξου πνευματικότητος. Δηλαδή ταυτίζονται οἱ Ἃγιοι μέ τούς μή ἁγίους, οἱ θεράποντες Ἃγιοι τοῦ Θεοῦ μέ τούς καλούς ἀνθρώπους πού ἀκολουθοῦν ἄλλες θρησκεῖες ἢ δόγματα. Ἡ βίωση τῆς ὀρθοδόξου πνευματικότητος διαστρεβλώνεται, ἀλλάζει καί μετατρέπεται σέ μία δαιμονική πνευματικότητα μέ φοβερές συνέπειες γιά τόν ἄνθρωπο.

            Οἱ συνέπειες εἶναι κυρίως δύο. Ἡ πρώτη ἀφορᾶ τόν τιμώμενο ὡς δῆθεν «ἃγιο». Ὅταν δηλαδή κάποιος τιμᾶται ὡς «ἅγιος» ἐνῶ δέν εἶναι, ἀλλά ἔχει ἀνάγκη τήν φιλανθρωπία τοῦ Θεοῦ, δέν βοηθεῖται ἀπό τούς πιστούς διότι στίς προσευχές ζητοῦμε τήν πρεσβεία του καί δέν προσευχόμεθα γιά τήν σωτηρία του. Ἑπομένως, ἀντί νά βοηθοῦμε τόν ἄνθρωπο, πού ἔχει ἀνάγκη τοῦ ἐλέους τοῦ Θεοῦ, τοῦ στεροῦμε τήν προσφορά μας. Ἡ δεύτερη συνέπεια ἀφορᾶ τόν πιστό. Ὁ πιστός προσεύχεται σέ πρόσωπο τό ὁποῖο οὐδέποτε πρόκειται νά πρεσβεύσει. Ὑπάρχει ἀκόμα κίνδυνος νά πέσει σέ δαιμονικές καταστάσεις, πού νά ἐνισχύουν τήν πλάνη καί τότε ἀρχίζει ἕνας φαῦλος κύκλος. Τήν ὥρα πού βρίσκεται στόν χῶρο τῆς Ἐκκλησίας ἀντί νά θεραπεύεται καί νά ὁδεύει στήν ἁπλότητα καί στήν ἁγιότητα, γίνεται σύνθετος καί μπορεῖ σέ ἀκραῖες καταστάσεις νά ὁδηγηθεῖ στήν κατάθλιψη καί στήν ψυχοπάθεια.

            Ἑπομένως ἡ καταχώριση ἤ ἡ κατάταξη Ἁγίων στό ἁγιολόγιο τῆς Ἐκκλησίας μας εἶναι θέμα κριτηρίων πνευματικότητος καί κριτηρίων ἁγιότητος. Μπορεῖ νά ἀναφέρουμε ἐμεῖς σήμερα μέ σχετική εὐκολία τά κριτήρια τῆς ἁγιότητος, ἀλλά ἀντιπαρερχόμαστε μέ ἰδιαίτερη εὐκολία τά κριτήρια τῆς δικῆς μας ὀρθοδόξου πνευματικότητος. Μποροῦμε σήμερα νά διακρίνουμε ἕναν ἅγιο; Ἐάν ναί, τότε ἔχουμε τόν φωτισμό τοῦ Ἁγίου Πνεύματος. Ἐάν ὄχι, τότε στερούμεθα τῆς Χάριτος καί τότε εἶναι προτιμότερο νά ἀπευθυνόμαστε σέ Ἁγίους πού ἤδη ἔχουν καταχωρισθεῖ στά Δίπτυχα τῆς Ἐκκλησίας μας.

            Ἡ Ἐκκλησία εἶναι ἕνα ἐργαστῆρι ἁγιότητος. Ἐκκλησία πού δέν παράγει Ἁγίους, δέν εἶναι Ἐκκλησία. Ἐκκλησία πού παράγει Ἁγίους εἶναι ἡ αὐθεντική συνέχεια τῆς Μίας, Ἁγίας καί Ἀποστολικῆς Ἐκκλησίας. Ἐκκλησία πού νοθεύει τά κριτήρια τῆς ἁγιότητος, νοθεύει τό ἁγιολόγιο καί ὑποβιβάζει τούς Ἁγίους σέ καλούς ἀνθρώπους καί ἐξισώνει τόν Χριστό μέ κάθε θρησκευτικό ἡγέτη, δέν εἶναι ἡ Ἐκκλησία τοῦ Χριστοῦ.

            Χαιρόμαστε ὅταν ἀκόμα καί σήμερα ὁ Θεός φανερώνει μέ ἀθόρυβο τρόπο Ἁγίους στήν Ἐκκλησία μας. Εἶναι ἡ παρηγορία μας, ἡ τόνωση καί ἡ δύναμη γιά νά συνεχίσουμε τόν καλόν ἀγῶνα. Θεωρῶ ὅτι ἡ Ἱερά ἡμῶν Σύνοδος ὑπό τήν προεδρία τοῦ Μακαριωτάτου Ἀρχιεπισκόπου Γ.Ο.Χ. Ἀθηνῶν καί πάσης Ἑλλάδος κ. κ. Καλλινίκου μέχρι σήμερα ἔχει πράξει σοφά. Ἀφήνει καί τόν λαό καί τόν κλῆρο μαζί μέ τόν Ἐπίσκοπο νά ἀναγνωρίζουν καί νά καταχωρίζουν στό ἁγιολόγιο τῆς Ἐκκλησίας μας συγχρόνους ἁγίους, ὅπως οἱ πρῶτοι Χριστιανοί. Δέν μετέρχεται τακτικές καί προπαγάνδες ἀλλά ἀφήνει τόν Θεό νά φανερώσει τόν Ἅγιό Του. Ἕνα τέτοιο παράδειγμα ἀποτελεῖ ὅ Ὅσιος Παχώμιος τῆς Χίου.

            Λυπούμεθα ὅμως διότι ἡ κρατοῦσα Ἐκκλησία σήμερα - ἠθελημένα ἤ ὄχι - ἔχει ἀλλοιώσει τά κριτήρια τῆς ἁγιότητος καί ἐκφράζει σέ μεγάλο βαθμό ἐκκοσμίκευση καί ἀλλαγή πορείας ἀπό τήν Ὀρθόδοξη Παράδοση. Θά ἀναφέρω τήν περίπτωση τοῦ Μητροπολίτου Σμύρνης Χρυσοστόμου, τόν ὁποῖο ἡ κρατοῦσα Ἐκκλησία τόν ἀναγνώρισε ὡς «ἅγιο» τό 1992. Ἦταν μία πράξη πού δείχνει τό μέγεθος τῆς ἀλλοιώσεως τῶν κριτηρίων ἁγιότητος. Ἀναμφισβήτητα ὁ Χρυσόστομος Σμύρνης ἦταν Ἐθνομάρτυρας. Ὡστόσο ὅμως δέν μποροῦμε νά ὑποστηρίξουμε καί τήν ἁγιότητά του, διότι δέν πληροῖ τά βασικά κριτήρια τῆς ἁγιότητος. Δέν ὑπῆρξε κάποιο σημεῖο ἐκ Θεοῦ ἀφ᾽ ἑνός καί ἀφ᾽ ἑτέρου ὑπάρχουν ἀρκετές δημοσιεύσεις μασωνικῶν ἐντύπων ὅτι ἦταν μέλος μασωνικῆς στοᾶς.

            Ἕνα ἄλλο θλιβερό σημεῖο εἶναι ὅτι ἡ κρατοῦσα Ἐκκλησία προπαγανδίζει νέα σύγχρονα πρόσωπα τῶν τελευταίων δεκαετιῶν τοῦ περασμένου αἰώνα ὅτι ἦταν ἅγιοι. Αὐτό τό ἐπιτυγχάνει μέσῳ ραδιοτηλεοπτικῶν σταθμῶν, ἐντύπων, βιβλίων καί διαδικτύου. Τά πρόσωπα αὐτά πού προβάλλονται ὡς «ἅγια», πράγματι ἔχουν δείξει στήν βιοτή τους ὅτι εἶχαν μία πνευματική ζωή πού -τολμᾶμε νά ποῦμε- ὅτι ἦταν καί ὑποδειγματική σέ ἐξαιρετικές περιπτώσεις. Δέν εἶναι ὅμως ἅγιοι, διότι δέν ὑπάρχει ἡ ἀνάδειξη τῆς ἁγιότητος αὐτῶν ἀπό τόν Θεό. Ἱερά Λείψανα ἄφθαρτα πού νά εὐωδιάζουν καί νά θαυματουργοῦν δέν ὑπάρχουν. Ἐπίσης σέ μερικούς τίθεται θέμα τῆς ὀρθῆς πίστεως, διότι τό φανερώνει ἡ βιοτή τους. Ἑπομένως γίνεται μία προσπάθεια τόν καλό ἄνθρωπο νά τόν κάνουν Ἃγιο. Αὐτό εἶναι ἐκτροπή ἀπό τά τῆς Ὀρθοδόξου Παραδόσεως καί τῶν κριτηρίων ἁγιότητος.

            Θά ἤθελα ἐν συνεχείᾳ νά ἐκθέσω μερικά ἱστορικά γεγονότα, τά ὁποῖα δείχνουν ποῦ μπορεῖ νά φθάσει ὁ ἄνθρωπος, ὅταν ἔχει ἀποκοπεῖ ἀπό τήν Ὀρθόδοξη Παράδοση καί τά κριτήρια τῆς Ἁγιότητος. Ἐπίσης χρειάζεται μεγάλη προσοχή, διότι ἡ κρατοῦσα Ἐκκλησία ἔχει προσδεθεῖ στό ἅρμα τοῦ Παπισμοῦ καί δυστυχῶς -ἠθελημένα ἤ ὄχι- ἀλλοιώνει καί στρεβλώνει ὅ,τι καθαρό ἔχει μείνει στόν ὀρθόδοξο χῶρο. Τά παρακάτω στοιχεῖα δείχνουν πόση ζημιά ἔχουν προκαλέσει οἱ Δυτικοί, τούς ὁποίους σήμερα ἐμπιστεύονται μερικοί Ἱεράρχες τῆς κρατούσης Ἐκκλησίας.

            Στήν πορεία τῆς Ἐκκλησιαστικῆς ἱστορίας πρῶτοι πού πολέμησαν τά Ἱερά Λείψανα τῶν Ἁγίων ἦταν οἱ Εἰκονομάχοι˙ στήν συνέχεια οἱ Παυλικιανοί καί οἱ Βογόμιλοι, οἱ ὁποῖοι ἀρνοῦνταν τήν ἐναθρώπιση τοῦ Χριστοῦ, τόν Σταυρό καί τίς Ἱερές Εἰκόνες˙ ἀργότερα οἱ Προτεστάντες, διακηρύσσοντας ὅτι πιστεύουν σέ ἕναν καθαρότερο καί πνευματικότερο Χριστιανισμό πιό εὐαγγελικό δίχως τά ἐπικονιάματα τῆς Ἱερᾶς Παραδόσεως. Ὡστόσο τόν σεβασμό καί τήν εὐλάβεια πρός τά Ἱερά Λείψανα κανένας δέν μπόρεσε νά σβήσει ἀπό τήν ψυχή τῶν πιστῶν.

            Ὅμως ὁ πειρασμός χρησιμοποιεῖ μυρίους τρόπους γιά νά σπιλώσει τά καθαρά αἰσθήματα τοῦ ἀνθρώπου. Ἔτσι λοιπόν ἀρχίζοντας ἀπό τήν Παλαιστίνη καί τήν Αἴγυπτο καί προχωρώντας πρός τήν Ρώμη ἐξαπλώθηκε πυκνό δίκτυο ἐμπόρων, πού λυμαίνονταν τά πάντα γιά νά ἀγοράσουν καί νά πουλήσουν Λείψανα. Στό ἄνομο ἐμπόριο ἦταν οἱ Σταυροφόροι ἀλλά καί κάποιοι μοναχοί, πού κατά ἄλλους ἦταν ψευδομοναχοί.

            Τό ἐντυπωσιακό ἦταν ὅτι οἱ Φράγκοι ἐμπορεύονταν ἀνύπαρκτα πράγματα, ὅπως οἱ στεναγμοί τοῦ Δικαίου Ἰωσήφ τοῦ μνήστορος, τά δάκρυα τοῦ Χριστοῦ καί τά ἴχνη τῶν ποδιῶν Του, λείψανα ἀπό τά φτερά τῶν ἀρχαγγέλων Μιχαήλ καί Γαβριήλ. Σέ ἕναν γαλλικό κατάλογο τοῦ 970 μ.Χ. ἀνάμεσα στά λείψανα ἦταν τά ξύλα καί οἱ πάσαλοι μέ τά ὁποῖα ἔστησε τίς σκηνές ὁ Ἀπόστολος Πέτρος μαζί μέ τόν Ἰάκωβο καί Ἰωάννη στόν τόπο τῆς Μεταμορφώσεως, καθώς καί σπόροι ἀπό ἐκεῖνον πού ἔσπειρε στήν εὐαγγελική περικοπή τοῦ σπορέως. (Airgain, L’ Hagiographe σελ. 190). Οἱ ἀγοροπωλησίες ἦταν τέτοιες πού ἔφτασαν στό σημεῖο τῆς ἀσέβειας. Οἱ καταγραφές μιλοῦν ἀπό μόνες τους. Ἔχουν καταγραφεῖ 26 κεφαλές τοῦ Ἁγίου Ἰουλιανοῦ, 10 τοῦ Τιμίου Προδρόμου, 6 τοῦ Ἁγίου Ἀνδρέου καί 17 χέρια του, 30 σώματα τοῦ Ἁγίου Παγκρατίου, 3 σώματα τοῦ Ἁγίου Ἰγνατίου τοῦ Θεοφόρου καί 6 κεφαλές του, ἄν καί - ὅπως εἶναι γνωστό – τόν Ἅγιο Ἰγνάτιο κατέφαγαν τά λιοντάρια (ΑΓΙΟΙ ΟΙ ΦΙΛΟΙ ΤΟΥ ΘΕΟΥ Π.Β. Πάσχου σελ. 151).

            Στήν σημερινή ἐποχή ἐπιβάλλεται νά εἴμαστε ἰδιαίτερα προσεκτικοί, ὅσο ποτέ ἄλλοτε. Νά εἴμαστε ἐνταγμένοι στό ἐργαστῆρι τῆς ἁγιότητος πού λέγεται Ἐκκλησία, μέ ἀρχηγό τόν Χριστό καί τούς φίλους Αὐτοῦ τούς Ἁγίους. Τότε θά μποροῦμε νά ἐργαζώμεθα μέ ὀρθό τρόπο γιά τήν θεραπεία τῆς ψυχῆς μας, ἐλπίζοντας ὅτι θά εἴμαστε σέ θέση νά διακρίνουμε ἕναν σύγχρονο Ἃγιο ἀπό ἕναν ψευδοάγιο. Θά μποροῦμε νά αἰσθανθοῦμε τήν Χάρη τοῦ Θεοῦ νά μᾶς καθοδηγεῖ εἰς νομάς σωτηρίους διά πρεσβειῶν τῆς Ὑπεραγίας Θεοτόκου καί πάντων τῶν Ἁγίων.

«ὉἹερεύς, ὁ κατ’ ἐξοχὴν φύλαξ

τῆς κανονικῆς εὐταξίας

ἐν τῇἘκκλησίᾳ»

(Αἰδεσιμολογιώτατος Πρωτοπρεσβύτερος

π. Νικόλαος Δημαρᾶς Δρ.Ν.

Ἐπίκουρος καθηγητής ΑΤΕΙ Πάτρας).

Ἀθῆνα 2013

Πρόλογος

Α.  Εἰσαγωγή

α. Τί σημαίνει κανονική εὐταξία στήν Ἐκκλησία.

β. Ποιές εἶναι οἱ πρωταρχικές ὑποχρεώσεις τῶν ἱερέων κατά τήν ἄσκηση τοῦ λειτουργήματός τους;

Ἡ ὑποχρεωτική διακοπή τῆς κοινωνίας πρό συνοδικῆς κρίσεως.

Οἱ αἱρετικοί εἶναι πάντοτε ἐκτός Ἐκκλησίας.

γ. Ποιά ἡ διδασκαλία τῶν Ἁγίων Πατέρων περί αἱρέσεως καί ποιός εἶναι ὁ φορέας τοῦ ἀληθήτου τῆς Ἐκκλησίας στήν Ὀρθοδοξία;

δ. Τί διδάσκει τούς ἱερεῖς ἡ πατερική ἀντίληψη γιά τήν δικαιοσύνη καί τήν ἐπιείκεια τοῦ Θεοῦ, ὡς μέτρο ἐφαρμογῆς τῶν Ἱερῶν Κανόνων στούς παρεκτρεπόμενους πιστούς.

Β.  Ἀνάλυση

1. Τά Σύμβολα, οἱ Ὅροι, οἱ Τόμοι, οἱ Ὁμολογίες καί οἱ Ἐκθέσεις. Οἱ Ἱεροί Κανόνες τῶν Οἰκουμενικῶν Συνόδων

Γ.  Βασικές γραμμές

 2.  Ἡ ἱερά Παράδοση

3. Ἡ ἀπάντηση τῶν Ὀρθοδόξων Πατριαρχῶν τῆς Ἀνατολῆς τό 1848

Δ. Ἡ διδασκαλία τῶν Οἰκουμενικῶν Συνόδων

4. Ἡ διδασκαλία τῶν Οἰκουμενικῶν Συνόδων καί τῶν θεοφόρων Πατέρων μέσα ἀπό τά πρακτικά τῆς ἁγίας Ζ΄ Οἰκουμενικῆς Συνόδου

5. Ὁ ἀναθεματισμός τῶν αἱρετικῶν

6. Τό Νέον Καλεντάριον ὡς ἡ τῶν κακῶν ἀφετηρία

καί ἀπώλεια τῶν κακοδόξων

7. Ὁ μολυσμός ὁ ἐκ τῆς αἱρέσεως

8. Ἡ κυρυσσομένη σήμερα αἵρεση τοῦ Οἰκουμενισμοῦ

καί οἱ ἑνώσεις Ὁρθοδόξων (Οἰκουμενιστικῶν)

ἐκκλησιῶν μέ τούς καταδικασμένους αἱρετικούς

Μονοφυσίτες καί Λατίνους

9. Εἰδικότερη θεολογική καί ἱστορική ἀνάλυση τῆς ἑνιαίας στάσεως τῶν Ἁγίων Πατέρων, ὅταν μία ἐκκλησία καθίσταται αἱρετική

10. Ἡ στάση καί ἡ διδασκαλία τοῦ Ἁγίου Μαξίμου καί τοῦ Ἁγίου Σωφρονίου γιά τήν ἀποτείχιση καί ἡ σύγκληση Συνόδων γιά τήν καταδίκη τῆς Μονοθελητικῆς αἱρέσεως

11. Ὁ Οἰκουμενισμός, εἶναι καταδικασμένη αἵρεση ἀπό τήν ἁγίαν Ε΄ Οἰκουμενικήν καί τούς θεοφόρους Πατέρες.

Ε΄. 12. Ἡ δικαιοσύνη τοῦ Θεοῦ ὡς μέτρον ἐπιεικείας καί ὁδηγός φιλανθρωπίας γιά τήν διαφύλαξη τῆς κανονικῆς εὐταξίας τῆς Ἐκκλησίας.

ΣΤ΄. 13.Ἡ πλάνη περί δημιουργίας τῆς  κολάσεως

ἀπό τόν Θεόν

α. Ὁ Θεός δέν δημιουργεῖ κόλαση

β. Οὔτε τόν θάνατον δημιούργησε ὁ Θεός

Ζ΄. 14. Συμπεράσματα

Πρόλογος

    Ἡ τήρηση τῆς κανονικῆς εὐταξίας στήν Ἐκκλησία ἀπαιτεῖ τήν τήρηση τῶν Ἱερῶν Κανόνων.

     Ἡ τήρηση τῶν Ἱερῶν Κανόνων προϋποθέτει τήν γνώση. Ἡ γνώση τους δέν περιορίζεται μόνον στό περιεχόμενό τους, ἀλλά εἶναι γνώση ἀληθείας μόνο μέσα στό ἱστορικό πλαίσιο πού τέθηκαν κατά τήν ζωή τῆς Ἐκκλησίας.

     Ἀληθινή γνώση ὑπάρχει μόνον μέσα στό στοιχεῖο τῆς παραδόσεως. Ἡ παράδοση ὡς πηγή τῆς ὀρθόδοξης ἀλήθειας νοεῖται μόνον μέσα στήν Καθολική Ἐκκλησία. Ἐκεῖνο πού δέν στοιχεῖ μέ ὅ,τι πάντοτε, παντοῦ καί ὑπό πάντων ἐπιστεύθη στήν Ἐκκλησία δέν εἶναι ὀρθόδοξο.

     Οἱ Ἱεροί Κανόνες τέθηκαν, κυρίως, ἀπό τίς Τοπικές Συνόδους. Ἔθεσαν καί οἱ Οἰκουμενικές Σύνοδοι Κανόνες κατ' ἐξοχήν γιά τήν προστασία τοῦ δόγματος.

     Κάτω ἀπό τό πρίσμα τῆς τελευταίας Οἰκουμενικῆς Συνόδου, τῆς Ζ΄, μποροῦμε νά δοῦμε τήν διδασκαλία καί τήν τάξη πού θέλησαν νά ἐπικρατήσει καί οἱ ἄλλες Οἰκουμενικές Σύνοδοι. Αὐτό εἶναι δυνατόν νά γίνει, γιατί σώζονται τά πρακτικά τῆς Ζ΄. Ἐκεῖ βλέπουμε μία ἀνασκόπηση τῶν Ἱερῶν Κανόνων καί τῆς πράξεως πού ἀκολουθοῦσαν οἱ προηγούμενες Οἰκουμενικές Σύνοδοι καί τί δίδασκαν οἱ θεοφόροι Πατέρες μας καί Ἅγιοι τῆς Ἐκκλησίας μας.

     Ἡ Ζ΄ Οἰκουμενική σφραγίζει τήν ἅπαξ παραδοθεῖσαν πίστιν, καί τό Συνοδικό της ἀποτελεῖ γνώμονα γιά τήν κρίση τῆς ὀρθοδοξίας κάθε προσώπου καί μέτρο σύγκρισης γιά τήν ἀξιολόγηση ὡς ὀρθόδοξης ἤ μή μιᾶς θεολογικῆς διδασκαλίας.

     Στήν προκείμενη μελέτη λαμβάνονται ὑπ' ὄψιν ἐν συνόψει οἱ σημαντικότεροι Ἱεροί Κανόνες καί οἱ ὅροι γιά τήν διαφύλξη τῆς πίστης, πού ἀποτελεῖ τό πρωταρχικό ἔργο τοῦ ἱερέως: ὁ 3ος καί ὁ 68ος τῶν Ἁγίων Ἀποστόλων, ὁ θεμελιώδης 8ος τῆς Α΄ Οἰκουμενικῆς, Κανόνες τῆς Β΄ καί τῆς Γ΄ Οἰκουμενικῆς (α΄καί β΄),  ὁ ΙΕ΄ τῆς ΑΒ΄, ὁ 1ος, ὁ 5ος καί ὁ 47ος τοῦ Μεγάλου Βασιλείου, πού ἔχουν περιβληθεῖ οἰκουμενικό κῦρος, ὁ ξστ΄ τῆς Καρθαγένης, ὁ Α΄ τῆς Καρχηδόνος. Ἰδιαίτερη μνεία γίνεται στήν Δ΄ Οἰκουμενική, ἀναφορικά μέ τόν Ἅγιο Ἀνατόλιο, καί τῆς καταδίκης τοῦ Οἰκουμενισμοῦ ἀπό τήν Ε΄ Οἰκουμενική, πού ἀποτελεῖ προκαταδικασμένη αἵρεση.  Παρουσιάζεται ἡ διδασκαλία τῆς ἁγίας ΣΤ΄ Οἰκουμενικῆς, μέσα ἀπό τήν ὁμολογιακή στάση τοῦ θεοφόρου Μαξίμου τοῦ Ὁμολογητοῦ καί ἡ πανορθόδοξη ἀπόφαση τῶν πατριαρχῶν τῆς Ἀνατολῆς τό 1848.

     Τίθενται ἐν συνόψει οἱ γενικές ἀρχές τῆς ποιμαντικῆς ἀντιμετώπισης τῶν πιστῶν μας, ὅπως αὐτές προκύπτουν ἀπό τήν ὀρθή θεώρηση βασικῶν θεολογικῶν παραμέτρων, περί τῆς θέας τοῦ Θεοῦ, τῆς ἀγαθότητος Του καί τῆς κατά Χριστόν ζωῆς.

     Ὁ Θεός δέν δημιουργεῖ κόλαση, σύμφωνα μέ τούς θεοφόρους Πατέρες μας, Μέγα Ἀθανάσιο, Γρηγόριο τόν Θεολόγο, Μέγα Βασίλειο, Ἰωάννη τόν Χρυσόστομο,  Ἀββᾶ Ἰσαάκ τόν Σῦρο καί τόν παμμέγιστο Γρηγόριο τόν Παλαμᾶ. Δέν ἐπισείει ὁ Χριστός μας ὡς δαμόκλειο σπάθη τήν κόλαση πάνω ἀπό τά κεφάλια μας, γιά νά μᾶς ἀναγκάσει νά Τόν ἀγαπήσουμε, ὑπό τό κράτος τῆς ἀπειλῆς τῆς αἰώνιας κόλασης, παραβιάζοντας τό αὐτεξούσιο καί τήν ἐλεύθερή μας προαίρεση.

     Ὁ Θεός δέν εἶναι οὔτε δημιουργός τοῦ θανάτου, κατά τούς ἴδιους ἀνωτέρω Πατέρες, ὄντας ὁ Ἴδιος ἡ πηγή τῆς ζωῆς καί πάσης ἀγαθότητος. Ἡ δικαιοσύνη Του ἀποδεικνύεται κατά τούς Πατέρες μας μᾶλλον ὡς εὐσπλαχνία, ἀφοῦ οὐδέ τῶν ἐν Ἅδῃ κακῶν αἴτιός ἐστιν ὁ Θεός!

     Ἡ τήρηση τῶν Ἱερῶν Κανόνων συμβάλλει στήν καταλλαγή μας πρός τόν Θεόν, καθ' ὅτι ὁ Θεός οὐδέποτε ἐχθραίνει. Εἶναι ὁ μοναδικός φίλος τοῦ ἀνθρωπίνου γένους, γιατί μόνον Αὐτός εἶναι δυνατόν νά μᾶς λυτρώσει ἀπό τήν ἀπειλή τοῦ θανάτου.

     Ἐνῶ γάρ πέπονθεν αὐτός πειρασθείς, δύναται τοῖς πειραζομένοις βοηθῆσαι! Γι' αὐτό ἦλθε στόν κόσμο, ἵνα διά τοῦ θανάτου καταργήσῃ τόν τό κράτος ἔχοντα τοῦ θανάτου, τοὔτέστι τόν διάβολονû καί ἀπαλλάξει τούτους ὅσοι φόβῳ θανάτου διαπαντός τοῦ ζῆν ἔνοχοι ἦσαν δουλείας! (Ἑβρ. Β΄11) 

"Μή δή προδῶμεν τήν δοθεῖσαν ἡμῖν δωρεάν. Οὐ γάρ ἐλάβομεν

φησί, Πνεῦμα δειλίας, ἀλλά Πνεῦμα δυνάμεως καί ἀγάπης καί σωφρονισμοῦ.

Στῶμεν οὖν γενναίως καταγελῶντες τόν θάνατον"

Ἁγίου Ἰωάννου τοῦ Χρυσοστόμου

Εἰς τήν πρός Ἑβραίους Ἐπιστολήν,

Ὁμιλία Δ΄, κεφ. δ΄, PG 63, 41-42.

[ΕΙΣΗΓΗΣΙΣ Αʹ]

«Ὁ Ἱερεύς, ὁ κατ’ ἐξοχὴν φύλαξ τῆς κανονικῆς εὐταξίας ἐν τῇ  Ἐκκλησίᾳ»

(Αἰδεσιμολογιώτατος Πρωτοπρεσβύτερος

π. Νικόλαος Δημαρᾶς Δρ.Ν.

Ἐπίκουρος καθηγητής ΑΤΕΙ Πάτρας).

Α. Εἰσαγωγή

α. Τί σημαίνει κανονική εὐταξία στήν Ἐκκλησία.

Κανονική εὐταξία στήν Ἐκκλησία σημαίνει κατ' ἀρχήν διαφύλαξή της μέ τήν τήρηση τῶν Ἱερῶν Κανόνων  (1) .

Σημαίνει προστασία καί διακήρυξη τῆς ἅπαξ παραδοθείσης  ὀρθοδόξου Πίστεως(2).

Ἡ τήρηση, ὅμως, προαπαιτεῖ τήν γνώση (3) τῶν Συμβόλων, τῶν Ὅρων, τῶν Τόμων, τῶν Ὁμολογιῶν καί τῶν Ἐκθέσεων κατ' ἐξοχήν τῶν Οἰκουμενικῶν Συνόδων καί τῶν Ἱερῶν Κανόνων, πού ἔθεσαν οἱ Τοπικές, κυρίως, Σύνοδοι.

Οἱ Ἱεροί Κανόνες, γιά νά τό ποῦμε συνοπτικά, περιθριγγώνουν τήν Ὀρθόδοξη Πίστη καί διαφυλάσσουν τούς πιστούς ἀπό τήν ἀθέτησή της καί τίς παραβάσεις τῶν Εὐαγγελικῶν διδασκαλιῶν.

Τό ἔργο τοῦ ἱερέως, λοιπόν, εἶναι κατ' ἐξοχήν ἡ γνώση καί ἡ διαφύλαξη τῆς κανονικῆς τάξεως στήν Ἐκκλησία μέ τήν ὁμολογία πράξει τε καί λόγῳ τῆς ὀρθόδοξης πίστης τῶν Οἰκουμενικῶν Συνόδων καί μέ τήν διακριτική ἐν πνεύματι ἁγίῳ ἑρμηνεία καί ἐφαρμογή τῶν Ἱερῶν Κανόνων καί οὐχί γράμματι, ἐξατομίκευση τῆς ποιμαντικῆς (4) στούς πιστούς στήν καθημερινή ζωή τῆς Ἐνορίας, κυρίως ὅμως, ὅταν αὐτοί προσφεύγουν στήν ἐξαγόρευση καί στό μυστήριο τῆς μετανοίας, ἀπό τούς πνευματικούς, πού ἔχουν ἀναλάβει τό λειτούργημα τῆς πνευματικῆς πατρότητος ἀπό τόν ἐπίσκοπό τους.

Στή συνέχεια σκιαγραφεῖται ἕνα σύντομο διάγραμμα

τῆς ἀνάπτυξης τοῦ θέματος μέ τίς βασικές παραμέτρους του.

     Οἱ Οἰκουμενικές Σύνοδοι ἔθεσαν Σύμβολα, Ὅρους καί ἐξέδωσαν Τόμους, Ὁμολογίες καί Ἐκθέσεις, ἐνῶ ἔργο κυρίως τῶν Τοπικῶν Συνόδων ἦταν νά θέσουν Ἱερούς Κανόνες.

     Οἱ Ε΄ καί ἡ ΣΤ΄ Οἰκουμενικές Σύνοδοι δέν ἔθεσαν Ἱερούς Κανόνες.

     Συμπληρώθηκαν ἀπό τήν Πενθέκτην ἐν Τρούλῳ μέ τούς Κανόνες πού αὐτή ἔθεσε.

     Οἱ Οἰκουμενικές Σύνοδοι ἐκφράζουν "ὅ,τι πάντοτε, παντοῦ καί ὑπό πάντων ἐπιστεύθη".

 β. Ποιές εἶναι οἱ πρωταρχικές ὑποχρεώσεις τῶν ἱερέων κατά τήν ἄσκηση τοῦ λειτουργήματός τους;

     Ποιές εἶναι οἱ πρωταρχικές ὑποχρεώσεις τῶν ἱερέων κατά τήν ἄσκηση τοῦ λειτουργήματός τους;

     Οἱ ἱερεῖς καί οἱ ἀρχιερεῖς ἔχουν κατ' ἐξοχήν ὑποχρέωση νά διαφυλάσσουν τήν ὀρθόδοξη πίστη καί νά ἀναθεματίζουν τήν κακοδοξία τῶν αἱρετικῶν καί ἐκείνους, πού ἀναθεμάτισαν οἱ Οἰκουμενικές Σύνοδοι καί οἱ Πατέρες μας, ἀλλά καί τούς ὁμοίους τους σήμερα. Ἡ ὑποχρέωση αὐτή ἐπιβάλλεται ἀπό τήν Β΄ τήν  Ε΄ καί τήν ΣΤ΄  Οἰκουμενική Σύνοδο καί τό Συνοδικό τῆς Ὀρθοδοξίας μας.

     Οἱ ἱερεῖς φυλάσσουν πνευματικές Θερμοπῦλες καί δέν παρεκκλίνουν ἀπό τήν ὁμοφωνία τῶν θεοφόρων Πατέρων.

     Ὅποιος ἱερεύς ἤ ἀρχιερεύς παρεκκλίνει καί καινοτομεῖ ἤ κακοδοξεῖ ἤδη ἐνεδύδθη κατάραν ὡς ἰμάτιον κατά τήν ἀπόφαση τῶν Ὀρθοδόξων Πατριαρχῶν τῆς Ἀνατολῆς τό 1848. Ἐπιβάλλεται τότε ταυτόχρονα ὑποχρέωση στούς ἱερεῖς καί τούς πιστούς νά διακόπτουν ἄμεσα τήν κοινωνία μέ τούς κηρύσσοντες αἵρεση προϊσταμένους, καθηγουμένους, ἐπισκόπους ἤ πατριάρχες.[1]

     Τί διδάσκει ἡ Ἐκκλησιαστική ἱστορία γιά τούς αἱρετικούς καί τούς προσερχομένους στήν Ἐκκλησία;

     Ὅλες οἱ Σύνοδοι θεωροῦσαν πάντοτε τούς αἱρετικούς ἐκτός Ἐκκλησίας.

     Ἀπό τήν Ζ΄ Οἰκουμενικήν Σύνοδον ἔγιναν δεκτοί, ὅσοι ἀναθεμάτισαν τήν εἰκονομαχικήν αἵρεση καί ὁμολόγησαν τήν ἀλήθεια. Θά ἔπρεπε, κατά τόν 8ο Κανόνα τῆς Α΄ Οἰκουμενικῆς, οἱ ἐπίσκοποι νά χειροτονηθοῦν ἤ τοὔλάχιστον νά χειροθετηθοῦν, ἔτσι ὅπως ἑρμήνευσε ἡ Ζ΄ Οἰκουμενική τήν χειροτονία τοῦ 8ου Κανόνα τῆς Α΄ Οἰκουμενικῆς Συνόδου.  

     Γιατί δέν χειροτονήθηκαν, ἐνῶ σύμφωνα μέ τόν 8ο Κανόνα τῆς Α΄ αὐτό θά ἔπρεπε νά γίνει;[2]

     Τί συνέβη κατ' ἐξαίρεση μέ τόν Ἅγιον Ἀνατόλιον καί τόν Ἅγιο Μελέτιο Ἀντιοχείας καί ἄλλους πού προσῆλθαν στήν Ὀρθοδοξία ἀπό τήν αἵρεση;

     Πῶς ὑπερασπίστηκαν τό δόγμα καί τήν ὀρθόδοξη Πίστη οἱ ἱερεῖς καί καθηγούμενοι τῶν ἱστορικῶν Μεγάλων Μοναστηρίων στήν Παλαιστήνη ἅγιος Σάββας ὁ Ἡγιασμένος καί Θεοδόσιος ὁ Κοινοβιάρχης;

γ.Ποιά ἡ διδασκαλία τῶν Ἁγίων Πατέρων περί αἱρέσεως καί ποιός εἶναι ὁ φορέας τοῦ ἀληθήτου

τῆς Ἐκκλησίας στήν Ὀρθοδοξία;

     Εἶναι τό πλήρωμα ἤ τό Σῶμα τῆς Ἐκκλησίας. Οἱ ὀρθοδόξως πιστεύοντες κληρικοί καί λαϊκοί.

     Σέ ποιούς δόθηκε ἡ ἀποκάλυψη τῆς ἀλήθειας;

     Δόθηκε στόν λαό τοῦ Θεοῦ καί ὄχι σέ μεμονωμένα ἄτομα.

     Τί εἶναι ἡ Παράδοση;

     Εἶναι ἡ ἐσωτερική μνήμη τῆς Ἐκκλησίας. Ἡ ἔκκληση στήν καθολική ἐμπειρία τοῦ Σώματος τοῦ Χριστοῦ.

     Ποῦ βρίσκεται ἡ καθολική ἐκκλησία;

     Ἡ Καθολική Ἐκκλησία μπορεῖ πολύ συχνά στήν ἱστορία νά εἶναι τό μικρό ποίμνιο.

     Πῶς ἐκφράζεται ἡ ἑνότητα τῆς Ἐκκλησίας;

     Ἡ ἑνότητα τῆς Ἐκκλησίας ἐκφράζεται στή συνάντηση στήν πίστη μέ τούς Πατέρες τῶν Οἰκουμενικῶν Συνόδων. Ἐδῶ ὁ χρόνος ὑπερβαίνεται.

     Ποιοί δέν εἶναι μέλη τῆς ὀρθόδοξης Ἐκκλησίας;

     Μέλη τῆς Καθολικῆς Ἐκκλησίας δέν εἶναι οἱ Λατινόφρονες, οἱ Νεοημερολογίτες καί οἱ Οἰκουμενιστές, ἐκτός, βέβαια, ἀπό τούς Λατίνους, τούς Προτεστάντες, τούς Μονοφυσίτες, πού εἶναι παντελῶς ἀπερρηγμένοι ἀπό τήν Ὀρθόδοξη 'Εκκλησία, καί τούς ἑτεροδόξους πού δέν ἔχουν καμμία σχέση μέ τό Σῶμα τοῦ Χριστοῦ.

δ. Τί διδάσκει τούς ἱερεῖς ἡ πατερική ἀντίληψη γιά τήν δικαιοσύνη καί τήν ἐπιείκεια τοῦ Θεοῦ, ὡς μέτρο ἐφαρμογῆς τῶν Ἱερῶν Κανόνων στούς παρεκτρεπόμενους πιστούς

     Ποιές εἶναι οἱ συμβουλές τῶν ἁγίων Πατέρων γιά τήν ἐξατομίκευση τῆς ποιμαντικῆς καί τήν ἐφαρμογή τῶν Ἱερῶν Κανόνων;

     Ποιός εἶναι τελικά ὁ σκοπός τῆς τήρησης τῆς εὐταξίας μέ τήν ἐφαρμογή τῶν Ἱερῶν Κανόνων;

     Σκοπός τῆς τήρησης τῆς εὐταξίας ἐν τῇ Ἐκκλησίᾳ εἶναι ἡ σωτηρία τῆς ψυχῆς τῶν μελῶν Της.

     Ἡ ἐπανένωση μέ τό Σῶμα τοῦ Χριστοῦ μας μέσῳ τῆς καταλλαγῆς μας πρός τόν Θεόν.

     Ὁ ἱερεύς, ὅπως καί ὁ Κύριος, ἀφίησι τά ἐννενήκοντα ἐννέα πρόβατα καί ἀναζητεῖ τό ἀπολωλός.

     Ἐκεῖνος πάντα ἀναμένει τήν ἐπιστροφή μας.

     Δέν εἶναι ἐχθρός μας ἀλλά φίλος μας.

     "Οὐκ ἐκεῖνος (ὁ Θεός) ἐστίν ὁ ἐχθραίνων, ἀλλ' ἡμεῖς· Θεός γάρ οὐδέποτε ἐχθραίνει".[3]

Β.

1. Τά Σύμβολα, οἱ Ὅροι, οἱ Τόμοι, οἱ Ὁμολογίες καί οἱ Ἐκθέσεις. Οἱ Ἱεροί Κανόνες τῶν Οἰκουμενικῶν  Συνόδων

     Μετά ἀπό ἐμπεριστατωμένες συζητήσεις οἱ Οἰκουμενικές Σύνοδοι, ὅπως καί οἱ Τοπικές, ἐξέδιδαν πρῶτα μέν Σύμβολα ἤ Ὅρους ἤ Τόμους ἤ Ὁμολογίες καί Ἐκθέσεις, πού ἀναφέρονταν στήν δογματική πίστη καί δεύτερον Κανόνες, πού ἀναφέρονταν στή διοίκηση, τήν εὐταξία, τό πολίτευμα καί τόν καθόλου βίο τῆς Ἐκκλησίας, πού εἶχαν θέση νόμων ὑποχρεωτικῶν γιά τά μέλη τῆς Ἐκκλησίας ἀλλά καί γιά τό Κράτος.

     Ἔτσι ὁ Ἰουστινιανός μέ τήν Νεαράν ρλα΄ κεφ. α΄, ὅπως ἀργότερα αὐτή συμπληρώθηκε, ὅρισε:

     "Θεσπίζομεν τάξιν νόμων ἐπέχειν τούς ἁγίους ἐκκλησιαστικούς κανόνας, τούς ὑπό τῶν ἁγίων ἑπτά Συνόδων ἐκτεθέντας ἤ βεβαιωθέντας. Τῶν γάρ Συνόδων τά δόγματα καθάπερ τάς θείας Γραφάς δεχόμεθα καί τούς κανόνας ὡς νόμους φυλάττομεν."

     Ἐπίσης κατά τόν CodexJustinianusI, 3. 45:

     "Τούς δέ θείους κανόνας οὐκ ἔλαττον τῶν νόμων ἰσχύειν καί οἱ ἡμέτεροι βούλονται νόμοι, θεσπίζομεν κρατεῖν μέν ἐπ' αὐτοῖς τά τοῖς ἱεροῖς δοκοῦντα κανόσιν, ὡς ἄν εἰ καί τοῖς πολιτικοῖς ἀνεγέγραπτο νόμοις..."[4]

     Τό πρῶτο ἦταν κυρίως ἔργο τῶν Οἰκουμενικῶν Συνόδων, τό δέ δεύτερο ἦταν συνήθως ἔργο τῶν Τοπικῶν Συνόδων.

     Ὡστόσο τό ἴδιο ἔργο ἐπιτελοῦσαν πολλές φορές καί οἱ Οἰκουμενικές καί οἱ Τοπικές Σύνοδοι.

     Περιληπτικά νά ἀναφέρουμε ὅτι ὅλες οἱ Οἰκουμενικές Σύνοδοι ἐξέδωσαν ἐκτός ἀπό τούς Ὅρους καί Κανόνες, μέ ἐξαίρεση τήν Ε΄ καί τήν ΣΤ΄.

     Γιαὐτό συνεκλήθη ἡ ἀποκληθεῖσα Πενθέκτη ἐν Τρούλῳ Σύνοδος, ἡ ὁποία συμπληροῦσα τό ἔργο τῶν δύο προηγουμένων Συνόδων ἐξέδωσε καί τούς παραληφθέντες ἀπό ἐκεῖνες Κανόνες, ἤ, σύμφωνα μέ τόν Ζωναρά καί τόν Βαλσαμῶνα, τό "ἐκείνων ὑστέρημα, τήν τῶν κανόνων ἔκθεσιν, αὕτη ἀνεπλήρωσεν"[5]  

     Οἱ ἅγιες ἑπτά Οἰκουμενικές Σύνοδοι συγκροτήθηκαν κατά τῶν αἱρέσεων, πού συντάραξαν τήν Έκκλησία, ἐξ ἀφορμῆς τῶν ὁποίων προέβησαν στόν δογματικό καθορισμό τοῦ Τριαδικοῦ, τοῦ Χριστολογικοῦ καί τοῦ Σωτηριολογικοῦ δόγματος καί ἔτσι διαμορφώθηκαν οἱ τρεῖς αὐτοί δογματικοί κύκλοι, πού ἀποτέλεσαν μέχρι σήμερα τό κέντρο τῆς Ὀρθόδοξης Δογματικῆς.

     Οἱ δέ ἀποφάσεις αὐτῶν ἐκφράζουν, ἰδιαίτερα ἀναφορικά μέ τά δογματικά ζητήματα, ὅ,τι πάντοτε καί πανταχοῦ καί ὑπό πάντων ἐπιστεύθη, ἀφοῦ ἔγιναν ἀποδεκτές ἀπό ὅλο τό πλήρωμα τῆς Ἐκκλησίας, τοῦ Κλήρου καί τοῦ λαοῦ πασῶν τῶν ἐπί μέρους Ἐκκλησιῶν, ὡς ἀλάθητες!

     Τό πλήρωμα αὐτό ἤ τό ὅλον ἤ τό Σῶμα τῆς Ἐκκλησίας, τό ὁποῖο συναποτελοῦν ὅλοι οἱ ὀρθοδόξως πιστεύοντες κληρικοί καί λαϊκοί, θεωρεῖται στήν Ὀρθοδοξία ὡς φορέας τοῦ ἀλαθήτου τῆς Ἐκκλησίας, ἐνῶ ὡς φωνή τῆς Ἐκκλησίας καί ὄργανο ἐκφράσεως τοῦ ἀλαθήτου αὐτῆς, εἶναι ἡ ἀνωτάτη διοικητική ἀρχή αὐτῆς, ἤτοι ἡ Οἰκουμενική Σύνοδος, στήν ὁποία ἀντιπροσωπεύεται τό πλήρωμα τῆς Ἐκκλησίας διά τῶν ἐπισκόπων του, οἱ ὁποῖοι δογματίζουν τῇ ἐνεργείᾳ καί ἐπιστασίᾳ καί ἐμπνεύσει τοῦ Ἁγίου Πνεύματος, ἐάν ἔχουν διέλθει τοὐλάχιστον τά στάδια τῆς καθάρσεως, καί τοῦ φωτισμοῦ. Οἱ Πατέρες πολλῶν Οἰκουμενικῶν Συνόδων εἶχαν φτάσει στήν θέωση καί εἶναι Μεγάλοι ἅγιοι τῆς Ἐκκλησίας μας![6]

     Δέν εἶναι, λοιπόν, δυνατόν τό ἐκκλησιαστικό πλήρωμα ἤ τά δύο μεγάλα τμήματα αὐτοῦ τῶν κληρικῶν ἤ τῶν λαϊκῶν κεχωρισμένα ἤ πολύ περισσότερο κάποιο ἄτομο ἤ κάποιος ἐπίσκοπος ἤ Πατριάρχης ἤ Πάπας, νά δογματίζει ἔγκυρα καί αὐθεντικά, γιατί αὐτό εἶναι ἀποκλειστικό δικαίωμα καί ἔργο μόνον τῶν Οἰκουμενικῶν Συνόδων καί τῶν μετεχόντων αὐτῶν ἐπισκόπων, οἱ ὁποῖοι ἀντιπροσωπεύουν τό πλήρωμα καί τήν πίστη του, ὄντες ὑποχρεωμένοι νά ἐκφράζουν καί νά διερμηνεύουν πιστά καί ἀκριβῶς τήν κοινή αὐτή καθολική πίστη καί συνείδηση τῆς Ἐκκλησία ὡς ὅλου.

     Μέ αὐτό τόν τρόπο οἱ Οἰκουμενικές Σύνοδοι διατυπώνουν σέ δογματικούς Ὅρους τήν ὀρθή πίστη τοῦ ἐκκλησιαστικοῦ πληρώματος, τό ὁποῖο, ἀποδεχόμενο τά δεδογμένα, ἀναγνωρίζει τήν οἰκουμενικότητα αὐτῶν, ἡ ὁποία ἔτσι ἐξαρτᾶται καί ἐκ τῆς συμφωνίας καί τῆς ἐν ὁμοφωνίᾳ καί ἀγάπῃ ἑνότητος τοῦ ὅλου σώματος τῆς Ἐκκλησίας.

     Ὅσα παρουσιάζονται στήν εἰσήγησή μας θεμελιώνονται στήν πατερική θεολογία καί τήν πράξη τῆς Ὀρθόδοξης Ἐκκλησίας μας, ὅπως ἐκφράζεται στό ἀθάνατο Συνοδικό της, πού ἀποτελεῖ τήν σύνοψη τῆς διδασκαλίας τῶν Οἰκουμενικῶν Συνόδων καί τῆς συμφωνίας τῶν θεοφόρων Πατέρων μας!

     Θεμελιώνονται στήν ἀποκάλυψη τῆς ἀλήθειας τοῦ Χριστοῦ μας, πού διαφυλάσσεται μέσα στήν Ἐκκλησία μας.

     Ἡ ἀποκάλυψη δόθηκε ἀπό τόν Θεό στήν Ἐκκλησία, ὄχι σέ μοναχικά ἄτομα, ἀκριβῶς ὅπως στήν Παλαιά Διαθήκη "τά λόγια τοῦ Θεοῦ"[7] δόθηκαν ὄχι σέ ἄτομα ἀλλά στό λαό τοῦ Θεοῦ.

     Ἡ ἀποκάλυψη δίνεται, καί εἶναι προσιτή, μόνο μέσα στήν Ἐκκλησίαû δηλαδή, μόνο διά μέσου τῆς ζωῆς μέσα στήν Ἐκκλησία, διά μέσου μιᾶς ζωντανῆς καί πραγματικῆς συμμετοχῆς στόν μυστικό ὀργανισμό τοῦ Σώματος τοῦ Χριστοῦ μας.

     Αὐτό σημαίνει ὅτι ἀληθινή γνώση εἶναι δυνατή μόνο μέσα στό στοιχεῖο τῆς Παραδόσεως!

Γ. Βασικές ἔννοιες

2. Ἡ Ἱερά Παράδοση

     Ἡ Ἱερά Παράδοση ὡς παράδοση τῆς ἀλήθειας, ὅπως τήν προσδιόρισε ὁ Ἅγιος Εἰρηναῖος, εἶναι ὄχι μόνον ἱστορική μνήμη, ὄχι ἁπλῶς μιά ἔκκληση στήν ἀρχαιότητα καί στήν ἐμπειρική σταθερότητα.

     Παράδοση εἶναι ἡ ἐσωτερική μνήμη τῆς Ἐκκλησίας. Εἶναι πρό πάντων ἡ ἑνότητα τοῦ Πνεύματος, ἡ ἑνότητα καί συνέχεια τῆς πνευματικῆς ἐμπειρίας καί τῆς ζωῆς τῆς χάριτος. Εἶναι ἡ ζωντανή σχέση μέ τήν ἡμέρα τῆς Πεντηκοστῆς, τήν ἡμέρα πού τό Ἅγιο Πνεῦμα κατέβηκε μέσα στόν κόσμο ὡς τό Πνεῦμα τῆς Ἀληθείας.

     Ἡ ἔκκληση πρός τήν Παράδοση δέν εἶναι τόσο πολύ μιά ἔκκληση πρός  ἀρχαιότερα πρότυπα, ὅσο εἶναι μιά ἔκκληση στήν καθολική ἐμπειρία τῆς Ἐκκλησίας, στό πλήρωμα τῆς γνώσεώς της.

     Ὅπως τό λέει ἡ πολύ γνωστή διατύπωση τοῦ ἁγίου Βικεντίου τοῦ ἐκ Λειρίνης: "ὅ,τι πάντοτε, ὅ,τι παντοῦ, ὅ,τι ἀπό ὅλους ἔχει πιστευθεῖ".

     Ἡ παράδοση γνωρίζεται καί κατανοεῖται μόνο μέ τό νά ἀνήκεις στήν Ἐκκλησία, μέ τήν ἐνεργό συμμετοχή στήν κοινή ἤ καθολική ζωή.

     Τό "καθολικός", (ἀπό τό καθ’ ὅλου), δέν σημαίνει οὐδόλως μιά ἐξωτερική καθολικότητα, δέν εἶναι ἕνα ποσοτικό, ἀλλά μᾶλλον ἕνα ποιοτικό κριτήριο. Τό "καθολικός" δέν σημαίνει "οἰκουμενικός"û οἱ δύο αὐτοί ὅροι δέν εἶναι ταυτόσημοι.

     Ἡ Καθολική, ἡ Ὀρθόδοξη δηλαδή Ἐκκλησία, μπορεῖ ἀκόμα ἱστορικά νά ἀποδειχθεῖ ὅτι εἶναι τό μικρό ποίμνιο.

     Ὑπάρχουν σήμερα πολλοί περισσότεροι αἱρετικοί παρά Ὀρθόδοξοι πιστοί μέσα στόν κόσμο μας καί ἀποδεικνύεται ὅτι οἱ αἱρετικοί εἶναι παντοῦ καί ἡ ἀληθινή Ἐκκλησία ἐξαναγκάζεται νά ζεῖ στό περιθώριο τῆς ἱστορίας, μέσα στήν "ἔρημο". Αὐτό συχνά συνέβη, κατά τόν π. Γεώργιο Φλωρόφσκι, καί συμβαίνει καί πάλι σήμερα.

     Αὐτός ὁ ἐμπειρικός περιορισμός καί αὐτή ἡ κατάσταση, μέ κανένα τρόπο δέν καταστρέφει τόν καθολικό χαρακτῆρα τῆς Ἐκκλησίας. Ἡ Ἐκκλησία εἶναι καθολική, γιατί εἶναι τό σῶμα τοῦ Χριστοῦ, καί λόγῳ τῆς ἑνότητας αὐτοῦ τοῦ Σώματος ἐπιτυγχάνεται ἡ ἀμοιβαία συνανάπτυξη τῶν ἐπί μέρους μελῶνû ἡ ἀμοιβαία ἀπομόνωση καί ὁ διαχωρισμός ἀπό τούς ἄλλους ὑπερνικοῦνται, καί ἡ ἀληθινή κοινωνία ἤ ἡ κοινή ζωή πραγματοποιεῖται. Καί αὐτό γίνεται καί ὡς πρός τήν σκέψη. Στήν ἑνότητα τῆς Ἐκκλησίας πραγματοποιεῖται ἡ καθολικότητα τῆς συνειδήσεως. Σ’ αὐτήν περικλείεται τό ἀληθινό μυστήριο τῆς Ἐκκλησίας: "ἵνα πάντες ἕν ὦσινû καθώς σύ, πάτερ, ἐν ἐμοί κἄγώ ἐν σοί, ἵνα καί αὐτοί ἐν ἡμῖν ἕν ὦσιν ... ἵνα ὦσι τετελειωμένοι εἰς ἕν..."[8]

     Ἡ ἑνότητα πραγματοποιεῖται διά μέσου τῆς συμμετοχῆς στή μιά καί μοναδική ἀλήθεια τῆς κοινῆς πίστης τῶν Πατέρων καί τῶν Οἰκουμενικῶν Συνόδωνû ὁ χρόνος ὑπερβαίνεται μέσα στήν Ἐκκλησία. Στήν Ἐκκλησία οἱ πιστοί ὅλων τῶν ἐποχῶν καί τῶν γενεῶν ἑνώνονται συναντῶντας ἀλλήλους. Σ' αὐτό ἀκριβῶς συνίσταται ἡ θρησκευτική καί μεταφυσική σημασία τῆς κοινωνίας τῶν ἁγίων.

     Μέ τήν σιγουριά πού μᾶς δίνει ἡ συμμετοχή στό σῶμα τοῦ Χριστοῦ καί στήν κοινωνία τῶν ἁγίων μποροῦμε νά ποῦμε ὅτι οἱ αἱρετικοί Οἰκουμενιστές, οἱ Λατινόφρονες καί οἱ Νεοημερολογίτες   -δέν συμμετέχουν στό σῶμα αὐτό

     -δέν μετέχουν στήν μοναδική ἐμπειρία τῆς ἀλήθειας

     -δέν εἶναι μέλη τῆς Καθολικῆς Ἐκκλησίας.

     Εἶναι ἐκτός τῆς χάριτος τοῦ Θεοῦ.

     Ἐνῶ τό πλήρωμα τῆς Ἐκκλησίας, τό Σῶμα τοῦ Χριστοῦ, ἀγκαλιάζει ὅλες τίς ἐποχές καί τούς ἁγίους, (τούς Ὀρθοδόξους), ἔχει ἀποβάλει καί οὐδέποτε ἀποδέχεται τούς ξένους καί ἀντίθετους στήν Ἱερά Παράδοση καί στήν ἑνιαία πίστη αἱρετικούς Οἰκουμενιστές καί Νεοημερολογίτες.   

     Ἡ Καθολική-Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία συναναθεματίζει καί τούς αἱρετικούς Λατινόφρονες καί Οἰκουμενιστές τήν Κυριακή τῆς Ὀρθοδοξίας σέ κάθε ἐνορία, προϊσταμένου τοῦ πνευματικοῦ της ἱερέως ἤ ἐπισκόπου τήν Κυριακή τῆς Ὀρθοδοξίας.

     Τό ἀνάθεμα ἐνεργεῖται ἀπό τό πλήρωμα τῶν πιστῶν, προϊσταμένων τῶν ἱερέων καί τῶν ἀρχιερέων, πού διατρανώνουν ἐπί ἕνα σχεδόν αἰῶνα συνεχῶς τήν ἑνιαία πίστη καί ἀναθεματίζουν μέχρι σήμερα τούς αἱρετικούς.

     Αὐτό εἶναι ὑποχρέωση τῶν Ὀρθοδόξων κυρίως ἱερέων καί ἀρχιερέων καί αὐτό κάνουν, γιατί ὁ μή λέγων τοῖς αἱρετικοῖς ἀνάθεμα, ἀνάθεμα ἔστω, κατά τόν Ὅρον τῆς ἁγίας Ε΄ Οἰκουμενικῆς Συνόδου καί τό Συνοδικό τῆς ἀθάνατης Ὀρθοδοξίας μας πού τόν ἐπαναλαμβάνει.

3. Ἡ ἀπάντηση τῶν Ὀρθοδόξων Πατριαρχῶν τῆς Ἀνατολῆς τό 1848. [9]

     Ὁ ἐπίσκοπος καί ὁ ἱερεύς παίρνουν τήν ἐξουσία καί τήν ἁρμοδιότητα νά διδάσκουν καί νά τελοῦν τά μυστήρια ἀπό τό σῶμα τοῦ Χριστοῦ, τήν Καθολική Ἐκκλησία, τό σῶμα τῶν Ἁγίων.

     Γιαὐτό καί ὁ λαός τοῦ Θεοῦ ἔχει δικαίωμα καί καθῆκον νά συμμαρτυρεῖ, νά συναινεῖ ἀλλά καί νά ἀρνεῖται τή συναίνεσή του, στόν ἱερέα καί στόν ἐπίσκοποû ἀκόμη ἔχει τό δικαίωμα νά τούς ἀποβάλλει καί νά τούς καθαιρεῖ, ὅταν αὐτοί παρεκκλίνουν ἀπό τήν ὁμοφωνία τῶν Πατέρων, ἀπό τό πλήρωμα τῆς Πεντηκοστῆς καί τῆς καθολικότητας[10].

     Ἄν, ἑπομένως, οἱ ἐπίσκοποι καί οἱ πνευματικοί προϊστάμενοι οἱ ἱερεῖς δέν εἶναι μάρτυρες αὐτῆς τῆς μετοχῆς στήν μοναδική ἀλήθεια, δέν εἶναι Ὀρθόδοξοι.

     Ἔχουν ἤδη ἐνδυθεῖ τήν κατάραν ὡς ἰμάτιον, κατά τήν ἐπί Ἀνθίμου πατριάρχου Κωνσταντινουπόλεως ἀπόφαση τῆς Πανορθοδόξου Συνόδου τοῦ 1848.

     Ἡ Πανορθόδοξος αὐτή Σύνοδος ἀναγνωρίζει στό λαό τό δικαίωμα τῆς ἀρνησικυρίας ἀκόμη καί ἀποφάσεων συγκληθέντων ὡς Οἰκουμενικῶν, ἐφ’ ὅσον αὐτές ἀντιπίπτουν στό Πνεῦμα τό Ἅγιον καί ἀποδειχθοῦν ὡς ληστρικές, (ὅπως ἡ Μονοφυσιτική ἐν Ἐφέσῳ τό 449 καί οἱ Εἰκονομαχικές τοῦ 754 καί 814, πού τό πλήρωμα τῆς Ἐκκλησίας τίς ἀπεδοκίμασε καί τίς ἀκύρωσε!)

     Ἐδῶ ἔγκειται ἡ ἀποστολή τοῦ ὀρθοδόξου ἱερέως, νά διατηρεῖ τήν συνείδηση τοῦ λογικοῦ του ποιμνίου σέ ἐγρήγορση, καταρτίζοντας, νουθετῶντας κηρύσσοντας τήν Εὐαγγελική ἀλήθεια, πού δέν εἶναι ἄλλη ἀπό τήν ὀρθόδοξη διδαχή καί τό διαχρονικό βίωμα τῆς Μιᾶς, Ἁγίας, Καθολικῆς καί Ἀποστολικῆς Ἐκκλησίας, ὅπως ἐκφράζεται μέσα καί ἀπό τούς Ἱερούς Κανόνες, τούς Ὅρους καί τά Σύμβολα τῶν Οἰκουμενικῶν Συνόδων.

            Καθῆκον τοῦ ὀρθοδόξου ἱερέως εἶναι νά διακηρύσσει παντοῦ καί πάντοτε ὅτι οἱ αἱρετικοί, οἱ καινοτόμοι καί οἱ σχισματικοί ἐνδύονται κατάραν ὡς ἰμάτιον, εἴτε Πάπες, εἴτε Πατριάρχες, εἴτε κληρικοί, εἴτε λαϊκοί εἶναι αὐτοί. Καί μόνον ὅταν διατηροῦν τήν πίστη ἀνόθευτη καί ἀμετάβλητη, ὅπως τήν παρέλαβαν καί τήν μεταδίδουν στίς ἑπόμενες γενιές, χωρίς νά μεταβάλουν τίποτε, εἶναι ἀληθινά ὀρθόδοξοι καί τέκνα ὑπακοῆς, κατά τήν ἀπάντηση τῶν ὀρθοδόξων Πατριαρχῶν τῆς Ἀνατολῆς τό 1848 πρός τόν Πάπα Πίο τόν Θ΄, τό Συνοδικό τῆς Ὀρθοδοξίας μας καί τήν ἁγίαν Ζ΄ Σύνοδον.

"... Τό φρικτό αὐτό ἀνάθεμα, ἀδελφοί καί ἀγαπητά παιδιά ἐν Χριστῷ, δέν τό ἐκφωνοῦμε ἐμεῖς σήμερα, ἀλλά τό ἐκφώνησε πρῶτος ὁ Σωτήρας μας· «ὅποιος μιλήσει ἐναντίον τοῦ Ἁγίου Πνεύματος, δέν θά συγχωρεθεῖ οὔτε σέ αὐτόν τόν αἰώνα, οὔτε στόν μελλοντικό»· ὁ ἅγιος Παῦλος ἐκφώνησε· «ἀπορῶ πού μετακινεῖστε τόσο γρήγορα ἀπό αὐτόν πού σᾶς κάλεσε μέ τήν χάρη τοῦ Χριστοῦ σέ ἄλλο εὐαγγέλιο, τό ὁποῖο δέν εἶναι ἄλλο, παρά μόνον κάποιοι πού σᾶς ταράσσουν καί θέλουν νά διαστρεβλώσουν τό εὐαγγέλιο τοῦ Χριστοῦ· ἀλλά κι ἄν ἐμεῖς ἤ ἄγγελος ἀπό τόν οὐρανό σᾶς κηρύσσει ἄλλο εὐαγγέλιο ἀπό αὐτό πού σᾶς κηρύξαμε, ἄς εἶναι ἀνάθεμα»· αὐτό ἐκφώνησαν οἱ ἑπτά οἰκουμενικές Σύνοδοι καί ὅλη ἡ χορωδία τῶν θεοφόρων Πατέρων. Ὅλοι λοιπόν οἱ καινοτόμοι, εἴτε μέ αἵρεση εἴτε μέ σχίσμα, ἐνδύθηκαν μέ τή θέλησή τους, σύμφωνα μέ τόν ψαλμωδό, «κατάρα ὡς ροῦχο», εἴτε Πάπες εἴτε Πατριάρχες εἴτε Κληρικοί εἴτε Λαϊκοί· «κι ἄν κάποιος, ἀκόμα καί ἄγγελος ἀπό τόν οὐρανό, σᾶς κηρύσσει ἄλλο εὐαγγέλιο ἀπό αὐτό πού ἔχετε παραλάβει, ἄς εἶναι ἀνάθεμα. Ἔτσι σκεπτόμενοι οἱ Πατέρες μας καί ὑπακούοντας στούς ψυχοσωτήριους λόγους τοῦ Παύλου, στάθηκαν σταθεροί καί στέρεοι στήν πίστη πού τούς παραδόθηκε ἀπό γενιά σέ γενιά καί τήν διέσωσαν ἀμετάβλητη καί ἀμόλυντη στό μέσο τόσων αἱρέσεων, καί τήν παρέδωσαν σέ μᾶς ἀληθινή καί ἀνόθευτη, ὅπως βγῆκε ἁγνή ἀπό τό στόμα τῶν πρώτων ὑπηρετῶν τοῦ Λόγου· ἔτσι σκεπτόμενοι καί ἐμεῖς, ἀνόθευτη ὅπως τήν παραλάβαμε θά τήν μεταδώσουμε στίς ἐπερχόμενες γενιές, χωρίς νά μεταβάλλουμε τίποτα, γιά νά εἶναι κι ἐκεῖνοι, ὅπως κι ἐμεῖς, εὐπρεπεῖς καί νά μήν ντρέπονται ὅταν μιλοῦν γιά τήν πίστη τῶν προγόνων τους."

1848, μήνας Μάιος, Ἰνδικτιῶνος ς΄.

†Άνθιμος ἐλέῳ ΘεοῦἈρχιεπίσκοπος Κωνσταντινουπόλεως, Νέας Ρώμης, καί οἰκουμενικός Πατριάρχης, ἐν Χριστῷ τῷ Θεῶἀγαπητός ἀδελφός καί ἱκέτης ὑπέρ ὑμῶν.

† Ἰερόθεος ἐλέω Θεοῦ Πατριάρχης Ἀλεξανδρείας καί ὅλης της Αἰγύπτου, ἐν Χριστῷ τῷ Θεῷἀγαπητός ἀδελφός καί ἱκέτης.

† Μεθόδιος ἐλέω Θεοῦ Πατριάρχης τῆς μεγάλη πόλης τοῦ ΘεοῦἈντιόχειας καί ὅλης της Ἀνατολῆς, ἐν Χριστῷ τῷ Θεῶἀγαπητός ἀδελφός καί ἱκέτης.

† Κύριλλος ἐλέω Θεοῦ Πατριάρχης Ἱεροσολύμων καί ὅλης της Παλαιστίνης, ἐν Χριστῷ τῷ Θεῶἀγαπητός ἀδελφός καί ἱκέτης.

Ἡἱερά Σύνοδος τῆς Κωνσταντινούπολης

† Ὁ Καισαρείας Παΐσιος - † ὉἘφέσου Ἄνθιμος - † ὉἩρακλείας Διονύσιος - † Ὁ Κιζύκου Ἰωακείμ - † Ὁ Νικομηδείας Διονύσιος - † Ὁ Χαλκηδόνας Ἰερόθεος - † Ὁ Δέρκων Νεόφυτος - † ὉἈδριανουπόλεως Γεράσιμος - † Ὁ Νεοκαισαρείας Κύριλλος - † Ὁ Βεροίας Θεοκλητός - † Ὁ Πισιδίας Μελέτιος - † Ὁ Σμύρνης Ἀθανάσιος - † Ὁ Μελενίκου Διονύσιος - † Ὁ Σόφιας Παΐσιος – † Ὁ Λήμνου Δανιήλ - † Ὁ Δρυϊνουπόλεως Παντελεήμων - † ὉἘρσεκίου Ἰωσήφ - † Ὁ Βοδενῶν Ἄνθιμος.

Ἡἱερά Σύνοδος τῆς Ἀντιόχειας

† ὉἈρκαδίας Ζαχαρίας - † ὉἘμέσης Μεθόδιος - † Ὁ Τριπόλεως Ἰωαννίκιος - † Ὁ Λαοδικείας Ἀρτέμιος.

Ἡἱερά Σύνοδος τῆς Ἱερουσαλήμ

 † ὉΠέτραςΜελέτιος - † ὉΒηθλεέμΔιονύσιος - † ὉΓάζαςΦιλήμων - † ὉΝεαπόλεωςΣαμουήλ - † ὉΣεβαστείαςΘαδδαῖος - † ὉΦιλαδελφείαςἸωαννίκιος - † ὉΘαβωρίουἹερόθεος.

Δ. Ἡ διδασκαλία τῶν Οἰκουμενικῶν Συνόδων

     ὈφείλουμεοἱὀρθόδοξοιἱερεῖςτῆςΓνήσιαςἘκκλησίαςτοῦΧριστοῦμαςνάσυνειδητοποιήσουμεκαίνάδιακηρύξουμεπαντοῦὅτιοἱαἱρετικοίστεροῦνταιτῆςπνευματικῆςκαίἀποστολικῆςδιαδοχῆς, καθ’ ὅτιδένεἶναιμέτοχοιστήνδιαχρονικήἀλήθειατῆςΚαθολικῆςἘκκλησίας, καίἑπομένωςἔχασαντήνκοινωνίαμέτήνΚαθολικήἘκκλησία,τόΣῶματοῦΧριστοῦ, ἐξὀνόματοςτοῦὁποίουδένμποροῦννάἐνεργοῦν, καίὁποιαδήποτεἐνέργειάτουςεἶναιἄκυρη.[11]

     Κατ' ἐξοχήν ἄκυρα εἶναι τά ὅποια μέτρα τυχόν λάβουν, γιά νά διώξουν ὀρθοδόξους Ἱερεῖς, Ἐπισκόπους καί μοναχούς ἤ ἁπλούς πιστούς, πού τούς ἐλέγχουν καί διακόπτουν τήν κοινωνία μαζί τους, κατά τόν ΙΕ΄ Ἱερόν Κανόνα τῆς ΑΒ΄ Ἱερᾶς Συνόδου καί τόν 31ο Ἀποστολικόν!

     Αὐτόσυμβαίνειπρῶτον,λόγῳτῆςμήκοινωνίαςτουςμέτήνἀλήθειακαίτήνἑνιαίαπίστητῶνΠατέρων,ἀλλάκατ' ἐξοχήν καί κυρίως,γιατίἐνεργοποιοῦνταικαθηκόντωςκαίἀπόμᾶςτούςἱερεῖςκαίτούςἀρχιερεῖςἐπίἕνααἰῶνατάἀναθέματατῶνΟἰκουμενικῶνΣυνόδων, ἀπότίςτοπικέςμαςκαθολικέςτοπικέςἐκκλησίες, πούβρίσκονταισέἐσωτερικήμυστικήἑνότηταμεταξύτουςκαίσέκοινωνίαμέτόσῶματῶνἁγίωνπάντοτε, ἀλλάκυρίωςτήνΑ΄ΚυριακήτῶνΝηστειῶν, τήνΚυριακήτῆςὈρθοδοξίας.

     Ὅπωςἐπίσηςαὐτόσυμβαίνει, ἀναφορικάμέτούςΝεοημερολογίτες-Οἰκουμενιστές, γιατίοἱπρῶτοιἀποσχισθέντεςτῆςἀληθείαςπῆρανμέντήνχάρηἀπότήνκαθολικήἘκκλησία, ἀλλάοἱἴδιοι, κατασταθέντεςαἱρετικοίκαίἀποκοπέντεςἀπότόσῶματῆςἘκκλησίας,ὄντεςαὐτοκατάκριτοι,δένμποροῦσανπλέοννάμεταδώσουντήνχάρη,κατάτόν1οΚανόνατοῦΟὐρανοφάντοροςΜεγάλουΒασιλείουκαίστεροῦνταικάθεἱερατικῆςδικαιοδοσίας[12]!

     Ἡἀνωτέρωστάσηκατάτήνδιαφύλαξητῆςὀρθοδόξουπίστεωςκαίτῆςδιακοπῆςτῆςκοινωνίαςτῶναἱρετικῶν, ἦτανἡστάση, πούτηροῦσανοἱτοπικέςὈρθόδοξεςἘκκλησίεςκαίἘνορίεςμέτούςἐπισκόπουςτουςκαίτούςἱερεῖςτουςδιαχρονικά, ὅτανκηρυσσόταναἵρεση.

     Ἀναθεμάτιζαν συνεχῶς τήν αἵρεση καί τούς αἱρετικούς.

     Στή συνέχεια, ὅταν συνεκαλεῖτο Οἰκουμενική ἤ Πανορθόδοξη Σύνοδος, ἡ Σύνοδος, μπορεῖ νά δεχόταν κατ' οἰκονομίαν κάποιους ἀπό τούς βρισκομένους σέ κοινωνία μέ τούς αἱρετικούς,

ἄν:

- ὁμολογοῦσαν τήν Ὀρθόδοξη Πίστη,

- ἀναθεμάτιζαν τήν αἵρεση,

   καί

-ἐφ' ὅσον ἔφερναν ἐπαρκῆ δικαιολογία γιά τήν στάση τους, -(ὄχι ὅμως πάντοτε, βλ., γιά παράδειγμα, τίς Συνόδους Ἀφρικῆς καί Ρώμης)-, ἀλλά ποτέ δέν δέχονταν τούς πρωτάρχας τῆς αἱρέσεως.

     Ὅλες οἱ Οἰκουμενικές Σύνοδοι θεωροῦσαν πάντοτε τούς αἱρετικούς ἐκτός τῆς ἀληθείας, καί ἑπομένως καί ἐκτός τῆς καθολικῆς Ἐκκλησίας.

     Ἀπό σῶμα Ὀρθοδόξων ἐπισκόπων ἀναθεματίσθηκαν ὁ Οἰκουμενισμός καί οἱ Οἰκουμενιστές στό Μόντρεαλ τοῦ Καναδᾶ ἀπό τήν ὀρθόδοξη Σύνοδο τῶν Ρώσων τῆς Διασπορᾶς τό 1983, προϊσταμένου τοῦ Ἁγίου Φιλαρέτου καί ἀπό τούς Ἐπισκόπους τῆς Ἐκκλησίας μας ἐν Συνόδῳ, ἐπί τοῦ μακαριστοῦ Ἀρχιεπισκόπου μας κυροῦ Χρυσοστόμου τό 1998.

     Ἡ ἀπόφαση τῆς Συνόδου τῶν Ρώσων Ἐπισκόπων ἔχει πολλές ἀναλογίες καί εἶναι ἀναλόγου σπουδαιότητος μέ ἐκείνη πού ἔγινε ἐπί Ἁγίου Μαρτίνου πάπα Ρώμης μέ τόν Ἅγιο Μάξιμο τό 649 μ.Χ., στή Ρώμη, πού κατεδίκασε τούς Μονοθελῆτες-Μονοενεργῆτες.

4. Ἡ διδασκαλία τῶν Οἰκουμενικῶν Συνόδων καί τῶν θεοφόρων Πατέρων μέσα ἀπό τά πρακτικά

τῆς ἁγίας Ζ΄ Οἰκουμενικῆς Συνόδου

            Καί οἱ αἱρετικοί Εἰκονομάχοι ἔγιναν μέν δεκτοί, ὄχι ἁπλῶς καί ὥς ἔτυχεν, ἀλλά μέ μεγάλη δυσκολία, μετά ἀπό ἀνάκριση καί ἐξέταση τοῦ κάθε ἑνός ἀπό αὐτούς ὡς κατηγορουμένου, πού σέ καμμία περίπτωση καί κανείς δέν δικαιώθηκε γιά τήν μέχρι τότε στάση του! 

     Ἡ Ἑκκλησία οὐδέποτε ἀνεγνώρισε ἱερωσύνην στούς αἱρετικούς, κατά τόν χρόνον πού βρίσκονταν στήν αἵρεση τῆς βδελυρῆς καί ἀντιθέου Εἰκονομαχίας! Τό ὅτι  δηλ. τάχα τελοῦσαν σωστικά μυστήρια, γιατί κάτι τέτοιο οὐδέποτε διετύπωσε κανείς ἀπό τούς Ἁγίους Πατέρες καί καμμία Οἰκουμενική Σύνοδος, πού ἐπέχει πρόσωπον Ἐκκλησίας, δέν τό εἶπε! Μία ἀντίθετη διατύπωση θά συνιστοῦσε βλασφημία κατά τοῦ Παναγίου Πνεύματος!

     Ἀπό τήν Ζ΄ Οἰκουμενικήν Σύνοδον ἔγιναν δεκτοί ἐκ τῶν Εἰκονομάχων ἐπισκόπων:

-ὅσοι ἀπό αὐτούς μετενόησαν,

καί πάντως

-ὄχι οἱ διδάσκαλοι καί πρώταρχοι τῆς αἱρέσεως,

ὅσοι

-ἀναθεμάτισαν τήν εἰκονομαχικήν αἵρεση,

-συνέταξαν γραπτῶς καί προσκόμισαν στήν Σύνοδο ἀναθεματιστικούς τῆς αἱρέσεως λιβέλλους,

-ὁμολόγησαν ὅτι ἦσαν ἐκτός Ἐκκλησίας καίχωρισμένοι ἀπ' αὐτήν

καί

-δήλωσαν πανηγυρικά καί δημόσια ὅτι ἐπιθυμοῦν νά ἑνωθοῦν μέ τήν Καθολικήν Ἐκκλησίαν, ἀπό τήν ὁποία ἦσαν χωρισμένοι

καί μάλιστα ἀφοῦ

-πῆραν καί φρικτό ὅρκο,

-ἀναθεματίζοντας μάλιστα ἑαυτούς

καί

-διαβεβαιώνοντας ὅτι δέν κινοῦνται μέ ὑπουλότητα καί ὑστεροβουλία!

     Αὐτό τό τελευταῖο τό πιστοποιοῦν λέγοντας:

     "Ἐάν μή ὁμολογῶμεν καθώς ἡ καθολική ἐκκλησία, ἀνάθεμα ἔχωμεν ἀπό τοῦ Πατρός καί τοῦ Υἱοῦ καί τοῦ Ἁγίου Πνεύματος".

     "Ἡ ἁγία σύνοδος εἶπενû ἐλπίζομεν ὅτι μετά τήν σύνοδον οὐδείς διαστραφήσεται, καθότι ἐν ταῖς καταθέσεσιν αὐτῶν ἑαυτούς οἱ   ἐπίσκοποι ἀνεθεμάτισανû ὅτι ἐάν ἐπιστρέψωμεν ἐπί τήν προτέραν      αἵρεσιν, ἀναθεματισμένοι καί καθηρημένοι ἐσμέν".

     Στήν συνέχεια ζητεῖται ἀπό τήν Σύνοδο νά ἐπιδοθοῦν οἱ λίβελλοι τοῦ ἀναθεματισμοῦ τῆς αἱρέσεως καί τῆς ὁμολογίας τῆς πίστεως τῆς Ἐκκλησίας.

     Καί, ἄν δέν ἔχουν συντάξει τέτοιους λιβέλλους νά τούς φτιάξουν καί νά τούς προσκομίσουν στή Σύνοδο.

     Καί στή συνέχεια θά κρίνει τήν ὑπόθεσή τους ἡ Σύνοδος!

     "Κωνσταντῖνος ὁ θεοφιλέστατος ἐπίσκοπος Κωνσταντίας τῆς Κύπρου    εἶπεû πανίερε δέσποτα, εἰ μέν ἐπιφέρονται λιβέλλους, ἐπιδότωσαν. εἰ δέ      μή, ποιήτωσαν. καί εἶθ' οὕτως κρινεῖ ἡ ἁγία σύνοδος ἐπ' αὐτοῖς.

     Οἱ δέ ἔφασανû ἔχομεν τούς λιβέλλους ἑτοίμους, καί δώσομεν αὐτούς."

     Ἀλλά καί ἐδῶ δέν τελείωσε ἡ ἐξέταση καί ἠ ἀνάκριση τῶν αἱρετικῶν Εἰκονομάχων:

     "Ταράσιος ὁ ἁγιώτατος πατριάρχης εἶπενû ἐν τῷ τέως τά ὑπόλοιπα περί     τῆς προκειμένης ζητήσεως τῶν κανόνων ἀναγνωσθήτω."

     Τότε διαβάστηκε καί τό σχετικό χωρίο ἀπό τόν βίον τοῦ ὁσίου πατρός ἡμῶν Σάββα τοῦ Ἡγιασμένου καί διαπιστώθηκε γιά ἀκόμη μία φορά ὅτι ὅσοι μετανοοῦν καί ἐπιστρέφουν στήν Ἐκκλησία, ἡ Ἐκκλησία τούς ἀποδέχεται, ὑπό τήν προϋπόθεση ὅτι δέν ὑπάρχει ἄλλη αἰτία πού νά κωλύει τήν ἀποδοχή τους.

     Οἱ Πατέρες ἔδειχναν μεγάλη ὑπομονή καί ἀγάπη καί ἔκαναν τά πάντα, γιά νά προσεταιρισθοῦν στήν πίστη τούς χωρισθέντες ἀπό τήν Ἐκκλησία αἱρετικούς.

     Ἔτσι καί ὁ Πατριάρχης Εὐστόχιος παρακαλοῦσε καί νουθετοῦσε ἐπί ὀκτώ μῆνες τούς Νεολαυρῖτες, πού εἶχαν χωριστεῖ ἀπό τήν Καθολική (σ.σ. τήν Ὀρθόδοξη) Ἐκκλησία, καί μάλιστα μετά ἀπό τόν ἀναθεματισμό τους ἀπό τήν Ἁγίαν Ε΄ Οἰκουμενικήν Σύνοδον, ὅπου ἀναθεματίσθηκε ὁ Ὠριγένης καί ὁ Θεόδωρος Μομψουεστίας καί ἡ κακοδοξία περί προϋπάρξεως τῶν ψυχῶν καί περί ἀποκαταστάσεως τῶν πάντων. Κακοδοξίες πού πρέσβευαν καί αὐτοί. Καί ἀφοῦ δέν πείσθηκαν, διώχθηκαν ἀπό τήν Λαύρα καί ἐλευθερώθηκε ἡ πόλη ἀπό τήν λύμη (σ.σ. τόν μολυσμόν)!

     Τό συμπέρασμα ἐκ τῆς ἀναγνώσεως καί ἀπό τόν βίον τοῦ Ἁγίου Σάββα εἶναι, ὅτι ὅσοι μετανοοῦν πραγματικά καί ζητοῦν νά ἑνωθοῦν μέ τήν ἁγία Καθολική Ἐκκλησία, γίνονται δεκτοί, ἐάν δέν ὑπάρχει κάτι ἄλλο πού νά τούς κωλύει, καί ὑπό τήν προϋπόθεση ὅτι θά διαφυλαχθοῦν οἱ κανονικές διατάξεις.

     "πάντως γάρ χρή τάς κανονικάς διατάξεις φυλάττεσθαι"

     Καί πάλιν, ὅμως, ἐξετάζεται ἐνδελεχῶς, μετά ἀπό αἴτηση τοῦ θεοφιλεστάτου ἐπισκόπου Σάρδεων Εὐθυμίου, ἐάν καί ὑπό ποιές προϋποθέσεις γίνονται δεκτοί αὐτοί πού χειροτονήθηκαν ἀπό αἱρετικούς. Καί γι' αὐτό διαβάζονται τά σχετικά ἀπό τήν ἱστορία τοῦ ἀναγνώστου Θεοδώρου, στό 5ο βιβλίο περί τῆς ἀποδοχῆς τοῦ Ἁγίου Ἀνατολίου ἀπό τήν Δ΄ ἁγίαν Οἰκουμενικήν Σύνοδον.

     Ὁ Ἅγιος Ἀνατόλιος ἔγινε μέν δεκτός ἀπό τήν Δ΄ Οἰκουμενικήν Σύνοδον, καί μάλιστα ἔγινε πρόεδρος τῆς Συνόδου, παρά τό γεγονός ὅτι εἶχε χειροτονηθεῖ ὡς πατριάρχης ἀπό τόν αἱρετικό Διόσκουρο, παρόντος καί συλλειτουργοῦντος μάλιστα καί τοῦ Εὐτυχοῦς.

     Εἶναι πολύ σημαντικό, ὅμως, νά ἐξετάσουμε καί νά ἀξιολογήσουμε τά ἀποφασιστικῆς σημασίας γεγονότα ἀπό τήν ζωή τοῦ Ἁγίου Ἀνατολίου, γιά νά κατανοήσουμε, γιατί ἔγινε ἀποδεκτός.

      Ὁ ἅγιος εἶχε χειροτονηθεῖ ἀπό τόν Ἅγιον Κύριλλον Ἀλεξανδρείας ὡς διάκονος καί εἶχε διαπρέψει στήν ἐν Ἐφέσῳ Γ΄ Οἰκουμενικήν Σύνοδον, πλήττοντας θανάσιμα μέ τήν θεολογίαν καί τήν σθεναρῆ ὀρθόδοξη στάση του τόν αἱρετικόν Νεστόριον. Συντάχθηκε ἀμέσως μέ τό μέρος τῶν Ὀρθοδόξων τῆς Κωνσταντινουπόλεως καί ἀποδείχθηκε ὀρθοδοξότατος, συνετός καί μαχητής.[13]

     Μάλιστα, κατά τήν χειροτονίαν του, ὁ Ἅγιος Ἀνατόλιος εἶπε χαριεντιζόμενος πρός τόν Διόσκορον:

     "ὅπου περιεπάτηκας ἡγίακας". (!)

     Αὐτά ἔγιναν, ὅμως, ὅλα, πρίν φανερωθεῖ ἡ αἵρεσις τοῦ Μονοφυσιτισμοῦ παρρησίᾳ, καί ἀκολουθοῦσαν ὅλοι μέ εὐλάβεια τά μέχρι τότε ἰσχύοντα τῆς Γ΄ Οἰκουμενικῆς Συνόδου καί τόν θεοφόρον πρόεδρόν της Μέγαν Κύριλλον Πατριάρχην Ἀλεξανδρείας στήν διδασκαλία τους, τόν ὁποῖον Ἅγιον Κύριλλον, στήριξε κατά τήν Γ΄ Οἰκουμενικήν Σύνοδον ὁ Ἅγιος Ἀνατόλιος!

     Σημειώνεται στήν ἐκκλησιαστική ἱστορία Θεοδώρου ἀναγνώστου, στό πέμπτο βιβλίο, πού ἀναγνώστηκε στήν Ζ΄ Οἰκουμενικήν Σύνοδον, ὅτι τά ἀνωτέρω τά εἶπε ὁ Ἅγιος Ἀνατόλιος χαριέντως καί τό τί θά γινόταν στό μέλλον τό ἀγνοοῦσε:

     "χαριέντως ἔφηû τό μέλλον γάρ ἠγνόει".[14]

     Καί πάντως ὁ Ἅγιος ἔγινε δεκτός, γιατί ἦταν πάντοτε καί κατά πάντα ὀρθοδοξότατος, ἦταν συνετός καί μαχητής, ὄπως εἴδαμε, καί ὅπως σημειώνει ὁ Ἅγιος Ταράσιος:

     "οὐκ ἀποθανοῦνται τέκνα ὑπέρ   πατέρων, ἀλλ' ἕκαστος τῇ ἰδίᾳ ἁμαρτίᾳ ἀποθανεῖταιû καί ὅτι ἐκ τοῦ Θεοῦ ἐστιν ἡ χειροτονία (τοῦ   ἁγίου     Ἀνατολίου)."

Ὁ Ἅγιος Ταράσιος τότε ζήτησε νά διαβαστεῖ καί ἄλλος σχετικός κανόνας τῆς Α΄ Οἰκουμενικῆς Συνόδου.

Διαβάστηκε ὁ ὄγδοος κανόνας τῆς Συνόδου τῆς Νικαίας, σχετικός μέ τήν ἀποδοχήν τῶν αἱρετικῶν Καθαρῶν. Αὐτούς, ὅταν πρσῆλθαν στήν Καθολική καί Ἀποστολική Ἐκκλησία, ἡ ἁγία Πρώτη Οἰκουμενική ἀποφάσισε ὅτι ἔπρεπε νά χειροθετηθοῦν:

 "ἔδοξε τῇ ἀγίᾳ μεγάλῃ συνόδῳ, ὥστε χειροτονουμένους, οὕτω μένειν ἐν τῷ κλήρῳ."

Ἀφοῦ ὁμολογήσουν ἐγγράφως ὅτι θά ἀκολουθήσουν σέ ὅλα  τά δόγματα τῆς Καθολικῆς καί Ἀποστολικῆς Ἐκκλησίας, καί ἀφοῦ χειροτονηθοῦν (ὁ ὅρος εἶναι τῆς α΄ Οἰκουμενικῆς Συνόδου, πού δέν ὁμιλεῖ περί χειροθεσίας!) ὅλοι, ὅπου βρίσκονται, στίς κωμοπόλεις ἤ στίς πόλεις θά εἶναι στό ἑξῆς κληρικοί:

 "ἔσονται ἐν τῷ αὐτῷ σχήματι".[15] 

Τότε ὁ εὐλαβέστατος ἐπίσκοπος Κατάνης τῆς ἐκκλησίας τῆς Σικελίας Θεόδωρος εἶπε, ὅτι ὁ κανόνας αὐτός δέν ἔχει νά κάνει τίποτε μέ τήν εἰκονομαχικήν αἵρεσιν:

"πρός τήν αἵρεσιν ταύτην οὐδέν ἔχει ὁ ἀναγνωσθείς κανών".

Ὁ ἅγιος Ταράσιος, ὅμως, ἀπάντησε ὅτι τά ἴδια ἰσχύουν γιά κάθε αἵρεση:   "ἀλλά καί περί πάσης αἱρέσεώς ἐστιν".

Τά ἴδια μέ τόν ἐπίσκοπο Κατάνης εἶπε καί ὁ διάκονος Ἐπιφάνιος τῆς ἐκκλησίας τῆς Κατάνης καί ἀντιπρόσωπος τοῦ ἀρχιεπισκόπου Θωμᾶ, ὑποστηρίζοντας ὅτι ὁ κανόνας αὐτός εἰπώθηκε, (τάχα μόνον), γιά τούς αἱρετικούς Καθαρούς.

Ρώτησε τότε τήν Σύνοδον ὁ ἅγιος Ταράσιος, πῶς πρέπει νά γίνει ἡ εἰσδοχή τῶν ἀπό τῆς εἰκονομαχικῆς αἱρέσεως προσερχομένων:

"τήν ἀναφυεῖσαν αἵρεσιν πῶς ὀφείλομεν δέξασθαι;"

Ἡ Σύνοδος συμφώνησε μέ τόν Ἰωάννην, τόν θεοφιλέστατον τοποτηρητήν τοῦ ἀποστολικοῦ θρόνου τῆς ἀνατολῆς, πού εἶπε ὅτι ἡ αἵρεση χωρίζει κάθε ἄνθρωπο ἀπό τήν ἐκκλησία, ἐπιβεβαιώνοντας ὅτι αὐτό εἶναι εὔδηλο (ξεκάθαρο):

     "Ἰωάννης ὁ θεοφιλέστατος τοποτηρητής τοῦ ἀποστολικοῦ θρόνου τῆς    ἀνατολῆς εἶπε:

     «Ἡ αἵρεσις χωρίζει ἀπὸ τῆς ἐκκλησίας πάντα ἄνθρωπον.»

     ῾Η Ἁγία Σύνοδος εἶπεν:

     «Τοῦτο εὔδηλόν ἐστιν.» 

     Οἱ μοναχοί εἶπαν ὅτι, γιά νά γίνουν δεκτοί οἱ Εἰκονομάχοι, πρέπει νά χειροθετηθοῦν:

"χειροθετουμένους εἶπεν ὁ (8ος ἐν Νικαίᾳ) κανών δεχθῆναι".

Ἐπιφύλαξη ἐξέφρασε ὁ ἅγιος Ταράσιος, δίχως νά ἀποκλείει, βέβαια, τήν χειροθεσίαν χάριν εὐλογίας λέγοντας:

"μήπως ἐπ' εὐλογίας ἐνταῦθα τήν χειροθεσίαν λέγει, καί οὐχί ἐπί χειροτονίας".

Ὡστόσο δέν ἀφίνεται καμμία ἀμφιβολία ὅτι θά ἔπρεπε κανονικά νά γίνει ἡ χειροθεσία τῶν αἱρετικῶν, ὅταν πιό κάτω διαβάζονται οἱ Ἐπιστολές καί τοῦ Μεγάλου Βασιλείου:

"περί τῆς προρρηθείσης ὑποθέσεως, εἰ δεκτοί εἰσιν εἰς τήν ἱερωσύνην οἱ ἐκ τῆς αἱρέσεως ἐπιστρέφοντες"

      κατά τήν πρός Ἀμφιλόχιον κανονικήν πρώτην ἐπιστολήν τοῦ      παμμεγίστου ἱεράρχου.

     Κατά τήν ἐπιστολήν τοῦ Οὐρανοφάντορος δέν εἶναι δεκτοί οἱ αἱρετικοί Ἐγκρατίτες, διότι παραχάραξαν τό βάπτισμα, -(ὅπως καί οἱ Οἰκουμενιστές καί οἱ Νεοημερολογίτες τό παραχάραξαν, μή τηροῦντες τήν τριττή κατάδυση καί μή ἀναγινώσκοντες κἄν ὅλες τίς εὐχές τοῦ εἰσαγωγικοῦ στά ἄλλα μυστήρια μυστηρίου)-, καί ὅποιος βαπτίστηκε ἀπό αὐτούς, προσερχόμενος στήν Ἐκκλησία νά βαπτίζεται.

     Ἐάν, σημειώνει ὁ Μέγας πατήρ, γίνει ἐμπόδιο τό βάπτισμα, γιά νά προσέλθουν στήν Ἐκκλησία, λόγῳ τῆς αὐστηρότητος τῆς ἀκρίβειας, τότε, (σ.σ. τοὔλάχιστον). νά χρίονται, καί ἔτσι νά προσέρχονται οἱ πιστοί στά μυστήρια:

 "μήποτε ὡς βουλόμεθα ὀκνηρούς αὐτούς περί τό βαπτίζειν ποιῆσαι ἐμποδίσωμεν τοῖς σωζωμένοις διά τό τῆς προτάσεως αὐστηρόν"...

"παντί δέ τῷ λόγῳ τυπωθήτω, τούς ἐπί τῷ βαπτισμῷ ἐκείνων προσερ-χομένους χρίεσθαι, ἐπί τῶν πιστῶν δηλονότι, καί οὕτως προσιέναι τοῖς μυστηρίοις."

Μετά ἀπό ἔγγραφον ἀναθεματισμόν τῆς αἱρέσεως ἔγιναν δεκτοί οἱ αἱρετικοί, κατά τόν ὅρον τῆς ἁγίας Τρίτης Οἰκουμενικῆς Συνόδου κατά τῶν δυσεβῶν Μασσαλιανῶν καί Εὐχιτῶν: 

"τούς ὄντας κατά πᾶσαν ἐπαρχίαν Μασσαλιανῶν, ἤγουν ἐνθουσιαστῶν αἱρέσεως, ἤ καί ἐν ὑποψίαις τῆς τοιαύτης νόσου γεγενημένους, εἴτε κληρικοί εἶεν, εἴτε λαϊκοί, μεθοδεύεσθαι. "καί ἀναθεματίζοντας κατά τά ἐν τῷ μνημονευθέντι συνοδικῷ διηγορευμένα ἐγγράφως, μένειν τούς μέν κληρικούς ἐν τῷ κλήρῳ, τούς δέ λαϊκούς ἐν τῇ κοινωνίᾳ τῆς ἐκκλησίας."

     Διαβάστηκε καί ἡ ἐπιστολή τοῦ Ἁγίου Μεγάλου Ἀθανασίου πρός Ρουφινιανόν, σχετικά μέ αὐτούς πού δέν ἐφθάρησαν ἐντελῶς ἀπό τήν κακοπιστία, ἀλλά σύρθηκαν ἐξ ἀνάγκης σ' αὐτήν, στήν ὁποίαν ὁ Μέγας Ἀθανάσιος διαλαμβάνει, ποιά γνώμη εἶχαν οἱ Σύνοδοι σέ ὅλο τόν τότε χριστιανικό κόσμο γι' αὐτούς, ἄν θά ἔπρεπε δηλαδή νά γίνουν δεκτοί.

     Ὅταν εἰρήνευσε ἡ Ἐκκλησία, διδάσκει ὁ Μέγας πατήρ, ἔγινε Σύνοδος καί ἀπεφάσισε, νά μήν γίνουν δεκτοί στούς ἐπισκοπικούς θρόνους τους ἐκεῖνοι πού ἐξέπεσαν στήν πίστη καί ἦσαν προϊστάμενοι τῆς ἀσέβειας.      Ὡστόσο νά τούς δίνεται συγχώρηση, ἀφοῦ μετανοοῦν.

     Σέ ἐκείνους, ὅμως, πού παρασύρθηκαν ἐξ ἀνάγκης καί βιάσθηκαν νά ἀκολουθήσουν τήν αἵρεση, θεώρησε ἡ Σύνοδος ὅτι θά πρέπει νά τούς δοθοῦν οἱ θέσεις πού εἶχαν  στόν κλῆρο, καί αὐτό ἔγινε μέ κάποια οἰκονομία, ἀφοῦ μετανόησαν καί κατ' ἐξοχήν, γιατί ἀφ' ἑνός μέν δέν αὐθεντοῦσαν στήν ἀσέβεια (αἵρεση), ἀλλά καί γιά ἕνα λόγο παραπάνω, ὅτι ἔφεραν ὡς δικαιολογία, τό ὅτι δηλαδή αὐτοί διαβεβαίωσαν, πώς δέν διεφθάρησαν παντελῶς ἀπό τήν αἵρεση καί προτίμησαν νά βαστάσουν τό βάρος τῆς βίας, (παρά τήν συνείδησή τους, πού προφανῶς τούς ἔλεγχε), γιά νά μήν γίνουν ἄλλοι ἀσεβέστατοι ἐπίσκοποι στόν τόπο τους, πού θά διέφθειραν μέ τήν αἵρεσή τους τίς ἐκκλησίες καί θά χάνονταν οἱ λαοί!

     Τό ἴδιο ἔγινε, ὅπως διαβεβαιώνει ὁ Μέγας πατήρ καί στήν Ρώμη καί στήν Ἑλλάδα, πρᾶγμα πού τό δέχτηκε ἡ Ἐκκλησία.

     Ἔτσι καί ὁ Ἀαρών ἔδειξε συγκατά-βαση στήν παράβαση τοῦ λαοῦ! Καί σάν δικαιολογία εἶχε τό ὅτι, ἄν ἐπέστρεφαν πίσω στήν Αἴγυπτο, θά αὔξαναν τήν ἀσέβειά τους, ἐνῶ στήν ἔρημο πού βρίσκονταν, θά ἦταν εὐκολότερο νά παύσουν τήν ἀσέβεια (τήν εἰδωλολατρεία).[16]

     Δηλαδή παρομοιάζεται ἡ Εἰκονομαχική αἵρεση, -ἀλλά καί κάθε αἵρεση κατά τόν Ἅγιο Ταράσιο-, ἀπό τόν Μέγα πατέρα μας Ἀθανάσιον ὡς εἰδωλολατρική ἀσέβεια, ὅμοια μέ τήν ἀσέβεια πού ἔδειξαν οἱ Ἰσραηλίτες μέσα στήν ἔρημο, πού ἀρνήθηκαν τόν Θεόν καί ἔφτιαξαν χρυσό μοσχάρι καί τό λάτρευαν ὡς θεό, ξεχνῶντας τόν ἀληθινό Θεό τῶν Πατέρων τους!

      Στήν Ζ΄ Οἰκουμενική οἱ μετανοοῦντες καί ἀναθεματίζοντες τήν εἰκονομαχικήν αἵρεση, κλήθηκαν ἐκτός ἀπό τόν ἀναθεματισμό τῆς αἱρέσεως νά βεβαιώσουν ὅτι δέν κινοῦνταν καί μέ ὑπουλότητα, γιά νά ξαναπάρουν καί πάλι τούς θρόνους τους καί νά μή χάσουν τήν ἐξουσία τους.

     Καί αὐτό τό ἔκαναν ἀναθεματίζοντας τούς ἑαυτούς τους καί λέγοντας, ὅτι δέν κινούμαστε μέ ὑπουλότητα, καί ἐάν δέν ὁμολογοῦμε τήν ὀρθή πίστη, ὅπως ἡ Καθολική Ἐκκλησία, νά ἔχουμε τό ἀνάθεμα ἀπό τόν Πατέρα, τόν Υἱόν καί τό Ἅγιον Πνεῦμα![17]

     Οἱ μοναχοί, κυρίως οἱ Στουδίτες, πίστευαν, καί σέ κάθε εὐκαιρία τόνιζαν, ὅτι οἱ ἄλλες Σύνοδοι καί ὁ Μέγας Ἀθανάσιος δέν τούς δέχεται στήν ἱερωσύνη, ὅσους ἐξέπεσαν ἀπό τήν Ὀρθοδοξία, γι' αὐτό καί ὑποβάλλονταν σέ συνεχῆ ἀνάκριση οἱ Εἰκονομάχοι, καί ἐξεταζόμενοι,  ἔπρεπε νά δώσουν ὅλες τίς διαβεβαιώσεις, καί μάλιστα νά τίς πιστοποιήσουν καί μέ λιβέλλους, ὅπως εἴδαμε.

     Ἀπό τόν Πέτρο τόν θεοφιλέστατο πρεσβύτερο καί τοποτηρητήν τοῦ Ἀδριανοῦ πάπα Ρώμης, ὡς παράδειγμα ἐξαιρέσεως ἀποδοχῆς στήν Ἐκκλησία, ἀναφέρθηκε ὁ Ἅγιος Μελέτιος, πού εἶχε χειροτονηθεῖ ἀπό τούς Ἀρειανούς καί δέν ἀποδοκιμάσθηκε ἡ χειροτονία του.

     Αὐτό ἀποτέλεσε ἐξαίρεση, κατά τόν Ἅγιο Νικόδημο[18].

     Καί πάντως, πρίν γίνει δεκτός, ἐκήρυξε ἀπό ἄμβωνος τήν ὁμοουσιότητα τοῦ Υἱοῦ πρός τόν Πατέρα καί ἔγινε δεκτός.[19]

     Καί κατά τόν Ἅγιο Ταράσιο ὁ Μέγας Ἀθανάσιος, ἐπινοῶντας κάποια οἰκονομία, ἔκρινε, ὅτι θά πρέπει νά γίνουν δεκτοί οἱ πρώην αἱρετικοί στόν κλῆρον, καί πάλιν ὄχι ὅλοι, παρά μόνον ὅσοι δέν εἶναι διδάσκαλοι τῆς αἱρέσεως.[20]

     Καί ὁ Ἅγιος Ἀνατόλιος ἔγινε δεκτός ἀπό τήν Δ΄ Οἰκουμενικήν Σύνοδον καί μάλιστα ἔγινε πρόεδρος τῆς Συνόδου, παρά τό γεγονός ὅτι εἶχε χειροτονηθεῖ ὡς πατριάρχης ἀπό τόν αἱρετικό Διόσκουρο, παρόντος μάλιστα καί τοῦ Εὐτυχοῦς.

      Ὁ ἅγιος ὅμως, εἶχε χειροτονηθεῖ ἀπό τόν Ἅγιον Κύριλλον Ἀλεξανδρείας ὡς διάκονος καί εἶχε διαπρέψει στήν ἐν Ἐφέσῳ Σύνοδον, πλήττοντας θανάσιμα τόν αἱρετικόν Νεστόριον. Συντάχθηκε ἀμέσως μέ τό μέρος τῶν Ὀρθοδόξων τῆς Κωνσταντινουπόλεως καί ἀποδείχθηκε ὀρθοδοξότατος, συνετός καί μαχητής.[21]

*****

     Τό ὅτι ἀναθεματίζονταν οἱ αἱρετικοί συνεχῶς καί μεγαλοφώνως, καί μάλιστα μέσα στούς ἱερούς ναούς καί πρίν αὐτό τό ὁρίσει ρητά ἡ ἁγία Ζ΄ Οἰκουμενική Σύνοδος στό Συνοδικό της, ὅπως θά δοῦμε στή συνέχεια, φαίνεται καί στό παρατιθέμενο κείμενο ἀπό τόν βίο τοῦ ἁγίου Σάββα τοῦ Ἡγιασμένου![22]

     Ὁ ἅγιος Σάββας ὁ ἡγιασμένος καί ὁ ἅγιος Θεοδόσιος ὁ Κοινοβιάρχης μαζί μέ τόν ἀρχιεπίσκοπον τῶν Ἱεροσολύμων Ἰωάννην, πού χειροτονήθηκε ἐπίσκοπος καί ἐγκαταστάθηκε στά Ἱεροσόλυμα ἀπό τόν αὐτοκράτορα Ἀναστάσιο, μέ σκοπό νά ἀποκαταστήσει τήν κοινωνία μέ τόν δυσεβῆ Σεβῆρο,[23] μάζεψαν στά Ἱεροσύλυμα μεγάλο πλῆθος, δέκα χιλιάδες μοναχῶν περίπου, μαζί μέ πολλούς ἡγουμένους, καί ἀναθεμάτιζαν τόν Σεβῆρο καί τούς Μονοφυσίτες, πού δέν δέχονταν τίς ἀποφάσεις τῆς Δ΄ Οἰκουμενικῆς Συνόδου.     Ὁ δυσεβής Σεβῆρος ἦταν ἔξαρχος τῶν Ἀκεφάλων καί συνέχεε τήν φύσιν μέ τήν ὑπόστασιν, καί ἑπομένως βλασφημοῦσε εἰς αὐτήν τήν προσκυνητήν καί ὁμοούσιον Ἁγίαν Τριάδα:

     "τήν ἁγίαν καί προσκυνητήν καί      Ὁμοούσιον Τριάδα τῶν θείων     ὑποστάσεων, Τριάδα φύσεων καί      θεοτήτων καί Θεόν  λέγειν       τετόλμη- κε."

     Σημαντική εἶναι καί ἡ ἀναφορά στήν χειροτονία τοῦ Ἰωάννη ὡς ἀρχιεπισκόπου Ἱεροσολύμων, ὁ ὁποῖος, ἐπίσης, ἀμέσως μεταστράφηκε στήν Ὀρθοδοξία!

     Ἐνῶ, λοιπόν, ὁ ἀρχιεπίσκοπος Ἰωάννης ὡς πατριάρχης Ἱεροσολύμων εἶχε χειροτονηθεῖ, μέ σκοπό νά μεταστρέψει τόν λαόν καί τόν μέχρι τότε νόμιμον καί ὀρθόδοξον ἀρχιεπίσκοπον Ἱεροσολύμων Ἠλίαν στήν πίστη τῶν Μονοφυσιτῶν, ἀλλά καί νά ἀποκαταστήσει τήν κοινωνία μέ τόν αἱρετικόν Σεβῆρον, αὐτός, (σ.σ. ὁ ἀρχιεπίσκοπος Ἰωάννης), πείσθηκε ἀπό τόν ἅγιον Σάββα καί τούς ὑπολοίπους Πατέρες τῆς ἐρήμου, νά μή δεχθεῖ νά κοινωνήσει μέ τόν Σεβῆρον, ἀλλά νά προτιμήσει νά κινδυνεύσει ὑπέρ τῶν δογμάτων τῆς Χαλκηδόνος!

     Πρᾶγμα τό ὁποῖο καί ἔκανε!

     Γιά τόν λόγο αὐτό συνελήφθη καί ἐνεκλείσθη στή φυλακή.

     Ἀπό ἐκεῖ, μέ εὐλογημένη πρόφαση βγῆκε, καί στή συνέχεια μαζί μέ τούς ἁγίους Σάββαν καί Θεοδόσιον καί τά πλήθη τῶν μοναχῶν συνήχθησαν στήν μεγάλη Ἐκκλησία τοῦ Ἁγίου Πρωτομάρτυρος Στεφάνου στήν Γεσθημανή καί ὁ ἀρχιεπίσκοπος Ἰωάννης, ἔχοντας μαζί του τούς ἁγίους, ἀνέβηκε στόν ἄμβωνα καί ἀμελητί, καί οἱ τρεῖς ἐκ συμφώνου, ἀναθεμάτισαν τόν Νεστόριον καί τόν Εὐτυχῆ, τόν Σεβῆρον καί τόν Σωτήριχον τόν Καισαρείας Καππαδοκίας, καί πάντα, τόν μή δεχόμενον τήν Δ΄ Σύνοδον τῆς Χαλκηδόνος.

     Ὁ λαός τοῦ Θεοῦ ἐπί πολλές ὧρες ἔκραζε:

     "τούς αἱρετικούς ἀναθεμάτισον, καί τήν Σύνοδον (τῆς Χαλκηδόνος)    βεβαίωσον."

     Διαπιστώνουμε, ἑπομένως, ὅτι ναί μέν χειροτονήθηκε καί ὁ ἀρχιεπίσκοπος Ἰωάννης, μέ σκοπό νά ἀποκαταστήσει τήν κοινωνία μέ τόν δυσεβῆ Σεβῆρο καί νά ἀναθεματίσει τήν Σύνοδο τῆς Χαλκηδόνος, ἀλλά προτιμάει νά πάθει γιά τήν Ὀρθοδοξία καί νά φυλακισθεῖ. Μέ εὐλογημένη πρόφαση στή συνέχεια βγῆκε ἀπό τήν φυλακή, γιά νά συνάξει τόν λαόν τοῦ Θεοῦ καί τά πλήθη τῶν μοναχῶν, μαζί μέ τόν ἅγιο Σάββα καί τόν ἅγιο Θεοδόσιο, μέ τούς ὁποίους ἦταν σέ συμφωνία, καί ἀναθεματίζει τούς αἱρετικούς ἀπό τόν ἄμβωνα, παρόντων μάλιστα τῶν ἀρχόντων καί τοῦ δοῦκα Ὑπατίου, πού ἄλλα περίμεναν καί ἄλλα εἶδαν ἔκπληκτοι νά ἐξελίσσονται μπροστά στά μάτια τους!

     Γιά τόν λόγο, λοιπόν, αὐτόν, καί κάτω ἀπό τίς συγκλονιστικές αὐτές μαρτυρίες, πού εἶναι ἀποφασιστικές καί καταλυτικές γιά τό προκείμενο ζήτημα καί γιά τέτοιους ἀγωνιστές καί ἀθλητές τῆς πίστεως λέγει ὁ Ἄγιος Ταράσιος, ὅτι αὐτοί πού χειροτονήθηκαν ἀπό αἱρετικούς, ὅπως ὁ ἀρχιεπίσκοπος Ἰωάννης, γίνονται δεκτοί.

     Εἶναι, ὡστόσο, θαυμαστό, ὅπως σημειώνει ἕνας ἀπό τούς μεγάλους θεολόγους τῶν τελευταίων χρόνων, ὁ π. Γεώργιος Φλωρόφσκι, πῶς διασώζεται ἡ χάρις καί στό σχίσμα! (Ἀλλά γιά πόσο χρονικό διάστημα καί σέ ποιούς, δέν δίνεται ἀπάντηση ἀπό τόν π. Γ. Φλωρόφσκι !).

     Αὐτό τό ὑπαινίσσεται καί ὁ Μέγας Ὁμολογητής Ἅγιος Θεόδωρος ὁ Στουδίτης στήν Ἐπιστολή του Στεφάνῳ Ἡγουμένῳ καί τοῖς σύν αὐτῷ:

     Στήν θαυμάσια αὐτή ἐπιστολή τουὁἍγιος Θεόδωρος ὁ Στουδίτης τονίζει, ὅτι αὐτόματη ἀπώλεια τῆς χάριτος δέν ὑπάρχει, διότι οἱἈνατολικοί, (αἱρετικοί Εἰκονομάχοι), εἶχαν συγκοινωνήσει καί μέ τούς Δυτικούς. Καί οἱἈνατολικοί πῆγαν στή Δύση καί συλλειτούργησαν καί οἱ Δυτικοί ἦλθαν στήν ἀνατολή τόν καιρό τῆς Εἰκονομαχίας!

     Πῶς, λοιπόν, δέν χάθηκε ἡ χάρις;Ὅταν ὅλοι, διά τῆς ἀλληλλούχου συλλειτουργήσεως, συγκοινώνησαν!

     Αὐτό εἶναι θαυμαστό, τονίζει ὁ Μέγας Ὁμολογητής. Πολλοί, τότε, αὐστηροί καί ἀκριβεῖς περί τήν πίστη, ἐρευνοῦσαν τά πράγματα λεπτομερῶς!       Ὡστόσο, ὁἍγιοςἀπαγορεύει τήν περαιτέρω ἐξέταση τοῦ μεγάλου αὐτοῦ θέματος, πού καταταλάνισε καί μᾶς τούς Ὀρθοδόξους τά τελευταῖα 90 χρόνια. Καί μάλιστα πρός ἐπίρρωση τῆς θέσεώς του ἐπικαλεῖται τούς μεγαλύτερους Οἰκουμενικούς Πατέρες καί Διδασκάλους, τόν Ἅγιο Ἰωάννη τόν Χρυσόστομο καί τόν Ἅγιο Γρηγόριο τόν Θεολόγο, πού δέν τά εἶδαν ποτέ ἔτσι τά πράγματα. Καί ὅλοι οἱ Πατέρες συμφωνοῦν σέ αὐτές τίς θέσεις, κατά τόν Μέγα Ὁμολογητή. Διότι διαφορετικά θά χανόταν ἡ χάρις καί ἡ ἱερωσύνη ἀπό τήν Ἐκκλησία καί θά περιπίπταμε σέ εἰδωλολατρεία διά τῆς ἀλληλούχου συλλειτουργήσεως, κηρυσσομένης τῆς αἱρέσεως![24]

     Ἄν σήμερα ἑνώνονταν καί συνοδικά οἱ Νεοημερολογίτες καί οἱ Οἰκουμενιστές μέ τούς Προτεστάντες καί συλλειτουργοῦσαν, ὅπως γίνεται σέ πολλά μέρη, κυρίως τοῦἐξωτερικοῦ, -ἡ ἕνωση, βέβαια, ἔχει συντελεσθεῖ στήν πράξη,- ὅπου καί σέ οὐνιτικά φραγκολατινικά καί προτεσταντικά συλλείτουργα συμμετέχουν ἀλλά κατ' ἐξοχήν σέ κοινά μυστήρια γάμων, βαπτίσεων, κηδειῶν, ἁγιασμῶν, ἀρτοκλασιῶν, ὄρθρων, ἑσπερινῶν, δοξολογιῶν καί σέ κάθε ἄλλη λατρευτική εὐκαιρία, χρειάζεται νέα καταδίκη τῶν αἱρετικῶν Οἰκουμενιστῶν, κοινωνῶν τῶν Παπικῶν καί τῶν Προτεσταντῶν, γιά νά ἀπωλεσθεῖἡ Χάρις;

     Αὐτή ἡἕνωση ἔχει γίνει καί μέ τούς Λατίνους-Παπικούς στή Ραβέννα, στό Μπάλαμαντ καί μετά τήν ἄρση τῶν ἀναθεμάτων τό 1965!

     Στό Freising (Φράιζινγ) τῆς Γερμανίας, μάλιστα, ὑπογράφηκε ἕνωση καί μέ τούς Προτεστάντες, (EKD),ἀπό τόν Γερμανίας Αὐγουστίνο, σχετικά μέ τό βάπτισμα καί τήν ἀποστολική διαδοχή, ἀναγνωρίζοντάς τους καί βάπτισμα καί ἀποστολική διαδοχή!

     Εἶναι μήπως σέ καλύτερη μοίρα οἱ Παπικοί ἀπό τούς Προτεστάντες, ὅταν πάνω ἀπό 200 Πατέρες τούς καταδικάζουν καί πλῆθος Συνόδων τούς θεωροῦν αἱρετικούς ἐπί 1000 χρόνια;

     Ἡἕνωση, ἐπίσης, μέ τούς Μονοφυσίτες ἔχει ἐπιτευχθεῖ στό Πατριαρχεῖο Ἀντιοχείας -καί κατά πολύ μεγάλο μέρος στό Πατριαρχείο Ἀλεξανδρείας,- ὅπου, (στήν Ἀντιόχεια), ὁρίζεται μάλιστα, ποιός ἱερεύς θά προΐσταται τοῦ κάθε Μυστηρίου, ὁ Μονοφυσίτης ἤὁ Νέο-ὀρθόδοξος, ἀνάλογα μέ τό ποιός ἔχει τό μεγαλύτερο ποίμνιο ἤ ὁ ἱεραρχικά σέ ὑψηλότερη θέση! Οἱ Μονοφυσίτες ἔχουν καταδικασθεῖἀπό τέσσερις Οἰκουμενικές Συνόδους...!

     Συγκεκριμένα: Ἡὑποσημείωση στόν γ΄ Ἀποστολικό, πού ἀπαιτεῖ τό δεύτερο πρόσωπο, δηλ. τήν Σύνοδο, γιά νά ἐνεργοποιήσει τήν ποινή τοῦ κανόνα, νά ἐπέλθει ἡἔννομη συνέπεια τοῦἹεροῦ Κανόνος τοῦ ἀφορισμοῦ ἤ τῆς καθαιρέσεως, ἀναφέρεται σέ μεμονωμένους ἐπισκόπους πού κατ' ἐξοχήν διαπράττουν Κανονικές Παραβάσεις καί ὄχι σέ θέματα πίστεως!

     Ἀκόμη καί στήν περίπτωση, πού κάποιος ἐπίσκοπος αἱρετίζει καί  δέχεται, γιά παράδειγμα, τό βάπτισμα τῶν αἱρετικῶν, πρέπει νά καταδικασθεῖἀπό σύνοδο. Εἶναι καί αὐτή μεμονωμένη κανονική παράβαση, ἔστω καί ἄν ἀφορᾶ θέματα πίστεως. Ἀλλά καί ἄν εἶναι παράβαση περί τήν πίστη, ἐπειδή πρόκειται γιά μεμονωμένο ἐπίσκοπο, ἀπαιτεῖται δίκη καί καταδίκη ἀπό τήν Ἐκκλησία.

     Δέν εἶναι ὅμως ἔτσι τά πράγματα, ὅταν ἔχουμε θεσμική ἐκτροπή,ἀνατροπή τῆς παραδόσεως τῆς ἀδιαίρετης ἐκκλησίας μέ συνοδικές ἀποφάσεις, προφανῆ καί πασίδηλη ἀλλοίωση τῆς πίστεως ἀπό ὁλόκληρα πατριαρχεῖα καί τοπικές ἐκκλησίες ἤἕνωση ὁλοκλήρων τοπικῶν ἐκκλησιῶν μέ καταδικασμένους καί ἀπό Οἰκουμενικές Συνόδους αἱρετικούς!

     Στόν 68ο Ἀποστολικό ξεκαθαρίζει αὐτή τήν θέση τουὁἍγιος Νικόδημος καί συμφωνεῖ μέ τόν Μέγα καί δοξασμένο ἀπό τόν Θεό διδάσκαλο ἡ σύμπασα Ἐκκλησία:

     Καί πρό συνοδικῆς διαγνώμης, οἱ αἱρετικοί δηλαδή πού δέν ἔχουν ἀκόμη καταδικασθεῖ ἀπό κάποια σύνοδο, βρίσκονται ἐκτός Ἐκκλησίας. Καί κανονικά θά ἔπρεπε νά χειροτονηθοῦν ἐξ ἀρχῆς, ὅταν προσέλθουν στήν Ἐκκλησία. Αὐτό τό βλέπουμε ξεκάθαρα στά πρακτικά τῆς Ζ΄ Οἰκουμενικῆς.

     Γιατί δέν τό ἔκανε αὐτό ἡἘκκλησία κατά τήν Ζ΄ Οἰκουμενική Σύνοδο;

     Ἀπαντᾶὁ ἐμός διδάσκαλος, Μέγας ἑμηνευτής τῶν Ἱερῶν Κανόνων, ἅγιος Νικόδημος ὁἉγιορείτης: Διά τό πλῆθος τῶν ἐπιπολαζόντων εἰκονομάχων. Τούς δέχθηκε ἡ Ζ΄ Οἰκουμενική μέ ὁμολογία καί ἀποκήρυξη τῆς αἱρέσεως καί σύνταξη μέ τήν Ὀρθοδοξία μέ λίβελλο καί φρικτές ἀρές πού πῆραν ἐπάνω τους, ὅτι δέν ἐνεργοῦν μέ ὑπουλότητα καί ὑστεροβουλία, ὅπως εἴδαμε. Αὐτό σημαίνει ὅτι ἡἘκκλησία τούς ἰσχυροποίησε στίς ἱερατικές θέσεις. Πρόσωπον Ἐκκλησίας ἐπέχει ἡ Οἰκουμενική Σύνοδος. Διά πολλήν μεγάλην οἰκονομίαν, πού χρησιμοποίησε ἡἘκκλησία, (οἰκονομικῶς καί ἐξ ἀνάγκης, κατά τόν Ἅγιο Νικόδημο), τούς δέχθηκε.[25]

     Σέ ἄλλες, μάλιστα, Οἰκουμενικές Συνόδους, ὅπως στήν ΣΤ΄, διά ἁπλῆς μεταβάσεως ἀπό τίς θέσεις τῶν αἱρετικῶν, πέρασαν οἱ Μονοθελῆτες-Μονοενεργῆτες στήν πλευρά τῶν Ὀρθοδόξων καί μέ ἀναθεματισμό τῆς αἱρέσεως καί ὁμολογία τῆς Ὀρθοδοξίας, πού ἦταν πολύ λιγότεροι κατά τήν σύγκληση της.

     Αὐτό, ὅμως, ἔγινε στά πλαίσια τῆς Ἐκκλησίας, (πρόσωπον Ἐκκλησίας ἐπέχει ἡ Οἰκουμενική Σύνοδος). Ἡ Ἐκκλησία τούς ἀπεδέχθη!

     Ἀμέσως ἀπό τά τῆς Συνόδου πληροφορούμαστε ὅτι ὑπῆρχαν μέχρι τό 680 μ.Χ. ἀρκετοί Ὀρθόδοξοι Ἐπίσκοποι, στήν πλευρά τῶν ὁποίων πέρασαν οἱ πολλοί περισσότεροι, πρώην αἱρετικοί Μονοθελῆτες - Μονοενεργῆτες, 20 χρόνια μετά τόν μαρτυρικό θάνατο τοῦ Μεγάλου Ἁγίου Μαξίμου τοῦὉμολογητοῦ, τοῦὁδηγοῦ τῶν Ὀρθοδόξων.

     Πολλοί ἀπό αὐτούς πού ἐπιβίωσαν, ἐκ τῶν Πατέρων καί ἐκ τῶν διαδόχων τῶν Πατέρων ἔσχον τήν χειροτονίαν!Ὑπῆρχαν, ἑπομένως, ἀρκετοί Ὀρθόδοξοι ἐπίσκοποι. Αὐτό εἶναι ἀναντίρρητο. (Ὑπάρχουν καί σχετικές μαρτυρίες ἀπό τήν ἱστορία). Στή Δύση, π.χ. ὑπῆρχαν ἀρκετοί, διάδοχοι του Ἁγίου Μαρτίνου τοῦὉμολογητοῦ καί Μάρτυρος, πού φόνευσαν οἱ Μονοθελῆτες τό 652, ὅπως καί στήν καθ' ἡμᾶς Ἀνατολή.

"Οἱ πλείονες τῶν ἐν τῇ Ἕκτη ἁγίᾳ Συνόδῳ συνεδριασάντων" ἐπισκόπων, "ὑπό Σεργίου, Πύρρου, Παύλου, Πέτρου ἐκεχειροτόνηντο, τῶν καθηγητῶν τῆς αἱρέσεως τοῦ Μονοθελητισμοῦ".[26] 

     Οἱ κανόνες, 1ος τοῦ Μεγάλου Βασιλείου, 5ος καί 47ος, ὅπως παρουσιάζονται καί ἑρμηνεύονται πατερικά, δέν ἀφήνουν καμμία ἀμφιβολία ὅτι ἔτσι ἔχουν τά πράγματα.

     Ὁ Οὐρανοφάντωρ, βέβαια, δέχεται ὡς Ὀρθοδόξους καί ἐκείνους πού προσέρχονται στήν Ὀρθδοξία ἀπό τό σχίσμα, δι' ἁπλῆς ὁμολογίας καί χρίσματος, ὅπως αὐτό τό ἐφήρμοσε ἡ Ρώμη καί μερικοί στά μέρη τῆς Ἀσίας διά κάποιαν οἰκονομίαν, ὅπως τονίζει.

     Ὡστόσο καί γιά τούς σχισματικούς, (πόσο μᾶλλον γιά τούς αἱρετικούς!), ἡἀκρίβεια ἀπαιτεῖ βάπτισμα, γιά νά γίνουν δεκτοί! Καί προστάσσει, ὁ Μέγας Βασίλειος, ἡ γνώμη του νά ἔχει ἰσχύν!

     Ὡς σχισματικοί καί ὡς αἱρετικοί χαρακτηρίζονται οἱἐκεῖἀναφερόμενοι ἀπό τόν Μέγαν Ἱεράρχη,ἀνεξάρτητα ἀπό Σύνοδο καί σχετική κρίση!

     Κατά τούς Θεολόγους καί τίς Οἰκουμενικές στή συνέχεια Συνόδους, οἱ θέσεις τοῦ Οὐρανοφάντοροςἔχουν κῦρος Οἰκουμενικῆς Συνόδου.

     Τόσο Μέγας εἶναι ὁ Φωστήρ πάσης της Οἰκουμένης!Ἐξάλλου τό βάπτισμα, σήμερα, στούς Οἰκουμενιστές καί στούς Νεοημερολογίτες ἔχει παντελῶς παραφθαρεῖ. Τριττή, πλήρης κατάδυση, δέν ὑπάρχει! Οἱ εὐχές, σχεδόν, δέν διαβάζονται ἤ περικόπτονται! Στίς χῶρες τῆς Σλαυικῆς Ὀρθοδοξίας ὑπάρχει μόνον ἐπίχυση! Ἤ, τό χειρότερο ἀκόμη, ἁπλό ράντισμα! [27]

     Τό βάπτισμα εἶναι εἰσαγωγικό μυστήριο στήν Ἐκκλησία καί μόνον αὐτό ἀπαλλάσσει καί καθαρίζει τόν ἄνθρωπο ἀπό τό προπατορικό ἁμάρτημα. (Καί τό μαρτυρικό, βέβαια, βάπτισμα, ἐντός της Ἐκκλησίας ἤ γιά τήν Ἐκκλησία, εἰσάγει στόν παράδεισο!)

     Πολλῷ μᾶλλον, ὅταν ὑπάρχει ἕνωση μέ καταδικασμένους αἱρετικούς, κατά τούς α΄καί β΄ τῆς Γ΄ Οἰκουμενικῆς, ἐκπίπτουν οἱ κάτω καί ἀπό τίς ἀνωτέρω μή ὀρθόδοξες συνθῆκες, γενόμενοι "ἱερεῖς", τῆς ἱερωσύνης.

     Πόσο μᾶλλον, ὅταν αὐτοί προέρχονται ἀπό τούς διαδόχους τῶν διαδόχων τῶν πρώτων σχισματο-αἱρετικῶν, (καί κατ' ἐξοχήν σήμερα τῶν Νεοημερολογιτῶν - Οἰκουμενιστῶν), κατά τόν Οὐρανοφάντορα.Ἀφοῦ οἱ πρῶτοι, ἀπορραγέντες τῆς Ἐκκλησίας καί λαϊκοί γενόμενοι, οὐκέτι ἔσχον τήν χάριν τῆς μεταδόσεως, ἀφοῦ διακόπηκε ἡ διαδοχή!

     Αὐτό πιστοποιεῖται καί ἀπό τήν Σύνοδο τῆς Καρθαγένης.[28]

5. Ὁ ἀναθεματισμός τῶν αἱρετικῶν

     Σχετικά μέ τήν ὑποχρέωση γιά ἀναθεματισμό τῆς αἱρέσεως κατ' ἐξοχήν ἀπό τούς ἱερεῖς καί τό ποίμνιό τους εἶναι τά ἀποφασιστικῆς σημασίας κελεύσματα ἀπό τίς Οἰκουμενικές Συνόδους :

     -"ἀναθεματισθῆναι (δεῖ) πᾶσαν αἵρεσιν" 

(Α΄ καί Β΄ κανὼν Β΄ Οἰκουμενικῆς Συνόδου).

     -"Ὅλοις τοῖς αἱρετικοῖς ἀνάθεμα γ΄"

 (πρακτικὰ Ζ΄ Οἰκουμενικῆς Συνόδου, Τριώδιον, σελ. 148 ).

     -"Εἴ τις τῆς χριστιανοκατηγορικῆς αἱρέσεως ὄντα τινὰἢἐν αὐτ­ῇ τὸν βίον ἀπορρήξαντα, διεκδικεῖ ( = δικαιώνει ) ἀνάθεμα γ΄" 

καὶ

     -"ὁ μὴ λέγων τοῖς αἱρετικοῖς ἀνάθεμα, ἀνάθεμα ἔστω" (Πρακτικὰ Ζ΄ Οἰκουμενικῆς Συνόδου, ἔνθ. ἀνωτ. καί ΡG 13, 400, πού ἐπαναλαμβάνει τό ἀνάθεμα τοῦ Ὅρου τῆς Ε΄ Ἁγίας Οἰκουμενικῆς Συνόδου).

     Δηλαδὴ, ὅποιος δὲν λέγει ἀνάθεμα στοὺς αἱρετικοὺς, ἀνάθεμα σ' αὐτὸν τὸν ἴδιο !

            «Εἴ τις μὴ ἀναθεματίζει Ἄρειον, Εὐνόμιον, Μακεδόνιον, Ἀπολινάριον, Νεστόριον, Εὐτυχέα, καὶ Ὠριγένην, μετὰ τῶν ἀσεβῶν αὐτῶν συγγραμμάτων, καὶ τοὺς ἄλλους πάντας αἱρετικούς, τοὺς κατακριθέντας καὶ ἀναθεματισθέντας ὑπὸ τῆς ἁγίας καθολικῆς καὶ ἀποστολικῆς Ἐκκλησίας καὶ τῶν προειρημένων ἁγίων τεσσάρων συνόδων, καὶ τοὺς τὰ ὅμοια τῶν προειρημένων αἱρετικῶν φρονήσαντας ἢ φρονοῦντας καὶ μέχρι τέλους τῇ οἰκείᾳ ἀσεβείᾳ ἐμμείναντας, ὁ τοιοῦτος ἀνάθεμα ἔστω…»[29] 

     Ὁ Ὅρος ὁμιλεῖ ξεκάθαρακαί γιά τούς τά ὅμοια τῶν πρειρημένων αἱρετικῶν φρονήσαντας ἤ φρονοῦντας καί ὄχι μόνον γιά τούς κατακριθέντες καί ἀναθεματισθέντες, καί λέγει:

εἴ τις μή ἀναθεματίζει ... ἀνάθεμα ἔστω!

     Σημειωτέων ὅτι τό κείμενο εἶναι ἀπό τόν ὅρον τῆς Ε΄ Οἰκουμενικῆς Συνόδου. Αὐτόν ἐκύρωσε καί ἡ Ζ΄ Οἰκουμενική καί γι' αὐτό σημειώσαμε ἀνωτέρω, ὅτι καί ἡ Ζ΄ Οἰκουμενική τά ἴδια λέγει, (Πρακτικά δ΄συνεδρίας), ἀφοῦ ἐκεῖ τονίζεται:

     "Ἡμεῖς δέ κατά πάντα τῶν αὐτῶν θεοφόρων Πατέρων ἡμῶν τά δόγματα καί πράγματα κρατοῦντες, μηδέν ἀφαιροῦντες τῶν ἐξ αὐτῶν παραδοθέντων ἡμῖν, ἀλλά τούτοις βεβαιούμεθα, τούτοις στηριζόμεθα, οὕτως ὁμολογοῦμεν, οὕτως διδάσκομεν, καθώς αἱ ἅγιαι οἰκουμενικαί ἕξ σύνοδοι ὥρισαν καί ἐβεβαίωσαν" καί πάλιν: "ἑπόμενοι ταῖς ἁγίαις Οἰκουμενικαῖς Συνόδοις, πρῶτα μέν ἐν τῇ λαμπρŽ Νικαέων μητροπόλει συναθροισθείσῃ. "

     Καί πάλιν ἡ ἁγία Ζ΄ ὁρίζει: "Εἴ τις πᾶσαν παράδοσιν ἐκκλησιαστικήν ἔγγραφον ἤ ἄγραφον ἀθετεῖ, ἀνάθεμα ἔστω".[30]

    ἩΟἰκουμενική Σύνοδος κάνει διάγνωσητῆς ἤδη ἐπελθούσης σήψεως καί τῆς αὐτο-ἀποκοπῆς ἀπό τήν Ἐκκλησίαν, τούς ὁποίους καί ἀναθεματίζει. (Συνοδικό τῆς Ὀρθοδοξίας):

     "τοῖς οὖν ἀνεπιστρόφως τῇ πλάνῃ ταύτῃ κατεχομένοις, καί πρός πάντα λόγον θεῖον καί πνευματικήν διδασκαλίαν τά ὦτα βεβυσμένοις, ὡς ἤδη λοιπόν σεσηπόσι καί τοῦ κοινοῦ σώματος τῆς Ἐκκλησίας ἀποτεμοῦσιν ἑαυτούς, ἀνάθεμα".[31]

     Ἐνῶ τό ἀνάθεμα πού ἐκφωνοῦμε τήν Κυριακή τῆς φιλτάτης Ὀρθοδοξίας μας εἶναι ἀποφασιστικῆς καί καταλυτικῆς σημασίας:

     "Ἅπαντα τά παρά τήν ἐκκλησιαστικήν παράδοσιν καί τήν διδασκαλίαν καί ὑποτύπωσιν τῶν ἁγίων καί ἀοιδήμων Πατέρων καινοτομηθέντα": "ἤ μετά τοῦτο πραχθησόμενα" ἀνάθεμα γ΄".
     Θά λέγαμε, λοιπόν, ἑπόμενοι τῶν ἐπί Βέκκου μαρτυρησάντων θεοφόρων Πατέρων μας καί Μαρτύρων:

     "Σκηνικῶς παίξομεν;" 

      ὅταν κλῆρος καί λαός ἀναθεματίζει, οὕς ἀναθεμάτισαν οἱ Πατέρες μας καί δή ἐν ἐπιτραχηλίῳ ἤ ἐν ὠμοφορίῳ, ὅταν παρίσταται ἀρχιερεύς ἤ ἡ Σύνοδος πᾶσα, ἀπό τοῦ ἄμβωνος, συναινοῦντος καί συναναθεματίζοντος τοῦ λαοῦ ὅλους τούς αἱρετικούς, διότι μᾶς προστάσσει ἡ Ἁγία Ζ΄:  

"πᾶσιν τοῖς Αἱρετικοῖς ἀνάθεμα γ΄";

     Μποροῦμε, λοιπόν, νά τούς ἀποδίδουμε ἱερωσύνην καί μυστήρια, ἐνῶ ταυτόχρονα ἀναθεματίζουμε τούς Οἰκουμενιστές καί τούς Νεοημερολογίτες;

6. Τό Νέον Καλεντάριον ὡς ἡ τῶν κακῶν ἀφετηρία

καί ἀπώλεια τῶν κακοδόξων

     Τὸ Νέο ἡμερολόγιο, θεωρεῖται ἀπό τούς Πατέρες μας ὡς αἵρεση! Αὐτό μᾶς διδάσκει καί ὁ πολὺς Δοσίθεος, ὁ ὁποῖος γίνεται ἀποδεκτὸς ἀπό τήν σύμπασαν Ὀρθοδοξίαν ὅταν κηρύσσει ὅτι:

     Τέσσερα μεγάλα θηρία γέννησε ὁ ΙΣΤ' αἰώνας. Τὴν αἵρεση τοῦ Λουθήρου, τὴν αἵρεση τοῦ Καλβίνου, τὴν αἵρεση τῶν Γιεβουζιτῶν, καὶ τὴν αἵρεση τοῦ νέου καλενταρίου. Καὶ κατὰ μὲν τῶν αἱρέσεων Λουθήρου καὶ Καλβίνου ἔγραψαν οἱ ... κατὰ δὲ τῆς αἱρέσεως τοῦ νέου καλενταρίου ἀπεφάνθη ἡ ἐν Κωνσταντινουπόλει μεγάλη Οἰκουμενικὴ Σύνοδος τῷ 1593."[32]

Τό ἀπόσπασμα ἀπό τήν Ὁμολογία Πίστεως τοῦ Ἁγίου Δοσιθέου, ὅπου τονίζεται ὅτι ἕνα ἀπό τά θηρία καί αἱρέσεις (τῶν εἰρημένων αἱρέσεων), πού ἐφάνησαν τόν δέκατο πέμπτο αἰῶνα

ἦταν καί ἡ μετάθεση τοῦ καλενταρίου καί ἡ μετάθεση τοῦ ἁγίου Πάσχα.

7. Ὁ μολυσμός ὁ ἐκ τῆς αἱρέσεως

     Ὅσο καὶἂν ἐπιθυμοῦμε τὴν σωτηρία τῶν ἀνθρώπων, κατ' ἐξοχήν ὡς ἱερεῖς, καί νά δείχνουμε φιλανθρωπία, ὁμοιάζοντες πρός τόν μακρόθυμο καί παντελεήμονα Κύριον, δὲν πρέπει νὰ ξεχνᾶμε τὸὅτι, κατὰ τὸν Ἅγιο Ἰωάννη τὸν Σιναΐτη,ὁ αἱρετικὸς Ὠριγένης νόσησε  "ψεύτικη φιλανθρωπία τοῦ Θεοῦ" καὶἀναθεματίστηκε !

     Οἱ Ἅγιοι Πατέρες τῆς Ἐκκλησίας μας διεκήρυξαν, καί ἡμεῖς οἱ ἱερεῖς κηρύσσουμε ὅτι:

Ἡ αἵρεσις,

«ἀκοινώνητός ἐστι τῆς Ἐκκλησίας καὶ τῶν Οὐρανῶν ἀλλοτρία »

( Μ. Ἀθανασίου ΒΕΠΕΣ 33, 178 ),

«Τὸἔσχατον πτῶμά ἐστι τῆς ψυχῆς»

( Ἁγίου Γρηγορίου Νύσσης , ΡG , 44 , 504 ),

«Θεομίσητός ἐστιν ἡ αἵρεσις »

(Μ. Ἀθανασίου ΒΕΠΕΣ 31, 241 ).

Ἐνῶ οἱ αἱρετικοί, κατὰ τὸν Μ. Ἀθανάσιον, εἶναι λύκοι

καὶ πρόδρομοι τοῦ Ἀντιχρίστου

(Πίστις τῶν ἁγίων Πατέρων τῶν ἐν Νικαίᾳ, P.G. 28, 1641 c. ),

καί κατὰ τὸν Μ. Βασίλειο, 

εἶναι χειρότεροι καὶ ἀπὸ τὸν Ἰούδα

(Ἐπιστολὴ σμ΄, P.G. 32, 897 a. ).

     ΟἱἍγιοι διά τῶν εὐσεβῶν ἱερέων καί ἀρχιερέων προτρέπουν τοὺς αἱρετικοὺς νὰἐγκαταλείψουν τὴν αἵρεση καὶ νὰ προσέλθουν στὴν καθολικὴἘκκλησία, διαφορετικὰ δὲν ὠφελοῦνται ἀπὸ τὰ «καλά τους ἔργα», οὔτε μποροῦν νὰ κληρονομήσουν τὴν βασιλεία τοῦ Θεοῦ". 

(Ἁγίου Ἰγνατίου τοῦ Θεοφόρου,P.G. 96, 508 c. ).

«Ἐκτός της Ἐκκλησίας δὲν ὑπάρχει σωτηρία»

(Ἅγιος Κυπριανὸς Καρχηδόνος).

«Ὡς ξένους καὶἐχθρούς τοῦ Θεοῦ, θὰἐννοήσουμε ὅσους εἶναι ἀβάπτιστοι ἢ δὲν ἔχουν ὀρθὴ πίστη»

(Ὁσίου Ἰωάννη Σιναΐτη , Περὶἀποταγῆς β΄).

     Εἶναι δυνατόν, ὅταν ἡ αἵρεση "ἀρνεῖται τήν Ὀρθοδοξίαν, ἀντιμάχεται τήν ἀλήθειαν καί φθείρει ἐν κακῇ διδασκαλίᾳ τήν πίστιν τοῦ Θεοῦ", "ὑπέρ ἧς Ἰησοῦς Χριστός ἐσταυρώθη" (Ἁγίου Ἰγνατίου τοῦ Θεοφόρου, ΒΕΠΕΣ, 2, 267), ὅταν "ἡ κοινωνία τῆς αἱρέσεως εἶναι ἀλλοτρίωσις Χριστοῦ" (Ἁγίου Θεοδώρου τοῦ Στουδίτου, PG, 99, 127b), ἀπομάκρυνσις "ἀπό τοῦ τῆς Θεοῦ Χάριτος", "πτῶσις εἰς κατάραν" καί "εἰς τό σκότος, τό ἐξώτερον" (Ἁγίου Δαλματίου, M4, 1257) "ἔνθα οὐκ ἔστιν εἰρήνη", ὅταν "δόρατα ἀκοντίζει κατά τῆς Ἐκκλησίας, τοὔτέστιν ἐντός αὐτοῦ τοῦ Οἴκου τοῦ Θεοῦ" (Ἁγίου Κελεστίνου Ρώμης, Μ4, 1048), νά παρέχει τήν κάθαρσιν, τόν φωτισμό καί τήν Θέωση -(μέ ποιά ἄραγε μέσα χάριτος καί ἁγιασμοῦ καί ποιά ἱερωσύνη;),- κατά τούς Πατέρες μας.  

     Καί, ἑπομένως, εἶναι δυνατόν νά παρέχει τήν σωτηρίαν, ὄχι μόνον σέ αὐτούς τούς ἴδιους τούς αἱρετικούς ἀλλά καί σέ ὅσους παραμένουν σέ θανάσιμη κοινωνία μέ τούς αἱρετικούς, οἱ ὁποῖοι:

"εἰ καί τοῖς λογισμοῖς οὐ κατεποντίσθησαν ὅμως τῇ κοινωνίᾳ τῆς αἱρέσεως συνόλλυνται", κατά τόν μέγαν Ὁμολογητήν Ἅγιον Θεόδωρον τόν Στουδίτην;

Ὁ ἐκ τῆς κοινωνίας μέ τήν αἵρεση μολυσμός τῶν ἱερέων καί τῶν πιστῶν

     Εἶναι δυνατόν οἱ αἱρετικοί νά παρέχουν τήν σωτηρία σέ ὅσους παρα-μένουν σέ θανάσιμη κοινωνία μέ αὐτούς, μετά τά ὅσα ἔχουν ἤδη καταστεῖ πασίδηλα σέ ὅλους καί ὅλοι πλέον παντοῦ εἶναι ἐν πλήρει συνειδήσει τῶν διαδραματιζομένων, γιά τούς ὁποίους ἰσχύει τό:

"εἰ καί τοῖς λογισμοῖς οὐ κατεποντίσθησαν ὅμως τῇ κοινωνίᾳ τῆς αἱρέσεως συνόλλυνται", κατά τόν μέγαν Ὁμολογητήν Ἅγιον Θεόδωρον τόν Στουδίτην;

     Ἐάν καί κατά τόν Ἅγιον Θεόδωρον τόν Στουδίτην[33]ἔχει μολυσμόν ἡ κοινωνία μέ τήν ἀναφορά τοῦ ὀνόματος τοῦ αἱρετικοῦ,  (εἰκονομάχου ἐπισκόπου τότε καί Οἰκουμενιστοῦ-Νεοημερολογίτου σήμερα), ἔστω καί ἄν εἶναι ὀρθόδοξος ὁ ἀναφέρων[34], τότε τί βάπτισμα καί τί μυστήρια παρέχει ὁ αἱρετικός ἐπίσκοπος ἤ ὁ ἱερεύς πού τόν μνημονεύει καί ποιά χάρη παίρνουν οἱ πιστοί ἀπό τόν μολυσμόν αὐτόν;

     Ἑπομένως, ὁ διακόπτων τήν κοινωνία μέ τούς αἱρετικούς καί προσερχόμενος στήν Ἐκκλησία τῶν Πατέρων, προσέρχεται καί ἀποκηρύσσει τήν αἵρεση μέ λίβελο καί μυρώνεται, σύμφωνα μέ τούς Ἱερούς Κανόνες καί κατά τόν Μέγα Βασίλειο, (47ος Ἱερός Κανών), καί κατά τόν Ἅγιο Νικόδημο τόν Ἁγιορείτη, ἐάν δέν ἔχει τηρηθεῖ ἡ τριττή κατάδυση, βαπτίζεται.[35]

     Ὁ βιογράφος τοῦ Ἁγίου Μαξίμου τοῦ Ὁμολογητοῦ ἀναφέρει ὅτι ἡ κοινωνία μέ τόν αἱρετικό Σέργιο ἦταν ἡ αἱτία τῆς φυγῆς τοῦ Ἁγίου Μαξίμου ἀπό τήν Κνωσταντινούπολη,γιά νά μή μολυνθεῖ!Περί μολυσμοῦ ἀπό τήν κοινωνία μέ τήν μονοθελητική αἵρεση! Γράφει ἐπὶ λέξει[36]:

     " Ἐπεί δ᾽ ἑώρα, (ὁ Ἅγιος Μάξιμος), ὡς ἀνωτέρω ἔφαμεν, τὴν τῶν Μονοθελητῶν τηνικαῦτα αἵρεσιν εἰς τέλειον μᾶλλον ἐκτεινομένην, καὶ δεινῶς κὰθ᾽ ἡμέραν ὑπὸ τῶν τῆς ἀσεβείας προστατῶν αὐξανομένην, ἔστενε μὲν καὶ πένθει βαρυτάτῳ συνείχετο, οἰκτιζόμενος μάλιστα καὶ τοὺς τὰ παράνομα δρῶντας, οὐκ εἶχε δ᾽ ὅ,τι καὶ πράξοιεν ἑαυτῶ, οὕτω τοῦ κακοῦ εἰς ἄμετρον ἐκχυθέντος, καὶ Ἐώαν μικροῦ πᾶσαν καταλαβόντος καὶ Ἑσπέριον. Ὅθεν καὶ ἐν τοσούτοις δεινοῖς, τούθ' εὑρίσκει μόνον ἑαυτῷ τὸ λυσιτελοῦν, καὶ τοῖς πράγμασιν.Ἐπεί γὰρ ἐγίγνωσκε τὴν πρεσβυτέραν Ρώμην τοῦ τοιούτου καθαρεύουσαν μύσους, (σ.σ. τοῦ μολυσμοῦ) καὶ ὅσον ἐν Ἀφρικῇ, καὶ ὅσον ἐν ἄλλοις τόποις καὶ νήσοις ἐκείναις ταῖς πέριξ, λιπῶν τὰ ἐνταῦθα, ἐκεῖσε ἐπιφοιτᾶ, συνηγορίαν δώσων τῷ λόγῳ καὶ τοῖς ἐκεῖ συνεπόμενος ὄρθοδοξοις∙"

     Τοὺς ἁγίους Πατέρες καὶ Διδασκά-λους μιμήθηκαν καὶ οἱ Ἁγιορεῖτες Ὁσιομάρτυρες πού μαρτύρησαν ἐπὶ Βέκκου τοῦ Λατινόφρονος καὶ ἔγραψαν τὴν περίφημη ἐκείνη ἐπιστολὴ πρὸς τὸν Αὐτοκράτορα Μιχαὴλ τὸν Παλαιολόγον, ἡ ὁποία εἶναι θεολογικότατη καὶ πλήρης Θείων ἀληθειῶν ὅπου περί τοῦ μολυσμοῦ ἐκ τῆς αἱρέσεως. διαλαμβάνονται τά ἑξῆς:

     " Ἐμπεριέχεται δὲ καὶ στὸν ΙΕ΄ Κανόνα τῆς ἁγίας καὶ μεγάλης Α΄ καὶ Β΄ ἐπονομασθείσης Συνόδου, ὅτι ὄχι μόνον ἀνεύθυνοι εἶναι ἀλλὰ καὶ ὅτι πρέπει νὰ ἐπαινοῦνται αὐτοὶ οἱ ὁποῖοι ἀποσχίζονται ἀπὸ αὐτοὺς ποὺ εἶναι προφανῶς αἱρετικοὶ καὶ διδάσκουν δημόσια, αἱρετικὰ διδάγματα, καὶ πρὶν νὰ ὑπάρξη συνοδικὴ καταδίκη τους, ἀκριβῶς, ἐπειδὴ ἡ Ὀρθόδοξος του Χριστοῦ Ἐκκλησία τὴν ἀναφορὰν τοῦ ὀνόματος τοῦ ἀρχιερέως, κατὰ τὴν τέλεσιν τῆς ἀναίμακτου θυσίας, τὴν θεωροῦσε πάντοτε συγκοινωνίαν τελείαν μὲ τὸν μνημονευόμενον ἀρχιερέα καὶ τὸ φρόνημά του. Διότι ἔχει γραφεῖ στὴν ἐξήγησιν τῆς Θείας Λειτουργίας ὅτι ἀναφέρει ὁ ἱερουργῶν καὶ τὸ ὄνομα τοῦ ἀρχιερέως ... καὶ ὅτι εἶναι κοινωνὸς αὐτοῦ καὶ τῆς πίστεως καὶ διάδοχος τῶν Θείων μυστηρίων...(καί) ὅτι μολυσμὸν ἔχει ἡ κοινωνία μὲ μόνην τὴν ἀναφορὰν αὐτοῦ, ἔστω καὶ ἂν εἶναι ὀρθόδοξος ὁ ἀναφέρων".[37] 

8. Ἡ κυρυσσομένη σήμερα αἵρεση τοῦ Οἰκουμενισμοῦ καί οἱ ἑνώσεις ὀρθοδόξων (Οἰκουμενιστικῶν) ἐκκλησιῶν μέ τούς καταδικασμένους αἱρετικούς

Μονοφυσίτες καί Λατίνους

1. Σήμερα, ἀφ᾽ ἑνός κηρύσσεται ἡ αἵρεση τοῦ Οἰκουμενισμοῦ, πού ἀπό τούς περισσότερους θεολόγους θεωρεῖται ὡς καινοφανής αἵρεση.

2. Ἀφ᾽ ἑτέρου ἔχουν γίνει καί στήν πράξη ἑνώσεις, μετά ἀπό συμφωνίες τῶν διαφόρων Ὀρθοδόξων Πατριαρχείων καί αὐτοκεφάλων Ὀρθοδόξων Ἐκκλησιῶν μέ καταδικασμένους αἱρετικούς.

$1q  Πρόκειται, λοιπόν, γιά ἄλλη αἵρεση ὅταν μιλᾶμε γιά τήν παναίρεση τοῦ Οἰκουμενισμοῦ, ἡ κήρυξη τῆς ὁποίας ἐπιβάλλει τήν διακοπή τοῦ μνημοσύνου τῶν Οἰκουμενιστῶν ἐπισκόπων καί πατριαρχῶν, ἀλλά καί Οἰκουμενιστῶν γερόντων καί πνευματικῶν, καί πρό Συνοδικῆς Διαγνώμης, κατά τόν 31ο Ἀποστολικό Κανόνα καί τόν 15ο τῆς ΑΒ΄ ἐπί Μεγάλου Φωτίου Συνόδου[38], 

$1q  καί εἶναι ἐντελῶς διαφορετικό τό θέμα τῆς ἑνώσεως ὁλόκληρων Πατριαρχείων, καί αὐτοκεφάλων Ἐκκλησιῶν, πατριαρχῶν, ἐπισκόπων, πρεσβυτέρων, διακόνων μοναχῶν καί λαϊκῶν μέ καταδικασμένους ἀπό Συνόδους αἱρετικούς, ὅπως εἶναι:

$1·οἱ Μονοφυσίτες, μέ τούς ὁποίους ἔχει ἑνωθεῖ τό Πατριαρχεῖο Ἀντιοχείας καί πλῆθος ἄλλων τοπικῶν Νεοημερολογιτικῶν καί Νεο - "παλαιοημερολογιτικῶν" Σλαυικῶν ἐκκλησιῶν, μετά το Σαμπεζύ,

     καί

$1·οἱ Λατῖνοι μέ τούς Οὐνίτες, μέ τούς ὁποίους ἔχουν ἑνωθεῖ καί στήν πράξη, μετά το Μπαλαμάντ, κατ᾽ ἐξοχήν τό Πατριαρχεῖο τῆς Κωνσταντινουπόλεως, ὅλες οἱ Νεοημερολογιτικές ἐκκλησίες τοῦ ἐξωτερικοῦ καί πολλά Σλαυικά Πατριαρχεῖα καί τοπικές ἐκκλησίες, ὅπως καί οἱ Νεοημερολογίτες Ρουμάνοι καί μεγάλα τμήματα τῶν Οὐκρανῶν, ἀφοῦ ἐκεῖ, (στήν Οὐκρανία), ὑπάρχουν τρία ὀρθόδοξα Πατριαρχεῖα (!), τό ἕνα εἶναι οὐνιτικό !

9. Εἰδικότερη θεολογική καί ἱστορική ἀνάλυση

 τῆς ἑνιαίας στάσεως τῶν Ἁγίων Πατέρων, ὅταν μία ἐκκλησία καθίσταται αἱρετική

Πότε  νεκρώνεται ὅλο τό αἱρετικό ἐκκλησιαστικό σῶμα;

     "Οἱ τοίνυν ὑφ᾽ ἑαυτῶν κατακριθέντες καί ὑπό τῶν Ρωμαίων ἐπί ὀγδόης Ἰνδικτιῶνος γενομένης συνόδου καθαιρεθέντες, ποίαν ἐπιτελέσουσιν μυσταγωγίαν∙ ἤ ποῖον πνεῦμα τοῖς παρά τῶν τοιούτων ἐπιτελουμένοις ἐπιφοιτᾶ;"

Ἅγιος Μάξιμος ὁ Ὁμολογητής

1. (PG  90, 120)

 Οἱ ἑνώσεις μέ τούς Μονοφυσίτες

καί τούς Λατίνους

     Ἡ ἕνωση τῶν Νεοημερολογιτῶν στήν πράξη μέ τήν καθημερινή μυστηριακή καί συμπροσευχητική διακοινωνία μέ τούς προκαταδικασμένους αἱρετικούς Μονοφυσίτες καί Λατίνους, στήν Ἀντιόχεια καί στίς μητροπόλεις τοῦ κλίματος τοῦ Οἰκουμενικοῦ Πατριαρχείου συνεπάγεται τόν μολυσμόν καί τήν σταδιακή σήψη ὅλων τῶν Νεοημερολογιτικῶν αὐτῶν ἐκκλησιῶν. Συνεπάγεται τήν ἡμέραν καθ᾽ ἡμέραν ἐξάπλωση τῆς νεκροποιοῦ ἀσθένειας τῆς Μονοφυσιτικῆς καί Λατινικῆς αἱρέσεως καί τῆς σήψεως καί στήν συνέχεια τήν πλήρη ἀπονέκρωση τῶν ἐκκλησιῶν αὐτῶν.

     Ἡ σήψη καί ἡ νεκροποιός ἀσθένεια ἐξαπλώνεται ὄχι μόνον σέ αὐτούς πού ἑνώνονται μέ τούς καταδικασμένους αἱρετικούς, ἀλλά καί στούς κοινωνοῦντες μέ αὐτούς, ὅπως συμβαίνει μέ ὅσους κοινωνοῦν μέ τά Πατριαρχεῖα Ἀντιοχείας καί τό λεγόμενο Οἰκουμενικό, δηλ. τῶν Νεοημερολογιτῶν καί τῶν Νεο-"παλαιοημερολογιτῶν" τῶν Σλαυικῶν Πατριαρχείων, ἀφοῦ ἀκολουθοῦν τούς πεπτωκότες στήν αἵρεση καί κοινωνοῦν μαζί τους, χωρίς καμμία ἀντίσταση, σιωπῶντες καί ἀποδεχόμενοι στήν πράξη τήν γενομένη προδοσία.

     Οἱ περισσότεροι, βέβαια, ἀπό αὐτούς δέν ὑστεροῦν σέ αἱρετικές δηλώσεις καί ἑνωτικές πράξεις, ἀφοῦ καί στήν Ἑλλάδα ἔφερε τόν μιαρό πάπα καί ἀνεγνώρισε τόν παναιρετικό ὡς ἐπίσκοπο ὁ καί σωματικά πλέον νεκρός Χριστόδουλος, καί ὅλη ἡ Νέα ἐκκλησία μέ τήν ἱεραρχία της τόν χειροκρότησε καί μολύνθηκε ἄμεσα πρός θάνατον.

     Οἱ ἄλλες τοπικές ὀρθόδοξες ἐκκλησίες,  ποτέ δέν διέκοψαν τήν κοινωνία μέ τούς πρώην Ὀρθοδόξους καί νῦν πεπτωκότες, πού ἔγιναν αἱρετικοί, κυρίως δέν διέκοψαν τήν κοινωνία μέ τό Πατριαρχεῖο τῆς Ἀντιόχειας καί τό Πατριαρχεῖο τῆς Πόλης, πού ἑνώθηκαν καί στήν πράξη:

     α΄. μέ τούς ὑπό τεσσάρων Οἰκουμενικῶν Συνόδων καταδικασθέντες Μονοφυσίτες

     καί

     β΄. μέ τούς ἀπό πλῆθος Ὀρθοδόξων Συνόδων καί ἀπό τούς Θεοφόρους Πατέρες ἀναθεματισθέντες καί καταδικασθέντες Λατίνους.

α΄.  Τό Πατριαρχεῖο τῆς Ἀντιόχειας ἔχει ἐπισήμως ἑνωθεῖ μέ τούς Μονοφυσίτες, κατόπιν συνοδικῆς σχετικῆς ἀποφάσεως πού ὁρίζει, πότε θά ἱεροπρακτεῖ ὁ Μονοφυσίτης καί πότε ὁ "ὀρθόδοξος", ἀνάλογα μέ τό πλῆθος τῶν πιστῶν πού ἔχει κάθε θρησκευτική κοινότητα.

     Παραθέτουμε τήν σχετική ἐπίσημη συνοδική ἀπόφαση:

     "Ἡ Ἁγία Σύνοδος τῆς Ἀντιοχείας ἀπεφάσισε τά ἑξῆς:

     1. Τόν πλήρη καί ἀμοιβαῖο σεβασμόν τῶν δύο ἐκκλησιῶν ὡς πρός τό τελετουργικόν των, τήν πνευματικότητα, τήν κληρονομίαν καί τούς ἁγίους πατέρας καί τήν πλήρη προστασίαν τῶν λειτουργικῶν πράξεων καί τῆς Ἀντιοχείας καί τῆς Συρίας.

     2. Τήν ἐνσωμάτωσιν τῶν πατέρων καί τῶν δύο ἐκκλησιῶν καί τῆς παραδόσεως τῶν γενικῶς εἰς τά χριστιανικά ἐπιμορφωτικά προγράμματα καί τήν θεολογίαν καθηγητῶν καί μαθητῶν.[39] 

3. Τήν ἀποφυγήν τοῦ νά δέχωνται μέλη μιᾶς ἐκκλησίας εἰς τήν ἄλλην, ὅποιοι καί ἄν εἶναι οἱ λόγοι.

4. Τήν διοργάνωσιν συνάξεων τῶν δύο Συνόδων ὁποτεδήποτε ὑπάρξει ἀνάγκη.

5. Νά παραμείνει κάθε Ἐκκλησία ὡς σημεῖον ἀναφορᾶς διά τά μέλη της εἰς θέματα ἀφορῶντα γάμον, διαζύγιον, υἱοθεσίαν κλπ.

6. Ἐάν δύο ἐπίσκοποι δύο διαφορετικῶν ἐκκλησιῶν συναντηθοῦν διά πνευματικήν τελετήν, θά προῒσταται ἐκεῖνος πού θά ἔχει τό μεγαλύτερον ποίμνιον. Ἀλλά ἄν εἶναι εἰς τό μυστήριον τοῦ γάμου, θά προῒσταται ὁ ἐπίσκοπος τῆς ἐκκλησίας τοῦ νυμφίου.

7. Ὅ,τι ἔχει ἀναφερθῆ προηγουμένως δέν ἰσχύει κατά τόν συνεορτασμόν Ἐπισκόπων εἰς τήν Θείαν Λειτουργίαν.

8. Ὅ,τι ἔχει λεχθῆ εἰς τό ὑπ᾽ ἀριθμ. 6 ἄρθρον, ἰσχύει διά τούς κληρικούς καί τῶν δύο ἐκκλησιῶν.

9. Ἐάν ἕνας ἱερεύς μιᾶς ἐκ τῶν δύο ἐκκλησιῶν τύχη νά εἶναι εἰς κάποιαν περιοχήν, θά τελέση τά θεῖα μυστήρια διά τά μέλη καί τῶν δύο ἐκκλησιῶν, συμπεριλαμβανομένης καί τῆς Θείας Λειτουργίας καί τοῦ μυστηρίου τοῦ γάμου.

  Ὁ ἴδιος ἱερεύς θά κρατήση ἀνεξάρτητον ἀρχεῖον καί διά τάς δύο ἐκκλησίας καί θά  μεταφέρη τήν καταγραφήν τῶν μελῶν τῆς ἀδελφῆς ἐκκλησίας εἰς τήν πνευματικήν της ἐξουσίαν.[40] 

10. Ἐάν δύο ἱερεῖς καί τῶν δύο ἐκκλησιῶν τύχη νά εὑρίσκωνται εἰς κάποιαν κοινότητα, θά ἐναλλάσσονται, καί εἰς περίπτωσιν συν-εορτασμοῦ θά προῒσταται ἐκεῖνος μέ τό μεγαλύτερον ποίμνιον.

11. Ἐάν ἐπίσκοπος ἀπό μίαν ἐκκλησίαν καί ἕνας ἱερεύς ἀπό τήν ἀδελφήν Ἐκκλησίαν τύχη νά συνεορτάζουν, θά προῒσταται, ὅπως εἶναι φυσικόν, ὁ ἐπίσκοπος, ἀκόμη καί ἄν εὑρίσκεται εἰς τήν κοινότητα τοῦ ἱερέως, ἐφ᾽ ὅσον θά ὑπάρχουν λαϊκοί καί ἀπό τάς δύο ἐκκλησίας.

12. Χειροτονίαι εἰς τούς βαθμούς τῆς ἱερωσύνης γίνονται ἀπό τήν πνευματικήν ἀρχήν τῶν ὑποψηφίων εἰς κάθε ἐκκλησίαν, κατά προτίμησιν μέ τήν παρουσίαν ἀδελφῶν ἀπό τήν ἄλλην ἀδελφήν Ἐκκλησίαν.

13. Ἀνάδοχοι καί μάρτυρες γάμου ἐπιτρέπεται νά ἐπιλέγωνται ἀπό τά μέλη καί τῶν δύο ἐκκλησιῶν χωρίς διάκρισιν.

14. Εἰς ὅλας τάς κοινάς ἑορτάς θά προῒσταται ὁ ἀρχαιότερος τῇ τάξει ἱερεύς.

15. Ὅλοι οἱ ὀργανισμοί τῶν δύο Ἐκκλησιῶν θά συνεργάζωνται εἰς ὅλα τά θέματα, μορφωτικά, παιδείαν καί κοινωνικά διά τήν ἀνάπτυξιν τοῦ ἀδελφικοῦ πνεύματος.

     Σᾶς ὑποσχόμεθα, μέ αὐτήν τήν εὐκαιρίαν, ὅτι θά συνεχίσωμεν νά ἐνισχύωμεν τήν σχέσιν μας μέ τήν ἀδελφήν Ἐκκλησίαν καί ὅλας τάς ἄλλας Ἐκκλησίας μέ σκοπόν νά γίνωμεν ὅλοι μία κοινότητα κάτω ἀπό ἕνα Ποιμένα".[41] 

β΄. Κατά τόν π. Γεώργιο Μεταλληνό, ὁμότιμο νῦν καθηγητή τῆς Θεολογικῆς Σχολῆς τῆς Ἀθήνας, ἡ ἕνωση καί μέ τούς Λατίνους ἔχει γίνει πρό πολλοῦ, ὅπως εἴδαμε πιό πάνω, ἄν μελετήσουμε μέ προσοχή τά ὅσα γράφει ἀναφορικά μέ τὴν προσλαλιὰ πρὸς κληρικοὺς τῆς Ἀμερικῆς καὶ τῆς Γερμανίας τοῦ καὶ σωματικὰ πλέον νεκροῦ, τυμπανιαίου μασώνου, πρώην ψευδοπατριάρχου Ἀθηναγόρα[42]:

     "Πιστεύω ὅτι θὰ ἔλθει (τὸ κοινὸν ποτήριον). Διότι δὲν εἶναι δυνατὸν νὰ μὴ ἔλθει, διότι ἤδη ἔρχεται. Διότι ἤδη εἰς τὴν Ἀμερικὴν μεταλαμβάνετε πολλοὺς ἀπὸ τὸ Ἅγιον Ποτήριον καὶ καλὰ κάνετε. Καὶ ἐγὼ ἐδῶ, ὅταν ἔρχονται Καθολικοὶ καὶ Προτεστάνται καὶ ζητοῦν νὰ μεταλάβουν, τοὺς προσφέρω τὸ Ἅγιον Ποτήριον! Καὶ εἰς τὴν Ρώμην τὸ ἴδιο γίνεται καὶ εἰς τὴν Ἀγγλίαν καὶ εἰς τὴν Γαλλίαν."

     Ὁ π. Γεώργιος Μεταλληνός ἀναφερόμενος στό οὐνιτικό συλλείτουργο στήν Κωνσταντινούπολη τό Νοέμβριο τοῦ 2006 καί τήν ἐπίσκεψη τοῦ Χρυσοδούλου στή Ρώμη τό Δεκέμβριο τοῦ 2006, γράφει ὅτι ὑπάρχουν Μητροπολίτες πού δέχονται

     "τήν παπική "ἐκκλησία" ὡς Ἐκκλησία τοῦ Χριστοῦ, μέ μυστήρια καί Χάρη. Γι᾽ αὐτούς ἡ Ἕνωση ἔχει γίνει ἤ οὐδέποτε ἔπαυσε νά ὑπάρχει".[43]

     Ὁ π. Θεόδωρος Ζήσης, καθηγητής τῆς Θεολογικῆς Σχολῆς τοῦ Πανεπιστημίου τῆς Θεσσαλονίκης σημειώνει ὅτι οἱ Λατινόφρονες τῆς Φεράρας-Φλωρεντίας ἦσαν λιγότερο ἐπικίνδυνοι ἀπό τούς σημερινούς!

     Ἐκεῖνοι "ἐσχεδίαζαν καί ἐχάλκευαν μέ κρυφές συμφωνίες τήν Ἕνωση, χωρίς νά ἐνημερώνουν ὅλα τά μέλη τῆς ἀντιπροσωπείας, γιά νά μήν ὑπάρχουν ἀντιδράσεις, ὅπως δέν ἐνημερώνεται καί σήμερα ὁ πιστός λαός καί δέν ἀντιλαμβάνεται γι᾽ αὐτό ὅτι ἡ Ἕνωση γίνεται ἤδη σταδιακά, ἔχει προχωρήσει οὐσιαστικά μέ συμπροσευχές, συλλείτουργα καί ἀμοιβάια ἐκκλησιολογική ἀναγνώριση, εἰς τρόπον ὥστε τό κοινό Ποτήριο, ὅταν ἔλθη ἐπισήμως νά ἀποτελεῖ ἁπλῶς μία ἐπισφράγιση καί ἐπικύρωση τῆς γενομένης ἤδη Ἑνώσεως".[44]

     Ὁ καθηγούμενος τῆς Ἱερᾶς Μονῆς Γρηγορίου π. Γεώργιος Καψάνης τονίζει:

     "ὅτι τό Οἰκουμενικόν Πατριαρχεῖον δέν θεωρεῖ πλέον τόν Πάπαν καί τήν Ρωμαιοκαθολικήν Καθολικήν Ἐκκλησίαν ὡς αἱρετικούς, σχισματικούς καί πλανωμένους, ἐφ᾽ ὅσον δέχεται τήν μέν Παπικήν ἐκκλησίαν ὡς "ἁγίαν", τόν δέ ἐπικεφαλῆς αὐτῆς ὡς "ἅγιον", "μακαριστόν", ὑπέρ οὗ τελεῖ καί ἐπιμνημόσυνον δέησιν.

     "Πάντα τά ἀνωτέρω"... "σημαίνουν ἐπίσης ὅτι ἡ Ἕνωσις ἔχει γίνει καί ἀπομένει ἡ μεθόδευσις τῆς τελείας μυστηριακῆς κοινωνίας, πρός τήν ὁποίαν ὁλοταχῶς βαίνομεν, ἐφ᾽ ὅσον ὁ Θεολογικός Διάλογος θά παρακάμψη τάς δογματικάς καί ἐκκλησιολογικάς διαφοράς καί θά ἀσχοληθῆ μέ τό κεφάλαιον περί μυστηρίων, προφανῶς διά τήν ἐπιτάχυνσιν τῆς μυστηριακῆς κοινωνίας".[45]

     Ὁ φλογερός κήρυκας μητροπολίτης Αὐγουστῖνος Καντιώτης ἤδη ἀπό τό 1980 τόνιζε ἐπίσης τά ἑξῆς:

     " Ἡ ἕνωσις, ἡ ψευδοένωσις ἔχει ἀποφασισθῆ. Ἔχει ἀποφασισθῆ εἰς μυστικά διαβούλια Ἀνατολῆς καί Δύσεως, διαβούλια πολιτικῆς, οἰκονομικῆς καί θρησκευτικῆς φύσεως, ὧν ἐγκέφαλος ὁ πάπας.

     Τό σχέδιον πρός πραγματοποίησιν τοῦ σκοποῦ ἐξελίσσεται κατά φάσεις καί στάδια ἐν ἀγνοίᾳ τοῦ Ὀρθοδόξου λαοῦ, ὁ ὁποῖος ἔκπληκτος μίαν πρωίαν θά ἀκούση ὅτι ἡ ἕνωσις ἐπετεύχθη! Προΐμιον δέ αὐτῆς εἶναι αἱ κοιναί προσευχαί Ὀρθοδόξων μετά δυτικῶν, τάς ὁποίας κατά περίεργον τρόπον θέλουν τινές νά δικαιλογήσουν. Δέν εἶναι ὑπερβολή, ἐάν εἴπωμεν ὅτι εὑρισκόμεθα εἰς τό κύκλωμα φοβερῶν ἡμερῶν διά τήν Ὀρθόδοξον πίστιν. Συντελεῖται εἰς βάθος καί ἔκταση προδοσία, τήν ὁποίαν δέν δυνάμεθα νά φαντασθῶμεν!

     Ἱεράρχης τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας, ὁ Μητροπολίτης Λεοντοπόλεως Νικόδημος (τοῦ Πατριαρχείου Ἀλεξανδρείας) προέβη εἰς δηλώσεις εἰς τάς ὁποίας λέγει:

     Εἶναι χαρακτηριστικόν ὅτι εἰς τούς ἐνταῦθα καθολικούς κύκλους λέγεται ὅτι τά πράγματα θά διευθετηθοῦν ἐν κρυπτῷ καί παραβύστῳ καί ἐρήμην τῶν ποιμνίων τῶν δύο Ἐκκλησιῶν. Ὑπό τῶν κληρικῶν τούτων, τά ποίμνια θά εὑρεθοῦν  πρό τετελεσμένων γεγονότων.

     Καί ὅσον μέν ἀφορᾶ εἰς τά ποίμνια τῶν Δυτικῶν, ἄγνωστον τί θά συμβῆ. Ὡς πρός δέ τήν παρ᾽ ἡμῖν Ἐκκλησίαν, τρέμομεν παρά τῷ εὐσεβῇ λαῷ, ὅταν ἔλθουν εἰς φῶς αἱ νῦν ἐν τῷ σκότει ἐκτυλισσόμεναι μηχανορραφίαι καί θά ἀποκαλυφθῆ ὅτι οἱ τεταγμένοι διά νά προστατεύσουν τήν Ἐκκλησίαν κα΄τό ποίμνιον ἐγένοντο συνένοχοι τῶν ἐπιβουλευομένων αὐτούς"[46]

     Ἡ ἀποτείχιση ἀπὸ αὐτοὺς τούς αἱρετικούς, ἐκπεπτωκότες ἀπό τήν Ὀρθοδοξία ἐπισκόπους, πρεσβυτέρους καί γέροντες, πού ἀποτελοῦν σεσηπότα μέλη, ἐπειδή κοινωνοῦν μέ κεκριμένους αἱρετικούς, εἶναι ἀναντίρρητα αὐτονόητη.

     Κατὰ τὴν ἑρμηνείαν ὅλων τῶν κανονολόγων τῆς Ἐκκλησίας μας, Ζωναρᾶ, Ζυγαβινοῦ, Βαλσαμῶνα, τοῦ γνωστοῦ κανονολόγου τῆς Σερβικῆς Ἐκκλησίας Νικοδήμου Μίλας, τοῦ Ἁγίου Νικοδήμου τοῦ Ἁγιορείτου, καί κατ᾽ ἐξοχήν τῶν ἐπί Βέκκου τοῦ Λατινόφρονος Μαρτυρησάντων Ἁγιορειτῶν Πατέρων εἶναι ἀναμφισβήτητα ἐπιβεβλημένη ἡ ἀποτείχιση ἀπό τούς ἑνουμένους μέ καταδικασμένους αἱρετικούς, χωρίς νὰ χρειάζεται ἐκ νέου συνοδικὴ καταδίκη τῆς ἀρξαμένης ἑτεροδιδασκαλίας καί πράξεως[47].

     Ὁ ψευδοπατριάρχης, μασῶνος καί τυμπανιαῖος Ἀθηναγόρας, τοῦ ὁποίου τήν στάση καί τό ἔργο συνέχισαν ὁ πατριάρχης Δημήτριος καί ὁ νῦν κ. Βαρθολομαῖος ἔγραφε τό 1968 ἐπί τῇ ἑορτῇ τῶν Χριστουγέννων πρός τόν νεκρόν Πάπαν Παῦλον τόν Στ΄:

     " Ἐν τῇ κοινωνίᾳ ταύτῃ (τῆς ἀγάπης τοῦ Χριστοῦ) ἱερουργοῦντες μετά τῆς χορείας τῶν περί ἡμᾶς ἱερωτάτων Μητροπολιτῶν καί ὑπερτίμων, μνησθησόμεθα ἀπό τῶν διπτύχων τῆς καρδίας ἡμῶν τοῦ τιμίου ὀνόματός Σου, ἀδελφέ Ἁγιώτατε τῆς Πρεσβυτέρας Ρώμης Ἐπίσκοπε, ἐνώπιον τῆς ἁγίας ἀναφορᾶς αὐτοῦ τούτου τοῦ τιμίου Σώματος καί αὐτοῦ τούτου τοῦ τιμίου Αἵματος τοῦ Σωτῆρος ἐν τῇ θείᾳ Λειτουργίᾳ τοῦ Ἁγιωτάτου προκατόχου ἡμῶν, Ἰωάννου τοῦ Χρυσοστόμου. Καί ἐροῦμεν τῇ ἁγίᾳ ἡμέρᾳ τῶν Χριστουγέννων ἐνώπιον τοῦ ἁγίου θυσιαστηρίου καί λέγομεν Σοί: τῆς Ἀρχιερωσύνης Σου μνησθείη Κύριος ὁ Θεός, πάντοτε, νῦν καί ἀεί, καί εἰς τούς αἰώνας τῶν αἰώνων"[48] 

     Μνημόνευε, λοιπόν, στήν Ἁγία Πρόθεση καί στό Ἅγιον Θυσιαστήριον τόν Παναιρετικό,  νεκρό καί ἀβάπτιστο Πάπα ὁ τυμπανιαῖος ψευδοπατριάρχης Ἀθηναγόρας. Τό ἴδιο ἔκανε καί ὁ διάδοχός του Δημήτριος καί κάνει σήμερα καί ὁ κ. Βαρθολομαῖος, ὅπως διεκήρυξαν στούς ἐνθρονιστήριους λόγους τους, ὅτι δηλ. θά ἀκολουθοῦσαν τούς προκατόχους τους.

     Ὁ Μέγας Ἐκκλησιάρχης Σίλβεστρος Συρόπουλος, πιεζόμενος ἀπό τόν Λατινόφρονα Αὐτοκράτορα νά μνημονεύει τόν πάπα ἀπάντησε:

     " Ἐκεῖνοι γάρ μνημονεύονται ἐπ᾽ ἐκκλησίαις, ὅσοι εἰσίν ὁμόδοξοι καί κοινωνικοί πρός τήν αὐτήν Ἐκκλησίαν. Οἱ δέ ἀκοινώνητοι οὐδέ μνημονεύονται, οὐδέ ἔχει ἄδειάν τις τῶν ἱερωμένων εὔχεσθαι ἐπ᾽ ἐκκλησίαις ὑπέρ ἀκοινωνήτου. Ὁ δέ πάπας ἐστίν ἀκοινώνητος. Πῶς οὖν μνημονευθήσεται ὁ ἀκοινώνητος μετά τῶν κοινωνικῶν;"[49]

     Ὁ δέ μέγας Μάξιμος διδάσκει μεγάλῃ τῇ φωνῇ διά μέσου τῶν αἰώνων:

     "Εἰ καί ὁ βασιλεύς καί ὁ Πατριάρχης καί ἡ Σύνοδος γράψωσι πρός τόν Ρώμης ἔγγραφον συγκατάθεσιν τῆς πίστεως κατά τό εἰκός, ἐγώ πάλιν οὐ κοινωνῶ ὑμῖν, ἐπειδή ἐν τοῖς Διπτύχοις μνημονεύετε Σεργίου, Πύρρου, Παύλου καί Κύρου, οἵτινες ἔξαρχοι κεχρηματίκασι τῆς αἱρέσεως, καί οὐ μόνον ὑπό τοσούτων Συνόδων ἀνεθεματίσθησαν ἐν Ἱεροσολύμοις, ἐν Ρώμῃ καί ἐν Ἀφρικῇ, ἀλλά καί ἀπέθανον ἐν τῇ αἱρέσει καί τῷ χωρισμῷ τῷ ἀπό τῆς καθόλου Ἐκκλησίας, καί ἐπειδή ὑμεῖς ἐκείνοις κοινωνεῖτε, εἰ καί Ὀρθόδοξοι γένησθε, οὐ κοινωνῶ ὑμῖν, ἐπειδή κοινωνεῖτε τοῖς ἀκοινωνήτοις".[50]

     Ὁ Πατριάρχης Γεννάδιος Σχολάριος στό γράμμα του πρός τούς ἐκκλησιαστικούς, διδάσκει ὅτι:

     " Ἡ πνευματική κοινωνία τῶν ὁμοδόξων, καί ἡ τελεία ὑποταγή πρός τούς γνησίους ποιμένας ἐκφράζεται μέ τό μνημόσυνο. Οἱ Σύνοδοι καί οἱ ἄλλοι Πατέρες ὁρίζουν ὅτι αὐτῶν πού ἀποστρεφόμεθα τό φρόνημα, (αὐτῶν) πρέπει νά ἀποφεύγουμε καί τήν κοινωνία"[51]

     "Ὅσοι μὲ ταπείνωση δέχονται καὶ ὑποτάσσονται στὴν Ἱερὰ Παράδοση εἶναι ἄξια μέλη τῆς Ἐκκλησίας. Ὅσοι ἀπὸ ὑπερηφάνεια τὴν ἀρνοῦνται ἢ θέλουν ἀνθρωποκεντρικὰ νὰ ἀλλοιώσουν τὸν Θεανθρωποκεντρικὸ χαρακτῆρα της, ἐξέρχονται τοῦ σώματος τῆς Ἐκκλησίας, ποὺ εἶναι τὸ σῶμα τοῦ Χριστοῦ."[52]

     Ἄραγε τί συμβαίνει, ὅταν οἱ Νεοημερολογίτες δὲν ἀκολουθοῦν τὴν Παράδοση τῶν Ἁγίων ἑπτὰ Οἰκουμενικῶν Συνόδων, ποὺ εἶχαν ἑνιαῖο ἑορτολόγιο, ὅταν δηλ. δὲν ἀκολουθοῦν τὴν Παράδοση 1600 χρόνων;

     Κατὰ τὴν διακήρυξη καὶ τοῦ π. Γεωργίου Καψάνη ἔχουν ἐξέλθει τοῦ Σώματος τῆς  Ἐκκλησίας.
     Πολὺ περισσότερο εἶναι ἀποκεκομμένοι ἀπὸ τὸ Ὀρθόδοξο Σῶμα, καί κατά τήν γνώμη τοῦ π. Γεωργίου Καψάνη, ἀπό τὸ Σῶμα τοῦ Χριστοῦ:

$11.ὅταν αἴρουν τὰ ἀναθέματα ποὺ ἐπέβαλαν οἱ Ἅγιοι Πατέρες κατὰ τῶν Παπικῶν, ὅπως ἔκανε μονομερῶς καὶ ἀντικανονικῶς ὁ μασῶνος ψευδοπατριάρχης  Ἀθηναγόρας το 1965, πού ἦρε τό αἰώνιο ἀναθέμα πού ἐπεβλήθη ἀπό τίς Ἄγιες Συνόδους καί τού Θεοφόρους Πατέρες, οἱ ὁποῖες καταδίκασαν τίς φρικτές αἱρέσεις τῶν Λατίνων, ὅπως τό φιλιόκβε, τό ἀλάθητο τοῦ Πάπα, τό πρωτεῖο τήν ἄσπιλη σύλληψη καί τήν κακοδοξία γιά τήν κτιστή χάρη!

$12.ὅταν συναγελάζονται καὶ συμπροσεύχονται σὲ κάθε εὐκαιρία μὲ τοὺς κηρυχθέντες ὑπό τῶν Ἁγίων Πατέρων αἱρετικούς, Προτεστάντες, Παπικοὺς καὶ Μονοφυσίτες, ἀλλὰ, τό καί φοβερώτερο, καί μέ ἑτεροθρήσκους καὶ εἰδωλολάτρες, ὅπως γίνεται σήμερα ἀπὸ τὴν παγκόσμια Νεο-ὀρθοδοξία κυρίως ἀπό τούς κακοδόξους Φαναριῶτες καί τούς ἐπισκόπους τοῦ κλίματος τοῦ πεπτωκότος Πατριαρχείου,

$13. ὅταν συνάπτουν συμφωνίες μαζί τους καὶ ἀναγνωρίζουν τὰ μυστήρια πανάρχαιων αἱρετικῶν, στό Μπαλαμὰντ μὲ τοὺς Οὐνίτες καί στό Σαμπεζὺ μὲ τοὺς Μονοφυσίτες, καί κοινωνοῦν πλέον μαζί τους συμπροσευχητικά ἀλλά καί μυστηριακά, ὅταν συλλειτουργοῦν οὐνιτικὰ μὲ τὸν πάπα, οἱ Ἀθηναγόρες, οἱ Δημήτριοι καὶ οἱ Βαρθολομαῖοι καί ὅλοι οἱ ἐπίσκοποι τοῦ κλίματος τοῦ Πατριαρχείου καὶ μεταδίδουν συνεχῶς τὰ "μυστήριά" τους στοὺς αἱρετικούς,

  4.  καί ὅταν συμμετέχουν, καί μάλιστα ὡς ὀργανικά καί ἐνεργά μέλη,        στό Παγκόσμιο Συμβούλιο τῶν "Ἐκκλησιῶν" (γράφε τοῦ Σατανᾶ).        Ἀφοῦ καί μόνον ἡ συμμετοχή σ᾽ αὐτό αἴρει τήν ὑπόσταση μιᾶς     ἐκκλησίας ὡς ἐκκλησίας, σύμφωνα μέ τό καταστατικό του. 

10. Ἡ στάση καί ἡ διδασκαλία τοῦ Ἁγίου Μαξίμου

καί τοῦ Ἁγίου Σωφρονίου

γιά τήν ἀποτείχιση καί ἡ σύγκληση Συνόδων γιά τήν καταδίκη τῆς Μονοθελητικῆς αἱρέσεως

     Οἱ διφένσορες τοῦ Οἰκουμενισμοῦ γράφουν:

     "Ἀρκετὰ παραδείγματα ἀπὸ τὴν ἐκκλησιαστικὴ Ἱστορία ἀποδεικνύουν, ὅτι ἀπὸ τὴν ἐμφάνιση τῆς αἱρετικῆς διδασκαλίας μέχρι τὴν τελικὴ καταδίκη της μεσολαβοῦσε ἕνα διάστημα, μικρὸ ἡ μεγάλο. Στὴν περίοδο αὐτὴ ἡ Ἐκκλησία προσπαθοῦσε διὰ τῶν ἐκπροσώπων της νὰ φέρη σὲ μετάνοια τοὺς "καινούς" διδασκάλους, ἐφαρμόζοντας τὴν ἀναγνωρισμένη ἀπὸ ὅλους τούς ἁγίους Πατέρες γραμμὴ τῆς Οἰκονομίας. Ἔτσι π.χ. ἐνῶ ὁ Μονοθελητισμὸς ἄρχισε νὰ κηρύττεται τὸ 615, οἱ κύριοι πολέμιοί του, ἅγιοι Σωφρόνιος καὶ Μάξιμος, δὲν φαίνεται νὰ ἔχουν διακόψει τὴν ἐπικοινωνία μὲ τοὺς αἱρετικοὺς πρὸ τῶν συνόδων τῆς Δύσεως (640-649) ποὺ τοὺς ἀναθεμάτισαν."

     Ὡστόσο ἡ ἀλήθεια εἶναι ἐντελῶς διαφορετική, ὅπως τό βλέπουμε στόν βίο τοῦ Ἁγίου Μαξίμου καί στόν διάλογο πού ἔγινε ἀνάμεσα στούς ἀποκρισάριους τοῦ αὐτοκράτορα καί τόν Μεγάλο Ὁμολογητή:

     "Οὐ κοινωνεῖς τῷ θρόνῳ Κωνσταντινουπόλεως; Καί εἶπεν∙ οὐ κοινωνῶ. Διά ποίαν οὐ κοινωνεῖς αἰτίαν, εἶπον;

     Ἀπεκρίθη∙ ὅτι τάς ἁγίας τέσσαρας συνόδους ἐξέβαλον διά τῶν ἐν Ἀλεξανδρείᾳ γενομένων ἐννέα κεφαλαίων∙ καί διά τῆς ἐν ταύτῃ τῇ πόλει γενομένης παρά Σεργίου Ἐκθέσεως, καί διά τοῦτο προσεχῶς ἐπί τῆς ἕκτης Ἰνδικτιῶνος ἐκτεθέντος Τύπου∙ καί ὅτι ὅπερ ἐδογμάτισαν διά τῶν Κεφαλαίων, διά τῆς Ἐκθέσεως κατέκριναν∙ καί ὅπερ ἐδογμάτισαν διά τῶν κεφαλαίων, διά τοῦ Τύπου ἠκύρωσαν∙ καί καθεῖλον ἑαυτούς τοσαυτάκις. Οἱ τοίνυν ὑφ᾽ ἑαυτῶν κατακριθέντες καί ὑπό τῶν Ρωμαίων ἐπί ὀγδόης Ἰνδικτιῶνος γενομένης συνόδου καθαιρεθέντες, ποίαν ἐπιτελέσουσιν μυσταγωγίαν∙ ἤ ποῖον πνεῦμα τοῖς παρά τῶν τοιούτων ἐπιτελουμένοις ἐπιφοιτᾶ;"[53]

     Μποροῦμε, λοιπόν, νὰ βγάλουμε ὡς συμπέρασμα, (αὐθαίρετο βέβαια), ὅπως ἔκαναν οἱ σύμμαχοι τῶν Οἰκουμενιστῶν τῆς Μονῆς Γρηγορίου, ὅτι τάχα οἱ Ἅγιοι δὲν διέκοπταν τὸ μνημόσυνον τῶν αἱρετικῶν πρὸ συνοδικῆς διαγνώμης, μόνον ἀπὸ μίαν προσφώνησιν σέ ἐπιστολήν τοῦ Ἁγίου Σωφρονίου[54], στὴν ὁποίαν πάντως σαφέστατα καταδικάζεται ὁ Μονοθελητισμός, καὶ μόνον ἐπειδὴ ἀκόμη κρατοῦσαν οἱ συζητήσεις καί οἱ προσπάθειες συνδιαλλαγῆς, ἀπευθύνθηκε ὁ Ἅγιος μίαν φοράν πρὸς τόν Μονοθελήτη Σέργιον[55] φιλοφρόνως, ὀνομάζοντάς τον ἀδελφόν καί συλλειτουργόν;   

     Τά πράγματα βέβαια δέν εἶναι ἔτσι!

     Μόνον γιὰ ἐλάχιστον χρονικόν διάστημα διατηροῦσαν οἱ Ἅγιοι τὴν κοινωνίαν, μέχρι νὰ γνωστοποιηθῆ ἐπισήμως ἡ αἵρεση.

     Ἐν προκειμένῳ διατηρήθηκε ἡ ἁβροφροσύνη τοῦ Ἁγίου Σωφρονίου, ὅσο διαρκοῦσαν οἱ προσπάθειες, μήπως μπορέσει νά  προσεταιρισθῆ ὁ Ἅγιος Σωφρόνιος τὸν Μονοφυσίτη - Μονοθελήτη πατριάρχη Σέργιο στὶς Ὀρθόδοξες θέσεις.

     Ὑπάρχει καμμία σύγκρισις τοῦ τότε καὶ τοῦ σήμερα πού ἔχουν καταλυθεῖ τά πάντα;

     Ἀλλά καί τό ἐντελῶς ἀντίθετο μάλιστα συμπέρασμα ἐξάγεται ἀπό τίς πλήρους χάριτος καί δυνάμεως πνευματικῆς ἀπαντήσεις πού δίνει ὁ Μέγας Μάξιμος, μαθητής καί συναθλητής τοῦ Ἁγίου Σωφρονίου πού διαβάζουμε στό ποιό πάνω κείμενο.

     Τί γράφαμε στὸ τεῦχος 28 τῶν "Ἁγίων Κολλυβάδων", γιά τόν Ἅγιο Μάξιμο καί τόν Ἅγιο Σωφρόνιο, ἐγκύπτοντας λεπτομερέστερα στὴν στάση τῶν μεγάλων Ἁγίων ἀπέναντι στὴν αἵρεση καί ἀπαντῶντας τότε στήν Μονή Γρηγορίου;

     "Ἐπειδὴ ὅμως καὶ ἡ στάση καὶ ἡ διδασκαλία τοῦ Ἁγίου Μαξίμου τοῦ Ὁμολογητοῦ ἀποτελεῖ ἀξεπέραστο σκόπελο γιὰ τούς Γρηγοριάτες, ὁ Ἅγιος Μάξιμος παρουσιάζεται ὅτι δὲν διέκοψε κοινωνία πρὸς τοὺς Μονοθελῆτες, παρὰ μόλις πρὸς τὸ τέλος τῆς ζωῆς του!

     Πάντως καὶ ἔτσι νὰ εἶχαν τὰ πράγματα, ἐνῶ ἡ Ἱστορία ἄλλα μας διδάσκει, ἡ διακοπὴ τοῦ μνημόσυνου τῶν αἱρετικῶν Μονοθελητῶν ποιμένων ἔγινε ἀπὸ τὸν Ἅγιο Μάξιμο πολὺ πρὶν ἀπὸ τὴν ΣΤ΄ Οἰκουμενικὴ Σύνοδο (680), "ποὺ εἶναι ἡ μόνη ἁρμόδια," κατὰ τούς πατέρες τῆς Μονῆς Γρηγορίου, "νὰ κατακρίνει τὴν αἵρεση καὶ τότε μόνον" κατὰ τὴν καινοφανῆ διδασκαλία, "ὀφείλουμε νὰ διακόπτουμε τὴν κοινωνία μὲ τοὺς αἱρετικούς," ἀφοῦ ὁ Ἅγιος καὶ μέγας Θεολόγος καὶ Ὁμολογητὴς, μετὰ ἀπὸ φρικτὰ βασανιστήρια, τὸ 662 παρέδωσε τὸ πνεῦμα του, ἐπειδή ἀκριβῶς δὲν κοινωνοῦσε μὲ τοὺς Μονοθελῆτες.

     Τὸ ὅτι δὲν κοινωνοῦσαν μὲ τοὺς Μονοθελῆτες οἱ μεγάλοι Ἅγιοι καὶ πρὸ Συνοδικῆς διαγνώμης εἶναι ξεκάθαρο καὶ δὲν μένει θολὸ ὅπως τὸ παρουσιάζουν οἱ Γρηγοριάτες."

     Ἔγραφαν οἱ Γρηγοριάτες ὅτι ὁ ἅγιος Μάξιμος ἄρχισε τότε νέους ἀγῶνες γιὰ τὴν σύγκληση συνόδων ποὺ κατεδίκασαν τὸν Μονοθελητισμὸ (641, 646, 649). "Κατὰ τὴν περίοδο αὐτὴ ὁ ἅγιος πρέπει νὰ διέκοψε καὶ τὴν κοινωνία μὲ τοὺς αἱρετικούς."

      Πρέπει νὰ διέκοψε! Πότε, τὸ ἀφήνουν ἀσαφές!

     Καὶ δὲν τὸ λένε μὲ βεβαιότητα!

     Τότε γιατί ὀνομάστηκε Ὁμολογητής ὁ Μέγας Μάξιμος;

     "Ὁ Πατριάρχης ἐδήλωσέ μοι λέγων:

     Ποίας Ἐκκλησίας εἶ; Βυζαντίου, Ρώμης, Ἀντιοχείας, Ἀλεξανδρείας, Ἱεροσολύμων; Ἰδοὺ πᾶσαι μετὰ τῶν ὑπ᾽ αὐτάς ἐπαρχιῶν ἡνώθησαν. Εἰ τοίνυν εἶ τῆς καθολικῆς ἐκκλησίας ἐνώθητι, μήπως ξένην ὁδὸν ἐν τῷ βίῳ καινοτομῶν, πάθης, ὅπερ οὐ προσδοκᾶς."

     "Πρὸς οὕς εἶπον: Καθολικὴν Ἐκκλησίαν τὴν ὀρθὴν καὶ σωτήριον τῆς εἰς αὐτὸν πίστεως ὁμολογίαν ... ὁ τὸν ὅλων εἶναι ὁ Θεὸς ἀπεφήνατο."[56]

     Οἱ ἄνθρωποι ἔλεγαν στόν Ἅγιο Μάξιμο καί στούς μαθητές του:

     "Εἴσαστε τρελλοί. Πραγματικὰ θέλετε νὰ μᾶς πῆτε ὅτι ὁ Αὐτοκράτωρ, οἱ Πατριάρχαι, ὅλοι οἱ Ἐπίσκοποι καὶ οἱ κληρικοὶ καὶ ὅλος ὁ λαὸς εἶναι στὴν αἵρεσιν καὶ μόνον ἐσεῖς εἴσαστε Ὀρθόδοξοι, ἐσεῖς πού οὔτε κἄν ἱερεῖς δὲν εἴσαστε ἀλλὰ ἁπλοῖ μοναχοί;"

     Καὶ ὁ Ἅγιος Μάξιμος τοὺς ἀπαντοῦσε πολὺ σωστά:

     "Πραγματικὰ ἔτσι εἶναι."

     Καὶ ἔτσι ἦταν... Ἀνάμεσα σ᾽ αὐτοὺς ποὺ καταδικάστηκαν ἀργότερα ἀπὸ τὴν ΣΤ' Οἰκουμενικὴ Σύνοδο ὡς αἱρετικοὶ ἦσαν: Τέσσαρες Πατριάρχες Κωνσταντινουπόλεως, ἕνας Πάπας Ρώμης, ἕνας Πατριάρχης Ἀλεξανδρείας, δυὸ Πατριάρχαι Ἀντιοχείας καὶ πλῆθος ἄλλοι. Γιὰ πολλὰ χρόνια, αὐτὸς ὁ ἁπλὸς μοναχὸς καὶ οἱ δυό του μαθητὲς εἶχαν δίκαιο καὶ ὅλοι αὐτοὶ οἱ φημισμένοι, δυνατοὶ καὶ σεβαστοὶ Πατριάρχες καὶ Πάπες ἦσαν σὲ θανάσιμο σφάλμα καὶ στὴν αἵρεση.[57] 

     Ὁ Ἅγιος Μάξιμος δὲν κοινωνοῦσε μὲ κανένα Ρωμαίικο Πατριαρχεῖο. Γιὰ ἕνα διάστημα μάλιστα, ἐπὶ Πάπα Ὀνωρίου, συμμετεῖχε καὶ ἡ Δύση στὴν αἵρεση.[58]

     Ἀπευθύνθηκαν πρός τόν Ἅγιον καί τόν ἐρώτησαν:
     "... Δὲν κοινωνεῖς μετὰ τοῦ θρόνου τῆς Κωνσταντινουπόλεως;

     Καὶ εἶπεν: " Δὲν κοινωνῶ."[59]

     Ὁ Ἅγιος Μάξιμος ἦταν ἡ ψυχὴ τῆς Συνόδου τῆς Ρώμης, τὸ 649 στὸ Λατερανό,[60] ἔχων ἤδη πρὸ πολλοῦ διακόψει τὴν κοινωνίαν μετὰ τῶν Μονοθελητικῶν θρόνων τῆς Ἀνατολῆς.

     Ἰσχυρίζονταν, ἐπίσης, οἱ Γρηγοριάτες, ἀναφερόμενοι στὸ κείμενο ποὺ γράψαμε καὶ σχετίζεται μὲ τὴν στάση τοῦ Ἁγίου Μαξίμου, τήν διακοπή δηλαδή τῆς κοινωνίας πρός τόν Σέργιο καί τούς Μονοφυσιτικούς θρόνους τῆς Ἀνατολῆς καί τήν φυγή του τό 626 ἀπό τήν Κύζικο, ὅτι ὁ Ἅγιος δέν ἐγκατέλειψε τήν Κύζικο φεύγοντας τήν κοινωνίαν πρός τούς Μονοθελῆτες, ἀλλά γιά ἄλλους τάχα λόγους![61]

     Ἔγραφαν ἐπί λέξει:

     "Ἀμέσως μετὰ λέγει[62]: "Ἡ φυγὴ γίνεται ἀκριβῶς, ὅπως ἀναφέρει ὁ βιογράφος του, γιατί δὲν δέχεται σὲ κοινωνία τὸν Σέργιο". "Πρόκειται γιὰ πρωτοφανὲς ψεῦδος. Κανεὶς βιογράφος δὲν ἀναφέρει ὅτι ἡ φυγὴ τοῦ 626 ἔγινε λόγῳ διακοπῆς ἐκκλησιαστικῆς κοινωνίας. Ἄλλωστε, ὅπως ἔχει ἀποδειχθῆ, οἱ Ἅγιοι Μάξιμος καὶ Σωφρόνιος εἶχαν ἐκκλησιαστικὴ κοινωνία μὲ τὸν Σέργιο Κωνσταντινουπόλεως ἕως τὸ 634."

     Στὴ συνέχεια παραθέτουμε, τί ἀκριβῶς γράψαμε καὶ τὸ κείμενο τοῦ βιογράφου τοῦ Ἁγίου Μαξίμου γιὰ νὰ δοῦμε, ἂν "πρόκειται γιὰ πρωτοφανὲς ψεῦδος":

      "Ὁ βιογράφος τοῦ Ἁγίου Μαξίμου ἀναφέρει ὅτι ὁ Ἅγιος τὸ 626 ὑποχρεώθηκε νὰ φύγη καὶ ἀπὸ τὴν Κύζικον στὴν Ἀφρικὴ, λόγῳ κηρύξεως τῆς αἱρέσεως τοῦ Μονοθελητισμοῦ ἀπὸ τὸν Σέργιον.[63] Ἡ φυγὴ γίνεται, ἀκριβῶς, ὅπως ἀναφέρει ὁ βιογράφος του, γιατί δὲν δέχεται σὲ κοινωνία τὸν Σέργιο.

     Τὸ 632 ἔρχεται στὴν Καρχηδόνα, στὴν Μονὴ Εὐκρατᾶ, ὅπου ἦτο ἐγκατεστημένος καὶ ἄλλος φυγὰς ἐκ Παλαιστίνης, αὐτὸς ὁ Σωφρόνιος καὶ προΐστατο μάλιστα τῆς μοναχικῆς κοινότητος. Ἐκεῖ ἔλαβαν γνῶσιν τῶν ἐνεργειῶν τοῦ νέου πατριάρχου Ἀλεξανδρείας Κύρου, οἱ ὁποῖες ἀπέληξαν τὸ 633 στὴν ἑνωτικὴ συμφωνία, τὴν "ὑδροβαφῆ ἕνωσιν,"[64] μὲ ὑποχω-ρήσεις, οἱ ὁποῖες διαμόρφωσαν τὸν Μονοενεργητισμό.

     Καὶ οἱ δύο Ἅγιοι ἔρχονται στὴν Ἀλεξάνδρεια γιὰ νὰ ὀργανώσουν ἀντίδραση.[65] 

     Ἡ "ψῆφος" ἦταν ἡ αἰτία τῆς φυγῆς τῶν Ἁγίων στὴν Αἴγυπτο! Ἀπὸ ἐκεῖ γράφουν καὶ στηλιτεύουν τὴν κακοδοξία."

     Αὐτὰ γράφαμε στὸ τεῦχος 28 τῶν "Ἁγίων Κολλυβάδων".

     Οἱ Γρηγοριάτες διαστρέβλωσαν τὰ κείμενά μας, συκοφαντησαν τοὺς Ἁγίους, καὶ μᾶς καταλόγισαν ἀδίκως ὅτι ψευδόμασταν, ὅταν ἀναφέραμε ὅτι ὁ "Ἅγιος Μάξιμος εἶχε διακόψει τὴν κοινωνία τῶν αἱρετικῶν Μονοθελητῶν πολὺ νωρίτερα"[66]:

     Ὁ βιογράφος τοῦ Ἁγίου Μαξίμου γράφει ἐπὶ λέξει[67]:

     " Ἐπεί δ᾽ ἑώρα, (ὁ Ἅγιος Μάξιμος), ὡς ἀνωτέρω ἔφαμεν, τὴν τῶν Μονοθελητῶν τηνικαῦτα αἵρεσιν εἰς τέλειον μᾶλλον ἐκτεινομένην, καὶ δεινῶς κὰθ᾽ ἡμέραν ὑπὸ τῶν τῆς ἀσεβείας προστατῶν αὐξανομένην, ἔστενε μὲν καὶ πένθει βαρυτάτῳ συνείχετο, οἰκτιζόμενος μάλιστα καὶ τοὺς τὰ παράνομα δρῶντας, οὐκ εἶχε δ᾽ ὅ,τι καὶ πράξοιεν ἑαυτῶ, οὕτω τοῦ κακοῦ εἰς ἄμετρον ἐκχυθέντος, καὶ Ἐώαν μικροῦ πᾶσαν καταλαβόντος καὶ Ἑσπέριον. Ὅθεν καὶ ἐν τοσούτοις δεινοῖς, τούθ' εὑρίσκει μόνον ἑαυτῷ τὸ λυσιτελοῦν, καὶ τοῖς πράγμασιν. Ἐπεί γὰρ ἐγίγνωσκε τὴν πρεσβυτέραν Ρώμην τοῦ τοιούτου καθαρεύουσαν μύσους, καὶ ὅσον ἐν Ἀφρικῇ, καὶ ὅσον ἐν ἄλλοις τόποις καὶ νήσοις ἐκείναις ταῖς πέριξ, λιπῶν τὰ ἐνταῦθα, ἐκεῖσε ἐπιφοιτᾶ, συνηγορίαν δώσων τῷ λόγῳ καὶ τοῖς ἐκεῖ συνεπόμενος ὄρθοδοξοις∙ οὐκ ἀμογητὶ μέν, οὐδ᾽ ἄνευ καμάτου καὶ ταλαιπωρίας, τὴν τοσαύτην ἠνυκῶς ὁδὸν, πάντα δ᾽ ὅμως ἐλάττω τῆς καλῆς προθυμίας τιθέμενος∙ συμβούλοις τάχα καὶ τοῖς κάτ᾽ αὐτὸν μονάζουσι χρησάμενος τῆς ἀφίξεως, ὧν εἰ καὶ τὴν διάζευξιν βαρεῖαν καὶ οὐδὲ φορητὴν εἶχεν, ἀλλ᾽ οὐκ εἶχεν ἄλλο τι παρὰ τὰ βεβουλευμένα δρᾶσαι, τοῦ καιροῦ στενοχωροῦντος αὐτόν, καὶ τὴν ἀναχώρησιν ἐπιτρέποντος. Ἀλλὰ γὰρ ὁ λόγος προεκδραμῶν, παρῆκε τὰ ἐν τῷ μέσῳ εἰπεῖν, καὶ ὅθεν τὴν ἀρχὴν ἔσχεν ἡ πονηρὰ αὕτη δόξα καὶ ἀποτρόπαιος, οὕτω τὴν Ἐκκλησίαν ταράξασα, καὶ πολλοὺς εἰς τὸν ὅμοιον ὑποσύρασα ὄλισθον."[68] 

     Ποιὸς ἔλεγε, λοιπόν, πρωτοφανῆ ψεύδη ἐμεῖς ἤ οἱ Γρηγοριάτες;

     Ἀναχώρησε ὁ Ἅγιος ἀπὸ τὴν Κύζικον τὸ 626 ναὶ ἡ ὄχι, λόγῳ τῆς ἐκτεινομένης αἱρέσεως τοῦ Μονοθελητισμοῦ, καὶ ἐπειδὴ αὐτὴ κάθε ἡμέρα αὐξανόταν ἀπὸ τοὺς προστάτες τῆς ἀσεβείας[69]  καὶ λόγῳ τοῦ ὅτι τὸ κακὸ τῆς αἱρέσεως ἐξεχύθη παντοῦ καὶ κατέλαβε καὶ τὴν Δύση καὶ τὴν Ἀνατολή;

     Ἄφησε ὁ Μέγας Ὁμολογητὴς τὴν Κωνσταντινούπολιν καὶ τὴν Κύζικον μὲ πόνον ψυχῆς καὶ ἦλθε στὴν Ἀφρικὴ γιὰ νὰ ἑνωθῆ καὶ νὰ ἀγωνισθῆ μὲ τοὺς ἐκεῖ εὑρισκομένους Ὀρθοδόξους = "ἐκεῖσε ἐπιφοιτᾶ, συνηγορίαν δώσων τοὶς ὀρθοδόξοις".

     Οἱ Μονοθελῆτες τῆς Κωνσταντινουπόλεως, τῶν ὁποίων προΐστατο ὁ Σέργιος, ὀνομάζονται προστάται τῆς ἀσεβείας ἀπὸ τὸν βιογράφο τοῦ Ἁγίου.

     Τὴν κοινωνίαν τῶν προστατῶν τῆς ἀσεβείας φεύγει ὁ ἅγιος Μάξιμος.

     Θὰ χρειαζόταν μεγαλύτερος σεβασμὸς στὸν Μεγάλο Ὁμολογητὴ Ἅγιο τῆς Ἐκκλησίας μας ἀπό τούς νεοφανεῖς ὑπερασπιστές τῶν Οἰκουμενιστῶν τοῦ Φαναρίου. 

     Καὶ μόνον ἡ προσωνυμία Ὁμολογητὴς θὰ ἔπρεπε νὰ κάνει τούς διφένσορες τοῦ Οἰκουμενισμοῦ πιὸ προσεκτικούς.

     Ἀγωνίσθηκε μέ σθένος ὁ Ἅγιος ἐναντίον τῆς αἱρέσεως τοῦ Μονοθελητισμοῦ, τῆς πονηρᾶς καὶ ἀποτρόπαιας δόξας, ποὺ τόσο πολὺ τάραξε τὴν Ἐκκλησία, γιὰ νὰ σώσει τοὺς χριστιανούς, ἀπὸ τὸ "μύσος" = τὸν μολυσμὸν τῆς αἱρέσεως, γιατί πολλοὶ παρασύρονταν στὴν ἀπώλεια καὶ στὴν καταστροφή.

     Γι᾽ αὐτὸ διίσταται τῆς κοινωνίας τῶν Μονοθελητῶν, διακόπτει τὴν κοινωνία, φεύγει καὶ ἑνώνεται μὲ τοὺς Ὀρθοδόξους της Ἀφρικῆς, τοὺς ὁποίους καὶ στηρίζει στὴν Πίστιν.

     Στὴν Ἀφρική, ὅπου ἔρχεται εὑρίσκει καὶ τὸν ἄλλον μεγάλον φυγά, τὸν Ἅγιον Σωφρόνιον, ποὺ ἦταν ἀκόμη Μοναχός. Καὶ μαζὶ ἀγωνίζονται ὑπὲρ τῆς Ὀρθοδοξίας.

     Γιατί ἔγινε φυγὰς καὶ ὁ Ἅγιος Σωφρόνιος, ὅπως καὶ ὁ Ἅγιος Μάξιμος, μήπως γιατί κοινωνοῦσε μὲ τοὺς Μονοθελῆτες;[70]

 
     Βλέπουμε ἀπὸ τὰ ἀνωτέρω ὅτι δὲν ἔχουν ἔτσι τὰ πράγματα, ὅπως τὰ παρουσίαζε στό παρελθόν ἡ Ἱερὰ Μονὴ Γρηγορίου, ἀναλαμβάνοντας νά δικαιολογήσει τά ἀπαράδεκτα τῶν προστατῶν τῆς σύγχρονης ἀσεβείας, ἀλλὰ διαστρέβλωνε διαρκῶς καὶ τὰ γραφόμενά μας.   

     Ἀπὸ τὴν ἀρχὴ τῆς κηρύξεως τῆς Μονοθελητικῆς αἱρέσεως ἀντιστάθηκαν οἱ Ἅγιοι, ἔγιναν φυγάδες ὡς ἀληθεῖς Μοναχοί.

     Διέκοψαν τὴν κοινωνία μὲ τοὺς Μονοθελῆτες καὶ κατόρθωσαν νά συγκληθοῦν Τοπικὲς Σύνοδοι, τὸ 634 στὰ Ἱεροσόλυμα, ἀπὸ τὸν Ἅγιο Σωφρόνιο, ποὺ ἦταν ἤδη Πατριάρχης, τὸ 641 ἐπὶ πάπα Ἰωάννου Δ΄ στὴ Ρώμη, τὸ 646 στὴν Καρχηδόνα καὶ τὸ 649 πάλι στὴ Ρώμη μὲ τὸν Ἅγιο Μαρτίνο τὸν Μάρτυρα καὶ Ὁμολογητή, πρὸ τῆς ΣΤ΄ Οἰκουμενικῆς Συνόδου.

     Οἱ Τοπικὲς αὐτὲς Σύνοδοι καταδίκασαν τὸν Μονοθελητισμό. Καὶ πρὶν ὅμως ἀπὸ αὐτὲς τὶς Συνόδους, ὅπως ἀποδείξαμε, οἱ Ἅγιοι δὲν ἔχουν καμμία κοινωνία μὲ τοὺς αἱρετικούς Μονοθελῆτες.

     Θὰ ἦταν ἐξάλλου παράλογο νὰ ἀγωνίζονται νὰ συγκληθοῦν Σύνοδοι καὶ ταυτόχρονα νὰ ἔχουν κοινωνία μὲ αὐτοὺς ποὺ ἀγωνίζονται νὰ καταδικάσουν. Μὲ αὐτοὺς οἱ ὁποῖοι τοὺς δίωκαν, καὶ ἐξαιτίας τοῦ διωγμοῦ ἔγιναν φυγάδες στὴν Αἴγυπτο!

     Ἀφοῦ, λοιπόν, ἔτσι ἔχει ἡ ἱστορική ἀλήθεια, ἀνατρέπονται καί τὰ αἴολα ἐπιχειρήματα τῆς Μονῆς Γρηγορίου, ποὺ θέλαν τοὺς Ἁγίους κοινωνικοὺς πρὸς τοὺς αἱρετικοὺς Μονοθελῆτες!

     Ἔτσι ἐξηγεῖται καὶ ἡ προσπάθεια, πάσῃ θυσίᾳ νὰ διαβάλουν τὴν ἀξιοπιστία αὐτῶν ποὺ τόλμησαν νὰ τούς ἐλέγξουν, παρουσιάζοντάς τους ὡς ψευδόμενους!...

     Λέγοντας ὅτι ἐκεῖνοι πού τούς ἔλεγχαν καί ἐξακολουθοῦν νά τούς ἐλέγχουν γιά τήν κοινωνία τους μέ τόν Οἰκουμενισμό κηρύσσουν τάχα κακοδοξίες καὶ γυμνῇ τῇ κεφαλῇ αἵρεσιν! Ἀκόμη καὶ μὲ διαστροφὴ τοῦ βίου τῶν μεγάλων Ὁμολογητῶν Ἁγίων!...

     Ἔγραφαν ἐπίσης οἱ Γρηγοριάτες, θέλοντας νά παρουσιάσουν τίς σημερινές προδοσίες τῆς πίστεως ὡς κανονικά ἐγκλήματα καί ὄχι ὡς αἵρεση:

"Γιὰ ὅσους παρανομοῦν ἔναντι τῶν ἱερῶν κανόνων.

     Ἡ ἀντιμετώπιση αὐτῶν ποὺ παραβαίνουν (περισσότερο ἢ λιγότερο τούς ἱεροὺς κανόνες, χωρὶς νὰ θίγουν τὰ δόγματα, εἶναι τελείως διαφορετικὴ. Οἱ κανόνες ΙΓ΄, ΙΔ΄ καὶ ΙΕ΄ τῆς ΑΒ΄ συνόδου, (ἐπὶ ἁγίου Φωτίου), ἀπαγορεύουν αὐστηρῶς τὴν διακοπὴ τῆς ἐκκλησιαστικῆς κοινωνίας μὲ τοὺς ἐπισκόπους, ποὺ ὑπέπεσαν σὲ ὁποιοδήποτε "ἔγκλημα", πρὸ συνοδικῆς κρίσεως. Ἀλλὰ καὶ οἱ σποραδικές, ἀνεπίσημες καὶ ἄνευ οὐδεμιᾶς συνοδικῆς ἀναγνωρίσεως κακόδοξες δηλώσεις, συμφωνίες ἢ θεωρίες μεμονωμένων Οἰκουμενιστῶν δὲν συνιστοῦν σὲ καμμία περίπτωση ἐπίσιμη διακήρυξη αἱρέσεως."

     Σὲ ὅ,τι ἀφορᾶ παραβάσεις Ἱερῶν Κανόνων (κανονικά ἐγκλήματα) καὶ ἐμεῖς δὲν διαφωνοῦμε, τὸ ξεκαθαρίσαμε, ὅταν ἀναφέραμε τὴν διδασκαλία τῶν ἁγίων Πατέρων κατὰ τὴν ἑρμηνεία τοῦ ΙΕ΄ τῆς ΑΒ΄ Συνόδου.

     Ὅταν γίνονται συνεχῶς οὐνιτικά συλλείτουργα ὄχι μόνον μέ τούς καταδικασμένους ἑτεροδόξους, Λατίνους, Μονοφυσίτες καί Προτεστάντες, ὅταν ὑπογράφονται κοινὲς δηλώσεις καί συμφωνίες μὲ τοὺς Λατίνους καὶ τοὺς Μονοφυσίτες ἀπό ὁλόκληρες τοπικές Ἐκκλησίες, ὅταν ἡ μυστηριακή διακοινωνία, κοινό Ποτήριο, κοινές ἐκκλησιαστικές ἀκολουθίες κάθε εἴδους, κοινοί γάμοι, βαπτίσεις καί κηδεῖες, μὲ τοὺς αἱρετικοὺς ἑτεροδόξους ἔχει γίνει καθημερινὴ πρακτική, ὅταν τό Πατριαρχεῖο Ἀντιοχείας, μέ τό ὁποῖο κοινωνοῦν ὅλοι οἱ πεπτωκότες ὀρθόδοξοι Οἰκουμενιστές, ἔχει ἐπισήμως ἑνωθεῖ μέ τούς Μονοφυσίτες, ἀλλά γίνονται συμπροσευχές ἀκόμη καί μέ τούς ἀλλοθρήσκους, τότε τὸ κινδυνευόμενον καί τό μολυνόμενον εἶναι ἡ Πίστις στόν Χριστόν. Τότε φυσικά δὲν πρόκειται γιὰ κανονικά ἐγκλήματα, ὅπως αὐθαιρέτως τὰ χαρακτήριζε ἡ Ἱερά Μονή Γρηγορίου, ἀλλά πρόκειται γιά διδασκαλία καί ἔργα τῶν νεκροποιῶν αἱρέσεων, τῶν Λατίνων, τῶν Μονοφυσιτῶν καί τοῦ Οἰκουμενισμοῦ.

     Καί τήν κοινωνία τῶν σεσηπότων καί τῶν νεκροποιουμένων μελῶν ὀφείλουμε νά φεύγουμε, γιά νά σωθοῦμε πρώτα ἐμεῖς καί νά σώσουμε τήν ἐκκλησία ἀπό τό σχίσμα, τήν αἵρεση καί τόν ἐπερχόμενο γιά τά μέλη τῆς Ἐκκλησίας πνευματικό θάνατο, μένοντες ἐμεῖς ὑγιεῖς καί ζῶντες, ἀναπνέοντες καί τρεφόμενοι ἀπό τό Πανάγιο Πνεῦμα στά ἀμόλυντα ἀπό τήν αἵρεση θυσιαστήριά μας, μή σηπόμενοι καί συναποθνή-σκοντες ἀπό τήν κοινωνία μέ τά μεμολυσμένα, σεσηπότα καί θνήσκοντα μέλη, τούς αἱρετικούς πεπτωκότες ὀρθοδόξους.

     Ἐγκλήματα εἶναι οἱ προσωπικὲς ἁμαρτίες, (π.χ. ἠθικὲς πτώσεις, ἱεροσυλεῖες καί διοικητικές ἀτασθαλίες) τῶν ποιμένων, ὅπως ἑρμηνεύουν οἱ διδάσκαλοι τῆς Ἐκκλησίας, καὶ ὄχι ἡ μυστηριακή καί συμπροσευχητική διακοινωνία μὲ τοὺς αἱρετικούς καί ἡ ἀναγνώριση πανάρχαιων αἱρετικῶν ἀπὸ ὅλες σχεδὸν τὶς τοπικὲς ἐκκλησίες, ὅπως συνέβη μὲ τὰ κείμενα τοῦ Μπαλαμάντ καὶ τοῦ Σαμεπεζύ.

     Πρόκειται γιὰ ἐπίσημες συμφωνίες, ποὺ τὰ συμφωνηθέντα ἐφαρμόζονται ἔκτοτε στὴν πράξη μὲ τὴν καθημερινὴ διακοινωνία τῶν καλουμένων ἀκόμη "ὀρθοδόξων", ἀλλά αἱρετικῶν στήν ἀλήθεια Νεοημερολογιτῶν-Οἰκουμενιστῶν, μετὰ τῶν Μονοφυσιτῶν τῶν Παπικῶν καί τῶν Προτεσταντῶν.

11. Ὁ Οἰκουμενισμός

εἶναι καταδικασμένη αἵρεση ἀπό τήν ἁγίαν Ε΄ Οἰκουμενικήν καί τούς θεοφόρους Πατέρες

     Αἵρεση εἶναι "τὸ ἔν τινι παρεκκλίναι τῶν κειμένων ἡμῖν δογμάτων, περὶ τῆς ὀρθῆς πίστεως" κατὰ τὸν Μ. Βασίλειον.[71]

     Ὁ κηρυσσόμενος Οἰκουμενισμὸς εἶναι μεγίστη αἵρεσις, ἐπειδή μέ τήν αἵρεση αὐτή ἀνατρέπεται ἡ Πίστις στὴν Μίαν Ἁγίαν Καθολικὴν καὶ Ἀποστολικὴν Ἐκκλησίαν.

      Αὐτὸ δὲν κήρυξαν μέ λόγους καί μέ ἔργα οἱ ἀποστάτες Ἀθηναγορας, Δημήτριος καὶ Βαρθολομαῖος ἐπανειλημμένως καί συστηματικά καὶ ὄχι σποραδικά, ὅπως συσκοτίζαν τὴν ἀλήθεια οἱ Γρηγοριάτες μέ παλαιότερα κείμενά τους;

     Κατὰ πόσον εἶναι σποραδικὲς καὶ ἄνευ οὐδεμιᾶς σημασίας οἱ ἐπίσημες δηλώσεις, τά οὐνιτικά συλλείτουργα καί οἱ πανθρησκειακές συμπροσευχές ὅλων τῶν πατριαρχικῶν, ἀποδεικνύεται ἀπὸ τὰ στοιχεῖα ποὺ παρατίθενται συνεχῶς τά τελευταῖα χρόνια ἀπότούςὈρθοδόξουςπούἀγωνίζονταικατάτῆςφοβερῆςἀθέουαἱρέσεωςτοῦΝεοημρολογιτικοῦ-Οἰκουμενισμοῦἀλλάκαίστόἡμέτερονπεριοδικόν, στούς "Ἁγίους Κολλυβάδες". 

Τό οἰκουμενιστικό δόγμα τοῦ Ἀπελλῆ

καταδικασμένο ἤδη ἀπό τήν Ε΄ Οἰκουμενικήν Σύνοδον!

     Ὁ Ἀπελλής θέλησε νά εἰρηνεύσει καί νά ἑνώσει ὅλες τίς παραφυάδες τῆς αἱρέσεως τοῦ Μαρκίωνος ὑπό μίαν ἀρχήν καί ἐξουσίαν. Γιά τόν σκοπό αὐτό ἄσκησε ὅλη του τήν ἐπιρροή, ἐρχόμενος σέ ἐπαφή μέ τούς ἐπικεφαλῆς τῶν διαφόρων ὁμάδων. Δέν ἄργησε ὅμως νά ἀντιληφθεῖ ὅτι ἦταν δύσκολο νά τούς πείσει νά ἐγκαταλείψουν τίς ἀστήρικτες δογματικές διδασκαλίες τους καί νά υἱοθετήσουν ἐκεῖνες τῶν ἄλλων. Σταμάτησε, λοιπόν, τίς ἄκαρπες δια-μεσολαβήσεις. Τό συμπέρασμά του ἦταν, ὅτι ἔπρεπε νά κτισθεῖ μία ἀνοχή τῆς ποικιλίας στήν "πίστη".

      Ξεκινῶντας ἀπό τήν ἰδέα αὐτή, διατύπωνε ἕνα ἄθεο ἑνωτικό δόγμα, πού ἀπό τό ὄνομά του ἀποκλήθηκε "τό ἄθεο δόγμα τοῦ Ἀπελλῆ", μέ τό περιβόητο σύνθημα: "Δέν εἴμαστε ὑποχρεωμένοι νά ψιλοκοσκινίζουμε τά πράγματα, ὁ καθένας μπορεῖ νά ἐμμένει στήν πίστη του, ἐκεῖνοι πού ἐλπίζουν στόν Ἐσταυρωμένο, ἐφ' ὅσον ἔχουν καλά ἔργα θά σωθοῦν." Ἤ πιό ἁπλά: "Δέν εἶναι καθόλου ἀπαραίτητο νά ἐξετάζουμε τίς μεταξύ μας διαφορές. Ὁ καθένας μπορεῖ νά διατηρεῖ τίς πεποιθήσεις του, διότι ὅλοι ὅσοι ἐλπίζουν στόν Ἐσταυρωμένο καί ἔχουν καλά ἔργα, θά σωθοῦν."

     Θά ἦταν περιττό νά ποῦμε ὅτι τό δόγμα αὐτό τοῦ Ἀπελλῆ, πρωτο-διατυπώθηκε ἀπό τόν ἴδιο τόν Μαρκίωνα, πού ὁ Ἅγιος Πολύκαρπος, μαθητής τοῦ ἀποστόλου Ἰωάννη, ἀποκαλοῦσε "πρωτότοκο τοῦ Σατανᾶ", καί εἶναι παντελῶς ἀλλότριο γιά τούς Χριστιανούς.

     Ἐμεῖς οἱ Χριστιανοί, βέβαια, ἀγαπᾶμε τούς ἑτερόδοξους καί λαχταρᾶμε γιά μιά πραγματική καί ἅγια ἕνωση μαζί τους -ὅταν συνέλθουν καί πιστεύσουν ὀρθόδοξα στόν Κύριόν μας Ἰησοῦν Χριστόν, ἐγκαταλείποντας τίς αἱρετικές καί πεπλανημένες δοξασίες τους, καί τήν "παραμορφωμένη εἰκόνα τοῦ Χριστοῦ".[72]

     Τό δόγμα τοῦ Ἀπελλῆ καταδικάσθηκε στήν Ε΄ Οἰκουμενική Σύνοδο, ἀλλά, ὅπως ὅλες οἱ ἀρχαῖες αἱρέσεις, ἐμφανίσθηκε καί πάλι μεταγενέστερα.

     Ἔτσι τό 384, ὁ Σύμμαχος, ὁ εἰδωλολάτρης ἡγέτης τῆς Ρωμαϊκῆς Συγγλήτου, ἔγραψε στόν αὐτοκράτορα Μεγάλο Θεοδόσιο, κάνοντας ἔκκληση νά εἶναι ἀνεκτικός μέ τόυς εἰδωλολάτρες, διότι, καθώς ἔλεγε, ὑπάρχουν πολλοί δρόμοι πού ὁδηγοῦν στόν Θεό ...

     Ἐπίσης, τόν 12ο αἰῶνα, ὁ Ἄραβας φιλόσοφος καί ἰατρός Ἀβερρόης, ἐκδηλώθηκε ὑπέρ μιᾶς ἑνώσεως Χριστιανῶν, Ἑβραίων, Μωαμεθανῶν καί εἰδωλολατρῶν, πρόταση πού συζητήθηκε μέ θέρμη στούς Δυτικούς σχολαστικούς κύκλους.

     Παραλλαγές τοῦ Ἀπελλιανισμοῦ ἐπανεμφανίσθηκαν στήν Δ΄ Σύνοδο τοῦ Λατερανοῦ τό 1215. Τοῦτο προετοίμασε τό ἔδαφος γιά ἑνώσεις ἐπί βάσεως μή δογματικῆς, ὄχι μόνο μέ τούς Ὀρθοδόξους, ἀλλά καί μέ τούς Μονοφυσίτες καί τούς Νεστοριανούς. Ἔτσι, ὅταν ὁ Κόπτης Πατριάρχης Μακάριος ἑνώθηκε μέ τούς Λατίνους, ὄχι μόνο δέν τόν ὑποχρέωσαν νά ἀποδεχθεῖ τό filioque,  ἀλλά καί τοῦ ἐπέτρεψαν νά ἀπαλείψει ὁλόκληρη τήν φράση "τό ἐκ τοῦ Πατρός καί ἐκ τοῦ Υἱοῦ ἐκπορευόμενον" (βλάσφημία καί αἵρεση φοβερή!), ἀρκεῖ μόνο νά ἀναγνώριζε τήν ἑξουσία τοῦ Πάπα...

     Ὅπως βλέπουμε στά πιό πάνω κείμενα ὁ Οἰκουμενισμός εἶναι καταδικασμένη αἵρεση ἤδη ἀπό τήν Ε΄ Οἰκουμενική Σύνοδο. Ἡ κήρυξή της ἐκ νέου στίς ἡμέρες μας δικαιολογεῖ πέρα γιά πέρα τήν διακοπή τῆς κοινωνίας μέ τούς ψευδεπισκόπους πού τήν κηρύσσουν, κατά τόν ΙΕ΄ τῆς ΑΒ΄ Συνόδου! Ψευδεπισκόπους πού μαζί τους κοινωνεῖ σήμερα παγκοσμίως ἡ Νέα Ἐκκλησία πού ἔχει κλίνει γόνυ στόν Βάαλ!

     Εἶναι δυνατόν οἱ ψευδεπίσκοποι τοῦ ιε΄ Ἱεροῦ Κανόνος τῆς ΑΒ΄ Ἱερᾶς Συνόδου νά εἶναι φορεῖς ἱερωσύνης καί θείων μυστηρίων;

     Τήν στιγμή μάλιστα πού ὁ Μέγας Ἱεράρχης Βασίλειος Καισαρείας μέ τόν 47ον Ἱερόν του Κανόνα οὔτε πρό κρίσεως τούς δέχεται καί τούς βαπτίζει ὡς ἀνιέρους;

     Αὐτοί πού ἐπιστρέφουν στήν Ἐκκλησία, ἐφ' ὅσον μετανοοῦν, διδάσκει ὁ Μέγας Βασίλειος, ὅτι πρέπει νά γίνονται δεκτοί, ὄχι ὅμως ἀκρίτως, ἀλλά νά δοκιμάζονται, ἐάν ἐπιδεικνύουν ἀληθινή μετάνοια καί ἐάν ἔχουν ὡς συμμαρτυρία τους τήν σπουδή γιά τήν σωτηρία τους (5ος Κανόνας).

     Γι' αὐτό ὁ Μέγας Ἱεράρχης δέν δέχεται οὔτε τούς Ἐγκρατίτες, οὔτε τούς Σακκοφόρους, οὔτε τούς Ἀποτακτίτες, ὅπως τούς Ναυατιανούςû γιατί γιά ἐκείνους ἐκφωνήθηκε κανόνας, ἄν καί διαφορετικός, γιά αὐτούς ὅμως ἐπικράτησε σιωπή. Αὐτούς, λοιπόν, ἐμεῖς τούς ἀναβαπτίζουμε, διδάσκει ὁ Ἅγιος, ἔστω καί ἐάν αὐτό ἀπαγορεύτηκε σέ σᾶς, ὁ ἀναβαπτισμός δηλαδή, ὅπως ἀκριβῶς ἰσχύουν τά ἴδια καί στήν Ρωμαϊκή Ἐκκλησία, λόγῳ κάποιας οἰκονομίας, ἀλλά ὁ λόγος μας νά ἔχει ἰσχύν, ἐπειδή ἡ αἵρεσή τους εἶναι ἀποβλάστημα τῶν Μαρκιωνιστῶν, ἐπειδή βδελύσσονται τόν γάμον καί ἀπο-στρέφονται τόν οἶνον καί θεωροῦν τήν κτίση τοῦ Θεοῦ μολυσμένη, δέν τούς δεχόμεθα στήν Ἐκκλησία, ἐάν δέν βαπτισθοῦν στό βάπτισμά μας.

     Παρά τό γεγονός, λοιπόν, ὅτι δέν ἔχει προηγηθεῖ ἀπόφαση καί κανόνας ἤ καταδίκη γιά τούς αἱρετικούς αὐτούς (τούς Ναυατιανούς) ὁ Μέγας Ἱεράρχης δέν τούς δέχεται.

     Τούς θεωρεῖ ὅτι εἶναι ἐκτός Ἐκκλησίας καί πρέπει νά βαπτισθοῦν καί ὁρίζει ὅτι πρέπει νά ἰσχύσει ὁ λόγος του. (47ος Κανόνας Μεγάλου Βασιλείου)[73].

     Οἱ Κανόνες τοῦ Οὐρανοφάντορος ἔχουν Οἰκουμενικόν κῦρος:

     Ἔχουν ἐπικυρωθεῖ ὁρισμένως ἀπό τόν β΄ τῆς Στ΄ Οἰκουμενικῆς Συνόδου ἀλλά καί ἀορίστως ἀπό τόν α΄ τῆς Δ΄ καί καί τόν α΄ τῆς Ζ΄ Οἰκουμενικῆς Συνόδου![74]

Ε΄. 12. Ἡ δικαιοσύνη τοῦ Θεοῦ

ὡς μέτρον ἐπιεικείας καί ὁδηγός φιλανθρωπίας γιά τήν διαφύλαξη τῆς κανονικῆς εὐταξίας τῆς Ἐκκλησίας.

     Ὡς ὀρθόδοξοι ἱερεῖς, ὡστόσο, ὀφείλουμε νά ἐναρμονίσουμε τήν διδασκαλία μας καί τήν ποιμαντική μας διακονία μέ τήν ἑρμηνεία τῶν Πατέρων, ἀναφορικά μέ τό τί σημαίνει ἡ δικαιοσύνη τοῦ Θεοῦ, γιά νά ἀποδώσουμε ἀληθινή δικαιοσύνη στούς παρεκτρεπομένους καί νά ἐφαρμόσουμε μέ κάθε ἐπιείκεια τόν νόμο τοῦ Θεοῦ καί τούς ἱερούς κανόνες ἐν Πνεύματι Ἁγίῳ!  

     Διαπιστώνουμε, μελετῶντας τούς θεοφόρους Πατέρες μας, ὅτι ἀπέχει ὅσο ἡ δύση ἀπό τήν ἀνατολή τό ἀνθρώπινο περιεχόμενο πού δίνουμε ὡς ἐμπαθεῖς καί μή φωτισμένοι ἤ τοὔλάχιστον κεκαθαρμένοι ἀπό τά πάθη ἄνθρωποι στήν δικαιοσύνη, ἐνῶ αὐτή ὁρίζεται κατά τούς Πατέρες:

"ὡς ἡ τοῦ Θεοῦ περί τό γένος ἡμῶν ἐσχάτη φιλανθρωπία

καί ἀγαθότης... τό πᾶσιν ἀφθόνως τῶν ἀγαθῶν τῶν ἑαυτοῦ μεταδοῦναι καί ἡ τῆς μακαριότητος κοινωνία".

     Ὁ κόσμος ὡς τάξη καί ἁρμονία ἀποτελεῖ τήν δικαιοσύνη τῆς κτίσεως.  

     Ἀνάμεσα στήν δικαιοσύνη καί ἀγαθότητα τοῦ Θεοῦ καί τήν δικαιοσύνη - τάξη καί ἁρμονία τῆς δημιουργίας, ὑπάρχει μία πραγματική ἐσωτερική σχέση.

     Ἔτσι ἡ κατά τοῦ Θεοῦ ἐξέγερση ἤ ὕβρις τοῦ ἀνθρώπου, μή μπορῶντας νά θίξει τήν δικαιοσύνη τοῦ Θεοῦ -πῶς εἶναι δυνατόν τό ἄπειρο νά πληγεῖ ἤ κατά ὁποιονδήποτε τρόπο νά θιγεῖ ἀπό τό πεπερασμένο;- πλήττει πραγματικά τήν εἰκόνα τῆς θείας δικαιοσύνης μέσα στήν κτίση, συντρίβει καί ἀποδιοργανώνει τήν εἰκονική ψυχο - σωματική συγκρότηση καί λειτουργικότητα τοῦ ἀνθρώπου καί τήν τάξη καί ἁρμονία τῆς κτίσεως!

     Γιαὐτό ὑποφέρει ὁ ἄνθρωπος μέσα στήν ἁμαρτία!

     Ἀποδιοργανώνεται!

     Ἀποσυντονίζεται!

     Ἀπορρυθμίζεται![75]

     Ὁ κόσμος γύρω του τόν συνθλίβει καί δέν μπορεῖ νά λυτρωθεῖ, "οὐκ ἔστιν ὁ ρυόμενος".

     Ἡψυχή του πνίγεται, κατά τόν ὅσιο Πέτρο τόν Δαμασκηνό τόν Ἱερομάρτυρα.[76]

     Μαζί του ἡ κτίση συσστενάζει καί συνοδύνει στεναγμοῖς ἀλαλήτοις, ἀποκαραδοκοῦσα τήν ἐλευθερίαν τῶν υἱῶν τοῦ Θεοῦ γιά νά συνελευθερωθεῖ κι αὐτή.

     Καθῆκον τοῦ ὀρθοδόξου ἱερέως εἶναι νά ὁδηγήσει μέ "μαεστρία" τόν ἀπελπισμένο καί ἀπογοητευμένο σήμερα ἄνθρωπο στή σωτηρία, στήν ἐπανένταξη στό σῶμα τοῦ Χριστοῦ, ἀφοῦ τόν ὁδηγήσει στήν ἀλήθεια καί στήν πραγματική μετάνοια, χρησιμοποιῶντας τούς Κανόνες τῆς Ἐκκλησίας καί τό Ἱερόν Πηδάλιόν της, ὄχι ὅμως γιά καταδίκη γιά τίς τυχόν παραβάσεις, ὅπως χρησιμοποιεῖται ὁ Ποινικός Κώδικας ἀπό τά κοσμικά δικαστήρια γιά τήν καταδίκη τῶν ἐγκληματιῶν ἀλλά γιά "φωτισμόν γνώσεως αἰωνίου" κατά τόν Ἅγιον Νικόδημον.

     "Καί τήν σωτηρίαν σας διά ταύτης (τῆς Βίβλου) πραγματευόμεναι (αἱ Ἐκκλησίαι)" καί κατ' ἐξοχήν οἱ ἱερεῖς πραγματευόμενοι, "εὐχαριστεῖτε διά παντός καί δοξάζετε τόν Θεόν, τόν διά τῆς χάρτιτός του πρόξενον γενόμενον τοῦ τοιούτου καλοῦ".[77]

     "Πῶς πάλιν, ἐρεῖς τό ἀδελφῷ σου, ἄφες ἐκβάλω τό κάρφος ἀπό τοῦ ὀφθαλμοῦ σου, καί ἰδού ἡ δοκός ἐν τῷ ὀφθαλμῷ σου; (Ματθ. ζ,΄ 4).

     "Ναί Κύριε βασιλεῦ, δώρησαί μοι τό ὁρᾶν τά ἐμά πταίσματα, καί μή κατακρίνειν τόν ἀδελφόν μου" (Εὐχή τοῦ Ὁσίου Εφραίμ τοῦ Σύρου).

     "Μάλιστα δέ σπούδαζε δι' ἀγάπην Χριστοῦ νά μή καταρᾶσαι καί νά ἀφορίζεις ἁπλῶς καί ὡς ἔτυχεû βαρβάρων γάρ τοῦτο καί ἀπαιδεύτων ἀνθρώπων ἴδιονû" διδάσκει ὁ Ἅγιος Νικόδημος στό Συμβουλευτικόν του Ἐγχειρίδιον.

     Προτρέποντας τούς πιστούς νά τηροῦν μέ ἀκρίβεια τούς ἱερούς Κανόνες, γνωρίζουμε, πόσο δύσκολο εἶναι αὐτό, ἐξαιτίας τῶν ἀνθρωπίνων ἀδυναμιῶν. Γιαὐτό καί ὁ Ἅγιος σημειώνει ὅτι "δύω εἴδη κυβερνήσεως εὑρίσκονται ἐν τῇ τοῦ Χριστοῦ Ἁγίᾳ Ἐκκλησίᾳû καί τό μέν πρῶτον εἶδος ὀνομάζεται Ἀκρίβεια, τό δέ ἄλλο ὀνομάζεται Οἰκονομία καί συγκατάβασις"[78].

     Ὅπως καί ὁ Κύριος καί Θεός μας δέν δημιουργεῖ κόλαση καί δέν μᾶς ἀπειλεῖ, ἐκφοβίζοντάς μας μέ τήν αἰώνια τιμωρία ἀλλά μάλλον μᾶς παιδαγωγεῖ, ἔτσι καί ἐμεῖς οἱ ἱερεῖς ὀφείλουμε νά ἐφαρμόζουμε τούς Ἱερούς κανόνες ὄχι τιμωρητικά καί ἐκδικητικά, ἀλλά μᾶλλον παιδαγωγικά, δεικνύοντας ἔλεος καί ἀγάπη, τήν ὁποία δεικνύει πάντοτε πρός ἡμᾶς ὁ Θεός!

     Ὀφείλουμε νά διακηρύξουμε πανταχοῦ τήν ἀγαθότητα τοῦ Θεοῦ, πού καί κατά τόν ἀββᾶ Ἰσαάκ, ὁ Δαβίδ τόν ὁνόμασε δίκαιον, ἀλλά στά ἔργα μας φαίνεται μᾶλλον φιλάνθρωπος. Ἡ δικαιοσύνη Του ταυτίζεται μέ τήν ἐπιείκεια, τό ἄπειρο ἔλεος καί τήν φιλανθρωπία!

ΣΤ΄

13. Ἡ πλάνη περί δημιουργίας τῆς  κολάσεως

ἀπό τόν Θεόν

α. Ὁ Θεός δέν δημιουργεῖ κόλαση

     Στήν ἐξ ἀποκαλύψεως ἀλήθεια ὁ Θεάνθρωπος Κύριός μας, μᾶς φανέρωσε τόν μοναδικό τρόπο μέ τόν ὁποῖο μποροῦμε νά ζοῦμε καί νά βλέπουμε[79] τόν Θεό, νά μετέχουμε δηλ. τῶν ἀκτίστων ἐνεργειῶν Του, χωρίς νά προσλαμβάνουμε τήν παρουσία του ὡς κόλαση, ὡς πῦρ καταναλῖσκον καί ὡς σκότος τό ἐξώτερον. Ἡ ζωή αὐτή ἀρχίζει ἀπό ἐδῶ καί συνεχίζεται στήν αἰωνιότητα.

     Τό θεμέλιον τῆς διδασκαλίας τῆς Ἁγίας Γραφῆς καί τῶν Πατέρων, εἶναι τό ὅτι ὅλοι οἱ ἄνθρωποι θά δοῦν τήν δόξαν τοῦ Θεοῦ ἐν Χριστῷ, ἀλλά δέν θά μετάσχουν ὅλοι.

     Ὁ Κύριος, βέβαια, ὅλους τούς καλεῖ νά μετάσχουν τῆς Θείας δόξης, ἀλλά δέν ἀνταποκρίνονται ὅλοι καί στόν ἴδιο βαθμό. Ἄλλοι ἀνταποκρίνονται περισσότερο, ἄλλοι λιγότερο καί ἄλλοι καθόλου.      Δέν ἀποκαλύπτει, ὡστόσο, ὁ Θεός στόν καθένα τήν δόξα Του, γιατί δέν θέλει νά κολάσει τούς μή καταλλήλως προετοιμασμένους μέ τό βάπτισμα, καί στήν συνέχεια μέ τήν ἄσκηση καί τήν ἀνιδιοτελῆ ἀγάπη καί τήν ἐν γένει μυστηριακή καί πνευματική ζωή καί τήν ἄσκηση τῶν ἀρετῶν.

     Ἀκόμη καί αὐτός ὁ Μέγας Ἀπόστολος Παῦλος, τό σκεῦος τῆς ἐκλογῆς τοῦ Χριστοῦ μας, τυφλώνεται, ὅταν τοῦ παρουσιάζεται ὁ Κύριος στόν δρόμο γιά τήν Δαμασκό, πρό τοῦ βαπτίσματός του.     Ἀκόμη καί οἱ προφῆτες τῆς Παλαιᾶς Διαθήκης ἐκπλήσσονται ὅτι μποροῦν ἀκόμη νά ζοῦν παρ' ὅ,τι εἶδαν τόν Θεό.

     Ὁ δέ ἰσραηλιτικός λαός παρακαλεῖ τόν Μωϋσή νά ζητήσει ἀπό τόν Θεό νά σταματήσει νά δείχνει τήν δόξα Του, τήν ὁποία δέν μποροῦσαν νά ὑποφέρουν πλέον.[80]

     Ἔτσι καί ἡ Ἁγιωτάτη Ἐκκλησία προστατεύει τά τέκνα της ἀπό τήν κολαστική-καυστική ἐνέργεια τῶν Ἀχράντων Μυστηρίων, ὅταν ἐπιβάλλει στέρηση τῆς Θείας Μεταλήψεως μέ τούς πνευματικούς πατέρες γιά συγκεκριμένους λόγους, τηρῶντας τούς Ἱερούς Κανόνες τῆς Ἐκκλησίας[81].

     Ὅλοι οἱ Ἅγιοι Πατέρες διδάσκουν ὅτι ὁ Παράδεισος καί ἡ Κόλαση δέν ὑπάρχουν ἐξ ἐπόψεως τοῦ Θεοῦ, ἀλλά ἐξ ἐπόψεως τοῦ ἀνθρώπου.

     Ὁ Παράδεισος καί ἡ Κόλαση ὑπάρχουν σάν δύο τρόποι ζωῆς, ἀλλά δέν εἶναι ὁ Θεός πού τούς δημιούργησε.

     Στούς Ἁγίους Πατέρες γίνεται σαφές ὅτι δέν ὑπάρχουν δύο τόποι, ἀλλά:

     -ὁ Ἰδιος ὁ Θεός εἶναι Παράδεισος γιά τούς Ἁγίους καί

     -ὁ Ἰδιος ὁ Θεός εἶναι Κόλαση γιά τούς ἁμαρτωλούς.

     Οἱ Λατῖνοι, ἀκολούθησαν τόν Αὐγουστῖνο, καί γιαὐτό πίστευαν ὅτι οἱ κολαζόμενοι δέν θά βλέπουν τόν Θεό, καί κατά συνέπεια ἦσαν ἀναγκασμένοι νά θεωρήσουν τό πῦρ τῆς Κολάσεως ὡς κτιστό!

     Ἔτσι ὁ Δάντης δημιουργεῖ τόν κόσμο τριόροφο!

     -Κάτω ἡ μεταβλητή Κόλαση γιά τούς κολαζόμενους καί τούς καθαριζόμενους (!),

     -στή μέση ἡ μεταβλητή γῆ γιά νά δοκιμάζονται οἱ ἄνθρωποι,

     -καί πάνω ὁ Παράδεισος, ὁ ἀμετάβλητος οὐρανός γιά τούς μακάριους!

     Αὐτή ἡ ἄποψη θεμελιώνει τήν πλάνη τῶν Παπικῶν περί καθαρτηρίου πυρός.[82]

Σίγουρο εἶναι ὅτι κατά τούς Ἕλληνες Θεοφόρους Πατέρες ἡ ὓπαρξη τῆς Κολάσεως δέν ἐξαρτᾶται ἀπό τήν Θεϊκή ἀπόφαση.

Ἡ κόλαση δημιουργεῖται ἀπό τά ἲδια τά δημιουργήματα. Εἶναι ἀνθρώπινο δημιούργημα, ἒξω τρόπον τινά, ἀπό "τήν τάξη τῆς δημιουργίας". [83]

Ὁ Παράδεισος καί ἡ Κόλαση ὑπάρχουν μέ τήν μορφή ἀσθένειας καί θεραπείας καί ὄχι μέ τήν μορφή τῆς ἀπειλῆς καί τῆς τιμωρίας ἐκ μέρους τοῦ Θεοῦ.

Οἱ θεραπευμένοι καί κεκαθαρμένοι βιώνουν τήν φωτιστική ἐνέργεια τῆς Θείας Χάριτος, ἐνῶ οἱ ἀθεράπευτοι καί ἀσθενεῖς τήν καυστική ἐνέργεια τοῦ Θεοῦ.

Ὁ μεγάλος νηπτικός Πατέρας τῆς Ἐκκλησίας μας Ἅγιος Ἰσαάκ ὁ Σῦρος διδάσκει ὅτι:

-Παράδεισος εἶναι ἡ ἀγάπη τοῦ Θεοῦ.

Μέ τήν ἀγάπη τοῦ Θεοῦ ἐννοοῦμε τήν ἄκτιστη ἐνέργεια τοῦ Θεοῦ, στήν ὁποία ὑπάρχει ἡ τρυφή πάντων τῶν μακαρισμῶν.[84]

Ἀλλά ἀναφερόμενος στήν Κόλαση λέγει σχεδόν τά ἴδια πράγματα, ὅτι δηλ. καί    -ἡ Κόλαση εἶναι ἡ μάστιγα τῆς ἀγάπης.

Γράφει: " Ἐγώ δέ λέγω, ὅτι οἱ τῇ γεέννη κολαζόμενοι, τῇ μάστιγι τῆς ἀγάπης μαστίζονται. Καί τί πικρόν καί σφοδρόν τό τῆς ἀγάπης κολαστήριον ".[85] 

Διδάσκει ὁ Ἅγιος:

"'Ενεργεῖ δέ ἡ ἀγάπη ἐν τῇ δυνάμει αὐτῆς κατά διπλοῦν τρόπον,

-τούς μέν ἁμαρτωλούς κολάζουσα, ὡς καί ἐνταῦθα συμβαίνει πρός φίλον ἀπό φίλου,

-τούς δέ τετηρηκότας τά δέοντα, εὐφραίνουσα ἐν αὐτῇ"[86] 

Ἑπομένως, ἡ ἴδια ἡ ἀγάπη τοῦ Θεοῦ, ἡ ἴδια ἐνέργεια θά ἐπιπίπτει σέ ὅλους τούς ἀνθρώπους, ἀλλά θά ἐνεργεῖ διαφορετικά.    Ὁ Κύριος εἶπε στόν Μωϋσή:

" Ἐλεήσω ὅν ἄν ἐλεῶ, καί οἰκτειρήσω ὅν ἄν οἰκτείρω". (Ἔξ. λγ,΄19). Καί τό στόμα τοῦ Χριστοῦ μας, ὁ Ἀπόστολος Παῦλος, ἑρμηνεύει: "ἄρα, οὖν,

ὅν θέλει ἐλεεῖ, 

ὅν δέ θέλει σκληρύνει"

 (Ρωμ. θ΄, 18).

Ὑπάρχει δηλ. προσωποληψία στόν Θεό; Τόν ἕναν τόν ἐλεεῖ καί τόν ἄλλον τόν σκληρύνει;

Αὐτό, σαφῶς, συνδέεται μέ τήν φύση τοῦ ἀνθρώπου καί ὄχι μέ τήν τήν φύση καί τήν ἐνέργεια τοῦ Θεοῦ.

Τό ἐπιβεβαιώνει καί ὁ Ἅγιος Θεοφύλακτος Βουλγαρίας:

"Καθώς ὁ ἥλιος τό μέν κερί ἀπαλύνει, τόν δέ πηλό σκληρύνει, ὄχι καθ' ἑαυτόν, ἀλλά λόγῳ τῆς διαφορετικῆς ὕλης τοῦ κεριοῦ καί τοῦ πηλοῦ. Ἔτσι καί ὁ Θεός τήν πήλινη καρδιά τοῦ Φαραώ τήν σκλήρυνε".[87] 

Καί ὁ Μέγας Βασίλειος, ὅταν ἑρμηνεύει τό ψαλμικό χωρίο "φωνή Κυρίου διακόπτοντος φλόγα πυρός", λέγει ὅτι αὐτό τό θαῦμα πραγματοποιεῖται στούς τρεῖς Παῖδες στήν κάμινο τοῦ πυρός.

Ἡ φωτιά στήν περίπτωση αὐτή διακόπηκε στά δύο, καί γιαὐτό "ἐνεπύριζε τούς κύκλῳ πάντας", ἐνῶ "πνεῦμα ἐδέξατο ἐν ἑαυτῇ, ἡδίστην ἀναπνοήν καί ἀνάψυξιν, ὥσπερ ἐν σκιᾷ τινι φυτῶν, ἐν εἰρηνικῇ καταστάσει παρεχομένη τοῖς παισίν".

Ταυτόχρονα, λοιπόν,

ἡ φοβερή αὐτή φωτιά κατέκαιε τούς ἔξω ἀπό αὐτήν

καί τούς τρεῖς παῖδες δρόσιζε, σάν νά βρίσκονταν κάτω ἀπό τήν σκιά ἑνός δένδρου.

Στήν συνέχεια τονίζει ὁ Μέγας Φωστήρ τῆς Καισαρείας ὅτι τό πῦρ πού ἑτοιμάσθηκε ἀπό τόν διάβολο καί τούς ἀγγέλους του[88] "διακόπτεται τῇ φωνῇ τοῦ Κυρίου".

Τό πῦρ ἔχει δύο δυνάμεις:

τήν καυστική καί

τήν φωτιστική

δύναμη καί ἐνέργεια καί γιά τόν λόγο αὐτό

καί καίει

καί φωτίζει.

Μέ αὐτόν τόν τρόπο

-οἱ ἄξιοι τῆς φωτιᾶς θά αἰσθανθοῦν τήν καυστική ἰδιότητά   της

-καί οἱ ἄξιοι τοῦ φωτισμοῦ θά αἰσθανθοῦν τήν φωτιστική     ἰδιότητα τοῦ πυρός.

Γιαὐτό ὁλοκληρώνει μέ σαφήνεια: "Φωνή οὖν Κυρίου διακόπτοντος φλόγα πυρός καί μερίζοντος,

ὡς ἀλαμπές μέν εἶναι τό πῦρ τῆς κολάσεως,

ἄκαυστον δέ τό φῶς τῆς ἀναπαύσεως ἀπομεῖναι".[89] 

Κατά δέ τόν Ἅγιον Γρηγόριον τόν Θεολόγον ἡ ἐπιφάνεια τοῦ Θεοῦ θά εἶναι:

"φῶς τοῖς κεκαθαρμένοις τήν διάνοιαν",

κατά τήν ἀναλογίαν τῆς καθαρότητος,

αὐτό εἶναι ἡ Βασιλεία τοῦ Θεοῦ,

καί σκότος "τοῖς τυφλώττουσι τό ἡγεμονικόν",

πού εἶναι ἡ κόλαση

"κατά τήν ἀναλογίαν τῆς ἐντεῦθεν ἀμβλυωπίας".

Ἡ αἰώνια ζωή εἶναι φῶς γι'αὐτούς πού καθάρισαν τό νοῦ τους, καί μάλιστα κατά τόν βαθμό τῆς καθάρσεως, καί σκότος γι' αὐτούς πού εἶναι τυφλοί στόν νοῦ, δηλ. γι' αὐτούς πού δέν φωτίσθηκαν ἀπό τήν ζωή αὐτή καί δέν ἔφθασαν στόν φωτισμό καί στήν θέωση.

Αὐτό φαίνεται καί ἀπό τίς αἰσθητές πραγματικότητες. Ὁ ἕνας καί ὁ αὐτός ἥλιος "φωτίζει μέν τήν ὑγιαίνουσαν ὄψιν, ἀμαυροῖ δέ τήν ἀσθενοῦσαν".

Ὁπότε, δέν εὐθύνεται ὁ ἥλιος ἀλλά ἡ κατάσταση τοῦ ὀφθαλμοῦ. Τό ἴδιο ἀκριβῶς ἀναλογικά θά γίνει καί κατά τήν Δευτέρα Παρουσία τοῦ Χριστοῦ μας:

Ἕνας εἶναι ὁ Χριστος "ἀλλ' (οὗτος κεῖται) 

εἰς πτῶσιν μέν τοῖς ἀπίστοις,  

ἀνάστασιν δέ τοῖς πιστεύουσιν".[90] 

Ὁ Ἴδιος καί ὁ Αὐτός Λόγος τοῦ Θεοῦ, εἶναι ἀκόμη καί τώρα, πολύ περισσότερο τότε,

"καί φοβερός τοῖς οὐκ ἀξίοις διά τήν φύσιν,

καί χωρητός διά φιλανθρωπίαν τοῖς οὕτως ηὐτρεπισμένοις".[91]

Γιαὐτό δέν ἀξιώνονται ὅλοι νά βρίσκονται στήν ἴδια τάξη καί στάση, ἀλλ' ὁ μέν εἶναι ἄξιος γιά τήν μία, ὁ ἄλλος γιά τήν ἄλλη, "πρός μέτρον, οἶμαι, τῆς ἑαυτοῦ καθάρσεως".[92] Ἀνάλογα μέ τήν καθαρότητα τῆς καρδιᾶς καί τοῦ νοῦ, ὁ ἄνθρωπος θά γεύεται τῆς μιᾶς καί τῆς αὐτῆς ἀκτίστοῦ ἐνεργείας τοῦ Θεοῦ διαφοροτρόπως.

Καί γιά τόν Ἅγιο Γρηγόριο τόν Θεολόγο, ὁ Ἴδιος ὁ Θεός εἶναι Παράδεισος καί Κόλαση γιά τόν ἄνθρωπο, ἀφοῦ ὁ καθένας προσλαμβάνει τήν ἐνέργεια τοῦ Θεοῦ ἀνάλογα μέ τήν ψυχική του κατάσταση. Αὐτό φαίνεται καθαρά ὅταν ὁ Ἅγιος δοξολογεῖ τήν Ἁγία Τριάδα λέγοντας: "Ὦ Τριάς, ἧς ἐγώ κατηξιώθην, καί λάτρης εἶναι, καί κήρυξ ἐκ πλείονος ἀνυπόκριτος! Ὦ Τριάς ἡ πᾶσί ποτε γνωσθησομένη,

τοῖς μέν τῇ ἐλλάμψει,

τοῖς δέ τῇ κολάσει"[93] 

Ὁ Ἴδιος ὁ Τριαδικός Θεός εἶναι καί ἔλλαμψη καί κόλαση γιά τούς ἀνθρώπους. Ὁ λόγος τοῦ ἁγίου εἶναι ξεκάθαρος καί ἀποκαλυπτικός.

Στήν ἑρμηνεία τοῦ Ἁγίου Γρηγορίου τοῦ Παλαμᾶ στόν λόγο τοῦ Ἁγίου Ἰωάννου τοῦ Προδρόμου περί Χριστοῦ,

"οὗτος βαπτίσει ὑμᾶς ἐν πνεύματι ἁγίῳ καί πυρί", λέγει ὅτι θέλει νά φανερώσει αὐτήν τήν ἀλήθεια, ὅτι δηλ. οἱ ἄνθρωποι θά δεχθοῦν ἀνάλογα

ἤ τήν κολαστική

ἤ τήν φωτιστική

ἰδιότητα τῆς Χάριτος.

Ἑρμηνεύει ὁ Ἅγιος: "Οὗτος", φησί, "βαπτίσει ὑμᾶς ἐν Πνεύματι ἁγίῳ καί πυρί",

 "τῷ φωτιστικῷ δηλονότι

 καί κολαστικῷ,

κατ' ἀξίαν ἑκάστου τῆς ἑαυτοῦ διαθέσεως κομιζομένου τό κατάλληλον".[94] 

Ὅλη ἡ κτίση μετέχει κατά τόν Ἅγιον Γρηγόριον τόν Παλαμᾶν τῆς ἀκτίστου Χάριτος τοῦ Θεοῦ, ὄχι ὅμως κατά τόν ἴδιον τρόπον καί στόν ἴδιο βαθμό. Διαφορετική εἶναι ἡ μέθεξη τῆς Χάριτος τοῦ Θεοῦ ἀπό τούς Ἁγίους ἀπό τήν  ἄλλη κτίση.

Διδάσκει ὁ Θεοφόρος Πατήρ:

"Εἰ δ' ἕν ὄν τοῖς πᾶσι μεθεκτόν, οὐχ ἑνιαίως, ἀλλά διαφόρως μετέχεται..., εἰ καί μετέχει πάντα τοῦ Θεοῦ, ἀλλά τῆς τῶν ἁγίων μεθέξεως πολλήν καί μεγίστην ὁρῶμεν τήν διαφοράν".

Ὅταν λέμε ὅτι ὁ ἄνθρωπος πλάσθηκε κατ' εἰκόνα καί καθ' ὁμοίωσιν Θεοῦ πρέπει νά γνωρίζουμε, ποιά εἶναι ἡ ἀντίληψη τῶν Πατέρων γιά τόν Θεό. Διαφορετικά ἐκλαμβάνουν τόν Θεόν οἱ Λατῖνοι μετά τόν Αὐγουστῖνον καί διαφορετικά οἱ Ἅγιοι Πατέρες. Καί ἐξ αὐτοῦ τοῦ λόγου προκύπτουν διαφορές ἀντιλήψεων περί ἀνθρωπίνου προορισμοῦ, πτώσεως καί σωτηρίας.[95]

Κατά τούς Ἕλληνες Πατέρες δίκαιος στήν γλῶσσα τῆς Ἁγίας Γραφῆς σημαίνει καλός καί στοργικός.

Ὅταν μιλᾶμε γιά τούς δίκαιους τῆς Παλαιᾶς Διαθήκης, αὐτό δέν σημαίνει ὅτι ἦταν καλοί κριτές ἀλλά ὅτι ἦταν καλοί καί φιλόθεοι.

Ὅταν λέμε ὅτι ὁ Θεός εἶναι δίκαιος δέν ἐννοοῦμε ὅτι εἶναι καλός κριτής, πού γνωρίζει νά τιμωρεῖ τούς ἀνθρώπους δίκαια, ἀνάλογα μέ τήν βαρύτητα τῶν ἐγκλημάτων τους, ἀλλά ἀντίθετα, ἐννοοῦμε ὅτι εἶναι καλός καί στοργικός, συγχωρεῖ ὅλες τίς ἀνομίες καί παρακοές μας καί ἐπιθυμεῖ μέ κάθε μέσο νά μᾶς σώσει καί ποτέ δέν ἀνταποδίδει κακό ἀντί κακοῦ.

Στόν πρῶτο τόμο τῆς Φιλοκαλίας ὑπάρχει ἡ ἑξῆς θαυμάσια ἐξήγηση τοῦ Ἁγίου Ἀντωνίου τοῦ Μεγάλου περί τῆς ἀγαθότητος τοῦ Θεοῦ:

"Ὁ Θεός εἶναι ἀγαθός καί ἀπαθής καί ἀμετάβλητος. Ἄν δέ κανείς αὐτό τό θεωρεῖ εὔλογο καί ἀληθές, ἀλλ' ἀπορεῖ πῶς ὁ Θεός χαίρεται μέν γιά τούς ἀγαθούς ἐνῶ ἀποστρέφεται τούς κακούς καί πῶς ὀργίζεται ἐναντίον ἐκείνων πού ἁμαρτάνουν, ἐνῶ γίνεται ἱλεως σέ κείνους πού τόν ὑπηρετοῦν καί τόν λατρεύουν, πρέπει νά ποῦμε ὅτι ὁ Θεός οὔτε χαίρεται οὔτε ὀργίζεται, γιατί ἡ λύπη καί ἡ χαρά εἶναι πάθη. Οὔτε μέ δῶρα θεραπεύεται, γιατί αὐτό θά σήμαινε ὅτι ἡττᾶται μέ τήν ἡδονή. Δέν πρέπει νά κρίνουμε τόν Θεό μέ ἀνθρώπινα μέτρα. Ἐκεῖνος εἶναι ἀγαθός καί ὠφελεῖ μόνον, ποτέ δέν βλάπτει, παραμένει πάντα ἀπαθής. Ἐνῶ ἐμεῖς, ἐφ' ὅσον παραμένουμε ἀγαθοί ὁμοιάζοντες τοῦ Θεοῦ, ἑνωνόμαστε μαζί Του· καί ὅταν γινόμαστε κακοί, χωριζόμαστε ἀπό τόν Θεό, σάν ἀνόμοιοί Του. Ὅταν ζοῦμε μέ ἀρετή ἀκολουθοῦμε τόν Θεό, ἐνῶ ὅταν γινόμαστε κακοί -(μόνοι μας ἐμεῖς)- τόν κάνουμε ἐχθρόν μας· καί βέβαια δέν ὀργίζεται -(στήν πραγματικότητα ἐμεῖς τόν βλέπουμε ὀργιζόμενο)- χωρίς λόγο, γιατί τά ἁμαρτήματα δέν ἀφήνουν τόν Θεό νά μᾶς φωτίζει ἐσωτερικά, ἀλλά μᾶς ἑνώνουν μέ τούς τιμωρούς δαίμονες. Ἄν δέ μέ προσευχές καί ἐλεημοσύνες κερδίζουμε τήν ἄφεση τῶν ἁμαρτιῶν μας, δέν σημαίνει ὅτι ἐξευμενίζουμε τόν Θεό, ἀλλά ὅτι μέ τά καλά μας ἔργα καί τήν ἐπιστροφή μας σ' Αὐτόν γιατρεύουμε τήν κακία μας καί ἀπολαμβάνουμε πάλι τήν ἀγαθότητα τοῦ Θεοῦ. Ὥστε τό νά λέμε ὅτι ὁ Θεός ἀποστρέφεται τούς κακούς εἶναι σάν νά λέμε ὅτι ὁ ἥλιος κρύβει τό φῶς του ἀπό τούς τυφλούς."[96] 

Ὅταν ὁ Θεῖος Ἀπόστολος λέγει "εἰ γάρ ἐχθροί ὄντες κατηλλάγημεν τῷ Θεῷ διά τοῦ θανάτου τοῦ Υἱοῦ Αὐτοῦ", δέν πρέπει νά νομίσουμε ὅτι πρό τῆς σταυρικῆς θυσίας ὁ Θεός κρατοῦσε ἐχθρική στάση πρός τόν κόσμο.

 "Οὐκ ἐκεῖνος (ὁ Θεός) ἐστίν ὁ ἐχθραίνων, ἀλλ' ἡμεῖς· Θεός γάρ οὐδέποτε ἐχθραίνει".[97] Ὁ σταυρός προϋποθέτει ὄχι τήν ἔχθρα ἀλλά τήν ἀγάπη τοῦ Θεοῦ. "Οὕτω γάρ ἠγάπησεν ὁ Θεός τόν κόσμον..."[98] Ἡ ἀγάπη τοῦ Θεοῦ καί ἡ ἀγάπη τοῦ Χριστοῦ πρός τόν κόσμον πρό τῆς σταυρικῆς του θυσίας καί μετά τήν σταύρωση εἶναι ἡ αὐτή. "Καθώς ἠγάπησέ με ὁ Πατήρ, κἀγώ ἠγάπησα ὑμᾶς".[99]

β. Οὔτε τόν θάνατον

δημιούργησε ὁ Θεός

     Οἱ Ἅγιοι Πατέρες τῆς Γ΄ Οἰκουμενικῆς Συνόδου στήν Ἔφεσο (431) κατεδίκασαν τόν Πελαγιανισμό καί τόνισαν τό ἀφύσικο τοῦ θανάτου καί τήν ἀπόλυτη γιά τήν σωτηρία ἀναγκαιότητα τῆς θείας Χάριτος.

Οἱ Λατῖνοι τῆς ἐσκοτισμένης Δύσεως καί οἱ ἐκφραγκευμένοι ἐκ τῶν Ὀρθοδόξων διδάσκουν ἀδικαιολογήτως μετά τοῦ Αὐγουστίνου ὃτι ἡ μετάδοση τῆς ἐνοχῆς τοῦ Ἀδάμ σέ ὃλη τήν ἀνθρωπότητα δύναται νά θεωρεῖται ὡς προπατορικόν ἁμάρτημα. Οἱ ἐσκοτισμένοι καί ἐκπεσόντες τῆς Ὀρθοδόξου ἀληθείας οὐδόλως ὑποψιάζονται ὃτι ἡ φθορά καί ὁ θάνατος δέν εἶναι ἐκ Θεοῦ.

Συκοφαντοῦν τόν Θεόν οἱ Λατῖνοι καί βλασφημοῦν εἰς τό Πνεῦμα τό Ἃγιον, ὃταν δογματίζουν αἱρετικῶς στήν Σύνοδο τοῦ Τριδέντου τό 1546 καί στόν πρῶτο Κανόνα της ὃτι "ὃποιος δέν ὁμολογήσει ὃτι ὁ πρῶτος ἂνθρωπος, ὁ Ἀδάμ ... ἐπέφερε μέ τήν παράβασή του τήν ὀργή καί τήν ἀγανάκτηση τοῦ Θεοῦ(!), καί γιαὐτό τό λόγο τόν θάνατο, μέ τόν ὁποῖο προηγουμένως τόν ἀπείλησε ὁ Θεός, νά εἶναι ἀναθεματισμένος"!

Ὁ Θεοφώτιστος ὃμως Μέγας Ἃγιος Γρηγόριος ὁ Παλαμᾶς, ὁ ὁποῖος κατήσχυνε μέ τήν διδασκαλία του τούς ἐσκοτισμένους Λατίνους, δίδαξε ὀρθοδόξως ὃτι "ἡ μέν τοῦ κατά ψυχήν θανάτου ἀπόφασις, ἣν εἰς ἒργον ἢγαγεν ἡμᾶς ἡ παράβασις κατά δικαιοσύνην τοῦ κτίσαντος, ἐγκαταλιπόντας γάρ κατέλιπεν ὡς αὐτοβούλως γεγονότας μή βιασάμενος. Ἡ μέν οὖν ἀπόφασις ἐκείνη προαναπεφώνηται παρά τοῦ Θεοῦ φιλανθρώπως, καθ' ἃς αἰτίας εἰρήκαμεν. Ἀνέσχε δέ καί ὑπερέθετο τήν ἀπόφασιν τοῦ κατά σῶμα θανάτου πρότερον, καί ἡνίκα ταύτην ἐξήνεγκε βάθει σοφίας καί φιλανθρωπίας ὑπερβολῇ πρός τό μέλλον τήν εἰς ἒργον ἒκβασιν ταύτην ἐταμιεύσατο, μή πρός τόν Ἀδάμ εἰπών: ἐπιστράφηθι ὃθεν ἐλήφθης, ἀλλά γῆ εἶ, καί εἰς γῆν ὑποστρέψεις. Ἒνι δέ τοῖς συνετῶς ἀκούουσι καί τῶν τοιούτων λόγων ἰδεῖν, ὣς ὁ Θεός, οὐ ψυχῆς οὐδέ σώματος ἐποίησε θάνατον.

   Οὒτε γάρ πρότερον εἶπε προτάσσων, θάνετε ἣν ἂν ἡμέραν φάγητε, ἀλλ' ἀποθανεῖσθε ἣν ἂν ἡμέραν φάγητε. Οὒτε νῦν, εἰς γῆν ἐπίστρεψον εἶπε, ἀλλ' ὑποστρέψεις, προαναγγέλων καί ἐφιείς καί μή κωλύων σύν δίκῃ τό ἐκβησόμενον".[100]

   Ἒτσι καί ὁ Μέγας Βασίλειος διδάσκει:

    " Ὃσον γάρ ἀφίστατο τῆς ζωῆς, τόσον προσήγγιζε τῷ θανάτῳ. Ζωή γάρ ὁ Θεός, στέρησις δέ τῆς ζωῆς θάνατος. Ὣστε ἑαυτῷ τόν θάνατον ὁ Ἀδάμ διά τῆς ἀναχωρήσεως τοῦ Θεοῦ κατεσκεύασε, κατά τό γεγραμμένον, ὃτι ἰδού οἱ μακρύνοντες ἀπό σοῦ ἀπολοῦνται. Οὓτως οὐχί Θεός ἒκτισε θάνατον[101], ἀλλ' ἡμεῖς ἑαυτοῖς ἐκ πονηρᾶς γνώμης ἐπεσπασάμεθα. Οὐ μήν οὐδέ ἐκώλυε τήν διάλυσιν διά τάς προειρημένας αἰτίας, ἳνα μή ἀθάνατον ἡμῖν τήν ἀρρωστίαν διατηρήσῃ[102].

   Ὁ δέ Μέγας Ἀθανάσιος διδάσκει:

   "Οἱ δέ ἂνθρωποι ἀποστραφέντες τά αἰώνια καί συμβουλίᾳ τοῦ διαβόλου εἰς τά τῆς φθορᾶς ἐπιστραφέντες, ἑαυτοῖς αἲτιοι τῆς ἐν τῷ θανάτῳ φθορᾶς γεγόνασι". [103]

   Οὒτε βεβαίως ὁ Ἀπόστολος Παῦλος διδάσκει πουθενά ὃτι ὁ θάνατος εἶναι ἐκ Θεοῦ τιμωρία ὃλων τῶν ἀνθρώπων. Ὁ Θεός δέν τιμωρεῖ, ἐπιτρέπει ὃμως στόν ἂνθρωπο, ἐάν τό θελήσει, νά ἀπομακρυνθεῖ ἀπ' Αὐτόν καί ἒτσι νά στερηθεῖ τήν ζωή.

   Ἀπό τά ἀναφερθέντα χωρία συνάγεται ὃτι, κατά τούς  Ἓλληνες Πατέρες, ὁ Θεός ἐπέτρεψε τήν διά τοῦ θανάτου καί τῆς φθορᾶς "τιμωρία" καί ταλαιπωρία τοῦ ἀνθρώπου ἓνεκα εὐσπλαχνίας, γιά νά μή γίνει τό κακόν ἀθάνατον, καί μέ τήν θέα καί μελέτη τοῦ θανάτου νά ἐννοήσει ὁ ἂνθρωπος τήν ἀσθένειάν του καί τήν ἐξάρτησή του ἀπό τόν Θεόν, γιά τήν σωτηρία του καί ἒτσι νά ταπεινωθεῖ καί νά μετανοήσει καί μέσα ἀπό δοκιμασίες καί πειρασμούς νά τελειοποιηθεῖ.

    Ἒτσι, λοιπόν, ὁ Θεός δέν ἐπέβαλε τόν θάνατο, τήν φθορά καί τίς ἀσθένειες ἓνεκα κάποιας προσβολῆς τῆς Θείας φύσεως, ὃπως διδάσκουν οἱ Λατῖνοι, ἀλλά τά ἐπέτρεψε, ἓνεκα τῆς εὐσπλαχνίας Του, μέ σκοπό τήν σωτηρία καί τήν θέωση τῶν ἀνθρώπων.[104]

   Ὁ σωματικός θάνατος δέν ἐπικράτησε ἀμέσως μετά τήν παράβαση. Τοὒναντίον, κατά τήν Ἁγία Γραφή, οἱ πρωτόπλαστοι ἒζησαν πολλά χρόνια μετά τήν παρακοή.[105]

   Πρῶτα "ἡ ἁμαρτία δι' ἑνός ἀνθρώπου εἰς τόν κόσμον εἰσῆλθε καί διά τῆς ἁμαρτίας" ὁ πνευματικός θάνατος, (στέρηση τῆς Θείας Χάριτος), καί μετά ἀπό χρονικό διάστημα καί ὁ σωματικός.

   Ὁ ἀπολογητής Θεόφιλος Ἀντιοχείας γράφει γιά τούς πρωτοπλάστους μετά τήν παρακοή:

   " Ὁπότε οὖν ἐθεάσατο ὁ σατανᾶς οὐ μόνον τόν Ἀδάμ καί τήν γυναῖκα αὐτοῦ ζῶντας, ἀλλά καί τέκνα πεποιηκότας, ἐφ' ὧν οὐκ ἴσχυσεν θανατῶσαι αὐτούς φθόνῳ φερόμενος, ἡνίκα ἑώρα τόν Ἂβελ εὐαρεστοῦντα τῷ Θεῷ, ἐνεργήσας εἰς τόν ἀδελφόν αὐτοῦ τόν καλούμενον Κάϊν ἐποίησεν ἀποκτεῖναι τόν ἀδελφόν αὐτοῦ τόν Ἂβελ. Καί οὓτως ἀρχή θανάτου ἐγένετο εἰς τόνδε τόν κόσμον ὁδοιπορεῖν ἓως τοῦ δεῦρο ἐπί πᾶν γένος ἀνθρώπων".[106]

   Ὁ σατανᾶς θά ἢθελε πολύ νά θανατώσει διά μιᾶς ὁλόκληρη τήν ἀνθρωπότητα, ἀλλά δέν μπορεῖ, γιατί ὁ Θεός εἶναι Αὐτός πού ζωοποιεῖ τά πάντα. Τόν θάνατο ὁ διάβολος τόν ἐπιφέρει ἐμμέσως μόνον, μέ τήν ἁμαρτία καί μέ τήν ἀπομάκρυνση τοῦ ἀνθρώπου ἀπό τόν Θεόν. Ἡ ἁμαρτία φέρνει τόν θάνατο.

   " Ὁ μέν κατ' εἰκόνα τοῦ Θεοῦ γεγονός χωρισθέντος ἀπ' αὐτοῦ τοῦ πνεύματος τοῦ δυνατωτέρου, (δηλ. τοῦ Ἁγίου Πνεύματος), θνητός γίνεται" κατά τόν Τατιανόν.[107]

   Ὁ κύριος κατά τῶν αἱρέσεων πολέμιος καί πρόεδρος τῆς Γ΄ Οἰκουμενικῆς Συνόδου Ἅγιος Κύριλλος Ἀλεξανδρείας περί τῆς διαδόσεως τοῦ προπατορικοῦ ἁμαρτήματος στούς ἀπογόνους τοῦ Ἀδάμ διδάσκει τά ἑξῆς:

   " Ἀλλ' εἴποι τις ἄν, ναί παρώλισθεν ὁ Ἀδάμ, καί τῆς θείας ἀλογήσας ἐντολῆς φθορᾷ καί θανάτῳ κατεδικάζετο· εἶτα πῶς ἁμαρτωλοί δι' αὐτόν κατεστάθησαν οἱ πολλοί; Τί πρός ἡμᾶς τά ἐκείνου πταίσματα; πῶς δέ ὅλως οἱ μήπω γεγενημένοι καταδεδικάσμεθα σύν αὐτῷ, καίτοι Θεοῦ λέγοντος:

   -οὐκ ἀποθανοῦνται πατέρες ὑπέρ τέκνων,

   - οὔτε τέκνα ὑπέρ πατέρων,

ψυχή ἡ ἁμαρτάνουσα αὐτή ἀποθανεῖται; Οὐκοῦν ψυχή ἡ ἁμαρτάνουσα αὐτή ἀποθανεῖται."

     Κηρύσσει συμπερασματικά ὁ Μέγας Φωστήρ τῆς Καισαρείας:

     "Ἄφρων οὖν ὡς ἀληθῶς ἐστερημένος νοῦ καί φρονήσεως, ὁ λέγων, οὐκ ἔστι Θεός. Παραπλήσιος δέ τούτῳ, καί οὐδέν κατά τήν ἀφροσύνην ἀπολειπόμενος, καί ὁ λέγων τῶν κακῶν αἴτιον εἶναι τόν Θεόν."... "Πάλιν δέ τά ἐν Ἅδου κακά οὐ Θεόν ἔχει τόν αἴτιον,  ἀλλ' ἡμᾶς αὐτούς."[108]

Ζ΄. 14. Συμπεράσματα

     Ὅποιος ἀκολουθεῖ τήν αἵρεση δέν ἔχει τήν δυνατότητα τῆς ἐν Χριστῷ τελειώσεως καί σωτηρίας ἐφ' ὅσον "τῆς ἐκκλησιαστικῆς ἑνώσεως" (ΞΘ΄ τῆς Καρθαγένης) ἤ "ἐκ τῆς τοῦ Κυριακοῦ σώματος ἑνώσεως ἀνησυχάστῳ διχονοίᾳ" ἀποσχίζεται (ΞΣΤ΄ τῆς Καρθαγένης), γιά νά μεταβεῖ ἐκεῖ "ὅπου  ἐκκλησία οὐκ ἔστιν" (Κανών Καρχηδόνος), "τῷ τῆς ἀποστασίας συνεδρίῳ". Οἱ αἱρετικοί ὑπάρχουν "πάσης ἐκκλησιαστικῆς κοινωνίας ἐκβεβλημένοι καί ἀνενέργητοι" (α΄τῆς Γ΄ Οἰκουμενικῆς), τελοῦντες ὑπό τήν κυριαρχίαν τοῦ διαβόλουû "δώσει αὐτοῖς ὁ Θεός μετάνοιαν πρός τό ἐπιγνῶναι τήν ἀλήθειαν, καί ἵνα ἀνασφήλωσιν οἱ ἐκ τῶν τοῦ διαβόλου βρόχων αἰχμαλωτισθέντες αὐτῷ εἰς τῷ αὐτοῦ θέλημα" (ΞΣΤ΄ Καρθαγένης).

     Ἡ αὐστηρή αὐτή στάση τῶν ἁγίων Πατέρων εἶναι συνέπεια τῆς Ἐκκλησιολογίας τους. Ἐφ' ὅσον μία μόνον Ἐκκλησία ὑπάρχει, (ἕν σῶμα μόνον ἀντιστοιχεῖ εἰς μίαν κεφαλήν), εἶναι φυσικό, ὅτι οἱ ἀποκόπτοντες ἑαυτούς διά τῆς αἱρέσεως ἤ τοῦ σχίσματος ἀπό τῆς Μιᾶς Ἐκκλησίας, παύουν νά εἶναι μέλη τοῦ Σώματος τοῦ Χριστοῦ καί νά ἔχουν τό Ἅγιον Πνεῦμα. Ὁ "οἶκος αὐτῶν ἀφίεται ἔρημος" καί ἐκπίπτει εἰς "ἐκκλησίαν πονηρευομένων" (Νικηφόρου Ὁμολογητοῦ ἐπιστολή γ΄).

     Γιαὐτό τό λόγο καί τά μυστήρια τῶν αἱρετικῶν θεωροῦνται ὡς ἄκυρα, ἐπειδή ἀκριβῶς οἱ αἱρετικοί στεροῦνται τοῦ Ἁγίου Πνεύματος.

     Στούς αἱρετικούς δέν ὑφίσταται κἄν ἀληθές βάπτισμα ἤ χρίσμα ("ἀσφαλῶς κρατοῦμεν, μηδένα βαπτίζεσθαι δύνασθαι ἔξω τῆς καθολικῆς ἐκκλησίαςû ἑνός ὄντος βαπτίσματος, καί ἐν μόνῃ τῇ καθολικῇ ἐκκλησίᾳ ὑπάρχοντοςû ... ὅθεν οὐ δύναται χρίσμα τοῖς αἱρετικοῖς εἶναι").

     Ὁ λόγος εἶναι προφανήςû

     "παρά δέ τοῖς αἱρετικοῖς, ὅπου ἐκκλησία οὐκ ἔστιν, ἀδύνατον ἁμαρτημάτων ἄφεσιν λαβεῖν" καί

     "οὐ γάρ δύναται ἐν μέρει ὑπερισχύεινû εἰ ἠδυνήθη βαπτίσαι, ἴσχυσε καί Ἅγιον Πνεῦμα δοῦναιû εἰ οὐκ ἠδυνήθη, ὅτι ἔξω ὤν, Πνεῦμα ἅγιον οὐκ ἔχει, οὐ δύναται τόν ἐρχόμενον βαπτίσαι, ἐνός ὄντος τοῦ Ἁγίου Πνεύματος, καί μιᾶς ἐκκλησίας ὑπό Χριστοῦ τοῦ Κυρίου ἡμῶν, ἐπάνω Πέτρου τοῦ Ἀποστόλου ἀρχῆθεν λέγοντος, τῆς ἑνότητος τεθεμελιωμένηςû καί διά τοῦτο τά ὑπ' αὐτῶν γινόμενα ψευδῆ καί κενά ὑπάρχοντα, πάντα ἐστίν ἀδόκιμα" (Κανών Καρχηδόνος).

     Αὐτός ὁ Κανών δέν ἀποτελεῖ κάτι τό καινοφανές στήν Ἐκκλησία. Εἶναι ἀπήχηση τῆς ἐκκλησιολογίας τοῦ Ἀποστόλου Παύλουû "ἕν σῶμα καί ἕν Πνεῦμα, καθώς καί ἐκλήθητε ἐν μιŽ ἐλπίδι τῆς κλήσεως ὑμῶνû εἷς Κύριος, μία πίστις, ἕν βάπτισμα" (Ἐφ. δ΄4-5).

     Κάθε ἄλλη θεώρηση τῶν αἱρέσεων θά ἀνέτρεπε τήν ἐκκλησιολογική αὐτή βάση τοῦ παμμεγίστου Ἀποστόλου καί τοῦ Καθολικοῦ Κανόνος τῆς Καρχηδόνος.

     Ἡ δικαιοσύνη τοῦ Θεοῦ πού ὁρίζεται "ὡς ἡ τοῦ Θεοῦ περί τό γένος ἡμῶν ἐσχάτη φιλανθρωπία καί ἀγαθότης... τό πᾶσιν ἀφθόνως τῶν ἀγαθῶν τῶν ἑαυτοῦ μεταδοῦναι καί ἡ τῆς μακαριότητος κοινωνία", πρέπει νά εἶναι ὁ ὁδηγός στήν ἐξατομίκευση τῆς ποιμαντικῆς μας ὡς ἱερέων καί ἀρχιερέων. Μέ πολλή συγκατάβαση, ἀγάπη καί ἰδιαίτερο ἐνδιαφέρον ὀφείλουμε νά ἐνσκήπτουμε στά πολυποίκιλα προβλήματα τῶν πιστῶν μας, πού πολλές φορές εἶναι ζητήματα ζωῆς καί θανάτου, νά τούς ἀγκαλιάζουμε, νά τούς καθοδηγοῦμε μέ ἐπιείκεια, δεικνύοντας ἔλεος καί φιλανθρωπία, ὅμοια μέ ἐκείνην τοῦ Θεοῦ καί δημιουργοῦ μας. 

     Μέσα, λοιπόν, στό φῶς τῆς Ἀναστάσεως, νῦν, ὅτε, πάντα πεπλήρωται φωτός, οὐρανός τε καί γῆ καί τά καταχθόνια, ἐλεημένοι πρῶτοι ἐμεῖς ἀπό τήν πανυπεραγαθότητα τοῦ Θεοῦ, ὀφείλουμε νά ἐλεοῦμε καί νά οἰκονοῦμε μέ ἀμέριστη ἀγάπη αὐτούς πού ζητοῦν παρηγοριά καί στήριξη, καταφεύγοντας στήν κιβωτό τῆς σωτηρίας, στήν ἁγία μας Ἐκκλησία.[109]

           Σ' αὐτό τό πνεῦμα θά ἀντιμετωπίζονται μέ συγκατάβαση, οἰκονομῶντας τούς πιστούς μας μέ τό ἴδιο πνεῦμα τοῦ θεϊκοῦ ἐλέους καί τῆς φιλανθρωπίας τοῦ Χριστοῦ μας, τά θέματα τῆς ἀπαγορεύσεως τῆς τελέσεως τῶν μνημοσύνων τήν ἀναστάσιμη ἡμέρα τῆς Κυριακῆς, τῆς ἀπαράδεκτης, κατά τούς Πατέρες μας, τελέσεως τῶν γάμων τό Σάββατο, τῶν γνουκλισιῶν τίς ἀναστάσιμες ἡμέρες καί τήν ἡμέρα τῆς Πεντηκοστῆς, κατά τόν ἑσπερινόν τοῦ Ἁγίου Πνεύματος, ἀλλά καί τῆς ἀπαγόρευσης ἀπό τούς Ἱερούς Κανόνες τῶν παρ' ἐνορίαν ἱεροπραξιῶν, Θείων Λειτουργιῶν καί κουρᾶς μοναχῶν, ἄνευ τῆς γνώσεως τοῦ οἰκείου ἐπισκόπου, καθ' ὅτι ὁ ἐνεργῶν λάθρα τοῦ ἐπισκόπου, τῷ διαβόλῳ δουλεύει. Ὁ ἴδιος ὁ Θεός δέν κολάζει ἀλλά μᾶλλον παιδαγωγεῖ παραχωρῶν[110] τίς κολάσεις. Δέν μᾶς ἀπειλεῖ μέ αἰώνια κόλαση, πού κατά τόν Μέγα Βασίλειο καί ὅλους τούς Πατέρες, εἶναι δημιούργημα τοῦ διαβόλου καί τῶν ἀμετανοήτων ἐν ἀσθενείᾳ ψυχῆς κεκοιμημένων καί χωρισμένων ἐν ζωῇ ἀπό τόν φιλάνθρωπο Θεό ἀνθρώπων,  οἱ ὁποῖοι, ἀλοίμονο, θά Τόν δοῦν στήν Δευτέρα παρουσία ὡς πῦρ κολαστικόν καί αἰώνιον,[111] ἐάν δέν εἶδαν Αὐτόν ὡς φῶς ἀναστάσιμον, ἄκτιστον καί ζωοποιοῦν στήν ζωή αὐτή καί κατά τόν Μέγαν Θεολόγον Γρηγόριον. 

Ἡ προδοσία τῆς Ὀρθοδοξίας συνεχίζεται

Ὁ "Γερμανίας" Αὐγουστῖνος παίρνει ἀλογία, χριόμενος ἀπό τόν παπικό Καρδινάλιο, καί ἀρνεῖται τήν Ὀρθοδοξία, ἀναγνωρίζοντας καί προσκυνῶντας τόν Παπισμό. Ἔτσι ἐκπίπτει ἀπό τήν ἱερωσύνη κατά τούς α΄ καί β΄τῆς Γ΄ Οἰκουμενικῆς Συνόδου, καί κατά  τόν ΙΕ΄ τῆς ΑΒ΄ Ἱερᾶς Συνόδου, συγκαταλέγεται στούς ψευδεπισκόπους.