Ομιλία πραγματοποίησε απόψε ο Σεβασμιώτατος Ποιμενάρχης μας κ. Χρυσόστομος στον Ιερό Ναό Αγίας Τριάδος Γκορυτσάς Ασπροπύργου.
   Στην ομιλία του ο Σεβασμιώτατος στράφηκε γύρω από τον μακαριστό εφημέριο του Ναού, Πρεσβύτερο Αναστάσιο Μαυρίδη. Συγκεκριμένα, τόνισε ότι ο μακαριστός π. Αναστάσιος υπήρξε Ιερέας έκτης συνεχόμενης γενεάς, ενώ υιός του υπήρξε ο μακαριστός π. Ηλίας. Ο π. Αναστάσιος διακρίθηκε για την ταπείνωσή του αλλά και την ανιδιοτελή προθυμία να θυσιάζεται καθημερινώς στην υπηρεσία της Εκκλησίας. Αυτό το απέδειξε όταν διέσχιζε δεκάδες χιλιόμετρα πεζός από τον Ασπρόπυργο για να εξυπηρετήσει λειτουργικά τους πιστούς στην Μεταμόρφωση. Και μόνο από αυτό το μικρό δείγμα της διακονίας του φαίνεται ότι ο άνθρωπος είχε πίστη και αγάπη στον Θεό και τον πλησίον.
   Σε άλλο σημείο, ο Σεβασμιώτατος αναφέρθηκε στην Ιερωσύνη, οι άξιοι φορείς της οποίας, οι Ιερείς, είναι αναγκαίοι όσο ποτέ άλλοτε. Αυτοί είναι οι οποίοι τελώντας τα Μυστήρια αγιάζουν τις ψυχές των ανθρώπων. Με την διακονία τους στηρίζουν την κοινωνία, η οποία μαστίζεται από τόσα δεινά που προκαλούν άνθρωποι εναντίον των ανθρώπων.
   Ενώ τόσο αναγκαία είναι η Ιερωσύνη, υπάρχουν κάποιοι χριστιανοί που εμποδίζουν τα παιδιά τους να ακολουθήσουν αυτόν τον δρόμο, αδιαφορώντας για την ωφέλεια που θα μπορούσε να προξενηθεί. Όταν ο κόσμος θέλει βοήθεια, στην Εκκλησία τρέχει. Αν δεν υπάρχουν Ιερείς, ποιός θα μεριμνήσει για αυτόν τον κόσμο; Η κοινωνία; Αυτοί που υποκριτικά παραπονιούνται για όλα τα δεινά που υφιστάμεθα, ενώ οι ίδιοι φρόντισαν να υπάρχουν αυτά;
   Εν κατακλείδι, ο Σεβασμιώτατος ευχήθηκε ο Χριστός να στείλει εργάτας στον αμπελώνα του, ανθρώπους με προθυμία σαν αυτή με την οποία διακόνησε ο π. Αναστάσιος.

Ἀγαπητοὶ ἐν Χριστῷ ἀδελφοί, 

            Ὁ Κύριός μας εἶναι ἡ πηγὴ τῶν ἀγαθῶν, εἶναι ὁ «πράος καὶ ταπεινὸς τῇ καρδίᾳ». Ἡ πραότητα, ὡστόσο, δὲν Τὸν ἐμπόδισε νὰ χρησιμοποιήσει τὴν μάχαιρα τῆς δικαιοσύνης γιὰ νὰ ἐλέγξει τὰ κακῶς κείμενα. Στὶς ἐλάχιστες φορὲς ποὺ ὁ Κύριος ὕψωσε τὴ φωνή Του, πού ἀπευθύνθηκε; Στὸν τελώνη; Στὴν πόρνη; Μήπως στὴν μοιχαλίδα; Ὄχι. Αὐτοὺς πνευματικὰ τοὺς ἀγκάλιασε καὶ τοὺς ἔσωσε μὲ τὴν ἀγάπη Του, ἐπειδὴ δέχθηκαν αὐτὴ τὴν ἀγάπη στὴ ζωή τους. Αὐτοὶ οἱ ἁμαρτωλοὶ ποτὲ δὲν ἄκουσαν ἀπὸ τὸν Θεάνθρωπο τὰ φοβερὰ «οὐαί», τὰ «ἀλίμονο». Ἀντιθέτως, αὐτὰ τὰ ἄκουσαν ἀπὸ τὸ στόμα τοῦ Δίκαιου Κριτῆ οἱ δῆθεν ὑπηρέτες τοῦ Θεοῦ, οἱ ὑποκριτὲς Γραμματεῖς καὶ Φαρισαῖοι. Κάτι ἀνάλογο συνέβη καὶ στὴ σημερινὴ εὐαγγελικὴ περικοπή. 

            Ὁ Κύριος ἦταν, κάποιο Σάββατο, στὴν συναγωγὴ τῶν Ἰουδαίων καὶ δίδασκε τὸν λαό, κατὰ τὴν συνήθειά Του. Τὸ Σάββατο ἦταν καὶ εἶναι γιὰ τοὺς Ἰουδαίους ἡμέρα ἱερή, ἡμέρα ἀργίας, κάτι σὰν τὴν δική μας Κυριακή. Εἶχαν, λοιπόν, τὴν ἡμέρα αὐτὴ τὴν τακτική τους σύναξη, προκειμένου νὰ ἀκούσουν τὸν λόγο τοῦ Θεοῦ καὶ νὰ προσευχηθοῦν. Κάποια στιγμή, ὁ Ἰησοῦς παρατήρησε ὅτι βρισκόταν ἐκεῖ μία γυναίκα συγκύπτουσα. Ἡ γυναίκα αὐτή, δεκαοκτὼ  ὁλόκληρα ἔτη ταλαιπωροῦνταν ἀπὸ κύρτωση τοῦ σώματος, μὲ ἀποτέλεσμα νὰ μὴν μπορεῖ νὰ ἀτενίσει τὸν οὐρανὸ καὶ τοὺς συνανθρώπους της, παρὰ μόνο τὴ γῆ. Ἀξίζει νὰ παραδειγματισθοῦμε ἀπὸ τὴν εὐσεβῆ αὐτὴ γυναίκα. Παρὰ τὸ σοβαρὸ πρόβλημα ὑγείας ποὺ ἀντιμετώπιζε, μὲ καρτερία καὶ πίστη δὲν ἔλειπε ἀπὸ τὴν τακτικὴ σύναξη, σὲ ἀντίθεση μὲ πολλοὺς ἐκ τῶν χριστιανῶν, οἱ ὁποῖοι προφασίζονται προφάσεις γιὰ νὰ λείψουν ἀπὸ τὸν ἀπαραίτητο γιὰ τὴν ψυχὴ ἐκκλησιασμὸ τῆς Κυριακῆς. Αὐτοὶ ἀψηφοῦν καὶ χάνουν τὴν εὐλογία, ἡ δὲ γυναίκα, ἡ ὁποία κυνηγοῦσε τὴν εὐλογία, κέρδισε ὡς ἀνταπόδοση καὶ τὴν σωματικὴ θεραπεία ἀπὸ τὸν Ἰατρὸ τῶν ψυχῶν καὶ σωμάτων, Χριστό. 

            Πάντες χάρηκαν γιὰ τὸ θαῦμα τῆς θεραπείας. Ἤ, μάλλον, σχεδὸν πάντες. Ὁ ἀρχισυνάγωγος, βλέποντας τὸν Ἰησοῦ νὰ λαμβάνει τόση δόξα ἀπὸ τὸν κόσμο, Τὸν φθόνησε, διότι ἤθελε ἐκεῖνος νὰ εἶναι στὰ μάτια τοῦ κόσμου ὁ «σωτῆρας», ὁ «ἅγιος», ὁ «γέροντας». Γιὰ νὰ κάνει, λοιπόν, αἰσθητὴ τὴν παρουσία του προσπαθώντας νὰ μειώσει τὸν Ἰησοῦ καὶ δῆθεν γιὰ νὰ ὑπερασπισθεῖ τὸν νόμο τοῦ Μωϋσέως, ὑποκρίθηκε τὸν μεγάλο εὐσεβῆ καὶ εἶπε μὲ ἀγανάκτηση στὸν κόσμο τὸ ἑξῆς: «Ἕξι εἶναι οἱ ἡμέρες τῆς ἑβδομάδος.  Σὲ αὐτὲς νὰ ἔρχεστε νὰ θεραπεύεσθε καὶ ὄχι τὴν ἡμέρα τοῦ Σαββάτου». Ὁ Κύριος, μὴν ἀφήνοντάς του περιθώριο, ἀπάντησε λέγοντας: «Ὑποκριτή, καθένας ἀπὸ ἐσᾶς τὸ Σάββατο δὲν λύνει τὸ μοσχάρι ἢ τὸ γαϊδούρι του ἀπὸ τὴν φάτνη γιὰ νὰ τὸ ποτίσει; Καὶ αὐτὴ ποὺ εἶναι θυγατέρα τοῦ Ἀβραάμ, τὴν ὁποία βασάνισε ὁ σατανὰς δεκαοκτὼ ὁλόκληρα ἔτη δὲν ἔπρεπε νὰ λυθεῖ ἀπὸ τὸν δεσμὸ αὐτὸ τὴν ἡμέρα τοῦ Σαββάτου;». Μὲ αὐτὰ τὰ λόγια καταντροπιάζονταν πάντες οἱ ἐχθροί Του, ἐνῶ ὁ ἁπλὸς κόσμος χαιρόταν μὲ ὅσα γίνονταν ἀπὸ Αὐτόν.