Ἐν Ἀχαρναῖς: 27/1-9/2-2018
Λίγες σκέψεις μετὰ τὸ μεγάλο ΟΧΙ τοῦ κυρίαρχου λαοῦ τῆς Ἑλλάδος τὴν Κυριακὴ 4 Φεβρουαρίου!
Γιὰ ἐμᾶς ποὺ δὲν ἀξιωθήκαμε νὰ ἀγωνιστοῦμε γιὰ τὴν ἐλευθερία τῶν ἀνθρώπων καὶ γιὰ τὸ δίκιο τῶν λαῶν, ποὺ δὲ γνωρίσαμε ἀπὸ κοντὰ ἥρωες καὶ ἀγωνιστές, δὲ ζήσαμε στιγμὲς ὑπερηφάνειας μέσα ἀπὸ πράξεις θυσίας καὶ προσφορᾶς -χωρὶς ἀντάλλαγμα- πρὸς τὸ Ἔθνος,
γιὰ ἐμᾶς ποὺ εἴμαστε ἀκόμη ἐδῶ, ἀρνούμενοι νὰ ἐγκαταλείψουμε τὴ χώρα, τὸ σπίτι, τὴ γλῶσσα μας καὶ ἀγκομαχοῦμε καθημερινὰ σὲ ἕναν ἀγώνα ἐπιβίωσης, ὡς ἐλάχιστη ἔνδειξη ἀντίστασης καὶ ἄμυνας γιὰ τὴν προάσπιση τοῦ τόπου στὸν ὁποῖο γεννηθήκαμε,
γιὰ ἐμᾶς ποὺ προσπαθοῦμε νὰ καλλιεργήσουμε τὴν ἀγάπη, τὴν πίστη, τὴν ἀνθρωπιά, τὴν φιλαλήθεια καὶ τὴν ἐντιμότητα στὶς ψυχὲς τῶν παιδιῶν μας,ποὺ προσπαθοῦμε νὰ μεταλαμπαδεύσουμε τὴν ἀγάπη καὶ τὸ σεβασμὸ γιὰ τὴ χώρα, τὴν καταγωγή, τὴν παράδοση, τοὺς προγόνους, γιὰ τὴν ἱερὴ ἔννοια τῆς πατρίδας, τῆς κάθε πατρίδας,
γιὰ ἐμᾶς ποὺ ἡ φλόγα τῆς ἐλπίδας γιὰ ἕνα καλύτερο αὔριο βιώσιμο, οὐσιαστικό, εἶναι ἄρρηκτα συνδεδεμένη μὲ τὸ σεβασμὸ στὸν πολιτισμό, τὴν ἱστορία, τὴ γλώσσα, τὴν ταυτότητα τῶν λαῶν,
γιὰ ἐμᾶς ποὺ ἡ πίστη, ἡ πεμπτουσία τῆς ζωῆς μας εἶναι αὐτὸ ποὺ κρατᾶ τὴν ψυχή μας ἀκόμη θερμή,
γιὰ ἐμᾶς ποὺ μὲ κόπο προσπαθοῦμε νὰ διατηρήσουμε ὅ,τι μὲ σοφία ὁ Θεὸς ἔπλασε καὶ ὁ ἄνθρωπος μὲ βία καταλύει,
γιὰ ὅλους ἐμᾶς ποὺ παρὰ τὴν ταπείνωση, τὴν ἀγνόηση, τὴν ἀδιαφορία, τὴν προδοσία ποὺ ἔχουμε ὑποστεῖ, σχεδὸν ἀμίλητοι μὲ τὸ βλέμμα χαμηλωμένο, σιγοψιθυρίζουμε μὲ νοῦ καὶ ψυχὴ λόγια δύναμης καὶ ἐλπίδας,
ἀλλὰ καὶ γιὰ ἐμᾶς ποὺ παρασυρθήκαμε ἀπὸ τὶς εὔκολες λύσεις καὶ τὴν καλοζωία καὶ ποὺ γιὰ λίγο λησμονήσαμε αὐτὸ ποὺ κρύβουμε στὰ βάθη τῆς καρδιᾶς μας,
γιὰ ἐμᾶς ποὺ δὲν βιώνουμε τὶς δυσκολίες καὶ ζοῦμε τακτοποιημένοι σὲ κάποιο εὔπορο προάστιο, ἀλλὰ νιώθουμε βαθιὰ τὴν εὐθύνη καὶ τὸ χρέος,
γιὰ ἐμᾶς ποὺ φύγαμε ὄχι ἐγκαταλείποντας, ἀλλὰ μὲ στόχο νὰ ἐπιστρέψουμε πιὸ δυνατοί,ποὺ ἐνῶ εἴμαστε μακριά, ἡ ψυχὴ εἶναι ἀκόμη πίσω, στὰ πάτρια,
γιὰ ἐμᾶς ποὺ ἐνῶ πέσαμε, ἐνῶ δειλιάσαμε, διστάσαμε, ξανασηκωθήκαμε ὄρθιοι στὰ πόδια μας,
γιὰ ἐμᾶς ποὺ μέσα στὶς φλέβες μας κυλᾶ γρηγορότερα τὸ αἷμα στὸ ἄκουσμα τοῦ ἄδικου,
γιὰ ὅλους ἐμᾶς ποὺ μιλᾶμε περήφανα τὴν Ἑλληνική, ὄχι ὡς ἑλληνόφωνες, ἀλλὰ ὡς Ἕλληνες πραγματικοί, ἡ 4η Φεβρουαρίου ἦταν μία μεγάλη εὐκαιρία. Εὐκαιρία ἐκδήλωσης τοῦ πραγματικοῦ ἐαυτοῦ μας, μιὰ εὐκαιρία νὰ μιλήσουμε, νὰ ἀκούσουμε λόγια ψυχῆς, νὰ βρεθοῦμε μαζί, ἑνωμένοι, μὲ πολιτισμό, μὲ εὐγένεια, μὲ σεβασμό, ὅλοι, κληρικοί, μικροί, μεγάλοι, εὔποροι καὶ μή, μορφωμένοι καὶ λιγότερο μορφωμένοι, ἀπ’ ὅλη τὴν Ἑλλάδα, τὴ Βόρεια, τὴ Νότια, τὴ Στερεά, τὰ Ἑλληνικὰ νησιά, τὴν ὁμογένεια.
Γιὰ ὅλους ἐμᾶς ποὺ μὲ ὑπομονὴ καὶ πίστη προσδοκοῦμε… τὴν 4η Φεβρουαρίου γίναμε πάλι Ἕλληνες, γίναμε ἀπόγονοι τῶν προγόνων μας, γίναμε πρόγονοι τῶν ἀπογόνων μας, γίναμε αὐτὸ ποὺ ὁ Ἑλληνικὸς λαὸς διαχρονικὰ εἶναι.
Μπροστὰ στὴν ἀπειλὴ ἀπὸ ἐξωγενεῖς παράγοντες γιὰ τὴν προώθηση διεθνῶν γεωπολιτικῶν συμφερόντων, ὁ ἁπλὸς Ἑλληνικὸς λαὸς ἀμύνθηκε, εἶπε τὸ ἡρωικὸ «ΟΧΙ». Ἕνα ΟΧΙ ποὺ μόλις λίγα χρόνια πρὶν -ὅταν εἰπώθηκε- ἔγινε σύμβολο ἡρωισμοῦ, ἐντιμότητας, παλικαριᾶς. Τὸ ΟΧΙ ἑνὸς ἡγέτη μὲ σαφῆ χαρακτηριστικὰ ἔγινε περήφανα ἀποδεκτὸ ἀπὸ τὸ σύνολο τοῦ Ἑλληνικοῦ λαοῦ, χωρὶς μισόλογα, κομματισμοὺς καὶ δευτερεύουσες γιὰ τὴ στιγμὴ ἐκείνη ἰδεολογίες καὶ διαφορές. Γιατί; Γιατί οἱ συνθῆκες δὲν τὸ ἐπέτρεπαν. Τὸ ΟΧΙ ἀφοροῦσε τὸ συμφέρον τῆς πατρίδας. Ὅποιος ἀντιστάθηκε σὲ αὐτὸ δὲν κατεγράφη στὴν ἱστορία παρὰ σὰν ὁ τελευταῖος τοῦ τόπου τούτου, ὁ μικρός, ὁ λίγος, ὁ προδότης.
Σήμερα, τὸ ΟΧΙ τῶν Ἑλλήνων, τῶν ἴδιων Ἑλλήνων ὅπως τότε, βροντοφωνάζεται ἀπὸ τὸ στόμα ὄχι κάποιου ἡγέτη, ἀλλὰ ἀπευθείας ἀπὸ τὸν Ἑλληνικὸ λαό, ἕναν ἀναπάντεχα ἑνωμένο καὶ πάλι Ἑλληνικὸ λαό, γιὰ τὸ συμφέρον τῆς πατρίδας. Μόνο ποὺ σήμερα οἱ «ἡγέτες» ἔρχονται νὰ ἀπορρίψουν τὸ ἡρωικὸ ΟΧΙ. Πρόκειται γιὰ μιὰ «ἡγεσία» μὲ σαφῆ χαρακτηριστικά, δυστυχῶς γιὰ ἐμᾶς, αὐτὰ τῆς προδοσίας. Μιὰ «ἡγεσία» ἀνίκανη νὰ σταθεῖ στὸ ὕψος τῶν περιστάσεων, ψεύτρα, δειλή, ποὺ μὲ τὴ στήριξη τοῦ ἴδιου τοῦ «ἐχθροῦ»,ἀπέναντι στὸν ὁποῖο ὁ λαὸς ἀμύνεται, ἐκείνη ἀδίστακτα ἐπιχειρεῖ νὰ ὑποτιμήσει τὸ ΟΧΙ τῶν Ἑλλήνων, νὰ τὸ ποδοπατήσει, νὰ τὸ κρύψει πίσω ἀπὸ τὴν «ἀγέρωχη» ἀψυχία της!
Ποιός πραγματικὰ τολμᾶ νὰ χαρακτηρίσει ρατσιστικό, φασιστικό, «ἐθνικιστικὸ» καὶ ἀντιδημοκρατικὸ ἕνα συναπάντημα τῶν Ἑλλήνων τόσο μεγαλειῶδες, τόσο ἑνωτικὸ καὶ τόσο καθαρό; Ποιός ἄλλος παρὰ αὐτὸς ποὺ ἀπεχθάνεται τὴν ἀλήθεια, αὐτὸς ποὺ φτύνει τὴν καταγωγή του, ποὺ πουλᾶ τὴν ἱστορία του, ποὺ ἐκχωρεῖ τὰ δικαιώματα τῶν παιδιῶν του, τὸ χείριστο εἶδος, αὐτὸ ποὺ σήμερα μᾶς κυβερνᾶ!
Δὲν μιλοῦμε γιὰ ἔλλειψη ἐντιμότητας, εἰλικρίνειας καὶ ἤθους. Μιλοῦμε γιὰ κυριολεκτικὴ ἀψυχία, ποὺ καταντᾶ τὸν ἄνθρωπο μικρὸ κι ἀνύπαρκτο. Κατώτεροι, μικροὶ καὶ λίγοι λοιπὸν ὅσοι τόσο ἐξόφθαλμα καὶ προκλητικὰ ἀλλοιώνουν τὴν ἀλήθεια. Ἄψυχοι, ἀπάτριδες καὶ ποταποὶ ὅσοι ὑποτιμοῦν ὅ,τι πιὸ ὄμορφο, πολιτισμένο, εἰρηνικὸ καὶ ἀγαθὸ ζήσαμε ὡς Ἕλληνες συμπατριῶτες τὰ τελευταῖα χρόνια. Ἕνα συναπάντημα ποὺ μᾶς ἔκανε νὰ νιώσουμε στὸ ἐλάχιστο, αὐτὸ ποὺ μόνο τραγούδια ὑμνοῦν καὶ ἱστορίες ἡρώων ἐξυμνοῦν.
Ἀγαπητοὶ ἐν Χριστῷ ἀδελφοί, ἡ παρουσία στὸ συλλαλητήριο γιὰ τὴ Μακεδονία μας ἦταν μιὰ μοναδικὴ ἐμπειρία γιὰ ὅλους, ὅσοι παρευρέθησαν. Συναισθήματα ψυχικῆς ἀνάτασης, συγκίνησης καὶ περηφάνιας, στιγμὲς ἔμπρακτου πολιτισμοῦ, ἤθους καὶ θάρρους ἦταν αὐτὰ ποὺ τὸ χαρακτήρισαν. Ὁ σκοπὸς ἦταν ἱερός, τὸ ἀποτέλεσμα συγκλονιστικό.
Χαίρομαι ποὺ συμμετεῖχα, χαίρομαι ποὺ αἰσθάνονται ὅλοι το ἴδιο.
Χαιρετῶ ὅλους, ὅσοι δὲν κατάφεραν, ἀλλὰ ἔστω καὶ ἐκ τῶν ὑστέρων δηλώνουν ὅτι θὰ ἔδιναν πολλὰ γιὰ νὰ βρίσκονται τὴ μέρα ἐκείνη ἐκεῖ.
Ἦταν σὰν νὰ ἦταν μαζί μας.
Χαίρομαι ποὺ ἀκόμη ὑπάρχει Ἑλλάδα, ποὺ ἀκόμη ὑπάρχουν Ἕλληνες, ἄνθρωποι μὲ ψυχή, μὲ ἦθος, σοβαροί, ἐνεργοί, ὑπεύθυνοι.
Χαίρομαι καὶ ἐλπίζω.
Καλὴ δύναμη!
+ ὁ Ἀττικῆς καὶ Βοιωτίας Χρυσόστομος
