Ἀγαπητοὶ ἐν Χριστῷ ἀδελφοί,
«Ὄντως φοβερώτατον τὸ τοῦ θανάτου μυστήριον», ὅπως ψάλλει ὁ ὑμνωδὸς στὴν ἀκολουθία τῆς κηδείας. Ἀκόμη φοβερώτερη, ὡστόσο, εἶναι ἡ δύναμη τῆς καρδιακῆς πίστης στὸν Ἀναστάντα Χριστό!
Στὸ σημερινὸ εὐαγγελικὸ ἀνάγνωσμα κάποιος ἀρχισυνάγωγος ὀνόματι Ἰάειρος πλησίασε τὸν Χριστὸ καὶ πέφτοντας στὰ πόδια Του, Τὸν παρακάλεσε νὰ ἔρθει στὸ σπίτι του γιὰ νὰ θεραπεύσει τὴν δωδεκαετῆ, ἐτοιμοθάνατη κόρη του. Στὴν πορεία πρὸς τὸ σπίτι, πλῆθος κόσμου περιστοίχισαν τὸν Κύριό μας, μὲ ἀποτέλεσμα νὰ εἶναι δύσκολη ἡ ὁδοιπορία ἀπὸ τὸν ἔντονο συνωστισμό.
Κάποια στιγμή, μία γυναίκα, ἡ ὁποία ἀπὸ τὰ δώδεκα ἔτη της ἔπασχε ἀπὸ αἱμορραγία καὶ γιὰ νὰ βρεῖ θεραπεία ξόδεψε, μάταια, ὅλη τὴν περιουσία της στοὺς γιατρούς, ἦλθε πίσω ἀπὸ τὸν Κύριο καὶ ἄγγιξε τὴν ἄκρη τοῦ ἐνδύματός Του. Εἶχε πιστέψει καρδιακὰ ὅτι καὶ μόνο τὸ ἔνδυμά Του νὰ ἀκουμποῦσε, θὰ θεραπευόταν. Ἔτσι κὶ ἔγινε. Ἡ πληγὴ ποὺ γιὰ χρόνια τὴν ταλαιπωροῦσε καὶ γιὰ τὴν ὁποία οἱ γιατροὶ εἶχαν ἀποκλείσει κάθε ἐλπίδα θεραπείας, ἔκλεισε μέσα σὲ μία στιγμὴ μὲ τὴν Χάρη τοῦ Θεοῦ. «Ἀμέσως, ὁ Ἰησοῦς στράφηκε στοὺς Μαθητές Του καὶ ρώτησε: «ποιός μὲ ἀκούμπησε;», γιὰ νὰ λάβει τὴν ἀπάντηση ἀπὸ τὸν Πρωτοκορυφαῖο Πέτρο: «Κύριε, βλέπεις τὸν ὄχλο νὰ Σὲ συνθλίβει καὶ ἀναρωτιέσαι ποιὸς Σὲ ἀκούμπησε;». «Καὶ ὁ Κύριος εἶπε πάλι: «κάποιος μὲ ἀκούμπησε, διότι ἐγὼ αἰσθάνθηκα δύναμη νὰ βγαίνει ἀπὸ πάνω μου». Τότε, τρομαγμένη ἐμφανίσθηκε ἡ γυναίκα καὶ διηγήθηκε τὰ περὶ τῆς θεραπείας της, γιὰ νὰ ἀκούσει, τελικά, τὸν Χριστὸ νὰ τῆς λέει ἐπιστηρικτικά: «Νὰ ἔχεις θάρρος, κόρη μου, ἡ πίστη σου σὲ ἔχει σώσει. Πήγαινε στὴν εἰρήνη».
Ἐκείνη τὴν ὥρα ἦρθε κάποιος ἀπὸ τὸ σπίτι τοῦ ἀρχισυναγώγου, λέγοντάς του νὰ μὴν ἐνοχλεῖ πλέον τὸν Διδάσκαλο, διότι ἡ κόρη του εἶχε πεθάνει. Μὲ τὸ ἄκουσμα τοῦ λόγου αὐτοῦ, ὁ Χριστὸς τόνισε στὸν ἄτεκνο, πλέον, πατέρα: «Μὴν φοβᾶσαι. Μονάχα πίστευε καὶ θὰ σωθεῖ».
Φτάνοντας στὸ σπίτι τοῦ ἀρχισυναγώγου, εἶδαν πολλοὺς νὰ κλαῖνε. Σὲ αὐτοὺς εἶπε ὁ Κύριος: «Μὴν κλαῖτε. Δὲν πέθανε τὸ κορίτσι, ἀλλὰ κοιμᾶται», καὶ οἱ ἄνθρωποι Τὸν εἰρωνεύονταν, καθὼς γνώριζαν ὅτι εἶχε πεθάνει. Ἀφοῦ ἔβγαλε ὅλους ἔξω καὶ κράτησε μόνο τοὺς γονεῖς τοῦ παιδιοῦ καὶ τοὺς Μαθητές Του, κράτησε τὸ χέρι τῆς νεκρῆς καὶ φώναξε λέγοντας: «σήκω, παιδί μου» καὶ ἀμέσως τὸ πνεῦμα ἐπέστρεψε στὸ σῶμα καὶ τὸ κορίτσι ἀναστήθηκε. Διέταξε τότε ὁ Ἄρχοντας τῆς Ζωῆς νὰ δώσουν στὸ κορίτσι νὰ φάει -γιὰ νὰ διαπιστώσουν ὅτι ἡ ἀνάστασή της ἦταν ὄχι ὀφθαλμαπάτη, ἀλλὰ γεγονός- καὶ τοὺς εἶπε νὰ μὴν διαδώσουν τὸ θαῦμα.
Πολλὰ τὰ μηνύματα ποὺ λαμβάνουμε ἀπὸ τὴν σημερινὴ διήγηση, μηνύματα ποὺ μᾶς διδάσκουν πώς νὰ στεκόμαστε ἀπέναντι στὸν πόνο καὶ σὲ κάθε δυσάρεστη περίσταση τῆς ζωῆς μας.
Ἀρχικά, βλέπουμε τὴν ἀντίδραση τοῦ Ἰαείρου στὴν ἀσθένεια τῆς κόρης του. Ἂν καὶ ἦταν ἄρχοντας τῆς συναγωγῆς, πρόσωπο ποὺ ἔχαιρε τῆς ἐκτίμησης τῶν συνανθρώπων του, ἐρχόμενος ἀντιμέτωπος μὲ τὸν φόβο καὶ τὸν κίνδυνο τοῦ θανάτου τῆς κόρης του, ταπεινώθηκε. Ἔτρεξε στὸν Κύριο καὶ ἔπεσε στὰ πόδια Του, δίχως νὰ νοιαστεῖ γιὰ τὸ τὶ θὰ σκεφτεῖ ὁ κόσμος. Ταπεινώθηκε χάρη στὴν ἐλπίδα ὅτι ὁ Κύριος μποροῦσε νὰ θεραπεύσει τὸ μικρὸ κορίτσι. Αὐτὴ τὴν ἐλπίδα, λίγο ἀργότερα, κάποιοι προσπάθησαν νὰ τὴν ἀφαιρέσουν, λέγοντάς του ὅτι τὸ κορίτσι πέθανε καὶ δὲν ὑπάρχει πλέον λόγος νὰ ἐνοχλεῖ τὸν Δεσπότη Χριστό. Πολλὲς φορὲς ἔρχονται στὴ ζωή μας ἄνθρωποι ἢ καὶ ὁλόκληρες ὀργανώσεις, ὅπως παραδείγματος χάριν τὰ μέσα μαζικῆς ἐνημέρωσης, γιὰ νὰ μᾶς ἀφαιρέσουν τὴν ἐλπίδα σὲ ἕνα καλύτερο αὔριο. Ὅλοι οἱ «ἀπελπιδοφόροι» ἐπιχειροῦν νὰ μᾶς ἀχρηστεύσουν, νὰ μᾶς δημιουργήσουν ἡττοπάθεια καὶ νὰ βυθίσουν τὴ ζωή μας στὴ μιζέρια μὲ τὴν ἀντίληψη ὅτι «ἀφοῦ ὅλα πηγαίνουν ἀπὸ τὸ κακὸ στὸ χειρότερο, δὲν ὑπάρχει λόγος νὰ ἐλπίζουμε, οὔτε νὰ ὀρθώσουμε τὸ ἀνάστημά μας. Ἂς κοιτάξουμε τουλάχιστον τὴν ἐπιβίωσή μας». Ποιά εἶναι ἡ στάση ἡμῶν τῶν Χριστιανῶν ἀπέναντι σὲ αὐτὲς τὶς σειρῆνες; Τί μᾶς διδάσκει ὁ διαχρονικὸς Λόγος τοῦ Θεοῦ; «Μὴν φοβᾶστε παιδιά μου, μόνο νὰ ἔχετε πίστη καὶ νὰ προχωρᾶτε μὲ θάρρος καὶ ὅλα θὰ πᾶνε καλά!». Πείσθηκε σὲ αὐτὴ τὴν προτροπὴ ὁ Ἰάειρος. Πείσθηκε καὶ δὲν ἔχασε. Λίγο ἀργότερα, εἶδε τὴν νεκρὴ κόρη του νὰ ἀνασταίνεται μὲ τὴν διαταγὴ τοῦ Χριστοῦ. Ἂν ἡ ἐλπίδα ἔφερε τὴν ἀνάσταση μιᾶς νεκρῆς, φαντασθεῖτε, ἀγαπητοί, τί θετικὰ ἀποτελέσματα μπορεῖ νὰ φέρει στὴν κοινωνία ἡ ζωντανὴ καὶ δραστήρια ἐλπίδα.
Βέβαια, ὁ Ἰάειρος εἶδε τὸ θαῦμα. Τὸ εἶδαν καὶ ἡ σύζυγός του καὶ οἱ τρεῖς Μαθητὲς τοῦ Χριστοῦ. Οἱ ἄνθρωποι, ὅμως, οἱ ὁποῖοι στὸ ἄκουσμα ὅτι «τὸ κορίτσι δὲν πέθανε, ἀλλὰ κοιμᾶται», εἰρωνεύθηκαν τὸν Χριστό, δὲν ἀξιώθηκαν νὰ τὸ δοῦν. Γιατί; Διότι ὁ Χριστὸς ἤθελε κοντά Του ἀνθρώπους μὲ καλὴ προαίρεση, πίστη καὶ ἐλπίδα. Οἱ ἄνθρωποι ἐκεῖνοι δὲν ἔδειξαν κάτι τέτοιο. Ἡ συμπεριφορά τους ἦταν ἀνάρμοστη, μὲ ἀποτέλεσμα νὰ μὴν βιώσουν τὸ θαῦμα, διότι αὐτὸς ποὺ εἶναι κακοπροαίρετος, ἀκόμη καὶ νεκρανάσταση νὰ δεῖ, κάτι κακὸ θὰ προβάλει ὁ νοῦς του.
Ἀλήθεια, ἔχετε ἀναρωτηθεῖ γιατὶ ὁ Χριστὸς ξεχώρισε, ὅπως καὶ ἄλλες φορὲς ἄλλωστε, τοὺς τρεῖς Μαθητές; Γιατὶ δὲν τοὺς πῆρε ὅλους δίπλα Του; Ἔκανε διακρίσεις; Δὲν ἦταν δίκαιος; Μὴ γένοιτο! Διέκρινε τοὺς Μαθητὲς καὶ ξεχώρισε τοὺς τρεῖς διότι εἶχαν ὑψηλότερο πνευματικὸ ἐπίπεδο, εἶχαν ἄψογη ἀγάπη καὶ τέλεια ἐμπιστοσύνη στὸν Χριστὸ καὶ ἦταν ἔτοιμοι νὰ δοῦν καὶ νὰ ἀκούσουν περισσότερα ἀπὸ τοὺς ὑπολοίπους. Δὲν ἦταν οἱ κόλακες. Ἦταν αὐτοὶ ποὺ Τὸν καταλάβαιναν περισσότερο, οἱ ἤδη ἀπόλυτα θυσιασμένοι στὸ ἀποστολικὸ ἔργο.
Ὅπως εἴδαμε, στὴ διήγηση τῆς ἀνάστασης τῆς κόρης τοῦ ἀρχισυναγώγου παρεμβάλλεται ἡ θεραπεία τῆς αἱμορροούσης, ἐν μέσῳ πλῆθους κόσμου. Πολλοὶ ἄνθρωποι στρίμωχναν τὸν Κύριο. Ὡστόσο, ρώτησε: «ποιός μὲ ἀκούμπησε;». Δὲν ἤξερε ὁ Χριστός, ὁ Παντογνώστης, ποιὸς Τὸν εἶχε ἀκουμπήσει; Ἀσφαλῶς καὶ γνώριζε. Ἁπλῶς ἤθελε νὰ τονίσει ὅτι παρὰ τὸν συνωστισμό, οἱ περισσότεροι δὲν Τὸν πλαισίωναν καρδιακὰ καὶ συνειδητὰ ὡς γνήσιοι μαθητές Του, ἀλλὰ ἀπὸ περιέργεια ἢ πρόσκαιρο ἐνθουσιασμό. Μὲ τὴν ἐρώτηση ποὺ ἔκανε, τόνισε ὅτι ἡ αἱμορροοῦσα γυναίκα ὑπερέβαινε σὲ πίστη ὅλο τὸν ὄχλο. Πολλοὶ ἐρχόμαστε στὴν Ἐκκλησία καὶ προσευχόμαστε. Πόσοι, ὅμως, ἀγγίζουν μὲ τὴν προσευχὴ καὶ τὴν πίστη τους τὸν Κύριο;
Ὁρισμένοι πιστεύουν ὅτι πλησιάζουν τὸν Κύριο μὲ τὶς ὁμολογιακὲς διαδηλώσεις, ἢ μὲ τοὺς μεγάλους σταυρούς, ἢ μὲ τὶς αὐστηρὲς νηστεῖες. Αὐτὰ εἶναι καλὰ ὅταν γίνονται μὲ διάκριση καὶ σὲ συνδυασμὸ μὲ τὴν ἀληθινὴ εὐσέβεια καὶ ἀγάπη. Ἡ αἱμορροοῦσα δὲν ἔκανε πολλὰ. Μόνο ἔπεσε νὰ ἀκουμπήσει τὸ κράσπεδο τοῦ ἐνδύματος τοῦ Χριστοῦ. Μόνο ἀπὸ αὐτὴ τὴν πράξη της ὁ Κύριος αἰσθάνθηκε δύναμη νὰ βγαίνει ἀπὸ πάνω Του. Δηλαδή; Δηλαδή, ἡ καρδιακὴ εὐσέβεια, ἡ ἁπλότητα καὶ ἡ βαθιὰ πίστη ἔχουν τὴν δύναμη νὰ «πιέσουν» τὸν Ἴδιο τὸν Θεὸ καὶ νὰ γίνει τὸ θαῦμα.
Μὲ αὐτή της τὴν πίστη θεραπεύθηκε ἡ γυναίκα, ἂν καὶ προηγουμένως εἶχε ξοδέψει, χωρὶς ἀποτέλεσμα, ὅλη τὴν περιουσία στοὺς γιατρούς. Τὸ θαῦμα αὐτὸ ἀποτέλεσε ἴσως τὴν ἀφετηρία γιὰ τὶς ἀμέτρητες περιπτώσεις θεραπείας ἀσθενειῶν γιὰ τὶς ὁποῖες οἱ γιατροὶ ἀπέκλειαν κάθε ἐλπίδα. Ἡ πίστη μας, ὅμως, μᾶς διδάσκει ὅτι «ὅπου βούλεται Θεὸς νικᾶται φύσεως τάξις».
Πίστη, λοιπόν, θάρρος, ἐλπίδα καὶ καρδιακὴ εὐσέβεια νὰ ἔχουμε καὶ θὰ δοῦμε τὰ ἀδύνατα γιὰ τὸν κόσμο νὰ γίνονται δυνατὰ μὲ τὴν δύναμη τοῦ Πατρὸς καὶ τοῦ Υἱοῦ καὶ τοῦ Ἁγίου Πνεύματος. Ἀμήν!
Μετ’ εὐχῶν,
ὁ Ἐπίσκοπός σας,
† ὁ Ἀττικῆς καὶ Βοιωτίας Χρυσόστομος
