Σεβασμιώτατοι,

Εὐλαβέστατοι Κληρικοί,

Ὁσιολογιωτάτη Καθηγουμένη τῆς σεβασμίας αὐτῆς Μονῆς,

Ὁσιώτατες Μοναχές,

Ἀγαπητοὶ ἐν Χριστῷ ἀδελφοί,

            Εἶναι μεγάλη ἡ χαρά καὶ ἀπερίγραπτη ἡ συγκίνησή μας νὰ τιμοῦμε ἀπόψε, στὸ πλαίσιο αὐτῆς τῆς πανηγυρικῆς Ἀγρυπνίας, τὴν πανίερο μνήμη τῆς καλλιπαρθένου Κόρης, τῆς στοργικῆς Μητέρας, τῆς θεοσόφου Γεροντίσσης, Ὁσίας Εἰρήνης, Ἡγουμένης τῆς Μονῆς τοῦ Χρυσοβαλάντου. Ἡ συγκίνησή μας, μάλιστα, πλεονάζει μὲ τὴν σκέψη ὅτι ἀξιωθήκαμε νὰ τιμοῦμε τῆν Ὁσία Εἰρήνη σὲ αὐτὸν ἐδὼ τὸν ἱερὸ χῶρο, τὴν ἕως τὰ πέρατα τῆς οἰκουμένης ξακουστὴ Μονῆ τῆς Λυκοβρύσεως, ἢ μάλλον «Χαριτοβρύσεως», ὅπως εὔστοχα ἔχει χαρακτηρισθεῖ, τὸν τόπο αὐτὸ ἀπὸ ὅπου, σὰν ἄλλο μυροδοχεῖο, ἐξαπλώθηκαν στὴν ὑφήλιο τὰ πανεύοσμα καὶ ἰαματικὰ μύρα τῆς λαοφιλοῦς Ὁσίας. Καὶ σὰν νὰ μὴν ἔφθανε τὸ μέγεθος αὐτῆς τῆς εὐλογίας, εἴμαστε σὲ θέση νὰ ἀναπέμπουμε ὕμνους καὶ δεήσεις ἀντικρύζοντας τὸ πάνσεπτο θαυματουργὸ εἰκόνισμά της, τὴν πάναγνη μορφή της, ὅπως τὴν ἀποτύπωσε ὁ ἁγιορείτης ἁγιογράφος καὶ μετέπειτα Ὁσιομάρτυς Νεκτάριος ἐκ Βρυούλλων. Μέχρι καὶ αὐτὴ ἡ θέα τοῦ εἰκονίσματος, ἔτσι πὼς στέκει κατάμεστο πολύτιμων ἀναθημάτων, ἕκαστο τῶν ὁποίων εἶναι συνδεδεμένο καὶ μὲ κάποιο θαῦμα τῆς Ὁσίας μας, ἀποτελεῖ διδαχὴ καὶ μαρτυρία περὶ αὐτῆς: «πρόσεχε ἄνθρωπε -μᾶς προστάζει- φρόντισε νὰ ἀσπασθεῖς τὴν Ἁγία τοῦ Θεοῦ μὲ εὐλάβεια καὶ δέος καὶ γνώριζε ὅτι ὅσα μὲ πίστη τῆς ζητήσεις, θὰ τὰ λάβεις πρὸς δόξαν Θεοῦ». 

Ἀγαπητοὶ ἐν Χριστῷ ἀδελφοί, 

            Μετὰ τὸ θαῦμα τοῦ χορτασμοῦ τῶν πεντασχιλίων καὶ πλέον ἀνθρώπων, ὁ Χριστὸς διέταξε τοὺς Ἀποστόλους νὰ μεταβοῦν μὲ τὸ πλοῖο στὴν ἀπέναντι πόλη μέχρι νὰ ἀπολύσει τὸ πλῆθος. Ἀφοῦ ἔφυγε ὁ κόσμος, ὁ Χριστὸς μεταβαίνει σὲ κάποιο ὄρος ὅπου, μέσα στὴν ἀπόλυτη ἡσυχία τῆς βραδιᾶς, ἀρχίζει νὰ προσεύχεται. Τὸ συνήθιζε αὐτὸ ὁ Κύριός μας. Ζητοῦσε τὴν ἡσυχία γιὰ νὰ προσεύχεται στὸν Οὐράνιο Πατέρα γιὰ τὴν δική μας φώτιση, μετάνοια καὶ σωτηρία.

            Αὐτὴ τὴν ἡσυχία ἔμελλε νὰ ἀγαπήσουν ἀμέτρητοι Χριστιανοὶ καὶ Χριστιανὲς καὶ νὰ τὴν ἀναζητήσουν στὶς ἐρήμους καὶ στὰ Μοναστήρια, ὅπου ὡς κεντρικὴ ἀσχολία εἶχαν καὶ ἔχουν τὴν διὰ μέσου τῆς ἄσκησης καὶ τῆς ἐγκατάλειψης τῶν ἐγκοσμίων ἕνωση μὲ τὸν Τριαδικὸ Θεό. Μακάριοι καὶ τρισευλογημένοι ὅσοι ἀγάπησαν καὶ ἀφιερώθηκαν στὴν ἡσυχία.

            Σὲ ἀντίθεση μὲ τὴν ἡσυχία τοῦ ὄρους ὅπου προσεύχεται ὁ Ἰησοῦς, οἱ Ἀπόστολοι ἀντιμετωπίζουν μιὰ ἄγρια θαλασσοταραχή. Ὁ ἄνεμος εἶναι ἀντίθετος πρὸς τὴν κατεύθυνσή τους, τὰ κύματα ὑψώνονται ἀπειλητικὰ καὶ ἡ σωτηρία τους εἶναι ἀβέβαιη. Ἄλλη μιὰ φορὰ εἶχε συμβεῖ αὐτό, ἀλλὰ τότε ἦταν καὶ ὁ Διδάσκαλος μαζί τους στὸ πλοῖο. Τότε εἶχε δώσει ἐντολὴ στὸν ἄνεμο καὶ στὴ θάλασσα νὰ ἠρεμήσουν καὶ ἐπικράτησε ἡ γαλήνη. Τώρα, ὅμως, δὲν εἶναι ἐκεῖ γιὰ νὰ τοὺς σώσει. Ἐπέτρεψε νὰ μείνουν μόνοι καὶ νὰ δοκιμασθοῦν γιὰ νὰ καταλάβουν τί σημαίνει ἀγώνας, τί σημαίνει ἀπουσία τοῦ Θεοῦ καὶ δύναμη τῆς πίστης. Μέσα σὲ αὐτὴ τὴ δύσκολη στιγμὴ τῆς ζωῆς τους, οἱ Μαθητὲς ἀναζητοῦν ἐντονώτερα τὸν Θεάνθρωπο. Φωνάζουν γιὰ βοήθεια, ἀλλὰ ποιός νὰ τοὺς ἀκούσει στὰ μισὰ τῆς θάλασσας καὶ στὸ σκοτάδι τῆς νύχτας; Κι ὅμως, κάποιος τοὺς ἀκούει∙ Ἐκεῖνος ποὺ πάντοτε ἀκούει ὅσους Τὸν ἐπικαλοῦνται καὶ τρέχει πρὸς ὅσους Τὸν καλοῦν.