Τὴν Ἱερὰ Μνήμη τῶν Θεοστέπτων Βασιλέων καὶ Ἰσαποστόλων Ἁγίων Κωνσταντίνου καὶ Ἑλένης τίμησε ὁ Ἱερὸς παρθενῶνας Ἁγίου Κωνσταντίνου Χίου.

     Λειτουργὸς ὁ Καθηγούμενος τῆς Σκήτεως τῶν Ἁγίων Πατέρων ἀρχιμανδρίτης π. Ἀμβρόσιος Ψωμιὰς, μὲ υμνωδοὺς τὶς μοναχὲς τῆς Ἱερὰς ἀδελφότητος, εἰς την ὁποία προϊσταται ἡ ἠγουμένη Γερόντισσα Παρασκευή.

     Ὁ Ἱερὸς Ναὸς κατεκλύσθη ὅπως κάθε χρόνο ὑπὸ γυναικῶν, καθὼς ὡς γνωστό, τὸ μοναστήρι ἀκολουθεῖ, τὸ τυπικὸ τοῦ ἱδρυτὴ τῆς μονῆς Ὁσίου Παχωμίου τοῦ Νέου τοῦ Χιοπολίτου. Εἶναι ἄβατο γιὰ τοὺς ἄνδρες, καὶ οἱ μοναχὲς ποὺ ἐγκαταβιοὺν σὲ αὐτό, ἀπ' τὴ στιγμὴ ποὺ θὰ προσέλθουν στὴ Μονή, ποτὲ δὲν ἐξέρχονται αὐτῆς, ἀσχολούμεμὲνες με τὰ πνευματικὰ τους καθήκοντα νηστεία, ἀγρυπνία,προσευχὴ, καὶ ἔχουν ἐιδικευθεὶ στὸ διακόνημα τῆς Ἁγιογραφίας . 

   Στὸν Ἱερὸ Ναὸ Ἁγίων Κωνσταντίνου καὶ Ἑλένης, στὴν Ἄνω Φούσα Ἀσπροπύργου, λειτούργησε ὁ Ἐπίσκοπὸς μας μαζὶ μὲ τοὺς Ἱερεῖς τῶν ὅμορων ἐνοριῶν, καὶ τοὺς δύο διακόνους.

   Κατάνυξη μὲ δέος καὶ στὴ σημερινὴ ἀκολουθία τῆς ἑορτῆς τῶν Ἁγίων, μὲ τὴν ἰδιαίτερη εὐλογία τοῦ Λειψάνου τῆς Παρθενομάρτυρος  Ἑλένης ἐκ Συνώπης τοῦ Πόντου, καὶ τὴν ἄριστη ἀπόδοση  τῶν ὕμνων, ἀπὸ τοὺς ἱεροψάλτες.

   Ὁ κατάμεστος ἀπὸ πιστοὺς Ἱερὸς Ναός, γιὰ μία ἀκόμη φορὰ σημεῖο ἀναφορὰς γιὰ τὴν τοπικὴ κοινωνία τῆς Ἄνω Φούσας Ἀσπροπύργου.

   Ὁ μεστὸς λόγος τοῦ Σεβασμιωτάτου, προβλημάτισε τὸ ποίμνιο, στὸ ὁποῖο ἀνέφερε τὰ ἑξῆς:

   Οἱ αὐτοκράτορες Ἅγιοι Κωνσταντῖνος καὶ Ἑλένη, στήριξαν τοὺς εὐπαθεῖς, τὶς οἰκογένειες, ἔχτισαν ναοὺς καὶ μοναστήρια τὰ ὁποία καὶ συντηροῦσαν, σὲ ἀντίθεση μὲ τοὺς σημερινοὺς ἄρχοντες, ποὺ ἂν εἶχαν τὴν εὐχέρεια θὰ τὰ ἐξαφάνιζαν, διότι ὅπως δείχνουν, ἡ ζωὴ καὶ οἱ πράξεις τους, ἀπέχουν κατὰ πολὺ ἀπὸ τοὺς εὐσεβεῖς τότε, ἄρχοντες καὶ βασιλεῖς.

   Ἄν δὲν ὑπῆρχε ἡ τίμια ψῆφος τῶν πιστῶν, στὴν ὁποία καὶ προσβλέπουν, θὰ συνέχιζαν τὴ λεηλασία τους ἀμέριμνοι.

   Ἕλληνες χριστιανοὶ σταθῆτε στὸ ὕψος τῶν περιστάσεων καὶ μὴν ἀφήσετε κανέναν, νὰ ἐξαφανίσει ὅτι Ἅγιο καὶ πολιτισμένο, ἔχουμε ὡς μοναδικὴ κληρονομιὰ ἀπὸ τοὺς προπάτορὲς μας!

   Ἡ Ὀρθοδοξία, ὁ Πολιτισμὸς τῆς Φυλῆς μας, καὶ ἡ οἰκογένεια, εἶναι δικὰ μας, μᾶς ἀνήκουν, καὶ ἔχουμε καθῆκον Ἱερὸ νὰ τὰ κρατήσουμε ὡς κόρην ὀφθαλμοῦ, κλείνοντας τὰ ὦτα, ἀπὸ τὶς πάσης φύσεως σειρῆνες, τῆς σκληρῆς κοινωνίας ποὺ ζοῦμε!