Σύμφωνα με τα ως άνω λόγια του Δαυίδ, «μακάριο» θα μπορούσαμε να χαρακτηρίσουμε τον αγαθό εκείνο εργάτη του Ευαγγελικού Λόγου, ο οποίος με φόβο Θεού και πάντοτε αποβλέποντας στο Θείο Θέλημα, εργάσθηκε στον πνευματικό αμπελώνα της Ιεράς Μητροπόλεως Θεσσαλονίκης. Πρόκειται για τον αείμνηστο πλέον Πρωτοπρεσβύτερο, π. Δημήτριο Σουφτά, ο οποίος σε ηλικία 93 ετών, πλήρης ημερών, αναχώρησε για την άνω Ιερουσαλήμ, αφήνοντας πίσω του το στίγμα μιας ευλογημένης και καρποφόρου διακονίας.

   Ο αείμνηστος πλέον Ιερεύς γεννήθηκε στην Περιστερά της Θεσσαλονίκης στις 13 Ιανουαρίου 1929, από αγροκτηνοτρόφους γονείς, οι οποίοι του ενεφύσησαν την αγάπη για τον Χριστό, ως και το πνεύμα της εργατικότητας. Εκ νεαράς ηλικίας, ο Δημήτριος εργάσθηκε ως αγροκτηνοτρόφος, βοηθώντας με αυτό τον τρόπο τους γονείς του να βγάλουν τα προς το ζην. Παράλληλα, καλλιεργούσε στην ψυχή του τους σπόρους της αγάπης και της ευλάβειας. 

   Καταλιπών τους γονείς του, «προσεκολλήθη τῇ ἰδίᾳ γυναικί». Νυμφεύθηκε τη συμπατριώτισσα του Αικατερίνη Γεωργιάδου, με την οποία απέκτησαν δύο τέκνα∙ τον Βασίλειο (ιατρό – πρωτοβάθμιο Καθηγητή Ιατρικής Σχολής τώρα) και την Ελισάβετ (Διοικητική Διευθύντρια μεγάλου ιδιωτικού Ιατρικού Κέντρου τώρα). Το ζεύγος, μέχρι τα βαθιά γεράματα, φρόντισε και περιέθαλψε υποδειγματικά τα δύο τέκνα, ενώ έχαιρε μεγάλης εκτίμησης στην τοπική και την ευρύτερη κοινωνία για την ευλάβεια, την εργατικότητα, την ακεραιότητα χαρακτήρα, το ήθος, τη σεμνότητα, την κοινωνική ευαισθησία και την αλληλεγγύη προς τους πλησίον.

   Ο αποδημήσας χαρακτηριζόταν από τη βαθιά Πίστη και είχε πάντοτε έφεση προς την Ιερωσύνη. Στην ώριμη ηλικία των 44 ετών (1973) χειροτονήθηκε Διάκονος και στη συνέχεια Ιερέας, από τον μακαριστό Μητροπολίτη Θεσσαλονίκης και μετέπειτα Αρχιεπίσκοπο Γ.Ο.Χ. Αθηνών πάσης Ελλάδος κυρό Χρυσόστομο. Υπηρέτησε υποδειγματικά το λειτούργημά του, αρχικά ως Εφημέριος του Ιερού Ναού Γεννήσεως του Χριστού και στη συνέχεια ως Εφημέριος του Ιερού Ναού των Αγίων Τριών Ιεραρχών, καλύπτοντας όταν χρειαζόταν και τις ανάγκες των λοιπών Παραρτημάτων του Ιερού Αγώνος. Μάλιστα, η ακατάκριτη Εκκλησιαστική Διακονία του είχε ως αποτέλεσμα να λάβει το οφίκιο του Πρωτοπρεσβυτέρου.

   Όσοι γνώρισαν τον μακαριστό πατέρα Δημήτριο, τονίζουν το καλοκάγαθο του χαρακτήρα του με τον οποίο κέρδισε για τον Χριστό μεγάλο αριθμό πνευματικών τέκνων νεαρών ηλικιών, τα οποία τον περιέβαλλαν με υιική αγάπη. Έχοντας επίγνωση του μεγέθους του πνευματικού του φορτίου, ο π. Δημήτριος αόκνως παρίστατο επί πολλές ώρες στον Ναό, εξυπηρετώντας καθημερινά τους πιστούς που είχαν ανάγκη. Η αγάπη του για την ευπρέπεια των Οίκων του Κυρίου εκδηλώθηκε μέσα από την βελτίωση των Ναών όπου υπηρέτησε, ενώ το φιλάνθρωπον του χαρακτήρα του εκφράσθηκε μέσα από την αποφασιστικής σημασίας συμβολή του στην ανέγερση και περάτωση του Γηροκομείου «Ο Καλός Σαμαρείτης» από το Σωματείο της Ελληνικής Θρησκευτικής Κοινότητας των Γ.Ο.Χ Θεσσαλονίκης. 

   Έχοντας αγωνισθεί τον δρόμο τον καλό, ο μακαριστός άφησε την τελευταία του πνοή το βράδυ της Τρίτης 14 Σεπτεμβρίου.