Ἀγαπητοὶ ἐν Χριστῷ ἀδελφοί,
Μετὰ τὸ θαῦμα τοῦ χορτασμοῦ τῶν πεντασχιλίων καὶ πλέον ἀνθρώπων ποὺ συντελέσθηκε τὴν περασμένη Κυριακή, ὁ Χριστὸς διέταξε τοὺς Ἀποστόλους νὰ μεταβοῦν μὲ τὸ πλοῖο στὴν ἀπέναντι πόλη μέχρι νὰ ἀπολύσει τὸ πλῆθος. Ἀφοὺ ἔφυγε ὁ κόσμος, ὁ Χριστὸς μεταβαίνει σὲ κάποιο ὄρος ὅπου, μέσα στὴν ἀπόλυτη ἡσυχία τῆς βραδιᾶς, ἀρχίζει νὰ προσεύχεται. Τὸ συνήθιζε αὐτὸ ὁ Κύριός μας. Ζητοῦσε τὴν ἡσυχία γιὰ νὰ προσεύχεται στὸν Οὐράνιο Πατέρα γιὰ τὴν δική μας φώτιση, μετάνοια καὶ σωτηρία.
Αὐτὴ τὴν ἡσυχία ἔμελλε νὰ ἀγαπήσουν ἀμέτρητοι Χριστιανοὶ καὶ Χριστιανὲς καὶ νὰ τὴν ἀναζητήσουν στὶς ἐρήμους καὶ στὰ Μοναστήρια, ὅπου ὡς κεντρικὴ ἀσχολία εἶχαν καὶ ἔχουν τὴν διὰ μέσου τῆς ἄσκησης καὶ τῆς ἐγκατάλειψης τῶν ἐγκοσμίων ἕνωση μὲ τὸν Τριαδικὸ Θεό. Μακάριοι καὶ τρισευλογημένοι ὅσοι ἀγάπησαν καὶ ἀφιερώθηκαν στὴν ἡσυχία.
Σὲ ἀντίθεση μὲ τὴν ἡσυχία τοῦ ὄρους ὅπου προσεύχεται ὁ Ἰησοῦς, οἱ Ἀπόστολοι ἀντιμετωπίζουν μιὰ ἄγρια θαλασσοταραχή. Ὁ ἄνεμος εἶναι ἀντίθετος πρὸς τὴν κατεύθυνσή τους, τὰ κύματα ὑψώνονται ἀπειλητικὰ καὶ ἡ σωτηρία τους εἶναι ἀβέβαιη. Ἄλλη μιὰ φορὰ εἶχε συμβεῖ αὐτό, ἀλλὰ τότε ἦταν καὶ ὁ Διδάσκαλος μαζί τους στὸ πλοῖο. Τότε εἶχε δώσει ἐντολὴ στὸν ἄνεμο καὶ στὴ θάλασσα νὰ ἠρεμήσουν καὶ ἐπικράτησε ἡ γαλήνη. Τώρα, ὅμως, δὲν εἶναι ἐκεὶ γιὰ νὰ τοὺς σώσει. Ἐπέτρεψε νὰ μείνουν μόνοι καὶ νὰ δοκιμασθοῦν γιὰ νὰ καταλάβουν τί σημαίνει ἀγώνας, τί σημαίνει ἀπουσία τοῦ Θεοῦ καὶ δύναμη τῆς πίστης. Μέσα σὲ αὐτὴ τὴ δύσκολη στιγμὴ τῆς ζωῆς τους, οἱ Μαθητὲς ἀναζητοῦν ἐντονώτερα τὸν Θεάνθρωπο. Φωνάζουν γιὰ βοήθεια, ἀλλὰ ποιός νὰ τοὺς ἀκούσει στὰ μισὰ τῆς θάλασσας καὶ στὸ σκοτάδι τῆς νύχτας; Κι, ὅμως, κάποιος τοὺς ἀκούει∙ Ἐκεῖνος ποὺ πάντοτε ἀκούει ὅσους Τὸν ἐπικαλοῦνται καὶ τρέχει πρὸς ὅσους Τὸν καλοῦν.
Τὴν ταραχή τους ἔρχεται νὰ μετατρέψει σὲ μεγάλο τρόμο ἕνα παράδοξο θέαμα: κάποιος περπατάει πάνω στὴ θάλασσα! «Φάντασμα;», σκέφτονται ἀμέσως. Ὥσπου ἀκούγεται ἡ γλυκιὰ φωνή Του: «Θαρσεῖτε, ἐγώ εἰμι· μὴ φοβεῖσθε». Ὁ Κύριος εἶναι καὶ ἦρθε νὰ τοὺς σώσει γιὰ ἄλλη μιὰ φορά, καθὼς μόνοι τους δὲν μποροῦν νὰ σωθοῦν. Ἐκεῖνος εἶναι ὁ μόνος Σωτῆρας.
Ὁ πιὸ ἔνθερμος Μαθητής, ὁ Πέτρος, Τοῦ λέει: «διάταξέ με νὰ ἔρθω σὲ Ἐσένα». Τέτοια ἦταν ἡ λαχτάρα του γιὰ νὰ πλησιάσει τὸν Κύριο ποὺ δὲν εἶπε «διάταξέ με νὰ περπατήσω στὴ θάλασσα», ἀλλὰ «διάταξέ με νὰ ἔρθω σὲ Ἐσένα». «Ἔλα» τοῦ ἀπαντᾶ ὁ Χριστός. Ἀμέσως, ὁ Πέτρος κατεβαίνει ἀπὸ τὸ πλοῖο καὶ περπατᾶ στὴ θάλασσα. Οὐσιαστικά, μὲ τὴν εὐλογία τοῦ Θεοῦ κατάφερε κάτι τὸ ἀκατόρθωτο. Προσέξτε. Ὄχι μόνος του, ἀλλὰ μὲ τὴν εὐλογία τοῦ Θεοῦ. Ἡ εὐλογία τοῦ Θεοῦ μετὰ τὴν Ἀνάληψη ἐκφράζεται μὲ τὴν εὐλογία τοῦ Ἀποστόλου καὶ τοῦ Ἐπισκόπου. Δυστυχῶς, πολλοὶ ἐνῶ βλέπουν τὸ καλὸ ἀποτέλεσμα τοῦ νὰ λαμβάνεις τὴν εὐλογία, τὸ ἀκατόρθωτο δηλαδὴ νὰ γίνεται κατορθωτό, σπεύδουν νὰ κινηθοῦν κατὰ τὴν ἀτομική τους βούληση, κάνουν ὅ,τι νομίζουν, ἀποφεύγουν τὴν ὑπακοή. Ἀκόμη, ὅμως καὶ σωστὰ νὰ εἶναι ὅ,σα κάνουν, τοὺς περιμένει ἡ πλήρης ἀποτυχία.
Ὁ Πέτρος, λοιπόν, περπατᾶ στὴ θάλασσα καὶ πλησιάζει τὸν Χριστό. Ὕστερα, ὅμως, ἀρχίζει νὰ βάζει διάφορους λογισμοὺς στὸ μυαλό του∙ «ὤχ, εἶναι πολὺ δυνατὸς ὁ ἀέρας. Τί κάνω; Δὲν θὰ καταφέρω νὰ σταθῶ, θὰ πέσω!». Αὐτὰ σκεπτόμενος, πράγματι ἄρχισε νὰ βουλιάζει. Ἄν καὶ δίπλα στὸν Χριστό, δείλιασε καὶ ἔπεσε. Ζήτησε τότε ἀμέσως τὴν βοήθειά Του: «Κύριε, σῶσον με!». Καὶ ὁ Φιλάνθρωπος Θεὸς ἄπλωσε τὸ χέρι Του καὶ τὸν σήκωσε γλιτώνοντάς τον ἀπὸ τὸν θάνατο.
Αὐτὲς οἱ δύο σκηνὲς ἀπὸ τὸ Εὐαγγέλιο καθρεφτίζουν τὴν ζωὴ ὅλων μας. Ἀφενός, ὅταν ἀπουσιάζει ὁ Χριστὸς ἀπὸ κοντά μας, ἄγρια θαλασσοταραχὴ μᾶς ἀπειλεῖ καὶ κατανοοῦμε πόσο ἀδύναμοι εἴμαστε. Θλίψη καὶ φόβος γεμίζει τὴν ψυχή μας καὶ τὸ μόνο ποὺ μποροῦμε νὰ κάνουμε εἶναι νὰ ζητήσουμε τὴν βοήθεια Ἐκείνου ποὺ ἀνέβηκε στὸν Σταυρὸ γιὰ τὴν σωτηρία μας. Ἔρχεται, ἀργὰ ἤ γρήγορα, καὶ μᾶς διατάζει: Ποτὲ μὴν ἀπελπίζεστε. Θάρρος νὰ ἔχετε! Βλέπω τὰ βάσανά σας καὶ εἶμαι δίπλα σας.
Ἀφετέρου, ὅπως ὁ Πέτρος, καὶ ἑμεῖς βλέποντάς Τον νὰ ἔρχεται ὡς Λυτρωτής, μὲ τὴν εὐλογία Του κατεβαίνουμε ἀπὸ τὸ πλοῖο καὶ ξεκινᾶμε τὸ ἀκατόρθωτο στὰ μάτια τῶν ἀνθρώπων∙ προχωροῦμε σὲ ἕναν ἀγῶνα ὑπὲρ φύσιν μὲ σκοπὸ νὰ φθάσουμε στὸν Θεὸ καὶ νὰ γίνουμε καὶ ἑμεῖς θεοὶ κατὰ χάριν. Στὴν πορεία, ὅμως, ἐνδεχομένως λογισμοὶ νὰ πειράξουν τὸ μυαλό μας: «ἄραγε θὰ καταφέρω νὰ σταθῶ;». Ξέρετε, ὁ λογισμὸς ποὺ σπέρνει ὁ διάβολος χαρακτηρίζεται ἀπὸ τοὺς Πατέρες ὡς «μυρμηγκολέων». Στὴν ἀρχὴ εἶναι μικρὸς, ἀλλὰ ἄν δὲν τὸν διώξουμε ἀμέσως καὶ τὸν ἀφήσουμε νὰ μεγαλώσει, γίνεται λιοντάρι καὶ μᾶς τρώει. Ἔτσι καὶ τώρα, αὐτοὶ οἱ μικροὶ λογισμοὶ μποροῦν νὰ μᾶς ρίξουν στὴ θάλασσα τῆς ἀπελπισίας καὶ τοῦ θανάτου. Ἄν, ὅμως, καὶ ἑμεῖς σὰν τὸν Πέτρο ζητήσουμε τὴν βοήθεια ἀπὸ τὸν Θεό, Ἐκεῖνος θὰ ἀπλώσει φιλάνθρωπα τὸ χέρι Του, θὰ μᾶς σηκώσει καὶ θὰ μᾶς ὁδηγήσει μὲ ἀσφάλεια στὴν αἰώνια Ζωή.
Τὸν ἀγώνα νὰ φθάσει στὸν Χριστὸ μέσω τῆς σταυρικῆς ὁδοῦ, περπατῶντας στὰ ταραγμένα ὕδατα τῆς Τουρκοκρατίας, ἀνέλαβε καὶ ἡ σήμερα τιμωμένη Ἁγία Νεομάρτυς Κασσάνδρα Ὑψηλάντη, ἡ Τραπεζουντία. Μόνο ποὺ ἐκείνη, ἄν καὶ νεαρὴ γυναίκα, μόλις 33 ἐτῶν, ὑπέδειξε ἀπαράμιλλη πίστη καὶ γενναιότητα καὶ οὔτε πρὸς στιγμὴ βυθίσθηκε ἀπὸ σκέψεις δειλίας ὅταν καταδικάσθηκε σὲ θάνατο ἀπὸ τοὺς Τούρκους. Καὶ ποιά ἦταν ἡ αἰτία τῆς καταδίκης; Ὁ σύζυγός της Ἰωάννης Ὑψηλάντης, ὑπερασπιζόμενος δύο νεαρὰ κορίτσια ἀπὸ τὴν ἀπειλὴ κάποιων Ὀθωμανῶν, δέχθηκε ἐπίθεση ἀπὸ αὐτούς, ποὺ ἀργότερα τοῦ στοίχισε τὴ ζωή, καὶ πάνω στὴν ἄμυνα, τοὺς σκότωσε. Ἐφόσον, ὅμως πέθανε καὶ ὁ ἴδιος, τὴν ποινὴ ἔπρεπε νὰ ὑποστεῖ ἡ σύζυγός του. Ἄρχισαν, λοιπόν, οἱ Ἀγαρηνοὶ νὰ τὴν κυνηγοῦν καίγοντας πολλὰ ποντιακὰ χωριά. Μὴν ἀντέχοντας ἡ Ἁγία νὰ σκοτώνονται ἀθώοι ἄνθρωποι, ἄφησε πίσω τὰ παιδιά της καὶ παρουσιάσθηκε στὸν πασά. Στὴν προσπάθειά του νὰ τὴν πείσει νὰ βλασφημήσει τὴν μνήμη του συζύγου της καὶ νὰ ἀλλαξοπιστήσει, ἡ Κασσάνδρα μὲ θάρρος ἀρνήθηκε. Ὡς γνήσια Χριστιανὴ καὶ Ρωμηά, ὁμολόγησε τὴν πίστη της μὲ ἀποτέλεσμα νὰ τῆς δέσουν τὰ δύο πόδια σὲ δύο πανύψηλα λυγισμένα κυπαρίσσια, τὰ ὁποία ἄφησαν ὕστερα, σχίζοντας τὸ σῶμα της στὰ δύο.
Αὐτὴ ἡ μεγάλη Ἁγία γιὰ τρεῖς αἰῶνες καὶ πλέον ἔμεινε στὴν ἀφάνεια. Ὁ Θεός, ὅμως, εἶχε τὸ σχέδιό Του. Τὰ Λείψανα τῆς Ἀγίας Κασσάνδρας διαφυλάχθηκαν ἀπὸ γενιὰ σὲ γενιά, ὥσπου φέτος τοποθετήθηκαν στὸν Ἱερὸ Ναὸ Παναγίας Σουμελᾶ Ἀσπροπύργου γιὰ νὰ μεταδίδουν τὴν Χάρη της σὲ ὅσους ἐπικαλοῦνται τὶς πρεσβεῖες της.
Ἔτσι, λοιπόν, σήμερα, 345 χρόνια μετὰ τὸ μαρτύριό της, τιμᾶται ἐπισήμως γιὰ πρώτη φορὰ μέσα στὸν ἱερὸ θεομητορικὸ οἶκο τῆς Σουμελιώτισσας. Ὁ Θεός, γνωρίζει πολὺ καλὰ νὰ τιμᾶ ἐκείνους ποὺ Τὸν τιμοῦν καὶ ἀνταποκρίνεται ὅσα χρόνια καὶ ἄν περάσουν.
Ἡ δύναμις τοῦ Τιμίου Σταυροῦ ποὺ σήμερα ἑορτάζουμε τὴν βυζαντινὴ ἑορτὴ τῆς προόδου Του, καὶ οἱ πρεσβεῖες τῆς Νεομάρτυρος τοῦ Χριστοῦ Κασσάνδρας νὰ ἐνισχύουν ὅλους μας ὥστε νὰ βαδίζουμε πρὸς τὸν Θεὸ μὲ θάρρος. Αὐτὸ τὸ θάρρος εἶναι διαταγὴ τοῦ Χριστοῦ. Μὲ αὐτὸ τὸ θάρρος καὶ τὴν πίστη ἁγίασαν ὅλοι οἱ Ἅγιοι τῆς Ἐκκλησίας μας. Θαρσεῖτε λοιπόν!
Καλὴ ἀρχὴ ἡ Νηστεία τοῦ Δεκαπενταυγούστου!
ὁ Ἐπίσκοπός σας,
† ὁ Ἀττικῆς καὶ Βοιωτίας Χρυσόστομος
