«Ἐγώ εἰμι τὸ φῶς τοῦ κόσμου· ὁ ἀκολουθῶν ἐμοὶ οὐ μὴ περιπατήσῃ ἐν τῇ σκοτίᾳ, ἀλλ᾿ ἕξει τὸ φῶς τῆς ζωῆς» (Ιω. 8:12) … «εἰρήνην τὴν ἐμὴν δίδωμι ὑμῖν» (Ιω. 14:27)

   Λόγοι διαχρονικοί και πάντα επίκαιροι για όλους, όσοι έχουν προσδοκία υψηλή, να φθάσουν στη Θέωση της ψυχής. Αυτοί οι λόγοι του Γλυκύ Ιησού είναι που μας στηρίζουν και μας κρατούν περισσότερο δυνατούς στο να σταθούμε στο ύψος των περιστάσεων που απαιτεί η έκδηλη συγκυρία της απειλητικής πανδημίας του θανατηφόρου κορωνοϊού.

   Πόσο γρήγορα άλλαξαν οι καταστάσεις της καθημερινής μας ζωής; Πόσα έχουμε αναθεωρήσει όλοι μας αυτές τις τελευταίες εβδομάδες; Πόσος φόβος έχει κυριεύσει πολλούς εκ των συνανθρώπων μας;

   Ραγδαίες οι εξελίξεις... κι εμείς ακόμη περπατούμε πιο αργά κι από τη χελώνα. 

   Ωχαδερφισμός, αδιαφορία, απερισκεψία, ανωριμότητα, αίσθημα κοροϊδίας, αμφισβήτηση, έλλειψη συνέπειας, μη σωστή ενημέρωση, πολυφωνία, «παντογνωσία», αμάθεια… είναι κάποια από τα στοιχεία που βλέπουμε στα πρόσωπα πολλών. Κι από την άλλη, οι υπομονετικοί, οι συνεπείς, οι υπεύθυνοι, οι επιφυλακτικοί γι’ αυτό που μας συμβαίνει… όμως κι εκεί, ξανά συνωστισμός και πάλι αποπροσανατολισμός και πάλι καχυποψία.

   Προφανώς δεν έχουμε αντιληφθεί ότι αλλάζουν τα πάντα ραγδαία, ότι επέρχονται μεταβολές κοσμοϊστορικές.

   Σίγουρα άπαντες καλούμεθα να ανατρέψουμε καθετί που καθιερώνεται άνευ της θελήσεώς μας. Πως; Έχοντας καρδιακή επικοινωνία με Εκείνον. Ναι, με Εκείνον.

   Ακούμε τη διαχρονική φωνή Του «ὅτι χωρὶς ἐμοῦ οὐ δύνασθε ποιεῖν οὐδέν» (Ιω. 15:5).

   Τόση σύγχυση, τόσες φωνές, τόσοι άνθρωποι καθημερινώς βγαίνουν και μιλούν, θέλοντας να ενημερώσουν όλους εμάς είτε ως ειδικοί, για να μας προστατέψουν από τον ιό ή από τους καιροσκόπους που εκμεταλλεύονται την πρωτόγνωρη αυτή κατάσταση, είτε ως «φωστήρες και μορφωμένοι» ανώτεροι των υπολοίπων που κρίνουν και κατακρίνουν τον πιστό λαό του Θεού, είτε ακόμη ως «ευσεβέστεροι» των ευσεβών ή ως «Ορθοδοξότεροι» των Ορθοδόξων.

   Πραγματικά, κυριαρχεί ταραχή για όλη αυτή -επιτρέψτε μου να πω- την κατάντια.

   Η πολιτεία, υπό τις συμβουλές των ειδικών επιστημόνων, μας υποχρέωσε σε μια πρωτόγνωρη απομόνωση προκειμένου να περιορίσει τη διασπορά του ιού που απειλεί, όπως τα ΜΜΕ αναμεταδίδουν, την ανθρωπότητα. Στο πλαίσιο των αυστηρών περιοριστικών μέτρων, υποχρεώθηκαν οι πιστοί να απέχουν από τον εκκλησιασμό, γεγονός θλιβερό βέβαια, αλλά όχι πρωτάκουστο και σίγουρα όχι μη διαχειρίσιμο. 

   Η Ιερά μας Σύνοδος έχει λάβει σχετική απόφαση. Είναι δυνατόν η Εκκλησία μας, οι Αρχιερείς μας, να αδιαφορούν για τις ψυχές του ποιμνίου; Είναι ποτέ δυνατόν να αρνηθούμε τον Χριστό και τη Πίστη μας; Είναι ποτέ δυνατόν να δειλιάσουν όλοι εκείνοι που με πλήρη επίγνωση, αυταπάρνηση και θάρρος αφιέρωσαν, από τα παιδικά τους χρόνια, τη ζωή τους αποκλειστικά σε Εκείνον; 

   Ποιος είναι αυτός που γνωρίζει με απόλυτη σιγουριά τις συνέπειες του πρωτοφανούς συμβάντος κι αναλαμβάνει την ευθύνη να πει στον κόσμο πως δεν υπάρχει πρόβλημα, πως δεν υφίσταται η θανατηφόρα αυτή πανδημία που εξαπλώνεται ραγδαία;

     Αν έλθει κάποιος και μας βάλει το πιστόλι στον κρόταφο με την απειλή να πατήσει τη σκανδάλη αν κάνουμε με ομολογία τον Σταυρό μας, τότε ναι, τότε θα αποδείξει ο καθένας, για λογαριασμό του, αν είναι Χριστιανός. Το θέμα είναι σήμερα, να μη γίνουμε εμείς το «θανατηφόρο πιστόλι» και μεταφέρουμε από αδιαφορία, από αδυναμία ή αφέλεια, το θάνατο στους συνανθρώπους μας.

   Αγαπητοί εν Χριστώ αδελφοί, καθήκον όλων μας είναι να σεβαστούμε τις συνθήκες, να κυριαρχήσει η σύνεση, η υπομονή, η ωριμότητα, η καταλλαγή, η μετάνοια, η συγχωρητικότητα κι η αληθινή αγάπη. 

   Ας μη βιαστούμε να βγάλουμε συμπεράσματα, διότι είναι νωρίς. Τα συμπεράσματά μας ας τα εκφράσουμε ύστερα από δύο μήνες, όταν θα είναι πλέον ξεκάθαρη η εξέλιξη του φαινομένου. Ύστερα από δύο μήνες, με την ευχή να μην έχει αφήσει πίσω του απώλειες. Αντ’ αυτού να έχει αφήσει πίσω του εμάς δυνατότερους πνευματικά, συσπειρωμένους ψυχικά. 

   Αυτό το οποίο βιώνουμε, σίγουρα το έχει επιτρέψει ο Θεός, όσο κι αν έχουν εργαστεί γι’ αυτό ανθρώπινοι παράγοντες. Το κακό, εφόσον γίνεται, το έχει επιτρέψει εξ αμαρτιών μας ο Κύριος.

   Δεν είναι καιρός για φωνές, για κραυγές, για αντιγνωμίες. Είναι καιρός για ενδοσκόπηση, για πνευματική άσκηση, για εσωτερική αναζήτηση των σφαλμάτων μας, για μελέτη, κυρίως όμως για προσευχή, για καρδιακή επικοινωνία με τον Κύριό μας. Προσευχή δακρύων που θα μας φέρει πιο κοντά σε Εκείνον, πιο κοντά τον ένα στον άλλον, πνευματικά, ουσιαστικά, έτσι που τίποτα να μην μας απειλεί, τίποτα να μην μας φοβίζει.

Καλή δύναμη αδελφοί μου, κι όλα να τα ξεπεράσουμε ενωμένοι με το Λυτρωτή μας, Ιησού Χριστό.

   Η σημερινή ημέρα της προσκύνησης του Τιμίου Σταυρού δίνει ψυχική δύναμη σε κάθε Ορθόδοξο Χριστιανό. 

   Μεσούσης της κατανυκτικής περιόδου της Αγίας και Μεγάλης Σαρακοστής, ο Τίμιος Σταυρός τοποθετείται σε κεντρικό σημείο των Ιερών Ναών προς προσκύνηση από τους πιστούς. Αυτό γίνεται την Κυριακή της 3ης εβδομάδος, όχι τυχαία, μα στοχευμένα.  Η Αγία και μακαρία Ελένη βρήκε τον Τίμιο Σταυρό στην Αγία πόλη, όταν το ημερολόγιο έδειχνε 6 Μαρτίου.  Οι Άγιοι Πατέρες δικαίως θέσπισαν την προσκύνηση του Τιμίου Σταυρού την ημέρα αυτή, τιμώντας το μέγα γεγονός της ευρέσεώς Του, τιμώντας παράλληλα και τον αγώνα του πιστού. Μια εορτή αναγνώρισης της προσπάθειας του Χριστιανού, μια ημέρα ενδυνάμωσης τ’ ανθρώπου, μεσούσης της πορείας προς την Ανάστασή Του. 

   Σήμερα, για πρώτη φορά στα χρονικά μας, αυτήν την μεγάλη ημέρα, όλοι μας, κι ο καθένας ξεχωριστά με το δικό του τρόπο, τιμήσαμε και προσκυνήσαμε τον Τίμιο Σταυρό. Οι ενορίες δίχως Θεία Λειτουργία, δίχως το γεμάτο αγάπη συγκεντρωμένο ποίμνιο, που με ευλάβεια και συντριβή γονατίζει μπροστά στο Ιερό σύμβολο. Πρωτόγνωρο για τη γενιά μας γεγονός, μα όχι καθοριστικό.

   Στα μοναστήρια αδελφοί μου, έχουμε την ευλογία, κλεισμένοι οι Μοναχοί κι οι Μοναχές δυστυχώς δίχως πιστούς, να τελούμε ακώλυτα όλες τις Ακολουθίες. Δεν έπαψαν να ακούγονται, την κατανυκτική αυτή περίοδο της Σαρακοστής, οι εξαιρετικοί ύμνοι του Τριωδίου, δεν έπαψε να τελείται η Θεία Ευχαριστία, να κατεβαίνει ο Θεός στη γη, να ζεσταίνει και να φωτίζει τη ζωή και τον τόπο μας.  

   Σίγουρα μας διακατέχει λύπη, όχι όμως κατάθλιψη κι απελπισία. Με πίστη, καρτερία και δύναμη πρέπει να αποδεχτούμε την περίοδο αυτή ως κανόνα -εξ αμαρτιών μας- από τον ίδιο τον Κύριο. 

   Είναι σημαντικό, το ότι αν και μακριά ο ένας από τον άλλον, η Εκκλησία, η Ιερά μας Σύνοδος με τους Αρχιερείς της είναι παρούσα, ανάμεσα στο ποίμνιο της Εκκλησίας μας.

   Την προηγουμένη εβδομάδα εμείς οι Αρχιερείς, τελέσαμε το Μυστήριο του Αγίου Ευχελαίου. Ο κάθε Μητροπολίτης έλαβε για την επαρχία του το αγιασμένο έλαιο και το διένειμε σέ όλες τις ενορίες και τις Μονές. Όσοι εκ των πιστών έχετε παραλάβει  το έλαιο του Αγίου Ευχελαίου, μετά την πρωινή και βραδινή σας προσευχή, να μυρώνεστε στο μέτωπο, χάριν ευλογίας, για ψυχική και σωματική υγεία. Να γνωρίζετε πως ανάλογα με την πίστη που το λαμβάνει ο καθένας, έχει και την αντίστοιχη θεραπεία. Με συνέπεια στο ύψος των περιστάσεων, η Ιερά Σύνοδός μας τέλεσε το Ευχέλαιο για το ποίμνιο της Εκκλησίας μας, με την ευχή, κανείς να μη προσβληθεί από τη νόσο, οιασδήποτε μορφής.

   Ας μετατρέψουμε τον περιορισμό, την απομόνωση την «φαινομενική μοναξιά» σε ευκαιρία, αγαπητοί αδελφοί. Ας ακούσουμε ξανά τον Απόστολο Παύλο που μας λέει  «χαιρετίζω την κατ' οἶκον ἐκκλησία». Ο Κύριός μας είναι πανταχού παρών, κι εμείς, σας διαβεβαιώ, δεν είμαστε μόνοι. 

Καλή δύναμη αδελφοί μου, βοήθεια μας ο Τίμιος Σταυρός.

Μετ’ ευχών,

+ ο Αττικής και Βοιωτίας Χρυσόστομος