Ε’ Κυριακή Λουκά στον Άγιο Κωνσταντίνο Ασπροπύργου
Ε’ Κυριακή Λουκά στον Άγιο Κωνσταντίνο Ασπροπύργου
Στον Ιερό Ναό Αγίων Κωνσταντίνου και Ελένης στην Άνω Φούσα Ασπροπύργου λειτούργησε σήμερα, Ε’ Κυριακή Λουκά, ο Σεβασμιώτατος Ποιμενάρχης μας κ. Χρυσόστομος με τον εφημέριο του Ναού π. Ματθαίο Μαβίδη και τον Διάκονο π. Αγάπιο.
Ο Σεβασμιώτατος την ομιλία του εξήγησε την Ευαγγελική παραβολή του πλουσίου και του πτωχού Λαζάρου. Ο Χριστός μας, στη διήγησή Του αυτή, αποκαλύπτει τις δύο διαφορετικές συνθήκες - καταστάσεις που ο άνθρωπος θα βιώσει με το τέλος της επίγειας παρουσίας του. Οι δύο αυτές καταστάσεις, η μία ή η άλλη, οι άμεσα συνδεδεμένες με τον επίγειο βίο μας και τη διαχείρισή του, είναι ο μοναδικός σίγουρος δρόμος στη μετά «θάνατον» ζωή του ανθρώπου. Ενώ λοιπόν, όλοι οι Χριστιανοί έχουμε γνώση των δύο εναλλακτικών συνθηκών, λίγοι είναι αυτοί που διατηρούν τη γνώση αυτή μόνιμα ζωντανή στο νου και στη συνείδησή τους. Οι περισσότεροι εξ ημών λησμονούμε τη μικρή διάρκεια της ζωής στη γη (σε σχέση με την αιωνιότητα), αλλά και τα σαφή εκείνα κριτήρια που θα μας οδηγήσουν στη μία ή την άλλη κατάσταση. Όλοι γνωρίζουμε ότι η ασπλαχνία, η αδιαφορία, η πλεονεξία, η σκληρότητα, η έλλειψη αγάπης, προσφοράς, δοτικότητας και φιλανθρωπίας είναι στοιχεία και συμπεριφορές που φράσσουν την οδό του Παραδείσου, ωστόσο το λησμονούμε. Σε αυτής της μορφής τη λήθη έπεσε και ο πλούσιος της παραβολής, ο οποίος ενώ γνώριζε, λησμόνησε, θεωρώντας ότι ο θάνατος και η κρίση είναι πολύ μακριά γι’ αυτόν κι ότι η απόλαυση των υλικών αγαθών σε τούτη τη ζωή, θα έχει διάρκεια απεριόριστη. Ο πλούσιος λησμόνησε την αιώνια ζωή, λησμόνησε την κρίση και βέβαια αδιαφόρησε πλήρως για τον φτωχό Λάζαρο και τις άθλιες συνθήκες της ζωής του, σαν να μην είχε γνώση της ύπαρξής του.
Από την άλλη πλευρά, ο φτωχός Λάζαρος, γνώριζε πολύ καλά τον πλούσιο έξω από το σπίτι του οποίου ζητιάνευε, έστω και για λίγα αποφάγια, χωρίς όμως να βρίσκει ίχνος παρηγοριάς και ευσπλαχνίας.
Η ζωή ετούτη όμως, αγαπητοί εν Χριστώ αδελφοί, φτάνει γρήγορα στο τέλος της, είπε συνεχίζοντας ο Επίσκοπός μας. Η κρίση έρχεται και ακολουθεί η κατάταξη, η τοποθέτηση στη συνθήκη, την κατάσταση εκείνη που «κερδίσαμε» με τις πράξεις μας, κατά τον επίγειο βίο μας. Ο πλούσιος της παραβολής υποφέρει στις άθλιες συνθήκες της κολάσεως και ξαφνικά θυμάται τον φτωχό Λάζαρο, αυτόν που στην ζωή είχε απολύτως λησμονημένο, ζητώντας τη μεσολάβησή του για να ανακουφιστεί, έστω και λίγο, από τα δεινά του Άδη. Ο φτωχός Λάζαρος από την άλλη, χαίρεται κι απολαμβάνει τη χαρά του Παραδείσου, χωρίς να σκέφτεται και να θυμάται πλέον το πλούσιο, που στη διάρκεια της ζωής του αποτελούσε ίσως το σπουδαιότερο πρόσωπο.
Αν αδελφοί μου, είπε ολοκληρώνοντας ο Επίσκοπός μας, ο πλούσιος, στα λουκούλλεια γεύματά του, θυμόταν και τον Λάζαρο, πιθανόν να μην βίωνε τα δεινά της κολάσεως. Αν δεν λησμονούσε την ματαιότητα του κόσμου, τη μικρή του διάρκεια και την αξία της αιωνίου ζωής, δεν θα λησμονούσε και τον φτωχό Λάζαρο. Ακόμη κι αν ο πλούσιος στη ζωή του είχε διαπράξει άλλες αμαρτίες, φοβερές, που θα του στερούσαν τον Παράδεισο, ο φτωχός Λάζαρος, από ευγνωμοσύνη, δεν θα τον λησμονούσε στην ουράνια ζωή, κι ίσως η εξέλιξη του πλουσίου να ήταν διαφορετική.
Γι’ αυτό αδελφοί μου, ας μην λησμονούμε του Λαζάρους, τους συνανθρώπους μας και την αξία της φιλανθρωπίας. Ας μην λησμονούμε τις αμαρτίες μας, την αδιαφορία, την πλεονεξία και τη σκληρότητά μας, αλλά με συντριβή να τα σκεφτόμαστε αδιάκοπα. Ας μην λησμονούμε το σύντομο του βίου τούτου και το αιώνιο της μέλλουσας ζωής κι ας επιδιώκουμε, όσα με σύνεση διαπιστώνουμε από την Ευαγγελική περικοπή. Την αλήθεια την γνωρίζουμε, ας αποφύγουμε την ολέθρια λήθη. Η αγάπη στον συνάνθρωπο, είπε ο Σεβασμιώτατος, είναι η οδός του Παραδείσου, ας μην λησμονούμε τώρα για να μην λησμονηθούμε αργότερα.
