Την Ε΄ Κυριακὴ ἀπὸ τοῦ Πάσχα, Φωτεινῆς τῆς Σαμαρείτηδος καὶ μνήμης ἀνακομιδῆς Ἱερῶν λειψάνων Ἁγίου Νικολάου, στὸν Καθεδρικὸ Ἱερὸ Ναὸ Ἁγίου Νικολάου Ἀχαρνὼν, λειτούργησε ὁ Ἐπίσκοπὸς μας, ὁμοῦ μετὰ τοῦ Ἱερέως π. Μιχαὴλ Κωνσταντινίδη καὶ τοῦ Διακόνου π. Ματθαίου Μαβίδη.
Ἡ ὁμιλία του εἶχε περισσότερο ἀναφορὰ στὸν τιμώμενο Ἅγιο Νικόλαο, τονίζοντας τὴ μεγάλη προσφορὰ του τόσο στὴν Ἐκκλησία ὅσο καὶ στὴν κοινωνία, ἐφ' ὅσον μοναδικὴ του μέριμνα, ἦταν, όχι να δημιουργεί οπαδούς και προσωπολάτρες, αλλά νὰ φτιάχνει Χριστιανούς, γιὰ τοὺς ὁποίους ἀγωνιζόταν και στήριζε σὲ ὅλες τους τὶς δυσκολίες. Δυστυχῶς θλίψη μᾶς διακατέχει,ὅταν ρασοφόροι καὶ μάλιστα μεγαλόσχημοι κληρικοί, εἴτε Πατριάρχες, εἴτε Ἀρχιεπίσκοποι, ἀπέχουν πολὺ μακριὰ ἀπ' τὸ πρόσωπο τοῦ Ἁγίου Νικολάου.
Καὶ αὐτὸ γιατὶ ὁ Ἅγιος ἦταν Θεό-κλητος ἐνῶ οἱ σημερινοὶ Ταγοὶ τῆς Ἐκκλησίας εἶναι πολιτικὸ-κλητοι.
Μὲ αὐτὰ τὰ φαινόμενα τῆς πνευματικῆς φθορὰς μέσα ἀπὸ τὸ χῶρο τῆς Ἐκκλησίας, πως εἶναι δυνατὸν ἡ κοινωνία μας νὰ ἐλευθερωθεῖ ἀπ' ὅλες αὐτὲς τὶς ἐξαθλιωτικὲς καταστάσεις, ὅταν οἱ φύλακες προδίδουν;
