Χαρακτηριστικὰ τόνισε πόσο μεγάλη ἀλλοίωση ἔχει δυστυχῶς γίνει στὴν ἱστορία τῆς Ἐκκλησίας ἀπὸ κάποιους αἱρετικούς, οἱ ὁποῖοι διδάσκουν ἀλλότρια ἀπὸ τὴ διδασκαλία τοῦ Κυρίου μας. Οἱ αἱρετικοὶ μονοφυσίτες, οἱ Λατίνοι καὶ πόσοι ἄλλοι...λένε ὅτι πιστεύουν στὸ Χριστό, ἀλλὰ δυστυχῶς ἔχουν προσθέσει καὶ ἀφαιρέσει ὄχι μόνο ἕνα «ἰῶτα» ἀπὸ τὶς ἐντολὲς τοῦ Κυρίου. Οἱ μὲν μονοφυσίτες δέχονται κακοδόξως τὴ μιὰ φύση τοῦ Κυρίου,οἱ δὲ Λατίνοι ἔχουν ἀντικαταστήσει τὸ βάπτισμα μὲ τὸ ράντισμα ἀκυρώνοντας μία ἀπὸ τὶς ἐντολὲς τοῦ Κυρίου ἡμῶν Ἰησοῦ Χριστοῦ «... Βαπτίζοντες αὐτοὺς εἰς τ’ ὄνομα τοῦ Πατρὸς...».
Ἀπευθυνόμενος ἰδιαιτέρως στοὺς νέους γονεῖς προέτρεψε αὐτοὺς νὰ μάθουν στὰ παιδιά τους ὅτι ἡ ἀποκάλυψη τοῦ Θεοῦ στὸν ἄνθρωπο, ἡ ὀρθόδοξη πίστη, εἶναι τὸ πολυτιμότερο ἀγαθὸ γιὰ ἕναν Χριστιανό, γιατὶ δίχως αὐτὸ δὲν ὑπάρχει Θέωση , τὴν ὁποία χαρακτήρισε Διαμάντι.