Σεβασμιώτατοι Ἅγιοι Ἀρχιερεῖς,
Σεβαστοὶ Πατέρες,
Ὁσιωτάτη Γερόντισσα Παϊσία,
Χορεία των Μοναχῶν,
Ἀγαπητοὶ ἐν Χριστῷ ἀδελφοί,
Ὁ Ἄρχοντας τῆς πίστεώς μας, Κύριος ἡμῶν Ἰησοῦς Χριστός, ἔπλασε τὸν καθένα μας ὡς ξεχωριστὴ προσωπικότητα καὶ μᾶς στόλισε μὲ ἰδιαίτερα χαρίσματα, ὥστε μὲ αὐτὰ νὰ ἐξασφαλίσουμε τὴν ἐπιβίωση τοῦ σώματος καὶ τὴν σωτηρία τῆς ψυχῆς, ἀλλὰ καὶ νὰ προσφέρουμε τὶς ὑπηρεσίες μας στὴν κοινωνία τῶν συνανθρώπων μας. Ὁ Θεὸς ἔχει γιὰ τὸν καθένα μας τὸ σχέδιό Του. Ὡστόσο, μαζὶ μὲ ἕναν ὑψηλὸ προορισμό, μᾶς ἔχει προσφέρει τὸ μεγαλύτερο δῶρο Του· τὴν ἐλευθερία. Κανένα πλάσμα Του δὲν πιέζει ὁ Κύριος νὰ ἀποδεχθεῖ τὸ μεγάλο σχέδιο ποὺ τοῦ ἔχει ἐτοιμάσει. Ὅλοι, μηδενὸς ἐξαιρουμένου, ἔχουμε τὴν ἀπόλυτη ἐλευθερία νὰ κάνουμε τὴν ἐπιλογή: ἀποδεχόμαστε τὸ σχέδιο τοῦ Θεοῦ γιὰ ἐμᾶς, ἢ σχεδιάζουμε μόνοι μας, σύμφωνα μὲ τὰ ἀνθρώπινα δεδομένα, τὸ παρὸν καὶ τὸ μέλλον μας; Ὀρθῶς ἔχει λεχθεῖ ὅτι ἐμεῖς οἱ ἄνθρωποι εἴμαστε οἱ ἐπιλογές μας. Καὶ βέβαια, κάθε ἐπιλογὴ ἔχει καὶ τὶς ἀνάλογες συνέπειες. Ἐπιλέγω τὸν κόσμο, τὶς μέριμνες τὶς βιοτικές, τὴν ἀνθρώπινη δόξα; Πάντα πεινασμένος θα εἶμαι. Δὲν χορταίνει ἡ ψυχὴ ἀπὸ αὐτά, παρὰ μόνο ξεγελᾶ -πρὸς στιγμήν- τὴν πείνα της. Ἐπιλέγω τὸν Θεό; Μακαρία ἐπιλογή! Θὰ χορτάσει ἡ ψυχή μου ἀπὸ τὴν παρουσία τῆς Θείας Χάριτος καὶ θὰ φθάσω μὲ ἀσφάλεια στὸν προορισμό μου, τὴν Βασιλεία τῶν Οὐρανῶν.
Τὴν θερινὴ αὐτὴ βραδιὰ συγκεντρωθήκαμε στὸ περικαλλέστατο αὐτὸ Μοναστήρι τῆς ἐν Ἀττικῇ Λυκοβρύσεως, διότι μία νεαρὴ κοπέλα, ὄμορφη, ἔξυπνη, μὲ κρυστάλλινο ἦθος καὶ πλῆθος χαρισμάτων, ἔκανε στὴ ζωή της τὴν σωστὴ ἐπιλογή. Ἡ σήμερα τιμωμένη Ὁσία Μήτηρ ἡμῶν Εἰρήνη, Ἡγουμένη τῆς Μονῆς τοῦ Χρυσοβαλάντου, ὑπῆρξε μία κοπέλα ποὺ μποροῦσε νὰ εἶχε ἀκολουθήσει μία καριέρα ἀξιοζήλευτη κατὰ τὰ ἀνθρώπινα δεδομένα. Μποροῦσε νὰ ζήσει μία ζωὴ ἄνετη στὰ κλεινὰ ἀνάκτορα τῆς Βασιλίδος τῶν πόλεων, τῆς Κωνσταντινούπολης. Ἀντιθέτως, προτίμησε νὰ ἀκολουθήσει τὸ σχέδιο τοῦ Θεοῦ. Μὲ ἀπόλυτη ἐπίγνωση καὶ συνειδητὴ αὐταπάρνηση ἄφησε πίσω τὰ πρόσκαιρα, ἐγκόσμια ἀγαθὰ καὶ ἀφιερώθηκε ὡς Μοναχὴ στὸν λατρευτό Νυμφίο τῆς Ἐκκλησίας μας, Ἰησοῦ Χριστό.
Ζωὴ ἁγνή, ὡραία! Ζωὴ ἀγγελικὴ ἐπέλεξε ἡ Ἁγία μας. Ἀντὶ γιὰ βασιλικὸ ἔνδυμα ἐπέλεξε τὸ μαῦρο ράσο, τὸ τιμημένο ράσο, τὸ ράσο ποὺ κουβαλάει πάνω του θυσίες χιλιάδων Ἁγίων καὶ Ἡρώων τῆς πίστης μας, τὸ ράσο ποὺ γιὰ αὐτοὺς ποὺ συνειδητὰ τὸ φοροῦν, γίνεται πυρφόρο ἅρμα, ὅπως ἐκεῖνο τοῦ ζηλωτοῦ Ἠλία, καὶ ἀνεβάζει τὶς ψυχὲς μέχρι τὸν θρόνο τοῦ Θεοῦ.
Σίγουρα, ἡ ἀπόφασή της δὲν θὰ ἄρεσε σὲ ὅλους. Πολλοὶ θὰ εἶπαν αὐτὰ τὰ γνωστὰ ποὺ ἀκούγονται ὅταν κάποιος νέος ἄνθρωπος ἐπιλέγει τὴν Μοναχικὴ Πολιτεία: «τί κρίμα, τόσο καλὸ παιδί, τόσο ὄμορφη κοπέλα κλείσθηκε σὲ Μοναστήρι», «θὰ ἀπογοητεύθηκε ἀπὸ τὴν ζωή», «νέο κορίτσι δὲν κοίταξε νὰ χαρεῖ τὴ ζωὴ καὶ τὰ νιάτα της», «τουλάχιστον ἂς πήγαινε στὸ Μοναστήρι σὲ μεγάλη ἡλικία».
Καμία σημασία δὲν ἔδινε ἡ Ὁσία μας σὲ αὐτὰ τὰ φθηνὰ καὶ μάταια λόγια. Γνώριζε πολὺ καλὰ ὅτι στὸν Θεὸ προσφέρουμε τὸ καλύτερο, γιὰ αὐτὸ καὶ Τοῦ προσέφερε ὅ,τι καλύτερο εἶχε· τὸ ἄνθος τῆς νιότης της. Μὰ καὶ τὸ κάλλος σώματος καὶ ψυχῆς τὸ ἀφιέρωσε στὸν ὡραιότατο Νυμφίο Της, ὄχι σὲ βασιλιᾶ ἐπίγειο, μὰ στὸν Βασιλέα τῶν βασιλευόντων, Δεσπότη Χριστό. Ἀπὸ τὴν ζωὴ δὲν ἀπογοητεύθηκε. Πῶς θὰ μποροῦσε νὰ ἀπογοητευθεῖ ἀπὸ τὴν ζωή, αὐτὴ ποὺ ἑνώθηκε μὲ τὸν Χορηγὸ τῆς Ζωῆς; Ἁπλῶς, ἀπὸ τὴν φθαρτὴ καὶ σύντομη ζωή, προτίμησε τὴν αἰώνια καὶ ἄφθαρτη. Κάποιοι ἀπὸ τὸ στενό της περιβάλλον θὰ τὴν λυποῦνταν, διότι δὲν ἔκανε οἰκογένεια, δὲν ἔκανε παιδιά. Πράγματι, ὡς παρθένος, δὲν ἔκανε παιδιὰ ἡ Ὁσία Εἰρήνη. Ὁ Χριστός, ὅμως, λέει ὅτι ἐκεῖνος ποὺ Τὸν ἀκολουθήσει, «ἑκατονταπλασίονα λήψεται». Ἔτσι καὶ ἡ Ὁσία μας. Παιδιὰ μπορεῖ νὰ μὴν ἔκανε, ἀλλὰ χιλιάδες παιδιὰ γεννήθηκαν μὲ τὶς πρὸς Κύριον πρεσβεῖες της, τὰ περισσότερα, μάλιστα, ἐκ τῶν ὁποίων, φέρουν τὸ σεπτὸ ὄνομά της. Δόξα βασιλικὴ μπορεῖ νὰ μὴν δοκίμασε, ἀλλὰ τῆς ἐπεφύλαξε δόξα ἀπαράμιλλη ὁ Βασιλεὺς τῆς δόξης, δόξα τόσο ἐν οὐρανοῖς, ὅσο καὶ ἐπὶ γῆς.
Γιὰ αἰῶνες, ὅλα ἔδειχναν ὅτι ἐπὶ γῆς ἡ μνήμη τῆς Ὁσίας Εἰρήνης εἶχε σβήσει. Αὐτό, ἄλλωστε, τὸ εἶχε ζητήσει ἡ ἴδια ἀπὸ τὸν Θεό. Τὸ ὕψος τῆς ταπεινοφροσύνης της εἶχε σβήσει κάθε ἐπιθυμία γιὰ ἐπίγειες τιμές, ἕστω καὶ μετὰ θάνατον. Ἀφοῦ, λοιπόν, αἰῶνες ὁλόκληρους ἡ μνήμη τῆς Ὁσίας καλύφθηκε ἀπὸ τὴν λήθη, ἦρθε πρὶν σχεδὸν ἕναν αἰώνα τὸ πλήρωμα τοῦ χρόνου. Κάποτε, ἡ μυθικὴ Πανδώρα ἄνοιξε ἕνα δοχεῖο καὶ ἁπλώθηκαν στὸν κόσμο ὅλες οἱ συμφορές. Ἡ Ὁσία Εἰρήνη ἄνοιξε τὸ δικό της δοχεῖο, ἀπὸ ὅπου ἐξῆλθαν ποταμοὶ χαρίτων, θαυμάτων ρείθρα, εὐλογία ἀστείρευτη γιὰ ὅσους τὴν ἐπικαλοῦνται.
Ἄνθρωποι χαρούμενοι ἦρθαν ἐδώ, στὸ Καστρομονάστηρο τῆς Χρυσοβαλάντου Εἰρήνης, καὶ ἀνέπεμψαν ὕμνο καὶ εὐχαριστία, πονεμένοι ἦρθαν καὶ βρῆκαν ἀνακούφιση, ἀσθενεῖς ἀπόλαυσαν τὸ θαῦμα, ἁμαρτωλοὶ καταθέτουμε τὶς ἀδυναμίες μας στὸ θαυματουργὸ εἰκόνισμα τῆς λαοφιλοῦς Ὁσίας καὶ λαμβάνουμε τὴν δύναμη νὰ ἐπεκταθοῦμε μπροστά, ἐπιλανθανόμενοι τῶν παλαιῶν σφαλμάτων. Στειρώσεως δεσμὰ λύθηκαν ἐδώ, πονηρῶν πνευμάτων τὰ πλήθη ἐξέλιπαν ὡσεὶ καπνός, ἡ Ἀγγελομίμητος Πολιτεία βρῆκε ἐδὼ συνειδητὲς θεραπαινίδες της, ἡ Ὀρθοδοξία βρῆκε στὸ Μοναστήρι αὐτὸ ἕνα πολύτιμο προπύργιο.
Συμπληρώθηκαν φέτος 100 χρόνια ἀπὸ τὴν τραυματικὴ γιὰ τὴν Ἐκκλησία ἀλλαγὴ τοῦ ἡμερολογίου. Μέσα ἀπὸ τὸ σεπτὸ αὐτὸ λίκνο τῆς Ὁσίας Εἰρήνης ἀναδείχθηκαν σπουδαῖες προσωπικότητες ποὺ ἐμπράκτως ἀγωνίσθηκαν γιὰ τὴν Ὀρθοδοξία καὶ τίμησαν τὸν Ἱερὸ Ἀγώνα τοῦ «Κινήματος τῆς εὐσεβείας» γιὰ τὴν διατήρηση τῶν πατρώων παραδόσεων.
Ἐν πρώτοις, ἡ μακαριστὴ ἱδρύτρια τῆς Μονῆς καὶ πρώτη Καθηγουμένη, Γερόντισσα Μελετία. Ὑπῆρξε ὑπόδειγμα ἀνδρείας καὶ ἡρωισμοῦ. Γιὰ τὰ δίκαια τοῦ Ἔθνους καὶ τῆς Ἐκκλησίας ἦταν πρόθυμη νὰ θυσιασθεῖ ἀνὰ πᾶσα ὥρα καὶ στιγμή, γεγονὸς ποὺ πολλάκις ἀπέδειξε. Ἡ Ἱερὰ Σύνοδός μας πρὸ λίγων ἐτῶν τῆς ἀπένειμε τὴν ὕψιστη τιμητικὴ διάκριση τῆς Ἐκκλησίας μας, τὸ χρυσοῦν μετάλλιο τῆς Γ΄ Ἐμφανίσεως τοῦ Τιμίου Σταυροῦ. Αὐτὴ ἡ συμβολικὴ κίνηση ἀποτέλεσε τὴν ἔκφραση εὐγνωμοσύνης τῆς Ἐκκλησίας πρὸς τὴν μακάριστη Μελετία, διότι πέραν τοῦ μεγέθους τῆς προσφορᾶς της, μὲ ἀπόλυτη αὐταπάρνηση ἀγωνίσθηκε γιὰ τὴν συγκέντρωση χρημάτων πρὸς ἐξασφάλιση ἀεροπορικῶν εἰσιτηρίων, ὥστε ὁ τότε Ἀρχιμανδρίτης καὶ ἔπειτα Πρωθιεράρχης μας, μακαριστὸς Ἀκάκιος Παππάς, νὰ μεταβεῖ στὴν Ἀμερικὴ γιὰ νὰ χειροτονηθεῖ Ἐπίσκοπος ἀπὸ Ἱεράρχες τῆς Ρωσικῆς Διασπορᾶς.
Ἔπειτα, ὁ ἀλήστου μνήμης Ἐπίσκοπος Κυκλάδων καὶ Νήσων κυρὸς Γαβριήλ. Διακριτικὸς καὶ βαθειὰ πνευματικὸς ἄνθρωπος, ἄφησε τὸ στίγμα του στὸν Ἱερὸ Ἀγώνα, ὡς ὁ ἄνθρωπος ποὺ προσέφερε στὴν Ἐκκλησία μας τὸ βυζαντινότροπο αὐτὸ στολίδι γιὰ τὸ ὁποῖο τὸ πλήρωμα τῶν Ὀρθοδόξων καυχώμεθα. Δίχως τὴν καλλιτεχνικὴ ματιὰ καὶ ἐπιμέλειά του, δίχως τὸν ζῆλο του, ἡ Μονὴ τῆς Ὁσίας Εἰρήνης δὲν θὰ ἦταν μία εἴσοδος στὸ Βυζάντιο μέσα στὸν 21ο αἰώνα.
Ἀκόμη, ἡ δεύτερη Ἡγουμένη τῆς Μονῆς, Παϊσία Α΄. Ἀκόμη καὶ τίποτα νὰ μὴν γνωρίζει κανεὶς γιὰ τὴν πνευματικὴ αὐτὴ μητέρα, καὶ μόνο τὴν φωτογραφία της νὰ ἀντικρίσει διαπιστώνει τὴν σεμνότητα τοῦ βίου της. Σιωπηλή, ἀσκητική, εὐλαβεστάτη, ὑπῆρξε στὴν ἐποχή μας ἐνσάρκωση τῶν χριστιανικῶν ἀρετῶν καὶ πρόσθεσε μία ἀκόμη φωτεινὴ μορφὴ στὸ ἱστορικὸ τῆς Ἐκκλησίας μας.
Δὲν θὰ μποροῦσα νὰ παραλείψω τὴν μακαριστὴ Ἡγουμένη Γερόντισσα Ἀρσενία, ἡ ὁποία ὑπῆρξε στύλος ὑπομονῆς, ἀλλὰ καὶ τὴν διάδοχο αὐτῆς, Ὁσιωτάτη Γερόντισσα Παϊσία. Τόσο ἡ μακαριστὴ Ἀρσενία, ὅσο καὶ ἐσεῖς, Γερόντισσα Παϊσία, λάβατε τὴν πνευματικὴ σκυτάλη ἀπὸ μεγάλες προσωπικότητες καὶ διασώζετε τὴν παράδοση τῆς Μονῆς νὰ καθοδηγεῖται ἀπὸ σοφοὺς πηδαλιούχους. Ὁ νεανικός σας ζῆλος μὲ τὸν ὁποῖο ἀναλώνεσθε ὑπὲρ τῆς ἱστορικῆς αὐτῆς Ἱερᾶς Μονῆς, μᾶς γεμίζει χρηστὲς ἐλπίδες γιὰ τὸ μέλλον της μὲ τὶς πρεσβεῖες τῆς Ἐφόρου καὶ Προστάτιδος Αὐτῆς, Ὁσίας Εἰρήνης.
Σημειωτέον, ἀγαπητοὶ πατέρες καὶ ἀδελφοί, ὅτι ἐδώ φυλάσσονται τὰ ἅγια λείψανα ἑνὸς ἀνθρώπου ποὺ κατέστη σύμβολο τοῦ Ἱεροῦ Ἀγῶνος· τοῦ μακαριστοῦ Ἱερέως π. Ἰωάννου Φλώρου. Ὁ π. Ἰωάννης, ἐκ τῶν πρώτων Κληρικῶν ποὺ τήρησε τὴν ἡμερολογιακὴ παράδοση, ὑπῆρξε ὁ λειτουργὸς τῆς ἀγρυπνίας κατὰ τὴν ὁποία συνέβη ἡ θεόθεν βεβαίωσις περὶ τῆς γνησιότητος τῶν πατρίων· τὸ θαῦμα τῆς Γ΄ Ἐμφανίσεως τοῦ Τιμίου Σταυροῦ στὸν οὐρανό, τὸ 1925.
Ὅλων τῶν Θεῷ εὐαρεστησάντων στὴν Μονὴ αὐτὴ νὰ εἶναι ἡ μνήμη αἰωνία καὶ νὰ ἔχουμε τὴν εὐχή τους.
Πάντως, διὰ τῆς Μονῆς στὴν ὁποία χάριτι Θεοῦ βρισκόμασθε, στὸ ἐργαστήρι αὐτὸ τῆς ἁγιότητος, ἀναστήθηκε ἡ παλαιὰ ἐν Κωνσταντινουπόλει Μονὴ τοῦ Χρυσοβαλάντου. Ὀφθαλμοφανῆ τὰ θαύματα τοῦ Θεοῦ! Ὄχι μόνο νεκροὺς ἀνθρώπους ἀνέστησε, μὰ καὶ πνευματικὲς κυψέλες, καὶ πατρίδες ὁλόκληρες. Θυμίζει ἡ Μονὴ τοῦ Χρυσοβαλάντου τὶς τύχες τῆς Ἀνατολικῆς Ρωμιοσύνης. Ἔλαμψε κάποτε, κάποτε ἡ λάμψη της ἔσβησε στὴν νύκτα τῆς δουλείας, μέχρι ποὺ τελικὰ ξεριζώθηκε καὶ μεταφυτεύθηκε στὴν ἀρχαία κοιτίδα, τὴν Ἑλλάδα. Ἀπὸ τὴν Ἑλλάδα, ἀναστημένη ἡ Μονὴ τοῦ Χρυσοβαλάντου, ἕλκει πρὸς δόξαν τῆς Ὁσίας Εἰρήνης τὰ φιλάγια τέκνα της.
Κέντρο τῆς πίστεώς μας εἶναι ἡ Ἀνάσταση, ἡ ὁποία πάντοτε ἀκολουθεῖ τὴν Σταύρωση. Ἡ Μονὴ τοῦ Χρυσοβαλάντου διῆλθε διὰ τῆς Σταυρώσεως εἰς τὴν Ἀνάσταση. Τὸ ἴδιο καὶ ἡ Ἀνατολικὴ Ρωμιοσύνη. Πάντοτε τὸ ἕλληνικὸ Ἔθνος ἑνωμένο μὲ τὸν ἀληθινὸ Θεό, ἀκόμη καὶ ἂν βίωνε τὴν Σταύρωση, ἀπολάμβανε ὕστερα τὴν Ἀνάστασή του. Τὸ αὐτὸ εὐελπιστοῦμε ὅτι θὰ συμβεῖ μὲ τὴν μαρτυρική μας Κύπρο. Πρὶν ἀκριβῶς 50 χρόνια, οἱ γείτονές μας, οἱ ὁποῖοι ἀείποτε ἐποφθαλμιοῦσαν ὅ,τι ἑλληνικό, εἰσέβαλαν παράνομα στὴν μεγαλόνησο καὶ κατέλαβαν τὸ 36% τῶν ἐδαφῶν της. 50 χρόνια καὶ ἡ πληγὴ ἀκόμη δὲν ἔχει κλείσει. 50 χρόνια καὶ τὸ ψευδοκράτος ἐπιχειρεῖ ὄχι μόνο τὴν διεθνῆ ἀναγνώριση καὶ νομιμοποίησή του, ἀλλὰ καὶ τὴν ἐπέκτασή του μέσῳ τῆς πληθυσμιακῆς ἀντικατάστασης. Ἡ λύση γιὰ τὸ λεγόμενο «κυπριακὸ ζήτημα» εἶναι μία: νὰ φύγει καὶ ὁ τελευταῖος καταληψίας ἀπὸ τὸν Κύπρο. Αὐτὸ θὰ σημάνει τὴν Ἀνάσταση τῆς ἑλληνικῆς γῆς τῆς Κύπρου. Γιὰ νὰ γίνει ἡ Ἀνάσταση, ἔχουμε καθῆκον ὅσο ποτὲ ἄλλοτε νὰ ἐπιστρέψουμε στὰ ἱερὰ καὶ τὰ ὅσια τοῦ Γένους μας, νὰ τὰ ἀγκαλιάσουμε, νὰ τὰ δώσουμε στὰ παιδιά μας ὡς τὴν πολυτιμότερη κληρονομιά. Τότε καὶ ὁ Κύριος θὰ ἐπιβλέψει ἐξ οὐρανοῦ καὶ θὰ ἐπισκεφθεῖ τὴν ἄμπελον ταύτην. Καὶ ὅταν ἐπέμβει ὁ Θεός, τότε τὰ πάντα ὑποτάσσονται στὴν βούλησή Του.
Ἐν κατακλείδι, μὲ συντριβὴ καρδίας εὔχομαι καὶ καλῶ ὅλους μας ἐνδάκρυες νὰ προσευχηθοῦμε ὥστε ἡ θαυματουργὸς καὶ ἰαματικὴ Ὁσία Εἰρήνη νὰ μεσιτεύσει πρὸς τὸν εἰρηνοδότη Θεὸ γιὰ νὰ ἐπικρατήσει ἡ ποθητὴ εἰρήνη στὴν ἀνθρωπότητα. Ὁ πόλεμος μόνο θλίψη καὶ θάνατο προξενεῖ στὸν ἁπλὸ λαό. Νὰ τὴν παρακαλέσουμε, ἐπίσης, νὰ μᾶς σκεπάζει μὲ τὶς πρεσβεῖες της, νὰ μᾶς βοηθήσει νὰ βγάλουμε τὸ φῶς ποὺ κρύβουμε ὁ καθένας στὴν καρδιά του καί, ὅπως ὡς Ἡγουμένη καθοδήγησε μὲ ἀσφάλεια τὴν λογική της μάνδρα, ἔτσι καὶ ἐμᾶς νὰ καθοδηγήσει εἰς νομάς σωτηρίους, δίνοντάς μας τὴν δύναμη νὰ τὴν μιμηθοῦμε ἔστω καὶ λίγο. Στρεφόμενος πρὸς ἐσᾶς, σεβαστὴ Γερόντισσα Παϊσία, σᾶς εὔχομαι νὰ συνεχίσετε ἐπὶ ἔτη πολλὰ τὸ θεάρεστο ἔργο σας, λαμβάνοντας δύναμη ἀπὸ τὴν τιμωμένη, μεγάλη Γερόντισσα τῆς Μονῆς. Μὲ τὶς πρεσβεῖες της, εἴθε τὰ εὐσεβῆ σας αἰτήματα νὰ ἐκπληρωθοῦν πρὸς δόξαν Θεοῦ καὶ σωτηρία ψυχῶν.
Χρόνια πολλὰ σὲ ὅλους! Βοήθειά μας ἡ Ὁσία Εἰρήνη!
