Συγκλονισμένος ἀπὸ τὸ ξαφνικὸ τοῦ θανάτου, θὰ ἤθελα νὰ καταθέσω λίγες καὶ ταπεινὲς σκέψεις γιὰ τὸ πρόσωπο τοῦ μακαριστοῦ Ἀρχιμανδρίτου π. Γρηγορίου Ταυλαρίου, Πρωτοσυγκέλλου τῆς Ἱερᾶς Μητροπόλεως Πειραιῶς καὶ Σαλαμίνος, τὸν ὁποῖο μόλις χθὲς ὁ Κύριος μας κάλεσε κοντά Του.
Τὸν γνώρισα ὡς Ἐμμανουήλ. Ἀπὸ παιδάκι στὸ ψαλτήρι τοῦ Ἁγίου Ἀνδρέα Περιστερίου. Ἦταν καλλίφωνος καὶ ἐξασκοῦσε μὲ ζῆλο τὸ διακόνημα του.
Ὅταν ἔγινε Διάκονος ἀπὸ τὸν μακαριστὸ παππού μας, Μητροπολίτη Πειραιῶς κυρὸ Γερόντιο Α’, ἤμουν Ἱερέας στὸν Ἱερὸ Ναὸ Ἁγίων Πάντων Θηβῶν. Πάντοτε περίμενα μὲ χαρὰ νὰ ἔρθει ο Διάκονος Γρηγόριος τόσο στὴν πανήγυρη τῶν Ἁγίων Πάντων, ὅσο καὶ σὲ ἄλλες πανηγύρεις, καὶ ἀπολάμβανα νὰ τὸν ἀκούω νὰ λέει τὶς δεήσεις, τὸ Εὐαγγέλιο καὶ τὰ ὑπόλοιπα διακονικὰ μὲ τὴν ὡραία, μελωδική του φωνή.
Συνδεθήκαμε ἔντονα ἀπὸ τὸ 1998 καὶ μετά, ὅταν ἡ τετράδα: Πειραιῶς κ. Γερόντιος, Θεσσαλονίκης κ. Γρηγόριος, παπὰ Γρηγόριος καὶ ἐγὼ ἀγωνισθήκαμε νὰ παραμείνουν κάποιες Ἐνορίες στὴ Σύνοδο μας.
Ἔκτοτε ἡ παρουσία του ὑπήρξε πολύτιμη. Ἡ τετράδα συνδέθηκε πνευματικὰ πολὺ δυνατά. Δεκάδες φορές ἐπισκεφθήκαμε τὸ Ἅγιο Ὄρος καὶ ἄλλα Προσκυνήματα τῆς Ὀρθοδοξίας μας, πάντοτε ὡς τετράδα, ἀλλὰ σὰν μονάδα.
Βεβαίως, δὲν ἤμασταν συνεχῶς κοντά. Δὲν τὸ ἐπέτρεπαν οἱ ὑποχρεώσεις. Πάντοτε, ὅμως, ἀπολαμβάναμε μὲ ἀγάπη Χριστοῦ τὶς στιγμές ποὺ μᾶς ἕνωναν μέσα στὴ ζωὴ τῆς Ἐκκλησίας.
Ἄν καὶ ἦταν Πρωτοσύγκελλος στὴν ἀδελφὴ Μητρόπολη Πειραιῶς, εἶχε στὴν Μητρόπολη μας ἕνα μεγάλο κομμάτι τῆς καρδιᾶς του∙ τὴν Ἱερὰ Μονὴ Ἁγίας Μαρίνης στὴν Κερατέα, τῆς ὁποίας προΐστατο καὶ ἡ ὁποία ἀποτελοῦσε τὸ πνευματικό του καταφύγιο, τὸ σέμνωμα του.
Προσωπικά, δὲν θὰ ξεχάσω τὶς ὡραῖες, μεγαλόπρεπες πανηγύρεις ποὺ γίνονταν κάθε χρόνο ἐκεὶ μὲ μοναστηριακὴ τάξη καὶ πλούσιο τυπικό. Μία τῆς Ἁγίας Μαρίνης, μία τὸ Σάββατο τῆς Διακαινησίμου καὶ μία τὸν μήνα Ὀκτώβριο, ποὺ ἔκανε μεγάλη ἀγρυπνία πρὸς τιμὴν τῆς Παναγίας μας. Ἀργοῦσε νὰ ντυθεῖ γιὰ νὰ λάβει μέρος στὴ Λειτουργία. Ἔτρεχε συνεχῶς γιὰ νὰ εἶναι ὅλα τακτοποιημένα, ὅλα νὰ γίνουν κατὰ τάξιν. Ἦταν ἡ χαρά του.
Ἡ χαρά του, ἄλλωστε, ἦταν ὅ,τι εἶχε σχέση μὲ τὴν Ἐκκλησία. Ἀπὸ τὰ κτίσματα, μέχρι τὸ λιβάνι. Ἀπὸ τὰ κύρια χαρακτηριστικά του, ἡ καλλαισθησία του. Ὑπήρξε καλὸς ρέκτης. Ὅ,τι ἀποκτοῦσε δὲν ἦταν γιὰ ἐκεῖνον, ἀλλὰ γιὰ τὴν Ἐκκλησία, τὴν ὁποῖα ὑπεραγαποῦσε σὰν Μητέρα. Χαιρόταν με τὴν χαρά Της καὶ πονοῦσε μὲ τὸν πόνο Της.
Κρίνοντας ἡ Ἐκκλησία ἀπὸ τὴν καλλαισθησία του, ἀπὸ τὴν ἀγάπη του γιὰ τὸ τυπικό καὶ ἀπὸ τὴν φιλακολουθία του, τὸν ὅρισε δεκάδες φορὲς τελετάρχη σὲ συνοδικὲς ἐκδηλώσεις. Δὲν πέρασε πολὺς καιρὸς ἀπὸ τὴν τελευταία του. Μόλις πρὶν μία ἐβδομάδα, στὴν ἑορτὴ τῶν Θεοφανείων, τελεταρχοῦσε στὴν συνοδικὴ τελετὴ καταδύσεως τοῦ Τμίου Σταυροῦ. Πλήρης ζωῆς. Ἀκόμη τὰ ἄνθη ποὺ στολίζουν τὸν Σταυρὸ τῶν Θεοφανείων δὲν ἔχουν μαραθεῖ.
Τελευταία φορὰ τὸν εἴδα στὴν συνεδρίαση τῆς Ἱερᾶς Συνόδου τὴν περασμένη Πέμπτη. Ἀπὸ τὸ 2010 ὑπήρξε κοντὰ μας καὶ συμμετεῖχε σὲ ὅλες τὶς συνεδριάσεις ὡς πρακτικογράφος τῆς Συνόδου, πάντοτε μὲ τὸ χαμόγελο, μὲ ἀγάπη γιὰ τὸ διακόνημα του, μὲ σεβασμὸ στὰ πρόσωπα μας, πάντα μὲ καλοσύνη.
Γιὰ λόγους ποὺ μόνο ὁ Κύριος γνωρίζει καὶ ἑμεῖς ἀπλῶς ὁφείλουμε νὰ ἀποδεχθοῦμε, ἔφυγε ἀπὸ κοντά μας αἰφνιδίως. Δεν πρόλαβε νὰ δεῖ τὶς φωτογραφίες ἀπὸ τὸ χιονισμένο Μοναστήρι μας. Εἴχε φύγει φορώντας τὰ γυαλιά του. Διαβάζοντας πνευματικά, ὅπως συνήθιζε.
Οἱ γονεῖς του, Ἐλευθέριος καὶ Ἀνθία, εἶναι ἀκόμη ἐν ζωῇ. Εὐχόμαστε ὁλοψύχως τὴν ἐξ ὕψους παρηγορία τόσο σὲ ἐκείνους, ὅσο καὶ στὶς ἀδερφὲς καὶ τοὺς οἰκείους του.
Συλλυπητήρια ἐκ βάθους καρδίας, στὸν ἀγαπητὸ ἀδελφὸ μου, Ἅγιο Πειραιῶς καῖ Σαλαμίνος κ. Γερόντιο. Εἶναι γεγονός ὅτι ἡ Μητρόπολη Πειραιῶς ἔχασε ἑνα ἐκλεκτὸ καὶ πολύτιμο μέλος. Εὐχόμαστε σύντομα νὰ βρεθεῖ κάποιος ἰσάξιος τοῦ μακαριστοῦ π. Γρηγορίου, ὥστε νὰ συνεχίζεται ἀπρόσκοπτα τὸ ἔργο ποὺ ἄφησε στὴν Μητρόπολη.
Ἀνθρωπίνως, λυπούμεθα καὶ δακρύζουμε, διότι ὁ ἀδελφός μας, ἕνας ἄνθρωπος ποὺ εἶχε νὰ προσφέρει πολλὰ ἀκόμη στὴν Ἐκκλησία, δὲν εἶναι πιὰ κοντά μας.
Ἀπὸ τὴν ἄλλη, τὴν λύπη ἰσορροπεῖ τὸ γεγονὸς ὅτι ἔφυγε νωρίτερα ἀπὸ ἑμᾶς. Πῆγε νὰ συναντήσει τὸν Ἄρχοντα τῆς Ζωῆς καὶ νὰ δέεται γιὰ ἑμᾶς ποὺ μείναμε πίσω. Ἔφυγε καὶ πῆγε νὰ συναντήσει Ἐκεῖνον ποὺ ἀγάπησε.
Γιὰ ἑμᾶς, ὁ μακαριστὸς Ἀρχιμανδίτης θὰ παραμείνει στὴ καρδιὰ καὶ στὴ σκέψη μας ὡς ὁ Γρηγοράκης. Ὁ δικός μας.
Καλὸ Παράδεισο ἀδερφέ μου. Καλὴ ἀντάμωση στὴν χαρά τοῦ Θεοῦ.
† ὁ Ἀττικῆς καὶ Βοιωτίας Χρυσόστομος
