Σεβασμιώτατε Δέσποτα και Γέροντα μου, Μητροπολίτα Αττικής και Βοιωτίας κύριε Χρυσόστομε,
Άγιοι Αρχιερείς,
Αγαπητοί αδελφοί μου, Πρεσβύτεροι και Διάκονοι,
Οσιωτατες μοναχές,
Αγαπητοί εν Χριστώ αδερφοί,
Βιώνοντας τη σημαντικότερη στιγμή της ζωής μου, θα ήθελα να καταθέσω στην αγάπη σας μερικά ψήγματα του ψυχικού μου κόσμου.
Σχεδόν επτά έτη παρήλθαν από τότε που ένα νεαρό παιδί, από την Θεσσαλονίκη, συνάντησε για πρώτη φορά, στον Ναό του Τιμίου Σταυρού, τον Δεσπότη που έμελλε να το εισάγει στο ομορφότερο κεφάλαιο της ζωής του. Μάλιστα, Σεβασμιώτατε, τότε ήταν που η μητέρα μου σας πλησίασε και ζήτησε να με κατευθύνετε σχετικά με τον εκκλησιασμό μου, εδώ στην Αττική. Εσείς με καλέσατε και με παραπέμψατε στον πατέρα Μιχαήλ, ο οποίος και με ανέλαβε πνευματικά. Έπειτα από 5 χρόνια με παρέδωσε πάλι στα τίμια χέρια σας για να με εισάγετε στο μοναστήρι κείροντάς με Μοναχό. Μου δώσατε την ευκαιρία να γίνω στρατιώτης του Χριστού, ζώντας την Μοναχική πολιτεία, τον ύψιστο τρόπο βιοτής και έκφρασης αγάπης στον Κύριο. Έπειτα, με χειροτονήσατε Διάκονο στο Θυσιαστήριο και με τιμήσατε με την υψηλότερη τιμή που μπορεί να λάβει ένας άνδρας. Τιμή, μα το φορτίο βαρύ. Ο κληρικός έχει ως σκοπό την ανιδιοτελή προσφορά του εαυτού του στην διακονία της Εκκλησίας. Άνθρωπος χοϊκός, απλός, ενδύεται την χάρη της Ιερωσύνης και καλείται να συμμετάσχει στο σχέδιο του Θεού για την σωτηρία των ανθρώπων, γενόμενος οδηγός και όχι σωτήρας, διότι Σωτήρας είναι μόνο ο Ένας. Σε αυτό το δύσκολο έργο βρίσκει ως άλλον Κυρηναίο τον Δεσπότη του, υπό την καθοδήγηση και την ευχή του οποίου καταφέρνει τελικά να πετύχει τον στόχο του, να υψωθεί στον δικό του Γολγοθά για να μπορέσει να βιώσει την προσωπική του ανάσταση. Κληρικός, λοιπόν, που δίνει όλο του το είναι στην υπηρεσία της Εκκλησίας, ανάλογα με την σύνδεση και την επικοινωνία που έχει με τον Μητροπολίτη του, θα μπορέσει να διακονήσει αποτελεσματικά στον αμπελώνα του Χριστού, βοηθώντας τις ταλαιπωρημένες ψυχές των ανθρώπων που ψάχνουν να βρουν ανάπαυση στον Λόγο του Θεού. Θα μπορέσει να βοηθήσει τον ψυχικά φορτωμένο άνθρωπο να αφήσει στην άκρη το βάρος των αμαρτιών του και να υψώσει το ανάστημά του βαδίζοντας στον δρόμο του Κυρίου. Και το σημαντικότερο είναι ότι ο κληρικός αυτός θα μπορέσει να φυλάξει την μεγάλη κληρονομιά που του άφησαν οι πατέρες του. Πράγματι, μεγάλη η κληρονομιά. Μετά από τον πικρό διχασμό του σώματος της Εκκλησίας, το 1924, η μαρτυρική μας Εκκλησία δεκάδες προσωπικότητες ανέδειξε, εφάμιλλες των παλαιών Αγίων. Αρχιερείς, Ιερείς, Μοναχοί και Μοναχές κράτησαν με σθένος τις παραδόσεις που παρέλαβαν από τους προγόνους τους. Ένας εξ αυτών, ο νεώτατος κληρικός, Αρχιμανδρίτης Θεόκλητος Δαραδήμος, κτίτορας της ταπεινής Μονής μας, ο οποίος έδωσε τη ζωή του υπερασπιζόμενος την δικαιοσύνη. Ίσως, αυτή τη στιγμή, να μας βλέπει από εκεί που βρίσκεται και η ψυχή του να χαίρεται, διότι οι καρποί των κόπων του απέδωσαν. Αυτές τις παραδόσεις η δική σας γενιά, Γέροντα, τις διαφύλαξε και τις τίμησε. Και να που τώρα, καλείτε εμάς τους νέους κληρικούς να σηκώσουμε στους ώμους μας το φορτίο της διαδοχής, η οποία αποτελεί συνεχή έννοια σας και στην οποία επενδύετε τόσο πολύ.
Εσείς έχετε στρώσει την τράπεζα, έχετε οργώσει και καλλιεργήσει την γη και καλείτε εμάς, ως πιστούς δούλους και εργάτες του Χριστού, να τρυγήσουμε τους κόπους σας και να συνεχίσουμε το δύσκολο, αλλά άξιο να διακονεί κανείς, αυτό έργο. Αυτές είναι οι σκέψεις μου λίγη ώρα πριν τοποθετήσετε την τιμία χείρα σας επάνω στην κεφαλή μου για να με καταστήσετε οικονόμο των Μυστηρίων του Χριστού.
Σε αυτό το σημείο θα ήθελα να ευχαριστήσω εκ βάθους καρδιάς όλους εσάς που παρευρίσκεστε στην σημαντικότερη στιγμή της ζωής μου.
Ιδιαιτέρως, ευχαριστώ τους βιολογικούς μου γονείς, Αναστάσιο και Σωσσάνα, και τις αδελφές μου Δάφνη, Μαρίνα και Μαρία
Τους πατέρες του Μοναστηριού και αδελφούς μου, Ειρηναίο, Αγάπιο και Χρυσόστομο, με τους οποίους καθημερινά βιώνουμε την σύμπνοια και την ενότητα ως πραγματικοί αδελφοί.
Ευχαριστώ τον πατέρα Ματθαίο Μαβίδη, ο οποίος είναι πάντα δίπλα μας στηρίζοντας τον Γέροντά μας και εμάς. Ακόμα και στα λάθη τα οποία κάνουμε μας συμβουλεύει και μας διδάσκει με το Ιερατικό του βίωμα την υπευθυνότητα, τη συνέπεια και την αυταπάρνηση, γνωρίσματα που πρέπει να έχει κάθε κληρικός.
Ευχαριστώ τον πατέρα Μιχαήλ Κωνσταντινίδη, ως μεγάλο κεφάλαιο στο βιβλίο της ζωής μου. Με παρέλαβε ως φοβισμένο παιδί και ως ξένο. Με εμπιστεύτηκε, μου δίδαξε πολλά, τα οποία θα θυμάμαι για πάντα. Παρόλο τον χρόνο που αφιέρωσε πάνω μου, δεν με κράτησε κοντά του, αλλά με παρέδωσε στα χέρια του δικού του δασκάλου.
Τέλος, θα ήθελα να ευχαριστήσω εσάς Γέροντα, διότι εσείς με προσφέρατε στον Χριστό, εσείς με κείρατε Μοναχό και με χειροτονήσατε Διάκονο. Σας ευχαριστώ διότι κοντά σε εσάς και στην πνευματική οικογένεια, ξαναγεννήθηκα. Σας ευχαριστώ διότι παρόλες τις ποιμαντικές και εκκλησιαστικές υποθέσεις σας, είσαστε πάντα εδώ. Μας υπομένετε για να μας διδάσκετε την εν Χριστώ ζωή. Είστε εδώ και μας υποδεικνύετε την ανάγκη για ενότητα και αγάπη. Η αγωνία σας για το μέλλον της Εκκλησίας και της Πατρίδος μας, μας διδάσκουν την ουσία της ιερατικής μας αποστολής, την εξασφάλιση του μέλλοντος. Σας ευχαριστώ, διότι ως καλός και στοργικός πατέρας, δεν αφήνετε εμάς, τα παιδιά σας, να λοξοδρομήσουμε, αλλά θέλετε να βαδίζουμε την βασιλική οδό.
Λίγο πριν το Πνεύμα το Άγιον με αναδείξει Λειτουργό του Υψίστου, θυμάμαι την μοναχική μου κουρά στον Εσπερινό της Πεντηκοστής. Δεν θα ξεχάσω ποτέ τα λόγια του Κυρίου διά του Προφήτου: «και θα σας δώσω νέα καρδιά και καινούργιο πνεύμα και θα σας αφαιρέσω την πέτρινη καρδιά από το σώμα σας και θα σας δώσω καρδιά σάρκινη». Αφαίρεσέ μου την καρδιά την πέτρινη, Κύριε, και βάλε στην θέση της καρδιά σάρκινη και δώσε μου το πνεύμα σου για να μπορέσω να μεταδίδω τον Λόγο σου.
Ετοίμη η καρδία μου ο Θεός, ετοίμη η καρδία μου.
