Ἀγαπητοὶ ἀδελφοί καὶ παιδιά μου ἐν Χριστῷ Ἀναστάντι,
Γιατί αὐτὴν τὴν ὥρα, μέσα στὴ μαύρη νύχτα, στὴ γλυκιά μας Πατρίδα εἴμαστε ὅλοι οἱ Χριστιανοὶ συγκεντρωμένοι στοὺς Ναοὺς καὶ τὰ Μοναστήρια; Ὡς γνωστόν, οἱ μεγάλες συνάξεις γίνονται τὴν ἡμέρα. Γιατί, λοιπόν, τέτοια προσέλευση στὶς Ἐκκλησίες αὐτὴν τὴν ὥρα;
Αὐτὴ ἡ Ἁγία Νύχτα κάθε ἄλλο, παρὰ σκοτεινὴ εἶναι. Αὐτὴ ἡ Νύχτα ποὺ σημαίνει τὴ λαμπροφόρο Κυριακὴ τοῦ Πάσχα, εἶναι λουσμένη στὸ Φῶς, διότι τώρα ἡ ἐξουσία τοῦ θανάτου ἔληξε. Τὸ πένθος τῆς Παναγίας μας γιὰ τὴν ἄδικη «σφαγὴ» τοῦ Υἱοῦ της, ὁ φόβος τῶν Ἀποστόλων μήπως τοὺς κάνουν κακὸ οἱ Ἰουδαῖοι, ἡ στεναχώρια τῶν ὑπόλοιπων μαθητῶν μήπως ὁ Διδάσκαλός τους εἶναι, τελικά, ἕνας κοινὸς θνητός, ἔλαβαν τέλος, διότι ο Τριήμερος Νεκρός, ὁ Χριστός μας, τὸ Φῶς ποὺ φωτίζει τὰ πάντα μὲ τὴν παρουσία Του, σηκώθηκε καὶ βγῆκε ἀπὸ τὸν Τάφο. Βγῆκε ἀπὸ τὸν Τάφο καὶ πλημμύρισε ἡ γῆ μὲ τὸ Φῶς Του καὶ μᾶς κάλεσε στὶς Ἐκκλησίες νὰ φωτισθοῦμε καὶ ἑμεῖς, νὰ πετάξουμε τὴ μιζέρια, καὶ νὰ χαροῦμε τὴ νίκη τῆς Ζωῆς κατὰ τοῦ θανάτου, τῆς Καθαρότητας κατὰ τῆς ἁμαρτίας, τοῦ Φωτὸς κατὰ τοῦ σκότους, τῆς Ἐλευθερίας κατὰ τῆς σκλαβιᾶς.
Τρισευλογημένος εἶναι ἐκεῖνος, ὁ ὁποῖος αἰσθάνθηκε καρδιακὰ τί πραγματικὰ μᾶς διδάσκει τὸ γεγονὸς τῆς Ἀναστάσεως.
Ἡ Ἀνάσταση τοῦ Χριστοῦ δὲν εἶναι μόνο μία εὐκαιρία γιὰ λαμπρά, γιορτινὰ τραπέζια. Ἡ Ἀνάσταση ἀποτελεῖ τὸ κέντρο ὅλης τῆς ζωῆς μας. Κάθε τί ποὺ κάνουμε, κάθε περιορισμὸς στὸν ὁποῖο ὑποβαλλόμαστε, κάθε ταλαιπωρία τὴν ὁποία ἀγόγγυστα ὑπομένουμε, κάθε πράξη θυσίας καὶ προσφορᾶς πρὸς τὸν συνάνθρωπο, ἀποκτᾶ νόημα χάρη στὴν Ἀνάσταση. Ἡ Ἀνάσταση ἀποτέλεσε τὴν αἰτία ἕνας ἀπέριττος τάφος νὰ καταστεῖ Πανάγιος Τάφος καὶ κέντρο τῆς οἰκουμένης, οἱ ψαράδες νὰ γίνουν Ἀπόστολοι, οἱ Μάρτυρες νὰ θανατώνονται γιὰ τὸν Χριστό χωρὶς φόβο, ἀλλὰ μὲ χαρά. Ἡ Ἀνάσταση ἀπάλυνε τὸν πόνο μας ὅταν θρηνούσαμε ἀγαπημένα πρόσωπα, διότι μᾶς βεβαιώνει ὅτι κάποτε θὰ ξανασυναντηθοῦμε. Ἡ Ἀνάσταση ἀνέτρεψε τὰ δεδομένα τῆς ἀνθρώπινης λογικῆς. Ἡ Ἀνάσταση εἶναι αὐτὴ ποὺ μᾶς γεμίζει μὲ ἐλπίδα ὅταν πονᾶμε καὶ καθιστᾶ τὸν Σταυρό μας πιὸ ἐλαφρύ. Ἡ Ἀνάσταση, εἰδικὰ ἐδὼ στὴν Ἑλλάδα, μᾶς λύτρωσε ἀπὸ τὴν μάταιη λατρεία τῶν εἰδώλων.
Καὶ ἐνῶ τόσα ἀγαθὰ μᾶς προσέφερε καὶ συνεχίζει νὰ μᾶς προσφέρει ἡ Ἀνάσταση τοῦ Κυρίου μας, ὁ κόσμος ἔχει στρέψει τὴν προσοχή του σὲ νέας μορφῆς εἴδωλα, τὰ ὁποῖα ξανὰ καὶ πάλι στεροῦν ἀπὸ τὸν ἄνθρωπο τὴν ἐλευθερία καὶ τὴν πραγματικὴ ψυχικὴ πληρότητα. Δυστυχῶς, θαμπωθήκαμε, ἀδελφοί, ἀπὸ ἕναν τρόπο ζωῆς πιὸ ἄνετο, πιὸ ἀτομιστικὸ καὶ ἐγωιστικό.Ἐνῶ ἡ Ἐκκλησία, στὴν Κολυμβήθρα τῆς ὁποίας ἀναγεννηθήκαμε, μᾶς προσέφερε ὅ,τι χρειαζόμασταν γιὰ νὰ ζήσουμε τὴ σύντομη ζωή μας γεμάτοι μὲ Χαρά, Εἰρήνη καὶ Ἀγάπη, ἑμεῖς στρέψαμε ἀλλοῦ τὸ βλέμμα. Ξεχάσαμε τὶς θυσίες τῶν προγόνων μας καὶ τὴν τραχεία ὁδὸ τῆς ἀγάπης ποὺ μᾶς ὁδηγεῖ στὴ Ζωή, καὶ ἐπιλέξαμε τὴν ἄνετη καὶ εὑρύχωρη ὁδὸ τοῦ ἀτομισμοῦ, ἡ ὁποία μαζὶ μὲ τὴ λιγοστὴ ἠδονή, μόνο δυστυχία καὶ πόνο ἐγγυᾶται, πικραίνοντας, μὲ αὐτὲς τὶς ἐπιλογές μας, τὸν Πλάστη μας.
Ἂς ἀφήσουμε αὐτὲς τὶς κακὲς ἐπιλογὲς καὶ τὰ σφάλματα στὸ χθές, διότι σήμερα ὁ Χριστὸς Ἀνέστη καὶ ἀνασταίνει καὶ ἑμᾶς. Δεῖτε τὸ τρανταχτὸ παράδειγμα τῆς Ἱερουσαλήμ. Ὄχι ἁπλὰ Τὸν πίκρανε, ἀλλὰ Τὸν βασάνισε, Τὸν ἐνέπαιξε, Τὸν ταπείνωσε καί, τελικά, Τὸν σταύρωσε. Ὅλα αὐτά, ὅμως, «χθές». Σήμερα, μὲ τὴν Ἀνάστασή Του, τὴν ἀνέδειξε «Μητέρα τῶν Ἐκκλησιῶν, Θεοῦ κατοικητήριον». Τὴν γέμισε μὲ Φῶς καὶ τὴν γεμίζει, ὥστε μέχρι σήμερα ἀπὸ αὐτὴν νὰ λαμβάνουμε τὸ Φῶς, τὸ Ἅγιο Φῶς ποὺ πηγάζει ἀπὸ τὸν Πανάγιο Τάφο, αὐτὸ ποὺ ἑκατομμύρια ἄνθρωποι βίωσαν μὲ τὶς αἰσθήσεις τους καὶ ἔγιναν Μάρτυρες τῆς Ἀναστάσεως, μικροὶ Ἀπόστολοι.
Αὐτὸ τὸ Ἅγιο Φῶς ποὺ μόλις λάβαμε, νὰ εἶναι γιὰ ὅλον τὸν χρόνο καὶ γιὰ ὅλη τὴ ζωή μας πηγὴ Ἐλπίδας καὶ μαρτυρία ὅτι ἄν κάνουμε ὑπομονὴ στὴν προσωπική μας Σταύρωση, γρήγορα θὰ βιώσουμε μαζὶ μὲ τὸν Χριστό μας, τὴν Ἀνάσταση.
Χριστὸς Ἀνέστη! Ἅδης ἐσκυλεύθη!
Ἡ Ζωὴ ἐκ τοῦ Τάφου ἀνέτειλε!
Ἡ Χαρὰ, ἡ Εἰρήνη, ἡ Ὁμόνοια,
ἡ Ἐλπίδα νὰ πλημμυρίζουν τὶς ζωὲς ὅλων!
Ἔχετε τὴν πατρικὴ ἀγάπη μου καὶ τὶς ἀρχιερατικὲς εὐχές μου.
ὁ Ἐπίσκοπός σας,
† ὁ Ἀττικῆς καὶ Βοιωτίας Χρυσόστομος