Ἀγαπητοὶ ἐν Χριστῷ ἀδελφοί,
Μὲ λαμπρότητα σήμερα ἡ Ἐκκλησία μας τιμᾶ τὴν μνήμη τῶν Ἁγίων ἐνδόξων καὶ πανευφήμων Πρωτοκορυφαίων Ἀποστόλων Πέτρου καὶ Παύλου, ἐκφράζοντας μία βάσιμη ἀπορία:
«Ποίοις εὐφημιῶν στέμμασι ἀναδήσωμεν Πέτρον καὶ Παῦλον;». Δηλαδή, μὲ ποιά ἐγκωμιαστικὰ στεφάνια νὰ στέψουμε τοὺς δύο ἄνδρες; Πραγματικά, ἀκόμη καὶ ἂν ἀνθρώπινος νοῦς καταφέρει νὰ ἐννοήσει τὴν προσφορά τους ὄχι μόνο πρὸς τὴν Ἐκκλησία, ἀλλὰ πρὸς ὅλη τὴν οἰκουμένη, δὲν θὰ καταφέρει νὰ τοὺς ἐπαινέσει ὅπως τοὺς ἀξίζει. Καυχήματα, ἀστέρες, φωστῆρες, ὑποδείγματα, στηρίγματα, εἶναι μόνο λίγοι ἀπὸ τοὺς ἐγκωμιαστικοὺς χαρακτηρισμοὺς ποὺ τοὺς προσδίδει ἡ Ἐκκλησία.
Κὶ ὅμως, αὺτοὶ οἱ φωστῆρες, οἱ ἀστέρες καὶ τὰ ὑποδείγματα, κάποτε ὑπῆρξαν ὁ μὲν ἀρνητής, ὁ δὲ διώκτης τοῦ Χριστοῦ. Ὁ Πέτρος, ὁ πιὸ ἔνθερμος μαθητὴς τοῦ Χριστοῦ, τὴν δύσκολη στιγμὴ τῆς παραδόσεώς Του στοὺς ἀρχιερεῖς, δείλιασε καὶ τί ἀπάντησε καὶ τὶς τρεῖς φορὲς ποὺ τὸν ρώτησαν ἄν ἦταν μαθητής Του; «Δὲν Τὸν ξέρω τὸν Ἄνθρωπο». Ὁ δὲ Παῦλος, ζηλωτὴς Φαρισαῖος, ἀκριβὴς τηρητὴς τοῦ μωσαϊκοῦ νόμου, θεωροῦσε τὴν πρόοδο τῆς Ἐκκλησίας φοβερὴ ἀπειλή, γιὰ αὐτὸ καὶ ἦταν ἐνεργὸ μέλος ἀκραίων ὀργανώσεων ποὺ καταδίωκαν καὶ φόνευαν Χριστιανούς, μεταξὺ τῶν ὁποίων, καὶ ὁ Πρωτομάρτυς Στέφανος.
Στὴν πορεία καὶ στὰ πρόσωπα τῶν δύο Ἱερῶν Ἀποστόλων βλέπει κανεὶς καθαρὰ τὴν φιλανθρωπία τοῦ Θεοῦ, ὁ Ὁποῖος θέλει πάντας ἀνθρώπους σωθῆναι. Αὐτὴ ἡ σωτηρία, ὡστόσο, συμβαίνει μόνο ἂν καὶ ὁ ἄνθρωπος θέλει. Οἱ δύο Ἀπόστολοι ἤθελαν.
Ὁ Πέτρος, παρ’ ὅλο ποὺ ἀρνήθηκε τρεῖς φορὲς τὸν Χριστό, μετανόησε, ἔκλαψε πικρῶς καὶ δὲν χωρίσθηκε ἀπὸ τοὺς ὑπόλοιπους Μαθητές. Γιὰ αὐτὸ καὶ μετὰ τὴν Ἀνάσταση, ὁ Κύριος εἶχε τὴν ἑξῆς συζήτηση μαζί του:
- Πέτρε, μὲ ἀγαπᾶς;
- Ναί, Κύριε, Ἐσὺ ξέρεις ὅτι Σὲ ἀγαπῶ.
- Βόσκε τὰ πρόβατά μου.
Αὐτὴ ἡ στιχομυθία ἐπαναλήφθηκε τρεῖς φορές. Ἔτσι, ὄχι μόνο διορθώθηκε ἡ τριπλή ἄρνηση, ἀλλὰ καὶ ὁ Κύριος τόνισε στὸν Πέτρο ὅτι ἂν Τὸν ἀγαπᾶ, πρέπει νὰ ποιμαίνει τὰ λογικά Του πρόβατα, πράγμα στὸ ὁποῖο ὁ Πέτρος ἀνταποκρίθηκε μὲ ὅλη του τὴν καρδιά.
Ὁ Παῦλος, μπορεῖ νὰ δίωκε τὴν Ἐκκλησία, ἀλλὰ τὸ ἔκανε μὲ ἀληθινὸ ζῆλο καὶ ἀγάπη πρὸς τὸν Θεὸ καὶ τὸν μωσαϊκὸ νόμο, ποὺ θεωροῦσε ὅτι προσβάλλονταν ἀπὸ τὴν νέα Πίστη. Οἱ κινήσεις του δὲν ἦταν προϊὸν ἰδιοτέλειας καὶ σκοπιμότητας, ἀλλὰ σφοδρῆς ἐπιθυμίας νὰ διατηρηθοῦν σῶες οἱ παραδόσεις τοῦ Ἰσραήλ. Ὁ Χριστὸς γνώριζε τί πλοῦτος καὶ τί εὐλάβεια ὑπῆρχε στὴν καρδιὰ τοῦ Παύλου, γιὰ αὐτὸ καὶ στὸν δρόμο πρὸς τὴν Δαμασκό, ὅπου πήγαινε μὲ συνοδεία στρατοῦ γιὰ νὰ καταδιώξει τὴν ἐκεῖ Ἐκκλησία, εἶδε ξαφνικὰ ἐκτυφλωτικὸ Φῶς καὶ ἄκουσε τὴν φωνὴ τοῦ Χριστοῦ:
- Σαούλ, Σαούλ, γιατὶ μὲ διώκεις;
- Ποιός εἶσαι, Κύριε;
- Εἶμαι ὁ Ἰησοῦς, τὸν ὁποῖο ἐσὺ διώκεις. […] Σήκω, μπὲς στὴν πόλη καὶ θὰ σοῦ λαληθεῖ τί πρέπει νὰ κάνεις.
Μετὰ τὸ γεγονὸς αὐτό, ὁ Παῦλος ἀφιέρωσε κάθε κύτταρο τῆς ὕπαρξής του στὴν ὑπηρεσία τῆς Ἐκκλησίας, γενόμενος ὁ Ἀπόστολος τῶν Ἐθνῶν.
Ἀξίζει νὰ ἀκούσουμε δύο λόγια ἀπὸ τὴ σοφία τους.
Ὁ Ἀπόστολος Πέτρος στὴν Α΄ Καθολικὴ Ἐπιστολή του ἔλεγε στοὺς Χριστιανούς: «ἀδελφοί, τὸ τέλος ὅλων πλησιάζει. Νὰ δείξετε σύνεση καὶ νὰ ἐπιδοθεῖτε σὲ προσευχές. Προπάντων, ὅμως, νὰ ἀγαπᾶτε ὁ ἕνας τὸν ἄλλο μὲ τὴν καρδιά σας, διότι ἡ ἀγάπη θὰ καλύψει πλῆθος ἁμαρτιῶν». Πρὶν δύο χιλιάδες χρόνια ὁ Ἅγιος Πέτρος μιλοῦσε γιὰ τὸ τέλος, ὄχι, ὅμως ὅπως κάποιοι σημερινοὶ δῆθεν ὁμολογητές, οἱ ὁποῖοι φανατίζουν καὶ ἀρρωσταίνουν τὸν κόσμο, κρύβοντας κάποια σκοπιμότητα ἤ ψυχασθένεια. Σὲ αὐτὲς τὶς σειρῆνες ποὺ μόνο στὴν καταστροφὴ ὁδηγοῦν, πρέπει νὰ ἔχουμε σφραγισμένα τὰ αὐτιά μας. Ὁ Ἀπόστολος Πέτρος συνδύαζε τὸ τέλος μὲ τὴν ἀνάγκη γιὰ σύνεση, πολλὴ προσευχὴ καὶ ἀκόμη περισσότερη ἀγάπη πρὸς ὅλους. Ἄλλωστε, ὁ Κύριος μᾶς λέει διαχρονικά: «Γρηγορεῖτε». Ἀκόμη καὶ ἂν ἡ Δευτέρα Παρουσία συμβεῖ μετὰ ἀπὸ χιλιάδες χρόνια, τὸ τέλος τοῦ καθενὸς εἶναι, ὄντως, πολὺ κοντὰ καὶ καλῶς νὰ ἔρθει! Στὴν Ἀνάσταση πιστεύουμε!
Ὁ Ἱερὸς Παῦλος, στὴν Α’ πρὸς Κορινθίους Ἐπιστολή, λέει: «νὰ μιμεῖσθε ἐμένα, ὅπως ἐγὼ μιμοῦμαι τὸν Χριστό». Ἂν προβάλλουμε ἀδυναμία νὰ μιμηθοῦμε τὸν Ἴδιο τὸν Χριστό, τότε, ἂς μιμηθοῦμε τοὺς Ἁγίους, ποὺ ἦταν ὅμοιοι μὲ ἐμᾶς, ἁπλοὶ ἄνθρωποι. Καθένας ποὺ ἔχει βάλει προτεραιότητα τὴν Βασιλεία τῶν Οὐρανῶν ἔχει καθῆκον νὰ μιμεῖται τὴν ζωὴ τῶν Ἁγίων καὶ ἰδιαίτερα τῶν Ἀποστόλων.
Ὁ Παῦλος ἀγάπησε συνειδητὰ καὶ φλογερὰ τὸν Χριστό. Θυσίασε τὴν ζωή του γιὰ αὐτὴ τὴν ἀγάπη του. Κακοπέρασε, διώχθηκε, φυλακίσθηκε, βασανίσθηκε, ὅμως παρέμεινε σταθερός καὶ ἑδραῖος στὴν πίστη. Αὐτὸ πρέπει νὰ κάνουμε κὶ ἐμεῖς ὅταν θίγεται ὁ ἐγωισμός μας, ὅταν μᾶς ἀπαξιώνουν, μᾶς ἀδικοῦν, μᾶς ἀκυρώνουν καὶ μᾶς λοιδοροῦν· νὰ παραμένουμε ἀκλόνητοι στὸ ὕψος τῆς πίστης καὶ τῶν περιστάσεων.
Εὐχή μου μὲ τὴν πρεσβεία τῶν Ἁγίων Ἀποστόλων Πέτρου καὶ Παύλου νὰ καταφέρουμε νὰ ζοῦμε, νὰ ὑπάρχουμε καὶ νὰ ἀναπνέουμε γιὰ νὰ ἀρέσουμε στὸν Χριστό· νὰ εἴμαστε, δηλαδή, ἀληθινοὶ Χριστιανοί.
Ὁ Ἐπίσκοπός σας,
† ὁ Ἀττικῆς καὶ Βοιωτίας Χρυσόστομος
